နာမည်ကျော် (ဝတ္ထုတို)

တူ ။ ။ ဦးလေး မှတ်မိသေးလား။ သီတင်းကျွတ်ပွဲတော်မှာတုန်းက စတိတ်ရှိုးတီးဝိုင်းကားပေါ်မှာ သီချင်းဆိုတဲ့ အဆိုတော်လေ။ အဲဒီတယောက် အခု ဘယ်ရောက်သွားလဲ။ သီချင်းခွေတွေ ဘာတွေ ထုတ်တာလည်း မကြားရဘူး။

ဦးလေး။ ။ ဟေ့ကောင်၊ ဘာတုန်းဟ။ ဘယ်တုန်းက သီတင်းကျွတ်ပွဲတော်လည်း။

 
တူ ။ ။ ကျနော်တို့မြို့က သီတင်းကျွတ်လေ။ အဲဒီတုန်းက ကျနော်က ရှိလှ ဆယ်နှစ်တောင် မပြည့်သေးဘူး ထင်တယ်။ အဲဒီလောက်တုန်းက သီချင်းဆိုတဲ့တယောက်၊ ရုပ်က တော်တော်ချောတယ်ဗျ။ နာမည်က --- လေဗျာ။ နာမည်အရင်းလား အနုပညာနာမည်လားတော့မသိ။ ဇာလက်အိတ်အဖြူရောင်တွေ လက်နှစ်ဖက်မှာ ဝတ်ပြီး ဆိုတာ။ အသံတော်တော်ကောင်းတယ်။ အဲဒီတယောက် အခုဘယ်ရောက်သွားလဲ။

ဦးလေးရဲ့ သူငယ်ချင်းက ဝင်ပြောသည်။ သူက စကားထဲမှာ ပါတဲ့ မြို့မှာ နေတဲ့သူ။ ရန်ကုန်ကို ကိစ္စတခုနဲ့ အလည်လာရင်း ဦးလေးရှိရာမှာ လာတည်းသည်။ ဦးလေးနဲ့ သူနဲ့က ငယ်ငယ်ကတည်းက ကျောင်းနေဖက်။

ဦးလေး မိတ်ဆွေ။ ။ တူကြီး မင်းပြောတဲ့တယောက် ငါသိတယ်။

တူ ။ ။ ဟုတ်လား၊ လုပ်စမ်းပါဦးဗျာ။ အဲဒီတယောက် အခု ငါးနှစ်ခြောက်နှစ်အတွင်းမှာ ဘာဖြစ်သွားလဲ။ သီချင်းတွေ ဆက်ဆိုသေးလား။

ဦးလေး မိတ်ဆွေ (သူ့သူငယ်ချင်းဖက်လှည့်ပြီးပြော) ။ ။ ဟေ့ မင်းတူပြောတာ ဟိုတယောက်လေကွာ။ မှတ်မိပြီမဟုတ်လား။

ဦးလေး။ ။ အင်း (ရီဝေဝေ ပြုံးလိုက်ရင်း သက်ပြင်းရှည်ချ)

ဆောင်းတွင်းဖြစ်သောကြောင့် အိမ်ရှေ့ဝရန်တာ တံခါးမကြီးအား ပိတ်ထားသည့်တိုင် အေးနေဆဲဖြစ်သော ရန်ကုန်ည၏ အအေးကို အံတုဖို့အတွက် လက်ဖက်ခြောက်ခတ်ထားသော ရေနွေးခွက်ကိုယ်စီဖြင့် သူတို့သုံးယောက်သား စကားပြောနေကြခြင်းဖြစ်သည်။ ဦးလေးက သူ့တူမှာ စစ်တုရင်ကစားတာ တော်ကြောင်း အနည်းငယ် ကြွားထားသည့်အတွက် ဦးလေးသူငယ်ချင်းနှင့် စစ်တုရင်ထိုးရင်း ဟိုရောက်ဒီရောက် ပြောနေကြခြင်းဖြစ်သည်။

ဦးလေး မိတ်ဆွေ ။ ။ ဒီလိုကွ၊ တူကြီးရ။ သူက အဲဒီသီတင်းကျွတ်မှာ စပြီး စင်ပေါ်တက်တယ်။ နောက်နှစ် သီတင်းကျွတ်မှာ ထပ်ဆိုတယ်။ နောက်ပိုင်းမှာတော့ စင်ပေါ်မတက်နိုင်တော့ဘူး။

တူ။ ။ ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲဗျ။ ရုပ်ရည်လည်း ရှိ၊ အသံလည်း ကောင်း၊ ဟန်ပန်အမူအရာလည်း မဆိုးရဲ့သားနဲ့။

ဦးလေး (သူ့သူငယ်ချင်းကို လက်ကာပြလျက်) ။ ။ ပြောပြမနေပါနဲ့တော့ကွာ။ ကဲ ကဲ တူကြီး မင်းရထားနဲ့ သူ့မြင်းကို ချုပ်ထားလိုက်။

စကားကို မပြတ်ချင်သေးသောကြောင့် ့ပွဲကြည့်ပရိတ်သတ်ဖြစ်သည့် ဦးလေး ဘေးနားကနေ တွန်းသည့်အတိုင်း ရထားကို ကိုင်ကာ မြင်းရှေ့အကွက်တည့်တည့်တွင် ချထားလိုက်သည်။

တူ ။ ။ ဟာ ဦးလေးကလည်း စကားကို မဖျက်ပစ်ပါနဲ့။ ဘာဖြစ်လို့ ပြောပြမနေပါနဲ့တော့ကွာလို့ ပြောရတာလည်း။ စီးရီးထုတ်ဖြစ်သွားလား အဲဒီလိုပဲ ပွဲတွေမှာ ဆက်ဆိုနေတုန်းပဲလား။

ဦးလေး။ ။ ဒီမှာ ငါ့တူကြီး။ နာမည်ကြီး အဆိုတော်ဖြစ်ဖို့က အသံလည်း ကောင်းတယ်၊ ရုပ်ရည်လည်း ရှိရုံနဲ့ မပြီးသေးဘူးကွ။ ဒါရှိဖို့လည်း လိုသေးတယ်ကွ။

ဦးလေးက လက်ညှိုးထိပ်နဲ့ လက်မထိပ်ကို ထိလျက် အဝိုင်းပုံစံလုပ်ပြလိုက်သည်။

တူ။ ။ အဲဒီ ဒါဆိုတာက ...

ဦးလေး မိတ်ဆွေ (ခေါင်းငြိမ့်လျက်)။ ။ အေး ပိုက်ဆံရှိဖို့လည်း လိုတယ်ဆိုတာ ပြောတာ။ သူတို့က မြို့တောင်ပိုင်းမှာ နေတယ်။ အတော်ဆင်းရဲတယ်ကွ။ တော်တော့်ကို ဆင်းရဲတာ။ ဇာတ်လမ်းက အဲဒါပဲ။ ကဲ တူကြီး မင်းရှုံးပြီ။ မင်းဘုရင်ကြီး ပြေးပေါက်မရှိတော့ဘူး။ နောက်တပွဲ ထပ်ကစားကြတာပေါ့။ အကောင်တွေ ပြန်စီလိုက်ကွာ။

သူက ပြောရင်း အငွေ့တထောင်းထောင်းထလျက်ရှိသော ရေနွေးပူပူကို မြန်မြန်သောက်ချလိုက်လေသည်။

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)
၂၅-မေ-၂၀၁၇

ပြန်ပြောင်းပြောပြီးပြိုင်ပြုံးပြီ

တရက်မှာတော့ ရည်းစားသက်တမ်း မကြာသေးတဲ့ ကောင်လေးတစ်ယောက်ဟာ သူ့ရည်းစားနဲ့ အတူတူ စာသင်ကျောင်းကနေ ပြန်လာရော ဆိုပါတော့။ 

ရည်းစားဖြစ်သူ ကောင်မလေးက ကောင်လေးကို အဖြေပေးပြီးတဲ့ နောက်မှာပဲ စည်းကမ်းလေးတွေ သတ်မှတ်ပေးထားတာရှိတယ်။ အဲဒါက ဘာလဲဆို လူမြင်ကွင်းပဲ ဖြစ်ဖြစ် မမြင်ကွယ်ရာမှာပဲဖြစ်ဖြစ် ခပ်ကင်းကင်းနေရမယ်ဆိုတာတို့၊ ပခုံးမကိုင်ရဘူး လက်မကိုင်ရဘူး ဆိုတာတို့ စတာတွေဖြစ်ပါတယ်။ ရည်းစားရခါစ ကလေးမလေးတွေဟာ ဒီလိုပဲ ဖြစ်တတ်ကြတာကို နောက်ပိုင်းနှစ်တွေကြာတဲ့အခါမှ ကောင်လေးက ဆည်းပူးမိပါတယ်။ 

ကောင်လေးကလည်း သူ့ကောင်မလေးကို အတော့်ကို ချစ်ခင်ရှာတော့ စည်းကမ်းတွေကို သေသေချာချာ လိုက်နာတယ်။ 

ဘတ်စ်ကားစီးလို့ နှစ်ယောက်တွဲထိုင်ခုံလွတ်နေရင် အတူတူမထိုင်ဘူး။ ကောင်မလေးကိုသာ ထိုင်စေတယ်။ သူကတော့ အနားမှာပဲ မတ်တပ်ရပ်စီးလေ့ရှိတယ်။ နေရာမရလို့ မတ်တပ်ရပ်စီးရရင်လည်းပဲ ပခုံးချင်းမထိအောင် သတိထားပြီး စီးလေ့ရှိတယ်တဲ့။ အဲဒီလိုပဲ ရုပ်ရှင်ကြည့်ရင်လည်းပဲ ဟိုးနောက်ဆုံးခုံတွေမှာ မကြည့်ဘဲ အလယ်ခုံလောက်ကို ရှေ့နောက်ထိုုင်ခုံလက်မှတ်ရွေးဝယ်လေ့ရှိတယ်။ အတူတူတွဲမကြည့်ကြဘူးတဲ့။ 

စားသောက်ဆိုင်တွေမှာ နှစ်ယောက်စားတယ်ဆိုရင်လည်း ဘယ်သောအခါမှ တခြားရည်းစားသနာတွေလို နှစ်ယောက်နီးနီးကပ်ကပ်ဘေးချင်းယှဉ်ထိုုင်ပြီး စားလေ့မရှိဘူး။ မျက်နှာချင်းဆိုင် ထိုင်ပြီး စားလေ့ရှိတယ်။ ကောင်လေးကတော့ ဒါကိုပဲ ဘယ်လိုမျိုးပြောသလဲဆိုရင် တယောက်မျက်နှာတယောက်ကြည့်ပြီး စားသောက်ရတဲ့အတွက် အစားအသောက်တွေဟာ အရသာမရှိတာတောင်မှ နတ်သုဒ္ဓါတမျှ ကောင်းမွန်လှကြောင်း ဖွဲ့နွဲ့ပြောလေ့ရှိပါတယ်။ ဖွဲ့နွဲ့ပြောတာကလည်း တခြားသူကို ပြောလို့မရတော့ သူ့ရည်းစားဖြစ်တဲ့ ကောင်မလေးကိုပဲ ပြောရတာပေါ့။ ထပ်ခါထပ်ခါပြောလွန်းအားကြီးတဲ့အခါ အဲဒီလိုတော့ မပြောပါနဲ့၊ ဒါဟာ အတိသယဝုတ္တိအလင်္ကာမြောက်လွန်းအားကြီးသွားတဲ့ပုံစံလိုဖြစ်နေပြီလို့ ကောင်မလေးက နှုတ်ခမ်းလေးစူကာ သတိပေးလေမှ သိပ်မပြောရှာတော့ဘူး။

ဒီလိုနဲ့ ကာလကြာလာတဲ့အခါ သူတို့တွေဟာ မေတ္တာမျှနေကြသူတွေမှန်း ကောင်လေးရဲ့သူငယ်ချင်းတွေက တဖြည်းဖြည်းနဲ့ သိလာသတဲ့။ ကောင်မလေးဘက်က သူငယ်ချင်းတွေလည်း မသိဘူးလားလို့ မေးရင်၊ သိရင်သိမှာပါပဲ၊ သိလား မသိလားဆိုတဲ့အကြောင်းတွေကို ကောင်မလေးက ဘာမှ စကားမဟတဲ့အတွက် အဲဒါနဲ့ ပတ်သက်လို့ ဘာမှ မသိရပါဘူးလို့ ကောင်လေးက ဆိုပါတယ်။ ကောင်လေးမှာ ကောင်မလေးရှိနေမှန်း သိသွားတဲ့ အပေါင်းအသင်းရောင်းရင်းတွေက တည့်တည့်မတီးဘဲ ဘေးတီးကြပါလေရော။ 

"ကောင်မလေးက မင်းကို တော်တော်ချစ်ပုံရတယ်နော်၊ လက်လေးတောင် ကိုင်လျှောက်ကြတာ မတွေ့ရတော့လေ" ဆိုတာက တမျိုး။ 

"'ဒီလိုုပုံစံမျိုးဆို မင်းကလေးမလေးက သူ့မှာ တခြားတယောက်ယောက်များ ရှိနေလို့လားကွာ" ဆိုတာက တဖုံ။ 

"လက်ကိုင်တာများကွာ၊ ချစ်သူတွေ သမီးရည်းစားတွေ ဒီလိုပဲ လျှောက်နေကြတာ။ ဒါက ကြော်ငြာတာတမျိုးအပြင် ဒါ ငါ့ကောင်မလေးပဲ လာမထိနဲ့ ငါနဲ့ ငြိနေတာဆိုတာမျိုး ပြောထားတာလည်း ဖြစ်တယ်ကွ၊ ငါတို့ကတော့ မင်းဘော်ဒါမို့လို့ သိတာ၊ တချို့မသိတဲ့သူတွေက မင်းတို့ နှစ်ယောက်ကို သူငယ်ချင်းတွေပဲလို့ ထင်မှာပေါ့။ လက်ကိုတော့ ရအောင်ကိုင်ကွ" လို့ မြှောက်ပေးကြတဲ့သူတွေကလည်း တသွယ်။

ကောင်လေးကတော့ ဘယ်သူတွေ ဘယ်လိုပြောပြော မတုန်မလှုပ်တဲ့ ခါကာဘိုရာဇီအသွင်ပေါ့။ ကောင်မလေးကိုလည်း သူက ယုံကြည်သတဲ့။ ကောင်မလေး ချမှတ်ထားတဲ့ စည်းကမ်းချက်တွေကို လိုက်နာသတဲ့။ တခုမှ ဖောက်ဖျက်တာ မရှိသေးဘူးတဲ့။ 

အဲဒီကောင်လေးဟာ အစပိုင်းမှာ ပြောထားခဲ့သလို ကောင်မလေးနဲ့အတူတူ စာသင်ကျောင်းကနေ ပြန်လာခဲ့သတဲ့။

ကောင်မလေးနေတဲ့နေရာကို ခါတိုင်းနေ့တွေလိုပဲ လမ်းလျှောက်စကားပြောရင်းလိုက်ပို့ဖို့ ကားလမ်းကူးကြရတာပေါ့။ ခပ်ကင်းကင်းနေရမယ်ဆိုတော့ လက်တကမ်းအကွာက ဘေးချင်းယှဉ်ပြီး လမ်းကူးကြရတာပေါ့။ 

အဲဒီလို ကားလမ်းကူးကြတဲ့အခါမှာ ကားလမ်းတဖက်မရောက်မီမှာပဲ အစိုးရိမ်ကြီးလွန်းတဲ့ကောင်လေးဟာ ကောင်မလေးချမှတ်ထားတဲ့ စည်းကမ်းချက်ထဲက တစ်ခုကို ချိုးဖောက်မိလိုက်ပါသတဲ့။ 

အဲဒီအဖြစ်လေးဟာ သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ရင်ထဲမှာ ယနေ့အထိ လှုပ်လှုပ်ရှားရှားဖြစ်နေဆဲဖြစ်တဲ့ အဖြစ်လေးပေါ့ကွယ်။ ကြည်နူးစရာကောင်းလွန်းတဲ့အတွက် ကောင်လေးတဖြစ်လဲ အန်ကယ်ကြီးဟာ ကောင်မလေးတဖြစ်လဲ အန်တီကြီးကို ဒီဖြစ်ရပ်လေးအကြောင်း ခဏခဏ ပြောတိုင်းပြောတိုင်း အန်တီကြီးကလည်း ပြုံးပြုံး ပြုံးပြုံးနဲ့ သဘောကျကာ နားထောင်နေဆဲ ဖြစ်ပါသတဲ့။ ကြည်နူးအပြုံးလား၊ ရှက်ပြုံးလား ဆိုတာတော့ သူပဲ သိပါလိမ့်မယ်ကွဲ့။ လမ်းကြုံရင်တော့ မေးကြည့်ကြပေါ့။ 

ကဲ ကဲ ... အဲဒါကတော့ နည်းလမ်းကောင်းတစ်ခုကို လက်ဆင့်ကမ်းပေးလိုက်တယ်လို့ မယူဆဘဲ တကယ်ဖြစ်ခဲ့တဲ့ ကြည်နူးဖွယ် ဖြစ်စဉ်တစ်ခုကို ပြန်လည်ပြောပြခြင်းလို့ပဲ ဆိုကြပါစို့ တူလေး တူမလေးတို့။ 

စာနဲ့အတူ တွဲလိုက်တဲ့ပုံက အဲဒီ အန်ကယ်ကြီးနဲ့ အန်တီကြီးတို့ပုံပါပဲ။ 

ကောင်လေး

၁၂-ဇူလိုင်-၂၀၁၇

သတင်းတစ်ပုဒ်မှသည်

ငါးရိုးစူးတဲ့တိုက်လို့ အမည်ရတဲ့ တိုက်ထဲက နိုင်ငံတစ်နိုင်ငံဟာ နောင်နှစ်ပေါင်း တစ်ဆယ့်သုံးနှစ်လောက်မှာ ထမင်းဆီဆမ်း တောင်းလို့ရတဲ့ နေရာဆီကို လူလိုက်ပါတဲ့ ယာဉ်ပျံ လွှတ်တင်မယ်လို့ အဲဒီနိုင်ငံရဲ့ မိုးကောင်ကင်လွန်ရပ်ဝန်းဒေသဆိုင်ရာ အေဂျင်စီက ဆိုတယ်။

အဲဒီနေရာရဲ့ တောင်ဘက်စွန်းမှာ ရေပဲဖြစ်ဖြစ် ရေခဲပဲဖြစ်ဖြစ် ရှိလား မရှိလားဆိုတာ သွားပြီးစပ်စုချင်လို့ ဆိုပဲ။ ဘာကြောင့် ဒီလောက်တောင်ပဲ ရေကို တမ်းတရသလဲဆိုတာ သူ့မှာအကြောင်းတွေ ရှိသေးတယ်။ ရေကို လောင်စာဆီအဖြစ်သုံးလို့ရအောင် ဆောင်ရွက်နေတဲ့ နည်းပညာကို တည်ဆောက်မလို့လို့ဆိုတယ်။

အခုကတော့ ထမင်းဆီဆမ်းကို လူကိုယ်တိုင်သွားတောင်းမယ်လို့ပဲ မှတ်ထားရအောင် ပြောတာဖြစ်ပါတယ်တဲ့။

နောင်နှစ်ပေါင်း ၁၃ နှစ်ဆိုတာ အခု ၂၀၁၇ ကို ၁၃ နဲ့ တွက်စက်မှာ ထည့်ပေါင်းကြည့်တော့၂၀၃၀ ရတယ်။ အဲဒီ ၂၀၃၀ ခုနှစ်မှာ လုပ်မယ့် အစီအမံ။ ဒါကို ဖွင့်ချပြတာ။ ဘာလို့ ဖုံးထားတာကို ဖွင့်ချရသလဲဆိုရင် အမှန်က ဘယ်တုန်းကတည်းက ကြိတ်လုပ်နေမှန်း မသိ၊ ကြိတ်လုပ်နေတာတော့ မဟုတ်ဘူး၊ သတင်းမှာ ပါတဲ့ အဲဒီ မိုးကောင်းကင်လွန်ရပ်ဝန်းဒေသဆိုင်ရာ အေဂျင်စီရဲ့ အင်တာနက်စာမျက်နှာသွားကြည့်တဲ့အခါ အလွန့်အလွန်ကို များပြားလှတဲ့ သူတို့ရဲ့ လုပ်ငန်းဆောင်တာတွေကို ပထမဆုံးအနေနဲ့ လေ့လာခွင့်ရခဲ့တာပါပဲ။ အရင်က မသိခဲ့ဘဲ ဒီသတင်းလေးရလို့ လိုက်ရင်းကနေ သိရတဲ့ စာမျက်နှာပဲ ဖြစ်ပါတယ်။

ဖွင့်ချရတဲ့ အဖြစ်ရောက်သွားတဲ့အကြောင်းတွေက ဒီလိုတဲ့။

ပထမအကြောင်းက ရုပ်ရှင်ကားတွေမှာ အတွင်းအားတွေ ကိုယ်ဖော့ပညာရပ်တွေ အသုံးများတဲ့ နိုင်ငံက၊ သူလည်း ငါးရိုးစူးတဲ့တိုက်ကြီးထဲက နိုင်ငံပဲ။ လာမယ့် ၂၀၂၀ မှာ အင်္ဂါဂြိုလ်ပေါ်ကို စပ်စုယာဉ်လွှတ်တင်မယ်လို့ ကြေငြာထားတာရှိတယ်။ ၂၀၂၀ ဆိုတော့ လာမယ့် သုံးနှစ်ဆိုရောက်တော့မှာပဲ။ အတော်နီးနေပြီ။

နောက်ဒုတိယအကြောင်းက ရုပ်ရှင်ကားတွေမှာပဲ သီချင်းဆိုတာ ကတာတွေ အများကြီး သုံးတတ်တဲ့ နိုင်ငံက၊ ဒါလည်း အဲဒီတိုက်ကြီးထဲကပဲ၊ ၂၀၁၈ နှစ်ရဲ့ ပထမခြောက်လအတွင်းမှာ ဒုတိယအကြိမ်အဖြစ် ထမင်းဆီဆမ်းသွားယူမလို့ လုပ်နေတယ်လို့ ကြုံးဝါးထားတာရှိပြန်တယ်။ သူက ပိုလို့တောင် နီးနေပြန်သေး။

ဒီလိုအကြောင်းတွေကြောင့် သူတို့ဟာ ဒီသတင်းကို ဖွလိုက်ရခြင်း အဲလေ ဖွင့်ချလိုက်ရခြင်းပဲဖြစ်တယ်လို့ သတင်းတချို့က ရေးသားကြတယ်။

ဘာပဲပြောပြော အဲဒီ ပထမအကြောင်းထဲက တိုင်းပြည်နဲ့ ဒုတိယအကြောင်းထဲက တိုင်းပြည်တွေဟာ တိုင်းပြည်တစ်ပြည်နဲ့ နယ်နမိတ်ထိစပ်နေတယ်။

၂၀၃၀ မှာ ဘာလုပ်မယ် ညာလုပ်မယ်ပြောတဲ့ တိုင်းပြည်ကလည်း အဲဒီတိုင်းပြည်တစ်ပြည်ဆိုတာကို တခါတုန်းက အလည်လာရောက်ဖူးတဲ့ နောက်ကြောင်းလေးတွေ ရှိခဲ့တယ်။

နောက်ဆုံးကောက်ချက်အနေနဲ့ကတော့ အဲဒီလို တမြေတည်းရှိပြီး ထိစပ်နေတဲ့အတွက် အဲဒီတိုင်းပြည်နှစ်ပြည်နဲ့ ၊ မိတ်ဆွေဖြစ်လိုက် ရန်သူဖြစ်လိုက် ပြန်ပြီးမိတ်ဆွေဖြစ်လိုက်လို့ ပြောလို့ရတဲ့ အစကပြောတဲ့ ၂၀၃၀ မှာ ရေသွားရှာမယ်ဆိုတဲ့ တိုင်းပြည်တွေဟာ ထမင်းဆီဆမ်းသွားတောင်းဖို့ စိတ်ကူးတွေ ရသွားခဲ့တာပဲ ဖြစ်ပါတယ်။

ဆိုခဲ့တဲ့ တိုင်းပြည်တစ်ပြည်ရဲ့ ကလေးအဖေတစ်ယောက်က ကဗျာလေး စပ်ဆိုလိုက်တယ်။ သူက သူ့သမီးလေးကို ချော့သိပ်ရင်း ဟိုး ကောင်းကင်ပေါ်က အဝိုင်းကြီးကို ပြရင်းနဲ့ပေါ့။

"ကောင်းကင်က အမှောင်ထဲမှာ ပိုလှပါတယ်။ 

ကြယ်တွေက ညရောက်မှ ပိုမို တောက်ပပါတယ်။

ဆန်ဖွပ်တဲ့သူကလည်း သူ့ဘာသာသူ ဆန်နာနာ ဖွပ်နေပါတယ်။

ယုန်ကလေးကလည်း အနားမှာ အေးအေးဆေးဆေး ဝပ်လို့နေပါတယ်။

ကဲ သမီးရေ ... 

မော့ကြည့်လိုက်စမ်းပါ 

တနေ့တော့ အဖေတို့လည်း 

အဲဒီကို ရောက်ရမယ်ကွယ့်

ရောက်ရမယ်"

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)

၄-ဇူလိုင်-၂၀၁၇

ပုံပြောရအောင်ပါ

တခါတုန်းကပေါ့။ အဲဒီလို တခါတုန်းကပေါ့လို့ အစချီလိုက်ရင် ပုံပြင်တွေကိုနားထောင်ချင်တဲ့ ကလေးတွေဆိုတာ ဘေးနားဝိုင်းလာတာပါပဲ။ လူငယ်တွေ လူကြီးတွေကတော့ ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာပေါ့။ မကြားတကြားလေး နားထောင်နေကြတယ်ဆိုပဲ။ အဲဒီမှာပဲ ပုံပြောပြမယ့် ပုံပြင်ပြောသူပေါ့၊ သူက ပုံမပြောခင် ကြိုပြောထားလိုက်တယ်။ 

“ကဲ ကလေးတွေ ကလေးတွေ … အခုပြောပြမှာက ဟိုးရှေးရှေးတုန်းက ပုံပြင်တော့ မဟုတ်ဘူးကွယ့်။ သိပ်မကြာသေးတဲ့ ကာလမှာ ဖြစ်ခဲ့တဲ့ အလွန်ထူးဆန်းတဲ့ ပုံပြင်လေးတပုဒ်ကို ပြောမှာ ဖြစ်တယ်ကွယ့်။ မော်ဒန်ပုံပြင်ပေါ့ကွယ်”

အဲဒီလိုလည်း ပြောလိုက်ရော ….. 

ရှေးရှေးတုန်းက ပုံပြင်တွေကိုပဲ နှစ်သက်သဘောကျတဲ့ ကလေးတွေက အားပါးတရ နားထောင်ဖို့ ပြင်နေရာကနေ ထထွက်သွားကြတယ်။ မော်ဒန်ပုံပြင်တွေကို သူတို့က လက်မခံဘူးဆိုတာ ပြတာတဲ့။ ရှေးရှေးတုန်းက ပုံပြင်တွေ ပြောရင် ပြန်လာမယ်ဆိုပဲ။ 

“အေး အေး လောလောဆယ်ဆယ်တော့ အခုပြောမယ့်ပုံပြင်ပဲ ဒီကနေ့ပြောမှာ”

ပုံပြင်ပြောသူက သူ့ပုံပြင်ကို စပြောပါတော့တယ်။ 

“တိုင်းပြည်တပြည်မှာ …..” 

“ပုံပြောတဲ့ဦးကြီး …. ခဏ ခဏ” ရှေ့ဆုံးက ကလေးလေးတယောက်က ထအော်တာပါ။

“ဟေ့ ဘာတုန်းကွ .. ဒီမှာ တိုင်းပြည်တပြည်မှာလို့ပဲ စရသေးတယ်”

“ကျနော်တို့ကိုပြောမှာက မော်ဒန်ပုံပြင်ဆို၊ အဲဒါ ဘယ့်နှယ်ကြောင့် တိုင်းပြည်တပြည်မှာလို့ ပြောရသတုန်း”

“ဟေ … တိုင်းပြည်လို့ မပြောလို့ ဘယ်လိုပြောရမှာတုန်း”

“နိုင်ငံလို့ ပြောလေဗျာ နိုင်ငံ နိုင်ငံ။ တိုင်းပြည်ဆိုတာ ဟိုးရှေးရှေးတုန်းက အသုံး၊ ပုံစံဟောင်းကြီးဗျ” 

“ဟုတ်တယ် ဟုတ်တယ်။ ပြင်ပြောပါ ပြင်ပြောပါ” (ကလေးများ အားလုံးမှ အော်သံများ)

“အင်းအင်း .. ပြန်ပြင်ပြောမယ် … နိုင်ငံ နိုင်ငံ။ နိုင်ငံတနိုင်ငံမှာ အလွန်ချမ်းသာတဲ့ …. “

“နေဦးဗျ နေဦး” 

“ဟ ဘာဖြစ်ပြန်ပြီလဲ” 

“အလွန်ချမ်းသာတယ်ဆိုတာ ဘယ်လောက်ချမ်းသာတာလဲ၊ ဘီလ်ဂိတ်ထက် ချမ်းသာတာလား၊ ဇူကာဘက်ခ်ထက် ပိုတာလား၊ ဟို ကာလကောင်းကိုမိလို့ ချမ်းသာသွားကြတဲ့ ဟိုပုဂ္ဂိုလ်တွေထက် သာတာလား.. အဲဒါလည်း ထည့်ပြောဦးဗျ”

“ဟုတ်ပြီ … နိုင်ငံတနိုင်ငံမှာ လက်ညှိုးထိုးရင် သူပိုင်တဲ့မြေတွေမလွဲအောင် ကျိကျိတက် ချမ်းသာတဲ့ ကလေးလေးတစ်ယောက် ရှိသတဲ့ကွယ်။ ကဲ အဲဒီလိုပြောရင် အဆင်ပြေကြတယ်မလား”

“ကောင်းတယ် ကောင်းတယ် ဆက်ပြော ဆက်ပြော … ချမ်းသာသာက ကလေးလေးတစ်ယောက်တဲ့။ တော်တော်နားထောင်လို့ကောင်းတယ်။ ဆက်ပြောဗျ ဆက်ပြော”

“နားထောင်လို့တော့ကောင်းပါတယ် … ဒါပေမဲ့ မရှင်းတာတခုရှိတယ်။ ဖြေဗျ” 

ထောင့်တထောင့်မှာ နားထောင်နေတဲ့ နှပ်ချေးတွဲလောင်းနဲ့ ကလေးလေးက ထပြောတယ်၊ သူက ပုဆိုးကိုတော့ ကွင်းသိုင်းမဝတ်ထားဘူး။ ဒူးခေါင်းဖြဲထားတဲ့ ဂျင်းဘောင်းဘီရှည်ဝတ်ထားတယ်။

“အဲဒီကလေးက ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ချမ်းသာလာတာလည်း ဆိုတာ ပြောဗျ။ ဒါ ကျနော်တို့ ကလေးတွေအားလုံး အတုယူရအောင်လို့ပါ”

အင်း ခက်ပြီ။ 

“ငါ ဖတ်ထားတဲ့ အဲဒီပုံပြင်မှာ ချမ်းသာသော ကလေးလေးလို့ပဲ ပါတယ်။ ဘယ်လိုချမ်းသာလာသလဲဆိုတာ မပါဘူးကွ”

အဲဒီမှာပဲ ပုံပြင်နားထောင်မယ်ဆိုတဲ့ ကလေးတွေ တယောက်တပေါက်ဖြစ်ကုန်ကြတယ်။ 

“မပါတဲ့အတွက် မပြောနိုင်ဘူးဆိုရင် ဆက်မပြောပါနဲ့တော့ဗျာ”

“အေး ဟုတ်တယ်ဗျို့၊ ဆက်မပြောနဲ့တော့”

“ပုံပြင်လည်း ပြောချင်သေး၊ ပုံပြင်ထဲက အကြောင်းတွေ မေးတော့လည်း မသိပါဆိုပြီး ပြောသေး”

“ဘာလိုဗျ၊ သူများရေးထားတဲ့ ပုံပြင်”

“သူ့ပုံပြင်လည်း မဟုတ်ဘူး။ သူများရေးထားတဲ့ ပုံပြင်တွေ လာပြောနေတာပဲ”

“နောက်ဆို ကျနော်တို့ကို ပုံပြောမယ်ဆိုရင် ကိုယ်ပိုင်ပုံပြင်ပဲ လာပြောပါ”

“ကဲ ဘော်ဒါတို့ရေ …. ပုံပြင်ရှာထွက်ကြဦးမယ်ဟေ့” 

“ပုံပြင်သစ်တွေများ ကြားရမလားလို့ လာနားထောင်တာ … ဘယ့်နှယ် … သူများရေးထားတဲ့ ပုံပြင်ဖတ်ပြီး လာပြောနေတာကိုး”

“ကိုယ့်ပုံပြင်ကိုယ်ဖန်တီးနိုင်မှ လာနားထောင်မယ်။ ပုံပြင်အသစ်တွေ ဖန်တီးလိုက်ဦးဗျ”

“ကဲ .. သွားလိုက်ဦးမယ်ဗျို့”

ပုံပြင်ပြောမည့်သူတစ်ယောက်တည်း နေရာတွင် ကျန်ခဲ့လေသည်။ ပုံပြင်သစ်ရှာဖွေနေသော ကလေးများကိုမှ ဖတ်ထားခဲ့ဖူးသော မော်ဒန်ပုံပြင်တစ်ပုဒ်သွားပြောဖို့ ကြံရွယ်ခဲ့သည်ကိုက သူ့အမှားသာ ဖြစ်လေတော့သတည်း။

ပုံပြင်ပြောသူတစ်ယောက်အကြောင်း၏ ပုံပြင်ဖြစ်ပါသည်။ 

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)

၀၁-ဇူလိုင်-၂၀၁၇

အမှန်အကန် ပရိသတ်ဆိုတာ

တစ်ခါမှာ ဒို့တစ်တွေ ညီအစ်မတွေရယ်၊ ဒို့ကြီးတော်ရယ် မြို့မှာ လာလုပ်တဲ့ ရုပ်သေးပွဲကို ညလုံးပေါက် သွားကြည့်ကြတဲ့အခါမှာပေါ့။ ဒို့ကြီးတော်ဆိုတာက သားတို့လည်း မီလိုက်တယ်မဟုတ်လား၊ ပြောင်းဖူးဖက်ကြီးကို ခဲနေတတ်တာလေ၊ သူက တခြားရွာကြီးမှာ နေတာ၊ မြို့တက်လာတုန်း ရုပ်သေးပွဲနဲ့ ကြုံတာနဲ့ တူမတွေကို ခေါ်ပြီး သွားကြည့်ကြတာ။ 

ကြီးတော်က ပွဲကြည့်ရင် ရှေ့ဆုံးနားကပဲ ကြည့်တတ်တာ။ နေရာဦးတဲ့အခါ ရှေ့ဆုံးဘယ်ဘက်နားက ရလို့ ဒို့တတွေလည်း နှီးဖျာကြမ်းတွေ အပေါ်မှာ အိမ်က ယူလာတဲ့ သင်ဖြူးဖျာချောတွေ ထပ်ခင်း၊ အစားအသောက်တွေ နေရာချလို့ ရုပ်သေးပွဲကို အားပါးတရ ကြည့်ကြတာပေါ့။ အမေတို့ ညီအစ်မတွေက အဲဒီတုန်းက ဘယ်ရှိဦးမလဲ ခုနစ်တန်း ရှစ်တန်းအရွယ်တွေပေါ့။ ကြီးတော်က လေးဆယ်နားရှိပြီ၊ သန်တုန်းမြန်တုန်း အရွယ်ပေါ့။ သူ့တူမတွေကို လာမထိနဲ့ ရိသဲ့သဲ့လုပ်မယ် မဆိုထားနဲ့၊ ကြည့်သွားတာတောင် ကြိုက်တာ မဟုတ်ဘူး။ ပြောင်းဖူးဖက်ကတော့ လက်က မချစတမ်း ခဲတဲ့ ကြီးတော်။ ပွဲခင်းထဲမှာလည်း ထိုင်ဖွာနေတာပါပဲ။ 

အဲဒါနဲ့ ရုပ်သေးကကြရော ဆိုပါစို့။ ပရိသတ်ကလည်း ရုံ မပြည့်တပြည့်ပေါ့။ ဒို့လည်း ကြည့်ကောင်းကောင်းနဲ့ ကြည့်နေလိုက်ကြတာ ဘေးဘီဝဲယာတွေ နောက်ဘက်တွေကို သတိမထားမိလောက်အောင်ပါပဲ။ ကြီးတော်ကလည်း ပွဲကို အတော့်ကိုဝါသနာပါတဲ့သူဆိုတော့ ဒို့ရပ်ဌာနေအတိုင်း ဒူးခေါင်းတချောင်းထောင်ထားတဲ့အပေါ် တံတောင်ဆစ်တင်လို့၊ အဲဒီလက်မှာ ပြောင်းဖူးဖက်ဆေးလိပ်၊ မီးကို ရဲခနဲ ရဲခနဲနေအောင် ဖွာလို့ပေါ့။ 

ရုပ်သေးကြိုးဆွဲတဲ့သူတွေကို ဒို့တတွေက မြင်နေရတယ်။ ရှေ့က မင်းသား မင်းသမီး ရုပ်သေးရုပ်တွေကတော့ ဆိုင်းချက်နဲ့အညီ က နေကြတယ်။ အမှန်က ပွဲခင်းသိမ်းလို့ ရနေတဲ့ အချိန်၊ မိုးက လင်းတော့မယ်။ အဲဒီမှာ ရုပ်သေးဆွဲဆရာက ဇာတ်စာသားရွတ်နေရင်းနဲ့ ဘာကို ထည့်ပြောလည်း ဆိုတော့ 

"သြော် ဒို့တတွေကို အားပေးကြတဲ့ ပရိသတ်ကလည်း အခုထိတောင် ဇွဲကောင်းနေကြတုန်းပါပဲလား ဟရို့၊ အဲသဟာကြောင့် ဘယ်လိုဘယ်ပုံနဲ့ ဇာတ်ပွဲကို သိမ်းရပါ့မလဲ ညီနောင်တို့"

အဲဒီလိုမျိုး ခဏခဏ ရွတ်နေတာ။ သူတို့ အချင်းချင်းလည်း ပြောင်ရယ် နောက်ရယ် တို့ရယ် ဆိတ်ရယ်နဲ့ ရယ်ရယ်မောမော အလုပ်လုပ်နေကြတယ်။ ဒို့ကလည်း ရှေ့က ရုပ်သေးတွေထက် နောက်က ကြိုးဆွဲနေတဲ့သူတွေရဲ့ လှုပ်ရှားမှုတွေကို ပိုစိတ်ဝင်စားလို့ပေါ့။ ကြီးတော်ကတော့ ရုပ်သေးအကကိုပဲ မျက်တောင်မခတ်စတမ်း ကြည့်နေတယ်။ သူက အဲဒီလို ကြည့်လေလေ အထက်က စာသားကို ဇာတ်ဆရာက ရွတ်လေလေပါပဲ။ 

အဲဒါနဲ့ ဒို့လည်း သတိရပြီး နောက်ဘက်တွေ ညာဘေးဘက်တွေ လှည့်ကြည့်တဲ့အခါမှာမှ အခြေအနေကို သိသွားတာ။ ပွဲပြီးခါနီး မနက်ပိုင်းရောက်တော့မယ်ဆိုရင် ပွဲကို စိတ်ဝင်စားသူရော စိတ်မဝင်စားသူရော ဟန်မဆောင်နိုင်တော့ဘဲ အိပ်မောကျကုန်တာပါပဲ။ ဒို့တတွေပဲ ဆက်အားပေးနေတာ။ 

အဲဒါနဲ့ ကြီးတော်ကို လက်တို့ရတာပေါ့။ ကြီးတော်ကလည်း လက်တို့မှ ပိုဆိုးနေတယ်။ အမယ် ဒီကောင်မလေးတွေ ခဏနေကြဦး ဟိုမှာကြည့်လို့ကောင်းတုန်းလို့ ဆိုပါတယ်။ ကြီးတော်ကို နောက်ဘက်ရအောင်လှည့်ခိုင်းပြီး အခြေအနေကို ပြတဲ့အခါ ကြီးတော်က စင်ပေါ်ကို တချက်လှမ်းကြည့်ရင်း ကဲ ကောင်မလေးတွေ ပြန်မယ်တဲ့။ 

ပြန်ဖို့ ဟိုသိမ်း ဒီသိမ်းလုပ်နေတာကို ဇာတ်စင်ပေါ်က မြင်တဲ့အခါမှာ ဇာတ်ဆရာက ပွဲသိမ်းဖို့ သူ့လူတွေကို အချက်ပေးရင်း စာသားပြောင်းရွတ်ပါတယ် ပွဲကြည့်ပရိသတ်ကိုလည်း အထူးကျေးဇူးတင်ပါကြောင်း ဆိုတာပေါ့၊ အဲဒါကို လေးလေးစားစား ပြောသွားပါသေးတယ်။ 

ဒို့များဖြင့် ရယ်လိုက်ရတာ မပြောပါနဲ့တော့။ 

အမေက အဲဒီအဖြစ်လေးကို ပြောတိုင်းပြောတိုင်း သူရယ်နေတာကို မရယ်အောင် ပြောကြရင်းနဲ့ ဘာမှန်းမသိဘဲ နားထောင်သူတွေလည်း လိုက်ရယ်ကြ၊ အဲဒါနဲ့ ဘာဖြစ်သွားလည်းလို့ မေးရင်း မေးရင်းနဲ့ ဇာတ်လမ်းအဆုံးထိအောင် နားထောင်ကြရပါတယ်။ 

ကျနော်ကတော့ အမေ့ကြီးတော်ရဲ့ ပြောင်းဖူးဖက် ဆေးလိပ်ကြီးကို ရဲခနဲနေအောင် ဖွာနေပုံကို အခုထိ မျက်စိထဲက မထွက်နိုင်သေးပါ။ 

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)

၈-အောက်တိုဘာ-၂၀၁၆

လက်တွဲဖော်

'ချစ်ရတဲ့သူနဲ့ လက်ထပ်မယ့်သူ' တယောက်တည်းပဲဖြစ်ရမယ်လို့ သန္နိဌာန်ချထားတဲ့ ကျမအတွက် အိမ်မက်လေးတခုမှတဆင့် ချစ်သူအဖြစ်ရွေးချယ်စေခဲ့သူ …

အိမ်မက်ကိုအသက်သွင်း ချစ်သက်သေထူ တသက်တခါဆင်နွဲ မင်္ဂလာပွဲကို ချစ်မိုးသွန်းဖြိုး တူယှဉ်တွဲလျက် တင့်တယ်လှပစွာ ဘဝတခုလုံး နှင်းအပ်စေခဲ့သူ …

လင့်ဝတ္တရားငါးပါး အလွတ်ရ မရ သေချာမသိသော်ငြား မိသားစုဘဝရဲ့လိုအပ်ချက်တွေကို မေတ္တာစေတနာအပြည့်နဲ့ အပုံအပင် ဖြည့်ဆည်းပေးသူ … 

တုနှိုင်းမရ ဖခင်တယောက်ရဲ့ ချစ်ခြင်းနဲ့ သမီးလေးအပေါ် ပျော်ရွှင်ငြိမ်းချမ်းမှုတွေ ဆောင်ကြဉ်းပေးသူ …

မိဘကျေးဇူး အထူးသိတတ် အလှူရေစက် လက်နဲ့မကွာ ဒါနမျိုးစေ့ စိုက်ပျိုးမှန်စွာ အများကောင်းကျိုး ကိုယ်စွမ်းရှိသလောက် ရွက်သယ်ပိုးသူ …

မိတ်ဆွေ အပေါင်းအသင်းကြား အပြုမနောဆောင် ပြောတတ် ဆိုတတ် ပေါင်းသင်းတတ်သူ …

ဘာသာတရား သိမြင်နှံ့စပ် မမေ့မလျော့ မပေါ့မဆ သတိလက်ကိုင်ထား ဘဝခရီးလျှောက်လှမ်းနေသူ …

စာပေတန်ဖိုးချစ်မြတ်နိုး၍ သုတရသ သိစွမ်းသမျှ လက်ဆင့်ကမ်းပေးဝေသူ …

သက်မွေးအလုပ် လေးစားကျေပွန် အခက်အခဲဟူသမျှ ကြိုးစားကျော်ဖြတ်သူ …

ရံဖန်ရံခါ တရံတခါ မီးဖိုချောင်ဝင် လျှာလည်အရသာ ထိုထိုဟင်းလျာတချို့ကို ကူညီချက်ပြုတ်ပေးတတ်လေသူ ....

သူ သူ သူ ..... သူဟာ သစ္စာခိုင်မြဲ ကျမလက်ကိုတွဲလို့ မိသားစုကို စိတ်တူကိုယ်တူ ပဲ့ကိုင်မယ့်သူ …

ကြည်လင်အေးမြတောက်ပအပြုံးတွေနဲ့ ဘဝလုံခြုံမှု အစဉ်အမြဲပေးမယ့် အရှင်သခင် သူလိုလူအား ကမ႓ာတည်သ၍ မပျက်နိုင်မယ့်နေမင်းကြီးအလား  ပုံနှိုင်းရရင်ဖြင့် ...

အိမ်သူသက်ထား

နေရာနဲ့ အခါ

တခါမှာ စာမေးပွဲတခုဖြေနေရတဲ့အချိန်။ အောင်မှတ်လို့ သတ်မှတ်ထားတဲ့ပမာဏလောက်ကို မှတ်ဉာဏ်ထဲကနေ အတင်းကာရော ဖျစ်ညှစ်ထုတ်နေရတဲ့ကာလ။ နှစ်ဆယ်နဲ့မှ လေးနာရီတောင်မပြည့်သေး၊ ပြန်လည်နွှေးထားတဲ့ သီအိုရီတွေ၊ တွက်ပုံတွက်နည်းတွေ၊ အဓိပ္ပါယ်ဖွင့်ဆိုချက်တွေဆိုတာ၊ မချိမဆန့် မြန်မြန်ဆန်ဆန်ရိုက်သွင်းထားတဲ့ပုံစံဖြစ်နေတဲ့အတွက် တော်တော်နဲ့ ပြန်လည်ဖော်လို့မရတဲ့ အပိုင်းအခြားတခုမှာပေါ့။

အရွယ်ရောက်လာပြီး ခုနက စာမေးပွဲလိုမျိုးကို ဖြေရမယ့်အခါမှာ စိတ်ထဲမှာ အောင်မှတ်လောက်ပဲ စိတ်ဝင်စားတော့တယ်။ အောင်မှတ်ရဖို့ မှတ်ထားတဲ့အပိုင်းတွေကို ပြန်ဆွဲယူ။ ရှင်းပြတုန်းက နားလည်သလိုလိုရှိသား၊ ဒါမျိုးဆင်တူပုစ္ဆာကို စာမေးပွဲမှာမေးတဲ့အခါ မေးခွန်းဖတ်ကြည့်ပြီး မေးခွန်းထုတ်တဲ့ ဆရာမနှယ် အလွယ်လေးလာမေးရသလားလို့ ပြုံးလိုက်သေး။ တွက်ကြည့်တဲ့အခါမှာ တလွဲ။ လွဲနေမှန်းသိနေတာကိုက အခြေအနေမဆိုးသေးဘူးလို့ပဲ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ဂုဏ်ယူနေချိန်။

"ဟေ့လူ ဟေ့လူ" အသံက ခပ်အုပ်အုပ်လေး။ ဒီမှာ အဖြေရဖို့ သီသီလေးလိုတော့တဲ့စက္ကန့်ပိုင်းမှာမှ ဘယ်သူက လှမ်းခေါ်နေပါလိမ့်။

စာမေးပွဲခန်းစောင့်တဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမတွေကလည်း အခန်းထဲမှာ ခေါက်တုန့်ခေါက်ပြန်။

ထပ်ကြားရတယ်။

"ဟေ့လူ ဟေ့လူ"

တော်တော်တိုးပေမယ့် ပထမတခေါက်အသံကတည်းက နည်းနည်းဂရုပြုမိထားတဲ့အတွက် ခေါင်းကို ဆတ်ကနဲ ဘယ်လှည့်ညာလှည့် လှည့်လိုက်တယ်။ ဘယ်လှည့်လိုသာပြောရတယ်၊ အဲဒီဖက်မှာက နံရံပဲရှိပါတယ်။ ညာဖက်မှာတော့ စာဖြေနေတဲ့ ဘော်ဒါတယောက်ရှိတယ်။ စာရေးစားပွဲခုံရှည်တခုံတည်းမှာ တဖက်တချက်စီ အစွန်းဖက်မှာ ထိုင်ပြီး စာဖြေရတာဖြစ်ပါတယ်။

ကြည့်လိုက်တော့ ဘော်ဒါက လက်ဟန်နဲ့ပြရင်း ပြောတယ်။

"ဘယ်နှနာရီ ရှိပြီလဲ"

ဒီက ကောင်ကလည်း ခပ်အုပ်အုပ်လေး ပြန်ဖြေတယ်။

"နှစ်နာရီ ထိုးတော့မယ်"

အဲဒါနဲ့ သူလည်း စာဆက်ဖြေ၊ ကိုယ်လည်း ခေါင်းတွေ ချွေးထွက်အောင် စဉ်းစား။

နာရီဝက်လောက်ကြာတော့ တခါထပ်ကြားပြန်တယ်။

"ဟေ့လူ ဟေ့လူ" "ဟမ်"

"ဘယ်နှနာရီ ရှိပြီလဲ" "နှစ်နာရီ မိနစ်သုံးဆယ်"

"အင်း"

အဲဒီပုဂ္ဂိုလ် စာတွေ ဆက်ရေး ဆက်ဖြေနေတယ်။ တော်တော်များများကို ရေးဖြေနေတာ။

သိပ်မကြာမီမှာပဲ။ လုပ်ချောင်းဟန့်သံကြားလိုက်ပြီး "အခုကော ဘယ်လောက်ရှိသွားပြီလဲ" လို့မေးလာပြန်ပါရောဗျာ။

"အချိန်ပြည့်တော့မယ်၊ နောက်ဆယ်မိနစ်ဆိုရင် ပြည့်ပြီ" ဖြေသာဖြေလိုက်ရတယ်။ သိပ်တော့ မကျေနပ်။ ကိုယ်တော်ချောက နာရီမပတ်။ သူကလည်း သိပုံရတယ်။ အချိန်တွေမေးတိုင်း မေးတိုင်း မဖြေချင့်ဖြေချင်ဖြေနေသောသူရဲ့ လေသံကို ဖမ်းမိသွားပုံပေါ့။ အချိန်ပြည့်လို့ စာရွက်တွေသိမ်းတဲ့အခါမှ နှစ်ယောက်စလုံး ထိုင်ခုံမှ ထကြ၊ ပုဂ္ဂိုလ်က နှုတ်တောင် မဆက်သွား။

တခုမေ့သွားတယ်။ အချိန်မေးသူကို အဆင်ပြေအောင် လက်ပတ်နာရီအိုလေးကို လက်ကနေ ချွတ်ပြီး စားပွဲခုံရဲ့ အလယ်လောက်မှာ ထားထားလိုက်ဖို့အကြံကို စာမေးပွဲခန်းမက ထွက်လာမှ ရမိတယ်။ အေးပေါ့။ နောက်တရက် ဆက်ဖြေရဦးမှာပဲ။ ရောက်တာနဲ့့ လက်ပတ်နာရီလေးကို အလယ်ခေါင်မှာ တင်ထားလိုက်မယ်။ သူလည်း နာရီကြည့်နိုင်၊ ကိုယ်လည်း အချိန်ခဏခဏ မေးခံရလို့ စာဖြေရတာ အနှောက်အယှက်မရှိနိုင်။ ကိုယ့်တွေးချက်နှင့်ကိုယ် ဟုတ်နေတာပေါ့။

နောက်တရက်ရောက်၊ စာမေးပွဲခန်းထဲကို နောက်နည်းနည်းကျမှဝင်၊ ထိုင်ခုံမှာ ဝင်ထိုင်မလို့ ပြင်တဲ့အချိန်မှာ စာရေးစားပွဲခုံကို ကြည့်မိတယ်။

ဟိုက် ဘာကြီးတုန်း။

စားပွဲတင်နာရီကြီးလေ။ စွင့်စွင့်ကားကားလို့ ပြောရမလားပဲ။ သုံးနေကြနှိုးစက်နာရီလိုမျိုး သေးသေးလေးမဟုတ်၊ ထုနဲ့ထည်နဲ့ လေးထောင့်ကျကျ ခန့်ခန့်ထည်ထည်ကြီး။ ဒီလူဗျာ ဒီလောက်ရှိတဲ့ နာရီကြီးကို စာမေးပွဲခန်းထဲ ဘယ်လိုလုပ်ယူလာတုန်းဆိုတာ မတွေးတတ်အောင်ပါပဲ။ ဆရာ ဆရာမတွေကို ပြောဆိုခွင့်တောင်းပြီး ယူလာပုံရပါတယ်။ စစ်တုရင် ပြိုင်ပွဲတွေက စားပွဲတင်နာရီတွေကိုတောင် မြင်ယောင်မိပါတယ်။

အဲဒီနေ့မှာတော့ "ဟေ့လူ ဟေ့လူ" ဆိုတဲ့ ခေါ်သံလည်း မကြားရ၊ "ဘယ်နှနာရီ ရှိပြီလဲ" လို့ မေးသံလည်း နှုတ်ဆိတ်။

အဲ နေဦးဗျ။ နာရီရဲ့ စက္ကန့်လက်တံသွားနေသံကတော့ တချက်ချက်နဲ့ တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ စာမေးပွဲခန်းကို ဖုံးလွှမ်းနေလေရဲ့။

အဲဒီနေ့က ဖြေတဲ့ဘာသာ ဂုဏ်ထူးအမှတ်တောင် ရတယ် ထင်ပါရဲ့ဗျာ။

ကျော်မောင် (တိုင်းတာရေး)

၃-ဇူလိုင်-၂၀၁၆

ကူညီခြင်း ဆိုရာဝယ်

သောကြာနေ့က ရုံးရောက်ဖို့ ကားစီးတဲ့အခါ နှစ်ထပ်ကားစီးရတယ်။ စီးနေကြအတိုင်း အတွင်းဖက်လှေကားကနေတဆင့် အပေါ်ထပ်ကို တက်တယ်။ လှေကားတက်တက်ချင်းမှာ တွေ့တဲ့ ထိုင်ခုံမှာဝင်ထိုင်တယ်။ ခါတိုင်းထိုင်နေကြက ကားမှန်နားကပ်လျက်၊ အခုက ခရီးသည်တယောက်ရှိနှင့်နေတဲ့အတွက် လျှောက်လမ်းဖက်က ထိုင်ခုံမှာ ထိုင်လိုက်ရတယ်။ ထိုင်ခုံတွေက သီးခြားခုံတွေကို နှစ်ခုံစီတွဲထားတာ။ ခရီးသည်တွေ တယောက်ချင်း ကားပေါ်တက်လာနေကြ၊ ထိုင်ခုံမှာ ထိုင်ကြ၊ ထိုင်နေတဲ့သူတွေက ဖုန်းတွေသုံးကြနဲ့ မကြာခင်မှာပဲ ကားက စထွက်ပါတယ်။

နှစ်ထပ်ကားမောင်းတဲ့ ဘတ်စ်ကားကပ္ပတိန်က လူလတ်ပိုင်းအရွယ် မလေးအမျိုးသမီးဖြစ်ပါတယ်။ ကားထွက်ချိန်မှာပဲ လုပ်စရာနှစ်ခုကို သတိရမိတယ်။ ကျောပိုးအိတ်ထဲမှာ ပါတဲ့ စာအုပ်ကို ထုတ်ဖတ်မလား၊ ဖုန်းထဲက မှတ်စုမှာပဲ တိုတိုထွာထွာရေးမလားဆိုတာပါပဲ။ ဖုန်းက လက်မှာ ကိုင်ပြီးသားဆိုတဲ့အတွက် ရေးဖို့ရွေးချယ်လိုက်ပြီး ဖုန်းကို ဖွင့်ပါတယ်။ ကားက ဂိတ်ကအထွက် မီးပွိုင့်မှာ မီးနီမိနေပါတယ်။ 

အဲဒီမှာပဲ အောက်ထပ်က အသံတသံကြားပါတယ်။ ဘာပြောမှန်း မသဲကွဲပါ။ သေသေချာချာနားထောင်ကြည့်မှ " ဟလို ဟလို" ဆိုတာကို စကြားရတယ်။ တခုခုကို လက်နဲ့ တဖုန်းဖုန်းရိုက်နေတာလည်း ကြားရတယ်။ အသံထဲမှာ "အပေါ်ထပ်က တယောက်ယောက်ကူညီပါ" လို့ ကြားမိသလိုဖြစ်တော့ ထိုင်နေတဲ့နေရာကနေ ဘေးတွေ နောက်တွေ လှည့်ကြည့်မိတယ်။ လျှောက်လမ်းမှာ အန်တီတယောက် မတ်တပ်ရပ်ပြီး ဖုန်းသုံးနေတာကို တွေ့တယ်။ ရိပ်မိသွားပြီ၊ အောက်က တဒုန်းဒုန်းအသံနဲ့ ပြောသံတွေက ကားကပ္ပတိန်ဆီက လာတာ။ အပေါ်ထပ်မှာ မတ်တပ်ရပ်စီးခရီးသည် မရှိရဘူး။ အပေါ်ထပ်ကို တက်တဲ့လှေကားမှာလည်း မတ်တပ်ရပ်ခွင့်၊ ထိုင်ခွင့်မရှိဘူး။ 

အန်တီက ဖုန်းလေးပွတ်နေမြဲ၊ အောက်ကအသံကလည်း ပိုပြီး ညံလာသလို၊ ကားက မီးပွိုင့်ကနေ ထွက်စပြုနေပြီ။ 

အန်တီ ဒီမှာလာထိုင်ဆိုပြီး ပြောတဲ့အခါ အန်တီက ရပါတယ်တဲ့။ မဟုတ်ဘူး သွားထိုင်၊ အဲဒီမှာ မတ်တပ်ရပ်လို့မရဘူးပြောပြီး လှေကားကနေ အောက်ထပ်ကို ဆင်းခဲ့တယ်။ ကားကပ္ပတိန်ဆီက ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဆိုတာလည်း မကြားရပါ။ အောက်ထပ်က ခရီးသည်တွေဆီက အကြည့်တွေကို စူးစူးရဲရဲခံလိုက်ရပါတယ်။ စည်းကမ်းဖောက်တာ ဒီလူပဲဖြစ်မယ်ဆိုတဲ့အကြည့်။ ကားပ္ပတိန်အော်နေတာ ဒီလူပဲဖြစ်မယ်ဆိုတဲ့အကြည့်။ ကားကပ္ပတိန်ခေါင်းပေါ်ဖက်မှာရှိတဲ့ တီဗီကို ခရီးသည်တွေ ကြည့်ဖြစ်ချင်မှ ကြည့်ဖြစ်ကြပါလိမ့်မယ်။ သူက အဲဒီကနေ လှမ်းကြည့်ပြီး အန်တီ့ကို ပြောတာ။ 

ဘာပဲပြောပြော လုပ်သင့်တာတခုကို လုပ်ဖြစ်သွားတဲ့အတွက် ပီတိဖြစ်ရပါတယ်။

ကဗျာတွေ စာတွေ ဖတ်ကြမယ်

ကဗျာတွေ စာတွေ ဖတ်ကြမယ်

ကဗျာတွေက ဖတ်လို့ကောင်းပါတယ်

စာတွေကလည်း ဖတ်လို့ကောင်းပါတယ်

ကဗျာတွေ ခေတ်အဆက်ဆက်မှာ ရှိတာဟာ

ကဗျာစာဆိုတွေ ခေတ်အဆက်ဆက်မှာ ရှိလို့ပါပဲ

စာရှိရင် ကဗျာရှိတာပါပဲ

ကဗျာရှိတာ ကဗျာစာဆိုတွေကြောင့်တင်မဟုတ်

ကဗျာတွေကို လက်ဆင့်ကမ်းသယ်နိုင်သူတွေကြောင့်လည်းပဲဖြစ်ပါတယ်

အင်တာနက်ခေတ်မှာ ကဗျာတွေ လက်ဆင့်ကမ်းကြရအောင်ပါ

ရှာရ ဖွေရ လွယ်အောင် ကြိုးစားကြတာပေါ့။

ကဗျာတွေလည်း ဖတ်

ကဗျာတွေလည်း စပ်ကြပါ

စာတွေလည်း ဖတ်

စာတွေလည်း မထပ်ရအောင် ရေးကြပါ

အချိန်တွေ မပေးနိုင်ပေမယ့် 

ပေးနိုင်မယ့် အချိန်မှာ ဖတ်ကြ စပ်ကြပါ

ဖတ်သမျှကို အခြားသူတွေလည်း သိအောင်

ဝေမျှပါ

ကဗျာတွေ စာတွေ ဖတ်ကြပါစို့။ ။

သတိ - ကဗျာတွင် စျေးမတက်ရ

"ရောင်စုံဘောလုံး ရောင်စုံဘောလုံး တလုံးငါးပြား တလုံးငါးပြား ကြိုက်တဲ့အရောင်ရွေးပါ ကြိုက်တဲ့အရောင်ရွေးပါ တလုံးငါးပြား တလုံးငါးပြား"

ဖေဖေကျော်က အထက်ပါအတိုင်း သမီးဖြစ်သူကို ရောင်စုံဘောလုံး ကဗျာလေး ဆိုပြနေချိန်မှာ မေမေယဉ်က ကြားဖြတ်ပြောတယ်

"တလုံးခြောက်ရာလို့ရွတ်ပါ၊ တလုံးငါးပြား မဟုတ်တော့ဘူး"

"မရဘူး၊ တလုံးငါးပြားက တလုံးငါးပြားပဲ"

"ငါးပြားခေတ် မဟုတ်တော့ဘူးလေ"

"အဲဒီ ကလေးကဗျာ စကြားတုန်းက တလုံးငါးပြားပဲ၊ အခုမှ ခေတ်နဲ့လျော်ညီအောင် တလုံးခြောက်ရာလို့ မပြောင်းနိုင်ဘူး"

"ဒါဆို သမီးလေး အရွယ်ရောက်လို့ ငါးပြားဆိုတာ ဘာလည်း မေးရင် ဘယ်လိုရှင်းပြကြမလဲ၊ အဲဒီအခါ ဖေဖေကျော်ပဲ ရှင်းပြလိုက်"

အကွက်ကလည်း ဆိုက်လာတော့

"အေးကွ၊ ပိုတောင် ရှင်းပြလို့ကောင်းသေး၊ သမီးရေ ငါးပြားဆိုတာ အဖေတို့တုန်းကလေ ဆိုပြီး အစချီလိုက်ရင် ဘာပြောကောင်းမလဲ တထောင့်တညပုံပြင်ထက်တောင် ကျော်သွားနိုင်သေး"

"ရောင်စုံဘောလုံး ရောင်စုံဘောလုံး တလုံးငါးပြား တလုံးငါးပြား"

ကလေးကဗျာများ ပိုမိုဖွံ့ဖြိုးလာနိုင်ပါစေ။ ။

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)

၂-မေ-၂၀၁၆

[ဘောင်ခတ်ကြည့်ခြင်း]

ဆရာမင်းသိင်္ခ၏ ဝတ္ထုစာအုပ်တအုပ်တွင် ဇာတ်ကောင်တယောက်ပြောသော "ဘာကိုပဲကြည့်ကြည့် ဘောင်ခတ်ကြည့်" ဆိုသည်ကို ပြန်လည်အမှတ်ရမိသည်။

ငယ်စဉ်လူငယ်ဘဝက ထိုဝတ္ထုဖတ်နေစဉ် ဖတ်လက်စစာအုပ်ကို ဘေးအသာချကာ အိမ်နံရံရှိ ဘောင်မခတ်ထားသော အရာများအား စိတ်ထဲမှနေ၍ ဘောင်ခတ်ကာ လိုက်ကြည့်မိသည်။

ဓာတ်ပုံရိုက်ဝါသနာပါသည့်အတွက် ကင်မရာမရှိခင်ကပင် လက်ဝါးနှစ်ဖက်သုံးပြီး ပါးစပ်မှ ချပ် ချပ် ချပ် ဟု အသံထွက်ကာ လက်ဝါးကင်မရာ ရိုက်ခဲ့သည်။

ဘယ်ဖက်လက်ဖဝါးအား မျက်နှာရှေ့တည့်တည့်တွင် လက်မထောင်ကာ ကန့်လန့်ဖြတ် အလျားလိုက် ထားသည်။ ညာဖက် လက်ဖမိုး၏ လက်ညှိုး အား ဘယ်ဖက်လက်ဖဝါးမှ လက်မနှင့် ထိစေ၍၊ ဘယ်ဖက်လက်ဖဝါး လက်ညှိုးအား ညာဖက် လက်ဖမိုး လက်မနှင့် ထိစေကာ ညာဖက် လက်ဖမိုးကို ဘယ်ဖက်လက်ဖဝါးပေါ်တွင် ထားသောအခါ လက်ညှိုး လက်မများ ကြားတွင် ထောင့်မှန်စတုဂံပုံစံ ဟင်းလင်းပေါက်တခု ရပေမည်။

မျက်လုံးတဖက်မှိတ်လျက် ထိုဟင်းလင်းပေါက်ကို အသုံးပြုကာ ရိုက်လိုသော မြင်ကွင်းများကို လက်ဝါးဓါတ်ပုံရိုက်ယူနိုင်သည်။

ဘောင်ခတ်ကြည့်ခြင်း ဖြစ်ပါသည်။

ဘောင်ခတ်ကြည့်ခြင်း၏ အကျိုးဆက်မှာ ထိုဘောင်ခတ်ကြည့်သော နေရာ သို့မဟုတ် အရာဝတ္ထု သို့မဟုတ် သက်ရှိအား ပိုမိုစူးစိုက်ကာ လေ့လာနိုင်ခြင်းဖြစ်ပေသည်။. ထိုတွင် ယခင်က သတိမထားမိခဲ့သော၊ အရေးမစိုက်မိခဲ့သော အရာများအား ထင်ထင်ရှားရှား တွေ့လာနိုင်ပါသည်။

ပမာအားဖြင့် ပေးရပါလျှင် ဘောင်မခတ်ထားသော ပန်းချီကား၊ ဘောင်မခတ်ထားသော ဓာတ်ပုံ တို့ကို စိတ်ထဲကနေ ဘောင်ခတ်မကြည့်တတ်သောအခါ၊ သို့မဟုတ် လက်ဝါးကင်မရာသုံးပြီး မျက်လုံးတဖက်မှိတ် မကြည့်တတ်သောအခါ ထိုအရာများကို ထင်ထင်ရှားရှားမြင်နိုင်ဖို့ အနည်းငယ်ခက်ခဲလှပါသည်။

ဘောင်ခတ်ကာ မြင်နိုင် ကြည့်နိုင်ကြဖို့ လိုပါသည်။

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)

၂၃-ဧပြီ-၂၀၁၆

သင်္ကြန်ပလေးဘက်

မုန့်လုံးဆို ရေပေါ်၊ ဒီဖေကျော် အလွန်ကြိုက်

သင်္ကြန်မှာ သူ မအိုက်တယ်၊ ရေပုံးကိုပိုက်။

တစီးမှ အလွတ်မပေး၊ အငြိုးတေး လုံးဝမပါ

သည်အခါ သည်ကာလ၊ ညအမှောင်

ယောင်ယောင်သန်းလေမှ၊ ရေပုံးကိုချ။

                                    သင်္ကြန်တွင်းမို့၊ သင်္ကြန်ထမင်း သင်္ကြန်ဟင်းစား

                                    သင်္ကြန်သီချင်းနားထောင်၊ သင်္ကြန်အကကြည့်

                                    သင်္ကြန်ပီတိတွေနဲ့၊ သင်္ကြန်စာတွေဖတ်

                                    သင်္ကြန်တွေအကြောင်း ပြန်ပြောင်းပြောကြ

                                    သင်္ကြန်ဇာတ်လမ်းထဲက၊ သင်္ကြန်မှာ မပျော်ရ

                                    သင်္ကြန်မှာ မပါးရ၊ ဖလန်းဖလန်းမထရရှာတဲ့

                                    သင်္ကြန်ချစ်တဲ့သူတယောက်အကြောင်း

                                    စာနာကာ ကရုဏာသက်။

 နောက်တနေ့မနက်၊ နေလည်းထွက်ရော

 ခပ်မိုက်မိုက်ဒီဇိုင်းထွင်ကာ၊ အကြင် သင်္ကြန်ပိုးထသူသည်

 ရေကစားရန် ပြင်ပါတော့သည်၊ ဘယ်သူ ဆူဝံ့ ဟန့်ဝ့ံပါမည်နည်း ။

                                                                     

   ဖေကျော်

   သင်္ကြန်အကျနေ့ ၁၃၇၇/၇၈

တိုတိုထွာထွာ ဟိုရောက်ဒီရောက်

ကိုယ့်အလုပ် ကိုယ်လုပ်ကြတာပဲ

အဖေ့ရဲ့ အကို ဦးလေးကျောင်းဆရာရေးခဲ့တဲ့ ကဗျာတပုဒ်ကို မှီးပါတယ်။ သူက သူ့ကဗျာထဲမှာ လယ်သမားသည် လယ်သမားအလုပ်လုပ်တယ်၊ ကျောင်းဆရာသည် ကျောင်းဆရာအလုပ်လုပ်တယ်၊ အလုပ်သမားသည် အလုပ်သမားအလုပ်ကို လုပ်တယ် စသဖြင့် ကိုယ့်အလုပ် ကိုယ်လုပ်ကြရင်ဖြင့် ပတ်ဝန်းကျင်အတွက်ရော လုပ်နေသူအတွက်ရော သာယာစိုပြည်မယ်လို့ ဖွဲ့ဆိုပါတယ်။ အထိမ်းအမှတ် ထုတ်တဲ့ မဂ္ဂဇင်းတစောင်က လက်ရာဖြစ်ပါတယ်။ 

ကျနော်မမွေးခင်က ရေးခဲ့တဲ့ ကဗျာဖြစ်တဲ့အတွက် နှစ်ပေါင်း ၄၀ လောက်ရှိခဲ့ပြီဖြစ်ပါတယ်။

ကိုယ်ဘာလည်း ဆိုတာ သိဖို့ အရင်လိုပါတယ်။ သိပြီးတဲ့အခါ ဘာလုပ်ရမယ်ဆိုတာ သိဖို့ လိုပါတယ်။

တံတားဆောက်တဲ့ အင်ဂျင်နီယာ တံတားဆောက်နေတာ မဆန်းပါ။ 

ကုန်သည်အဖို့လည်း ရောင်းဝယ်ဖောက်ကားမှု ပြုနေတာဟာ သူ့အလုပ်ပါ။ 

ဆရာဝန်လည်းပဲ လူနာတွေကို ဆေးကုနေတာ ကျန်းမာရေးနဲ့ပတ်သက်တာတွေမှာ ပညာပေးလုပ်နေတာဟာ သူ့အလုပ်ပါပဲ။ 

ပန်းချီဆရာက ပန်းချီတွေ ဆွဲနေပါမယ်။ ဒါသူု့ဝါသနာ သူ့အလုပ်ပါ။

စာရေးဆရာက စာတွေရေးနေပါမယ်။

ကျောင်းသူကျောင်းသားက စာပေတွေ လေ့လာသင်ယူမယ်။ ပိုမိုတတ်ကျွမ်းအောင် အားထုတ်မယ်။

အဲဒီတော့ ကိုယ့်အလုပ် ကိုယ်လုပ်၊ သူု့အလုပ် သူလုပ်နေကြတာဟာ တကယ်တော့ မဆန်းတဲ့ ကိစ္စပဲဖြစ်ပါတယ်။

ကိုယ့်အလုပ်ကိုယ် မလုပ်တာကသည်သာ ဆန်းတာဖြစ်ပါတယ်။ အံ့သြရမှာဖြစ်ပါတယ်။

တွေးတတ် ခေါ်တတ် အမှန်ကို မြင်တတ်ကြပါစေ။

အျပန္ အျပန္ အျပန္လားကြဲ႔

ကားဂိတ္ကေန ရထားဘူတာရွိရာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း သီခ်င္းတပုဒ္ကို သြားၿပီး သတိရမိတယ္။ အျပန္ အျပန္ အျပန္လားကြဲ႕ အသြား အသြား အသြားပါကြဲ႔ ဆိုတဲ့ စာသားပါတဲ့ သီခ်င္းပဲ။ အလုပ္သြားေနတဲ့ လူအုပ္ႀကီးကလည္း မီးပြိဳင့္ေတြမွာဆိုရင္ ပိုထင္ရွားပါတယ္။

အဲဒီလိုပဲ အလုပ္ကေနျပန္လာၾကတဲ့ လူအုပ္ဆိုတာကလည္း နည္းနည္းေနာေနာမဟုတ္ပါ။
အလုပ္ေတြ လုပ္ၾကဖို႔လိုပါတယ္။ လုပ္နိုင္ေအာင္ လုပ္ငန္းခြင္ေတြ စက္ရုံ အလုပ္ရုံေတြ ရွိဖို႔လိုပါတယ္။ လုပ္ငန္းခြင္ေတြ စက္ရုံ အလုပ္ရုံေတြ ရွိဖို႔ အလုပ္လုပ္ဖို႔လိုပါတယ္။

အခြင့္အလမ္းကို မေစာင့္ေမွ်ာ္ဘဲ အခြင့္အလမ္းကို ဖန္တီးသူျဖစ္ရပါမယ္။ သူမ်ားဖန္တီးေပးထားတဲ့ အခြင့္အလမ္းကိုလည္း ေရွ႕ေမွာက္ေရာက္လာတဲ့အခါမွာ အမိအရဆုပ္ကိုင္ထားနိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္းရွွိသူေတြျဖစ္ရပါမယ္။

အျပန္ အျပန္ မဟုတ္ပါ။
အသြား အသြား အသြား ျဖစ္ပါတယ္။

မိတ္ေဆြ ေရာင္းရင္း အေပါင္းအသင္းတို႔ ...
လက္မွတ္ေတြလည္း ဝယ္ၿပီးပါၿပီ။
ရထားႀကီးလည္း စထြက္ဖို႔ တာစူေနပါၿပီ။ ကိုယ္စီလိုက္ပါရင္း လိုရာခရီးေရာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားေဆာင္ရြက္ၾကပါစို႔။

အျပန္ အျပန္ အျပန္လားကြဲ႕ ...
အသြား အသြား အသြားပါဗ်ိဳ႕ ...

ေက်ာ္ေမာင္(တိုင္းတာေရး)
၁၇-ေဖေဖာ္၀ါရီ-၂၀၁၆

အူဘယ္ႏွစ္ေခြ

ေဖာ္ျမဴလာႏို႔မွဳန္႔သုံးၿပီး ေဖ်ာ္ထားတဲ့ ႏို႔ဗူးက ႏို႔တစက္ကိုေတာင္ ကေလးေလးက အားမေပးနုိင္ေတာ့ဘဲ ခပ္ေစာေစာ စက္ေတာ္ေခၚပါေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာ ကေလးအေမက ဒီလိုေျပာပါတယ္။

"ကေလးအိပ္သြားတာနဲ႔ တေန႔လုံးပင္ပန္းၿပီး လူလည္း ခၽြတ္ျခံဳက်သြားတာပဲ"

ဒါကိုၾကားတဲ့အခါ ဖတ္ေနဆဲစာအုပ္ျဖစ္တဲ့ ဆရာေမာင္ထင္ရဲ႕ "ပုဂၢလအဘိဓာန္" ကို လက္က ခဏခ်ၿပီး ကေလးအေဖက ဒီလိုျပန္ေျပာလိုက္တယ္။

"ကဲ ကဲ ကေလးအေမ အိပ္ေတာ့ အိပ္ေတာ့"

ကေလးအေမက ရယ္ေမာရင္း

"ကေလးအေဖ ေတာ္တယ္၊ မိန္းမက ဘာဆိုလိုမွန္းသိတယ္၊ ဂြတ္ႏုိက္"

မသိေနမလားဗ်ာ၊ ဟုတ္ဖူးလား။ ေပးထားတဲ့ စာစုတိုေခါင္းစဥ္အတိုင္းပဲေပါ႔။

ေက်ာ္ေမာင္(တိုင္းတာေရး)

တွေးမိလေသော (၂၀) - ကလေးငယ်နှင့် သူ၏လှုပ်ရှားမှုများ

နှစ်နှစ်အရွယ် ကလေးငယ်ကို သစ်သားတုံးလေးတွေနဲ့ ဆော့ကစားစေတယ်။ တတုံးပေါ် တတုံးဆင့်ပြပြီး ကစားနည်းကို အတုယူစေတယ်။ သူက လိုက်လုပ်တဲ့အခါလည်း ရှိတယ်၊ မလုပ်တဲ့အခါလည်း ရှိတယ်။ ဒေါင်လိုက်ထောင်ထားတဲ့ စက္ကူကတ်ထူဗူးပေါ်မှာ သစ်သားတုံးလေးတွေကို သူ့ဖာသာသူ စီစီရီရီ တင်တယ်။ အောက်ကျသွားတဲ့ သစ်သားတုံးလေးတွေကို သူက ပြန်ကောက်တယ်။ သူ့ဖာသာသူဖန်တီးတဲ့ ကစားနည်း။

ရှူး … တိုးတိုးဆိုတဲ့ အမူအရာတခုကို လူကြီးတွေက သင်ပေးလိုက်တယ်။ နှုတ်ခမ်းရှေ့မှာ လက်ညှိုးကို ဒေါင်လိုက်ထောင်ပြီး တိုးတိုးနေနော်ဆိုတဲ့ အမူအရာ။ သူက လိုက်လုပ်တဲ့အခါ လူကြီးတွေလို လက်ညှိုးကို ဒေါင်လိုက်မထောင်ဘဲ ကန့်လန့်ဖြတ် အလျားလိုက်ထားတယ်။ သွားတိုက်တဲ့ ပုံစံပေါ့။ ဒီလိုမဟုတ်ဘူး၊ ဒီလိုဆိုပြီး သူ့လက်ညှိုးကို ဒေါင်လိုက်ထားရင်လည်း သူက မရ၊ သူလုပ်တဲ့အတိုင်း အလျားလိုက်ထားတာပါပဲ။

အင်္ကျ ီလဲပေးတဲ့အခါ အရင်တုန်းကဆိုရင် သူ့လက်နှစ်ဖက်ကို လဲပေးတဲ့သူက မြှောက်ရတယ်။ အခုနောက်ပိုင်းမှာ ကဲ ကလေးရေ လက်မြှောက်ဆိုရင် လက်နှစ်ဖက်ကို မြှောက်ပါတယ်။ အဲ ဒါပေမယ့် ထိုးရမယ့်လက်နေရာကို မထိုးဘဲ တလွဲလျှောက်ထိုးတာလည်း တွေ့ရပါတယ်။ အစတော့ ဒီကလေး မှားထိုးတယ်ထင်တာ၊ နောက်မှ သူက လူကြီးကို ပြန်စတာဖြစ်မှန်း သိရပါတယ်။

အဆိုတော်ကြီး ဘိုဘိုဟန်ရဲ့ မြန်မာပြည်က ကောင်းဘွိုင် သေနတ်မပစ်ပါ အစချီတဲ့ သီချင်းကို ဂစ်တာနဲ့တီးပြတဲ့အခါ ကလေးရေ ကပါ ကပါလို့ ပြောစရာမလိုဘဲ သူ့ဖာသာသူ ခေါင်းလှုပ် လက်လှုပ် ခါးလှုပ်နဲ့ ကပါတယ်။ ခက်တာက ကလေးရဲ့အဖေပဲ ဂစ်တာကို မတောက်တခေါက်တီးတတ်ပေမဲ့ ကလေးက သူ့အမေကို ဂစ်တာတီးစေပါတယ်။ ကလေးအဖေဂစ်တာတီးရင် အဲဒီ ဂစ်တာကို ယူပြီး ကလေးအမေကို သွားပေးပါတယ်။ တီးစေပါတယ်။ ကလေးအမေရဲ့ ဒေါင်ဒေါင်ဒင်ဒင် တီးခတ်မှုကို ပိုမိုနှစ်သက်တယ်လို့ တွေ့ရပါတယ်။

ကလေးအဖေက လက်တော့ပ်ကွန်ပျူတာကို သုံးနေတဲ့အခါ သူက ဘေးနားမှာ သူ့စမ်းသပ်ချက်နဲ့သူရှိနေတတ်ပါတယ်။ အဲဒါက ကြွက်လို့ခေါ်တဲ့ mouse တပ်ထားတာကို လာလာပြီး ဆွဲနှုတ်လိုက် ပြန်တပ်လိုက်နဲ့ အလုပ်များနေတာပဲဖြစ်ပါတယ်။

တခါ သူ့ရှေ့က လက်ဖက်ရည်ခွက်ထဲကို ပေါင်မုန့်နှစ်ပြီး စားတာကို တွေ့သွားတဲ့အခါမှာ ရေခွက်ထဲက ရေကိုလည်း စားစရာတွေ နှစ်ပြီး ဆော့တဲ့ကစားနည်း သူ့အတွက် တိုးသွားတာတွေ့ရပါတယ်။

ပန်းပင်တွေကို ရေလောင်းတဲ့အခါ သူ့ကိုလည်း အညောင်းအညာပြေ လမ်းလျှောက်လို့ရအောင်ဆိုတဲ့စိတ်ကူးနဲ့ ဖိနပ်စီးပေးပြီး ပန်းပင်တွေကို လိုက်ကြည့်စေပါတယ်။ သူ့အရပ်နဲ့ မီတဲ့ ပန်းပင်တွေရဲ့ အကိုင်းအခက်တွေကို လက်ညှိုးလေးနဲ့ ထိလိုက်၊ အပင်လေးတွေ လှုပ်သွားတဲ့အခါ သဘောကျလိုက်နဲ့ ဖြစ်နေပြန်ပါတယ်။ ပန်းအိုးတွေထဲက မြေစို်င်ခဲတွေကို လက်လေးနဲ့ ကိုင်ကြည့်ပြီး စူးစမ်းတာမျိုးလည်း တွေ့ရပြန်ပါတယ်။

အပြင်ထွက်ပြီး ဟိုနားဒီနား လမ်းလျှောက်ကြတဲ့အခါ ကလေးလေး သက်တောင့်သက်သာရှိပါစေတော့ဆိုပြီး တွန်းလှည်းပေါ်မှာ နေခိုင်းရင် ခဏပါပဲ။ ဖိနပ်ဝတ်ပေးပြီး လမ်းလျှောက်တဲ့အခါမှာ သူ့တွန်းလှည်းကိုနောက်ကနေ တွန်းပါတယ်။ အဲဒါက သူ့ကို ပျော်ရွှင်စေတဲ့ကစားနည်းဖြစ်နေပြန်ပါတယ်။

လှေကားထစ်တွေတွေ့ရင် ဆင်းရ၊ တက်ရမှ ကျေနပ်ပြန်ပါတယ်။ ဆင်းရမယ့် လှေကားထစ်ဆိုရင် တထစ်ချင်း ဆင်းပါတယ်။ အစမှာ လူကြီးက နောက်ကလိုက်ပြီး လက်လေးကိုင်ပေးထား ပခုံးလေးကိုင်ပေးထားနဲ့ ထိန်းပေးရပါတယ်။ သူကျွမ်းကျင်သွားတဲ့အခါမှာ လူကြီးကိုင်တာကို မကြိုက်တော့ပါဘူး။ လာကိုင်တဲ့လက်တွေကို ခေါင်းရမ်းပြီး ဖယ်ထုတ်ပါတယ်။ သူလဲမကျအောင် ချော်မလဲအောင်ပဲ ဘေးကနေ ထိန်းပေးရပါတယ်။ အဆင်းပြီးတဲ့အခါ အဲဒီ လှေကားထစ်ကိုပဲ နောက်တကြိမ် ပြန်တက်ပါတယ်။ လာကိုင်တာကို မကြိုက်ပါ။ သူတက်လို့ ဆင်းလို့ အားရတဲ့အခါမှ ကဲ ကလေးရေ ရှေ့ဆက်သွားကြမယ်လို့ ပြောနိုင်ပါတယ်။

ကလေးရဲ့ လှုပ်ရှားမှုတွေဟာ ကလေးမှာဖြစ်ပေါ်လာတဲ့ သူ့အတွေးတွေကတဆင့် ဖြစ်လာရတယ်လို့ တွေးမိပါတယ်။

ကလေးတယောက်နဲ့တယောက် အတွေးများ မတူနိုင်တဲ့အတွက် သူတို့တွေရဲ့ လှုပ်ရှားမှုတွေဟာလည်း ကွာခြားနေကြမှာဖြစ်ပါတယ်။

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)

၁၅-၂-၂၀၁၆

ကျောင်းတုန်းက

ပုစ္ဆာ ဆိုတာ 

+++++++

စာမေးပွဲတခုဖြေတုန်းက မေးခွန်းတပုဒ်မှာ ပေးထားချက်တခုလိုနေတာ သွားတွေ့တယ်။ သုံးပုဒ်မြောက်လောက်မှာ ဖြစ်တဲ့အတွက် စာဖြေချိန် နာရီဝက်လောက်ကြာမှ ပူညံပူညံအသံတွေထွက်လာကြတယ်။

မေးခွန်းကို ပြန်ဖတ်တယ်။ ဟာ ဒီပုစ္ဆာက အဲဒီပေးထားချက်မပါလည်း ကိုယ်ဖာသာကိုယ် ဖြစ်စေဆိုတဲ့ ကိန်းဂဏန်းတခုထားတွက်ရင် ရတဲ့ပုစ္ဆာ။

အဲဒါနဲ့ let me assume ဆိုပြီး ရဲရဲဝံံံ့ဝံံ့ရှိစွာနဲ့ ဂဏန်းတလုံး ကောက်သုံးလိုက်ပြီး အဖြေထုတ်တယ်။ ပူညံပူညံလုပ်နေတဲ့သူတွေက လုပ်နေတုန်း။ စာဖြေတဲ့နေရာက အခန်းရဲ့ရှေ့ပိုင်းလောက်မှာ ကျတဲ့အတွက် နောက်လှည့်ပြီး ဘော်ဒါတွေကို အသိပေးလိုက်သေးတယ်။ ဒီပုစ္ဆာမှာ assume ထားပြီးတွက်နိုင်တာပဲဆိုပြီး။

မေးခွန်းထုတ်တဲ့ တီချယ်ကြီး အမောတကောရောက်လာတယ်။ ဂဏန်းတခုပေးတယ်။ အဲဒါနဲ့တွက်။ တီချယ် ကျနော်တော့ assume လုပ်လိုက်ပြီ။ ရတယ် သား။ ပိုကောင်းတာပေါ့။ တီချယ်ပြန်ထွက်သွားတယ်။ 

အမှန်က ဘယ်ပုစ္ဆာမှ ပေးထားချက်မပြည့်စုံတာတို့ ပြည့်စုံတာတို့ မရှိဘူး။ မပြည့်စုံဘူးထင်ရင် ဖြည့်စွက်တွက်ပဲ။

တီချယ်တယောက်ပြောတဲ့ အတွေ့အကြုံက ဒီလို။ 

ဆရာကြီးက ပုစ္ဆာတပုဒ် ကျောက်သင်ပုန်းပေါ်မှာ ရေးသွားတယ်။ ခင်ဗျားတို့ အဲဒါတွက်ထားနှင့်ကြလို့ ဆိုပြီး စာသင်ခန်းအပြင်ထွက်သွားတယ်။ အားလုံးတွက်ကြတယ်။ အဖြေမရဘူး။ တော်တော်ကြာတဲ့အထိ အဖြေမထွက်ဘူး။ 

ဆရာကြီးပြန်ဝင်လာတယ်။ အခြေအနေမေးတယ်။ 

အားလုံးက ခေါင်းခါတယ်။ တော်တော်ခက်တယ်။ အဖြေခုထိမထွက်ဘူး။

အေးလေဗျာ ဘယ်အဖြေရပါ့မလည်း အဖြေမရှိတဲ့ပုစ္ဆာ ခင်ဗျားတို့ကို တွက်ခိုင်းကြည့်တာတဲ့။

တီချယ်က သူ့ကိုယ်တွေ့ကို ပြောပြရင်း တဆက်တည်းမှာပဲ အဲဒီဆရာကြီးနာမည်ပြောပြသွားတယ်။ နာမည်ပြောတာနဲ့ သိမှာဖြစ်တယ်။

ဆယ်တန်းတုန်းက အဖြစ်တခု ပြန်အမှတ်ရတယ်။ သချာင်္မှာ ဓမ္မဓိဌာန်ဆိုတဲ့ မေးခွန်းရှိတယ်။ Multiple choice လို့လည်းခေါ်တယ်။ ပေးထားတဲ့ အဖြေ ငါးခုထဲက တခုကို ရွေးလိုက်ရတဲ့မေးခွန်း။

လပတ်စာမေးပွဲမှာ ဖြေတဲ့အခါ အမှတ်ပြည့်မှာ တမှတ်လျော့တယ်။ အဖြေမရှိပါလို့ရေးခဲ့တာ။ အမှန်က အဖြေကို မရတဲ့အတွက် တနည်းပြောရရင် ပေးထားတဲ့ အဖြေငါးခုထဲက ဘယ်တခုနဲ့မှ မတူလို့ သချာင်္ဆရာမ မေးခွန်းမှားနေပြီ အဖြေမှန်မပါဘူးဆိုတဲ့သဘောနဲ့ အဖြေမရှိပါလို့ ရေးခဲ့တာပါပဲ။ ဖြေလွှာပြန်ပေးတဲ့နေ့မှာ ဆရာမဆီက အကြံပေးချက်တော်တော်များများ နားထောင်လိုက်ရတယ်။ စာမေးပွဲတွေဖြေတဲ့အခါ သတိထားစရာဖြစ်သွားပါတယ်။

ပုစ္ဆာတွေတွက်ပါများလာတဲ့အခါ ပုစ္ဆာကောင်းလေးတွေ ရလာတယ်။ တချို့ကလည်း အဖြေရှိတယ်။ တချို့ကလည်း အဖြေမရသေးဘူး။ တချို့ကလည်း ပေးထားချက်တွေက မပြည့်မစုံဖြစ်နေတယ်။ တချို့မှာလည်း ဘာကိုရွေးရမှန်းမသိလောက်အောင် ဖြစ်နေတယ်။

ပုစ္ဆာတွေကို ရှုပ်စရာလို့မမြင်ဘဲ ထုတ်ကာသာ ရှင်းကြပေရော့ဗျာ။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ခဲတံနှင့် ဗလာစာအုပ်

+++++++++++

ကျောင်းသုံးဗလာစာအုပ်မှာ ဘော့ပင်နဲ့ စရေးရတာက ငါးတန်းမှာ စတယ်။ ခဲတံသုံးတာကိုတော့ မလျော့သေးဘူး။ ခဲတံကို ချွန်မြဲချွန်တယ်။ ချွန်စက်သုံးရတာထက် ခဲတံချွန်ဓားကို သုံးပြီးချွန်ရတာကို ကြိုက်တယ်။ ခဲတံကို ဗလာစာအုပ်မှာ ဘေးမျဉ်းသားတဲ့အခါ မျဉ်းပိတ်တဲ့အခါ ပုံဆွဲတဲ့အခါ သချာင်္တွက်စဉ်အကြမ်းခြစ်တဲ့အခါ သုံးတယ်။

နောက်တနည်းသုံးတာက ကစားတာမှာ သုံးတယ်။ စာရွက်ကို ဗလာစာအုပ်အလယ်က ဖြဲယူ ဘော့ပင်နဲ့ အပေါက်သေးသေးလေးတွေ ဖောက် တဖက်တချက်မှာ ဂိုးတိုင်ပုံစံဆွဲ ဂိုးတိုင်အလယ်မှာ အပေါက်ကြီးကြီးဖောက် ခဲတံကိုင် စာရွက်ကို ဘောလုံးကန်မယ့် နှစ်ယောက်က တဖက်တချက်ကကိုင် ခဲတံကို အပေါက်တွေဖောက်ထားတဲ့ စာရွက်အောက်ကနေ အပေါက်တွေရှောင်ပြီး တဖက်ဂိုးပေါက်ရှိရာသွား အပေါက်ထဲ ခဲတံက ခဲဆံဝင်သွားရင် တဖက်လူအလှည့်။ 

အဲဒီလို အသုံးဝင်ခဲ့တဲ့ ခဲတံ။

ဘော့ပင်ခဲတံဆိုတာ ပေါ်လာတယ်။ နည်းနည်းဖိတာနဲ့ ခဏခဏကျိုးတတ်လို့ မသုံးတာများတယ်။ ရိုးရိုးခဲတံပဲသုံးတယ်။

ခဲတံကို လက်မှာကိုင်လို့မရအောင်တိုသွားတဲ့အခါ လွှင့်မပစ်ရက်ဘူး။ တခါသုံးဘော့ပင်တွေက ဘော့ပင်ကိုယ်ထည်ကို ခဲတံချွန်ဓားနဲ့ စိတ်ရှည်လက်ရှည်ဖြတ်တယ်။ ခဲတံတိုရဲ့ အရင်းပိုင်းမှာ ခဲဖျက်လေးတွေကို ရွှေရောင်သံအပတ်လေးနဲ့ ပတ်ထားတာရှိတယ်။ အဲဒါကို ပါးစပ်နဲ့ကိုက်ဖြုတ် ခုနက ဘော့ပင်ကိုယ်ထည်ထဲကို ထည့်လို့ရအောင် ဓားနဲ့ အသားတွေကို နည်းနည်းရွေလိုက်တယ်။ အဲဒီမှာ လက်လုပ် ဘော့ပင်ခဲတံကို အားပါးတရသုံးတယ်။

တယောက်လိုက်လုပ်တာတွေ့ နောက်တယောက်က လိုက်တုလုပ်ပြီး သုံးကြတယ်။ ဘယ်သူက စလုပ်သလဲဆိုတာ မူပိုင်ခွင့်တွေ မောင်ပိုင်ခွင့်တွေ မသိတော့ တော်တော်အဆင်ပြေတယ်။ ဆရာမတွေမြင်တဲ့အခါ တော်တော် ကပ်စေးနည်း ကော်တရာလေးတွေလို့ ထောပနာပြုတယ်။ ဆရာမသုံးကြည့်ပါလားဆိုတော့ တပည့်ကျော်တွေကို ပြန်ပြုံးပြတယ်။

တရက် ကျောင်းစာတွေ အိမ်မှာလုပ်နေတုန်း (အိမ်မှာ လုပ်ရတဲ့အတွက် အိမ်စာလို့ ခေါ်သတဲ့။ များသောအားဖြင့် ကျောင်းစာကို ကျောင်းမှာပဲ လုပ်ခဲ့တာများတယ်။ အိမ်မသယ်ဘူး။ လေးလို့။ နောက်ပြီး အပြင်စာတွေ ဖြစ်တဲ့ ကာတွန်းတွေ ဝတ္ထုတွေဖတ်ဖို့ အချိန်ပေးရသေးတယ်။ ကာတွန်းစာအုပ်ကောင်းကောင်းဆို တသက်လုံးဖတ်ပါတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ အများဆုံးဖတ်ဖြစ်တာက သိုင်းဝတ္ထုတွေပဲ။ တခြားစာကြီးပေကြီးတွေလည်းဖတ်တယ်) အဲဒီလို ကျောင်းစာလုပ်နေတုန်းမှာ အဖေက နောက်ကနေ အပေါ်စီးပြီး ကြည့်တယ်။ ပြောပြီ။

မင်း စာရေးတာ မျဉ်းကြောင်းမရှိတဲ့ ဟိုအပေါ်တို့ အောက်တို့မှာလည်း ရေးလေကွာတဲ့။

ဟာ အဖေကလည်း မျဉ်းကြောင်းထားထားတာ သူ့မှာရေးဖို့လေ။

လပ်နေတယ်ကွ။ အပေါ်မှာ သုံးကြောင်းစာ အောက်မှာ သုံးကြောင်းစာလောက် ရေးတတ်ရင်ရတယ်။

ဆရာမတွေ ဆူရင်။

ရေးကြည့်ပါဦးကွာ။

အဲဒီနောက်ပိုင်း မျဉ်းကြောင်းမဆွဲထားတဲ့နေရာတွေမှာ ဖြည့်ရေးပါတော့တယ်။ 

ဆရာ ဆရာမတွေက ချီးကျူးပါတယ်။ 

တက္ကသိုလ်ရောက်တဲ့အခါ ပုံဆွဲစာအုပ်လိုစာအုပ်မျိုးဝယ်သုံးပါတယ်။ မျဉ်းကြောင်းမပါပါ။ စာအုပ်တအုပ်ထဲကို ဘာသာရပ်ပေါင်းစုံ စာပေါင်းချုပ်ကြီးအဖြစ် ဖန်တီးပါတယ်။

အခုလည်း ခဲတံချွန်နေဆဲ မျဉ်းကြောင်းမပါတဲ့ ဗလာစာအုပ်ကို နှစ်သက်နေဆဲ ဖြစ်ပါတယ်။

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)

၄-၂-၁၆

အဆိုကောင်းလိုက်ပုံကြောင့်

မြို့ရဲ့ အရှေ့ဘက်ကမ်းမှာ တည်ထားတဲ့ ရွာ၊ နာမည်က ရွာသစ်လို့ တွင်တယ်။ စတင်အခြေချသူတွေကလည်း လူသစ်တွေ ဖြစ်တဲ့အတွက် ရွာသစ်ဆိုတဲ့ နာမည်နဲ့ လိုက်တယ်။ မျိုးဆက်တွေ နှစ်ဆက်သုံးဆက်လောက်ဖြစ်လာတဲ့အခါနဲ့ တခြားရွာအသစ်အသစ်တွေ နီးစပ်ရာမှာ ပေါ်ပေါက်လာတဲ့အခါ ရွာသစ်ကလည်း အမည်သာကျန်တော့တာ၊ လူတွေလည်း လူဟောင်းတွေ ဖြစ်ကုန်တာပေါ့။

တဖက်ကမ်းက မြို့ပေါ်မှာ ကျောင်းတက်ကြ၊ ကုန်သွယ် စျေးရောင်းပြုကြနဲ့ ကြာလာတဲ့အခါ ရွာသစ်မှာ ရှိတဲ့သူတွေလည်း တခြားမြို့တွေရောက်၊ မြို့ကြီးတွေမှာ ကြီးပွားသူ ကြီးပွားကြနဲ့၊ ရုန်းကန်နေသူတွေကလည်း တပုံတပင်၊ လက်ရှိရွာသစ်မှာပဲ ဆက်လက်နေထိုင်ရင်း မိဘလက်ငုတ်လက်ရင်းတွေ အခြေမပြတ်ဆက်လည်ပတ်ကြ၊ ငတ်တလှည့် ပြတ်တလှည့်၊ လက်တလှည့်၊ ပြောင်တလှည့်၊ လက်တလှည့်ဆိုတာ စီးပွားဖြစ်တဲ့အခါမျိုး မြို့ပေါ်တက် ရွှေလေးဘာလေး ဝယ်ဝတ်နို်င်တဲ့အခါ နေရောင်ထိုးရင် လက်လက်ထနေ၊ ပြောင်နေတာကို ပြောတာ၊ မပြေလည်တဲ့အခါ ထုခွဲလိုက်နဲ့ လက်လက်သံသရာလည်နေတာ။

မိုးတွင်းဖက်ဆို ရွာမှာ ရေက အမြဲတက်လေ့ရှိတယ်။ အိမ်ခြေတိုင်တွေကို ခပ်မြင့်မြင့်ဆောက်ထားတယ်။ အိမ်တိုင်းမှာ လှေတစီးတော့ အနည်းဆုံးရှိတယ်။

မိုးတွင်း တရက်မှာ ရေကလည်း စီးကောင်းနေတယ်။ အိမ်တွေအောက်ကရေတွေ နိမ့်ရာဖက်ကို စီးသွားနေတယ်။ အိမ်တအိမ်မှာ ရှိတဲ့ကလေးမလေးတယောက်က နောက်ဖေးဖက်မှာ သီချင်းဆိုနေတယ်။ လူကြီးတွေက အိမ်ဦးခန်းဖက်လောက်မှာ ရှိတယ်။ သူတို့အလုပ်နဲ့ သူတို့။ အစတော့ ကလေးမဆိုနေတာ ဒီစာသားကိုပဲ ထပ်တလဲလဲ မပြီးမစီးနိုင်ဆိုနေတာလို့ အိမ်ရှေ့က လူတွေက ထင်နေတာ။ သေသေချာချာနားထောင်ကြည့်တာအခါ …

သူက ဒီလိုဆိုနေတာ ၊ သီချင်းဆိုတဲ့ပုံစံမျိုး ဆွဲဆွဲငင်ငင်နဲ့၊

(အမေရေ …. အမေရေ … အမေ့ထဘီလေး …. ရေထဲပါသွားပြီ … 

အမေ့ထဘီလေး …. ရေထဲ ….. ပါသွားပြီ )

အဲဒါကိုပဲ သူက ဆိုနေတာ။ အမေဖြစ်သူက နောက်ဖေးကို ထသွားပြီး ဟဲ့ သမီး ဘာတွေဆိုနေတာလည်းဆိုတော့ စီးနေတဲ့ ရေကို လက်ညှိုးလှမ်းထိုးပြီး ဆိုပြန်တယ်

(အမေရေ …. အမေရေ … အမေ့ထဘီလေး …. ရေထဲပါသွားပြီ … 

အမေ့ထဘီလေး … ရေထဲ …. ပါသွားပြီ )

အမေက သူလက်ညှိုးထိုးရာကို ကြည့်တဲ့အခါ နောက်ဖေးမှာ လှန်းထားတဲ့ သူ့ထဘီက လေပြင်းပြင်းမှာ လွင့်ပြီး ရေထဲကျသွားပုံပေါ်တယ်၊ ပြီးတော့ ရေစီးနဲ့ ခပ်ဝေးဝေးကို မျောပါသွားတာကို သူ့သမီးက ပြောနေမှန်း သိလိုက်ရတယ်။

ကဲ ဟယ် … ဒေါက် ။

အမေက သမီးကို ဒေါကန်သွားပြီး ဦးခေါင်းကို နာအောင် ခေါက်လိုက်တာ။

ထဘီ ရေထဲကျပြီး မျောသွားတာကို အမေရေ အမေ့ထဘီ ရေထဲမှာ လိုက်ဆယ်ဦးလို့ မြန်မြန်မပြောဘူး၊ တော်တော် အဆိုကောင်းနေတယ်။ ငါ့ထဘီတော့ သွားပါပြီ။

အဲဒီအခါ သမီးက ငိုနေရင်း အခုလို ပြောလိုက်ပြန်ပါတယ်။ သီချင်းအဆိုအတိုင်းလည်းပဲဖြစ်ပါတယ်။ ရှိုက်သံလေးလည်း ပါသပေါ့။

(အမေရေ…. အမေရေ …..သမီးက…. အမေ့ကို …..သတိလည်းပေးသေးတယ်….. အခေါက်လည်း ခံရသေးတယ်……နောက်ဆိုမပြောတော့ဘူး …. မပြောတော့ဘူး.. မပြောတော့ဘူး)

အမေလည်း အဆိုကောင်းတဲ့သမီးကို ထပ်မရိုက်နိုင်တော့ဘဲ ထဘီတထည် ဆုံးရှုံးသွားတာကိုလည်း မေ့ကာ အားပါးတရ ရယ်မောနေပါတော့တယ်။

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)

၁-၂-၁၆

မှတ်ချက်။ ။ အဖေပြောပြတဲ့ သူတို့ရွာက ရယ်စရာ အဖြစ်အပျက်လေးတခုကို ပြန်ရေးပြခြင်းဖြစ်ပါတယ်။

တွေးမိလေသော - ခြင်ချော်လဲ

စခဲ့တာက အဖွားရဲ့ အိမ်ဦးနတ်ဖြစ်တဲ့ အဘပါပဲ။ အဘက ဆံပင်တိုတိုထားတဲ့သူ။ ဒါပေမဲ့ ဆံပင်ကို အုန်းဆီအမြဲလိမ်းတယ်။ သူတို့ခေတ်မှာ အုန်းဆီအပြင် တခြားခေါင်းလိမ်းဆီတွေ ရှိပေမယ့် သူကတော့ အုန်းဆီမှ အုန်းဆီပါပဲ။ ငါးကျပ်သားလောက်ထည့်နိုင်တဲ့ ပုလင်းထဲက အုန်းဆီကို လက်ဝါးနှစ်ဖက်ထဲထည့်ပြီး အကျအန လိမ်းပါတယ်။ ပြီးတော့မှ အနီးအနားမှာရှိတဲ့ မြေးဖြစ်သူတွေကို ငါ့မြေးတွေ လာစမ်းဆိုပြီး အုန်းဆီလိမ်းပေးပါတယ်။ အဲဒီက စတာပါပဲ။ တခြားမြေးတွေတော့မသိ။ ကျော်မောင်ဆိုတဲ့ "စကားများ "က အဘလိုပဲ အုန်းဆီမှ အုန်းဆီဖြစ်သွားပါတယ်။ 

ဘာကြောင့် အုန်းဆီကို ခေါင်းလိမ်းဆီအဖြစ်သုံးရသလဲဆိုတာ တတ်သမျှဉာဏ်နဲ့ တွေးကြည့်မိပါတယ်။ ဦးခေါင်းဟာ လူရဲ့ကိုယ်မှာ အပေါ်ဆုံးအပိုင်းဖြစ်ပါတယ်။ ဆံပင်က အဲဒီဦးခေါင်းမှာရှိတာပါ။ အုန်းဆီကို အုန်းသီးကနေ ရပါတယ်။ အုန်းသီးဆိုတာ လူထက်မြင့်တဲ့ အုန်းပင်မှာ သီးပါတယ်။ အုန်းပင်ပုတွေ မပါပါ။ 

နောက်တခါ အုန်းဆီသည် သူ့အလိုလိုက ဘာမှ မရောစပ်ရပဲ မွှေးပြီးသား ဖြစ်ပါတယ်။ 

ကြုံခဲ့ရတာလေးက ဒီလိုပါ။ 

အလယ်တန်းကျောင်းသားဘဝ ကျောင်းပိတ်ရက်အတွင်း ကျောင်းမှာ ကြက်ခြေနီသင်တန်းတက်ပါတယ်။ ပတ်တီးစည်းနည်းအမျိုးမျိုးကို သင်ယူရပါတယ်။ တခြားဟာတွေလည်း ပါသပေါ့။ သင်တန်းမှာ နည်းပြဆရာမက ဘယ်လိုအခြေအနေမှာ ဘယ်စည်းနည်းဟာ ဆောင်ရွက်ဖို့ခက်ခဲကြောင်း ဉာဏ်သုံးရကြောင်း သင်ပါတယ်။ ဥပမာအားဖြင့် မျက်လုံးတဖက် ထိခိုက်သွားသူကို ပတ်တီးစည်းရမယ်ဆိုရင် ပုံမှန်ဆိုရင်တောင် ခက်ခဲကြောင်း တခါတလေမှာ လူနာက ခေါင်းလိမ်းဆီ လိမ်းထားရင် အတော်မလွယ်ကြောင်း ဟာသနှောကာ ပြောပြပါတယ်။ ရယ်စရာအဖြစ် သဘောထားကာ နေခဲ့ပါတယ်။ 

အဲ စာမေးပွဲ စာတွေ့အပြီး လက်တွေ့မှာ မေးမယ့် ဆရာမဆီကို နှစ်ယောက်တတွဲ ဝင်ရတယ်။ အဲဒီမှာ တွဲဖက်ကျတာက အငယ်တန်းက ချောင်ယွန်ဖတ်ပဲ။ တရုတ်မင်းသား ချောင်ယွန်ဖတ်ပုံစံဖမ်းပြီး ကေ တော်တော်သတဲ့ သူဖြစ်လို့ သူ့ဆံပင်က အမြဲတမ်း ပြောင်လက်နေပါတယ်။ 

ကဲ စမေးပြီ ဘာနည်းကို ချည်ပြဆိုတော့ ချောင်ယွန်ဖတ်ကို လုပ်ခိုင်းတာက လွယ်တယ်ထင်ပါတယ်။ ကျော်မောင့်အလှည့်မှာ ချောင်ယွန်ဖတ်ကို မျက်လုံးတဖက်စည်းပေးရမယ်တဲ့။ အဲဒီအခါမှ သူဖက်လှည့်ပြီး စည်းဖို့ ပတ်တီးပြင်တဲ့အခါ ခါတိုင်းထက် ပိုပြောင်တဲ့ သူ့ဆံပင်ကိုတွေ့ရပါတယ်။ ခြင်နားရင်တောင် ချော်လဲသွားနိုင်ပါတယ်။ ကြိုးစားပြီး စည်းပါတယ်။ မရပါ။ 

ဆရာမက ပြုံးပြီးကြည့်နေပါတယ်။ ဉာဏ်သုံးရမယ်ဆိုတဲ့ သင်တန်းဆရာမစကားပြန်အမှတ်ရကာ ပတ်တီးတခုယူ သူ့ခေါင်းပေါ်မှာ အသာတင် ပြီးမှ မျက်လုံးတဖက်ကို စည်းပေးလိုက်ပါတယ်။ 

အဲဒီသင်တန်းမှာ တတိယဆုရတာတော့ နောက်မှပဲ ပြောကြတာပေါ့။ 

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)

၇-၉-၂၀၁၅

တော်တော် လက်မတည့်တဲ့ ကောင်တွေ

မိုးသည်းသော တနေ့။ တိကျစွာ ပြောရလျှင် ကျောင်းပိတ်ရက် စနေ နေ့လယ်ခင်း။ 

မိုးသားတွေ ညို့ကာ မိုးသီးမိုးပေါက်တွေက ကြီးကြီးမားမား။ အင်္ဂလိပ်အီဒီယမ်မှာ "raining cats and dogs" လို့ခေါ်သည်။

၅ တန်းကျောင်းသား ကျော်မောင်လည်း အမေ့ဆီက ပါမစ်တောင်း၊ ရတာနဲ့ဘောင်းဘီတိုလဲဝတ်ကာ သူငယ်ချင်းအပေါင်းတို့ ပျော်ပျော်ပါးပါး မိုးရေချိုးကာ ဘောလုံးကန်နေသော ကွင်းပြင်သို့ ပြေးချေသည်။ မိုးကြိုး မကြောက်၊ လျှပ်စီးမကြောက်။ 

ဒေဝေါကြီး ခဏနား။ မိုးရွာတုန်း ရေခံ .. အဲလေ မိုးကောင်းတုန်း ရွာထားဦးပေါ့ကွာ ..

ဟုတ်ပါဘူး ... မိုးသည်းတုန်း ကမြင်းရတာ ဖြစ်လို့ မိုးတိတ်မှာ စိုးရွံ့ကြ။ မိုးတိတ်လို့မဖြစ်။

ဘောလုံးကန်နေတုန်း အုပ်စုထဲက ဘော်ဒါနှစ်ကောင် လက်သွားဆော့ကြသည်။ မလှမ်းမကမ်းက တိုက်ရှေ့မှာ ဒိုင်နာကားက ညအိပ်လေ့ရှိသည်။ ပိုင်ရှင်က အဲဒီတိုက်က နှစ်ထပ်မြောက်မှာ နေသည်။ သူ့အခန်းက မီးကြိုးသွယ်ကာ သူ့ကားကို ညဘက်အတွက် မီးလုံးထွန်းပေးထားသည်။ ကားမီးခွက်တွေ ဘာတွေ ခိုးသည့်ရန်မှ ကင်းဝေးရန်ဖြစ်သည်။

မီးလုံးကို ၀ါးတိုင်ထောင်ထားသည့် အပေါ်တွင် တိုင်ထိပ်နှင့် ချည်ကာ အလင်းပေးသည်။ မနက်က ပိုင်ရှင် အဖိုးကြီး မီးပိတ်ဖို့ မေ့သွားတာ ဖြစ်မည်။ မီးလုံးက မိုးမှောင်မှောင်အောက်တွင် ၀ါထိန်ကာ နေ့ခင်းဖက်တွင် လင်းနေဆဲ။ 

ဘောလုံးကန်နေရင်းမှ ဟိုနှစ်ကောင် ဘာတွေသွားသွားလုပ်နေလည်း လိုက်ကြည့်.... 

သူတို့တွေက ခဲလုံးသေးသေးလေးတွေ ကောက်ကောက်ပြီး အဲဒီမီးလုံးကို တယောက်တလှည့် ပစ်နေကြတာ။ 

နောက်ကနေ ကြည့်လိုက်တယ်။ ဒီကောင်တွေ ပေါက်နေတာဆယ်ကြိမ် မကတော့ဘူး။

တလုံးမှ မထိကြ။ ဒါနဲ့ ကျော်မောင် ပါရပြီပေါ့ .... ပါလေရာ ငါးပိချက် မဟုတ်လား . ...

"ဟေ့ကောင်တွေ ဟေ့ကောင်တွေ တော်တော်လက်မတည့်တဲ့ ကောင်တွေ ... ဒီမှာ ကြည့် ... "

ပြောပြောဆိုဆို ခဲလုံးသေးသေး သုံးလေးလုံး ကောက်ပြီး သေသေချာချာမှန်းပြီး လှမ်းပစ်လိုက်တာမှာ သုံးလုံးမြောက် အရောက် .... 

" ခွမ်း"

"တွေ့လားကွ ... အဲလို လက်တည့်အောင် ပစ်ရတယ်" ဂုဏ်ယူဝ့ံကြွားစွာနဲ့ ပြောလိုက်သည်။ 

ဟိုနှစ်ကောင် ရယ်ဖြဲဖြဲနဲ့ ..." ဟာ ကျော်ကြီး ... ပြေးပြေး .. မီးလုံးကွဲသံကြားလို့ အဖိုးကြီး လသာခန်းဖက် ထွက်လာပြီ၊ မင်း ခွဲတာနော် ... လက်တည့်တယ် လက်တည့်တယ် .. ဟား ဟား ဟား ဟား " ဆိုပြီး ဘောကန်နေရာဖက် ပြေးကြလေသည်။

ဒီတွင်မှ လဒနှစ်ကောင် ကျော်မောင့်ကို ချောက်ချမှန်း ငတုံးက သိပါတော့တယ်။ 

လက်တည့်တဲ့ကောင် ငတုံးကျော်မောင် ....သြော် ဒီလဒတွေ မလွဲ လွဲအောင် ပစ်နေတာကို တော်တော်လက်မတည့်တဲ့ကောင်တွေလို့ အားမလို အားမရဖြစ်ပြီး ဝင်ကြဲတဲ့ ကောင် ... ပြေးပေဦးတော့ ... 

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)

၂၃-ဇန်နဝါရီ-၂၀၁၅

အဖွားနှင့် အတူ စျေးသွားခြင်း

အဖွားဆိုတာက အမေရဲ့ အမေ ဖြစ်ပါတယ်။ အဖွားအကြောင်းကို “အဖွားပြောသော ပုံပြင်” ဆိုတဲ့ ဆောင်းပါးတစောင်မှာ တစွန်းတစ ထည့်ရေးခဲ့ဖူးပါတယ်။ အဖွားက ကျနော့်တို့သိတတ်စအရွယ်လောက်မှာ အသက်ငါးဆယ်ကျော်ကျော်ဖြစ်နေပါပြီ။ အဖွားက သူ့နယ်မှာပဲ သူ့ရပ်ဆွေ ရပ်မျိုးတွေ၊ သားတွေ သမီးတွေ၊ မြေးတွေနဲ့ နေရတာ သဘောကျပုံပါ။ နီးစပ်ရာ ရွာနီးချုပ်စပ်တွေကိုလည်း စက်လှေနဲ့ အလည်အပတ်သွားဖို့ ဝန်မလေးတတ်ပါဘူး။ သာရေးနာရေး လက်မနှေးတတ်သူပါ။ သန်တုန်းမြန်တုန်းမှာ အဘနဲ့ အတူတူ သွားရင်သွား၊ သူတယောက်ထဲလည်း သွားရင်သွားတတ်သူပါ။ ပြန်လာရင် ထိုထိုရွာတွေက အမျိုးတွေ လက်ဆောင်ပေးတဲ့ ပစ္စည်းတွေနဲ့ တနင့်တပိုးပါပဲ။

အဖွားကို သူ့သားတွေ သမီးတွေဖြစ်တဲ့ ကျနော့် အမေ၊ အဒေါ်နဲ့ ဦးလေးတွေက အမလို့ ခေါ်ကြပါတယ်။ ဒါဆို ဘယ်သူ့ကို အမေလို့ ခေါ်တုန်းလို့ မေးကြည့်တဲ့အခါ အဖွားရဲ့ အမေ၊ သူတို့ အဖွားတော်သူကိုမှ အမေလို့ ခေါ်ကြပါသတဲ့။

အဖွားက သမီးကြီး မိသားစုရှိရာ ရန်ကုန်မြို့ကြီးကို လာလည်ခဲပါတယ်။ အဲ လာလည်ပြီဆိုရင်လည်း တလလောက်ပဲ နေတတ်ပြီး သူနေထိုင်ရာ တိုးမြစ်နားက နယ်မြို့လေးကိုဆီ ပြန်တော့တာပါပဲ။ အဲဒီအခါ ကျနော်တို့က နောက်တတ်ပါတယ်။ အဖွားက အဘကို စိတ်မချလို့ထင်တယ်လို့ ပြောတဲ့အခါ ဒီကလေးတွေလို့ အံကြိတ်ကြိမ်းမောင်းတတ်ပါတယ်။

အဖွားက ဟင်းချက်အတော်ကောင်းပါတယ်။ သူ့ချက်တဲ့လက်ရာကို အမေက အတော်မီိပါတယ်၊ အမေ့ထက် ဟင်းချက်ကောင်းသွားသူက ကျနော့်တဝမ်းကွဲအမဖြစ်သူပါ။ သူတို့က အဖိုး အဖွားနဲ့ အတူ နယ်မြို့မှာပဲ အတူတူနေကြတဲ့အတွက် မြေးအဖွားနှစ်ယောက် မီးဖိုချောင်ကိစ္စမှာ အဖွားကို သူက ကူညီရပါတယ်။ ဝမ်းကွဲအမက ဟင်းချက်ပုံ ဟင်းချက်နည်း တော်တော်များများကို လုပ်ရင်းကိုင်ရင်း အဖွားဆီက ဆရာစားမချန် ရခဲ့သူဖြစ်ပါတယ်။ ငါးပြေမဟင်းကို ကန်စွန်းရွက်အုပ်ချက်ထားတဲ့ အဖွားရဲ့လက်ရာ လယ်သူမချက်ဆိုရင် ထမင်းနှစ်ပန်းကန် သုံးပန်းကန်ဆိုတာ ဗိုက်ထဲကို လျှောကနဲပါပဲ။

အဖွားက ရန်ကုန်ကို လာလည်တဲ့အခါမှာလည်း ဟင်းချက်တာကို တာဝန်ယူသူပါ။ အမပဲချက်ပါမယ်၊ ညဉ်းလည်း တောက်လျှောက်ချက်ပြုတ်နေတာ၊ အေးအေးနေပါအေ လို့ အမေ့ကို နားနားနေနေနေခိုင်းပြီး သူပဲ ချက်ပါတယ်။ ကိုယ်တိုင်ချက်ပြုတ်သူဟာ ဟင်းစားကိုလည်း ကို်ယ်တိုင်သွားဝယ်ရတာကိုပဲ နှစ်သက်လေ့ရှိပါတယ်။ အဲဒါကြောင့် အဖွားက နီးရာစျေးကို လှုပ်တုပ် လှုပ်တုပ်နဲ့ သွားပါတယ်။ လှုပ်တုပ် လှုပ်တုပ်လို့ ပြောရတာက အဖွားက အသက်နည်းနည်းရလာတဲ့အခါ ဒူးနာပါတယ်၊ ညောင်းတာ ညာတာ ရှိပါတယ်။ အဖွားကို နင်းပေး နှိပ်ပေး အပူထုတ်ပေးဖူးပါတယ်။ အဖွားဆီက မုန့်ဖိုးရချင်တာလည်း ပါပါတယ်။ အမေတို့ အမလို့ ခေါ်တဲ့ အဖွား စျေးသွားတဲ့အခါ လိုက်ပါပြီး စျေးဝယ်ခြင်းဆွဲရသူကလည်း ကျနော် ကျော်မောင်ပေါ့ခင်ဗျာ။

စစခြင်း တရက်မှာ၊ အဲဒီ တရက်ဆိုတာက အဖွား သဘောင်္နဲ့ ရန်ကုန်ရောက်လာပြီး နောက်တနေ့မနက်မှာ၊ အဖွားက စောစောစီးစီး ရေမိုးချိုးပြီး အဝတ်အစားတွေ သပ်သပ်ရပ်ရပ်ဝတ်ပြီးတဲ့အခါ စျေးခြင်းဆွဲပြီး စျေးသွားမယ် ပြင်ပါလေရော။ သားကျော်ရေ အဖွားနဲ့ လိုက်သွားလိုက်လို့ အမေက ပြောတဲ့အခါ ဟုတ်ကဲ့ဆိုပြီး အဖွားကို လက်တွဲပြီး စျေးကို လမ်းလျှောက်ကြပါတယ်။ စျေးနဲ့ အိမ်နဲ့က ကျနော်တို့ ကလေးနှုန်းနဲ့ဆို ကြာလှ ဆယ်မိနစ်ပေါ့။ အဖွားနဲ့သွားတဲ့အခါ နှစ်ဆမက ကြာပါတယ်။ ဒါက စျေးအဝ အရောက်ကိုပဲ ပြောတာပါ။

အဖွားမှာ စျေးဝယ်တဲ့စနစ်တခုရှိတာ အဖွား စျေးဝယ်တဲ့အခါ နောက်လိုက်ခြင်းဆွဲလုပ်ရင်းနဲ့ သတိပြုမိပါတယ်။ အဲဒါက ဘာလည်းဆိုတော့ သူက စျေးတန်း စတွေ့တာနဲ့ စဝယ်တာပါပဲ။ သားငါးစျေးတန်းက စျေးကြီးရဲ့ အဆုံးဖက်နားလောက်မှာ ရှိပါတယ်။ ကျနော့်အတွေးက သားငါးက အဓိက၊ စျေးအဆုံးမှာလည်း ရှိတယ်၊ အဲဒီကို အရင်သွား၊အဆုံးကနေမှ တဖြည်းဖြည်းစျေးအဝင်ဖက် ထွက်လာတာမှာ ဝယ်ချင်တာတွေ အဲဒီကျမှ ဝယ်။ အဖွားနဲ့ စျေးစလိုက်တဲ့နေ့မှာပဲ မြေးအဖွားနှစ်ယောက် နောင်ဂျိန်ပါပဲ။ အဖွားနောက်မှဝယ်၊ ပြန်လာမှဝယ်မယ်ဆိုရင်၊ ဒီကလေး မသိဘဲနဲ့၊ ပြန်လာရင် ဒီဟင်းသီးဟင်းရွက်တွေ သစ်သီးဝလံတွေ တို့စရာတွေက ကုန်သွားလောက်ပြီ၊ မကောင်းတာတွေပဲ ကျန်ခဲ့မယ်တဲ့။

အဲဒီတော့ စျေးကို စဝင်ကတည်းက ဟိုဆိုင်တွေ့ ဒါလည်း လတ်လိုက်တာ၊ သမီးစားဖို့ ဝယ်သွားမှ၊ ဒီဆိုင်တွေ့ ဒါလေးဆို ကောင်လေးကြိုက်မှာပဲ၊ အဲ ပြောရဦးမယ်၊ ကောင်လေးဆိုတာ ကျနော့်အဖေကို ခေါ်တာ၊ ဒါတွေက ငါ့မြေးတွေ စားဖို့နဲ့ ၊ စျေးတန်းကလည်း ဘယ်ဖက် ညာဖက်မှာ ဗန်းလေးတွေ အခင်းလေးတွေနဲ့ ချရောင်းနေတဲ့ခေတ်ဖြစ်တဲ့အတွက် အဖွားက ဆိုင်တဆိုင်ရှေ့ရောက်ရင် မြေးရေ ခဏဆိုပြီး ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်၊ သူ့စိတ်ကြိုက် ရွေးချယ်ကာ စျေးဆစ် ငွေချေ၊ ပြီးတာနဲ့ အိမ်ကယူလာတဲ့ စျေးဝယ်ခြင်းထဲ ထည့်ပါတယ်။ ကဲ မြေးရေ ဆွဲ ဆိုတာနဲ့ မြေးကျော်မောင်လည်း ဆွဲရပါတယ်။ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ရာမှ ထဖို့ပြင်တဲ့ အဖွားကိုလည်း လက်တဖက်နဲ့ ထူရပါသေးတယ်။

သားငါးတန်း မရောက်ခင်မှာပဲ စျေးခြင်းက အတော်စုံနေပြီ ဖြစ်ပါတယ်။ ခြင်းဆွဲကလည်း ဘယ်ညောင်းရင် ညာဖက်နဲ့ဆွဲ၊ ညာညောင်းရင် ဘယ် တလှည့်စီ မနိုင်မနင်းဆွဲလို့။ သားငါးတန်းကထွက်၊ ပန်းသည်တွေဆီရောက်တဲ့အခါ ဘုရားကပ်ဖို့ ပန်းတွေ ဝယ်ပါတယ်။ အဲဒီ ပန်းစည်းတွေကို အဖွားက သယ်ပါတယ်။ စျေးကနေ ပြန်ထွက်တဲ့အခါမှာလည်း သူ့စိတ်ထဲ ဝယ်ချင်တာတွေ့ရင် မြေးရေ ပန်းတွေက အပွင့်တွေ လက်နဲ့ မထိစေနဲ့ ရော့ကိုင်ထားလို့ လှမ်းပေးရင်း စျေးဝယ်ပြန်ပါတယ်။

အိမ်ပေါ်ရောက်တဲ့အခါ ခြင်းဆွဲကျော်မောင်လည်း လက်မောင်းတွေ အတော်ညောင်းနေပြီ ဖြစ်ပါတယ်။ နောက်နေ့မနက် အဖွားစျေးသွားမယ်ဆိုတော့လည်း ကျော်မောင်ဆိုတဲ့ မြေးက မညည်းမညူ စျေးခြင်းလိုက်ပါဆွဲပေးလေ့ရှိပါတယ်။

ဘာကြောင့်လည်းဆိုတော့ အဖွားက ရိုးရိုးအဖွားမဟုတ်ပါ၊ ခေတ်အတော်များများကို ဖြတ်သန်းခဲ့ဖူးသူ ဖြစ်တဲ့အတွက် ဆယ်ကျော်သက်ဝင်စ မြေးကို လွယ်လွယ်လေးပဲ မက်လုံးလေးပေးပြီး စည်းရုံးနိုင်ခဲ့သူပါ။

အဲဒါက စျေးကနေ ပြန်အထွက်မှာ ပြောင်းဖူးပြုတ်တို့၊ ပြောင်းဖူးမီးဖုတ်တို့၊ မုန့်ဆီကြော်တို့၊ ဖီးကြမ်းငှက်ပျောသီးတို့ အစရှိတဲ့ မုန့်ပဲသရေစာ အရောင်းဆိုင်တွေကနေ မြေးကျော်မောင် ကြိုက်ရာ သရေစာတခုထက်မကကို ဝယ်စားခွင့်ပေးထားတာပါပဲ။

မြေးကျော်မောင်ကလည်း အိမ်ရောက်တာနဲ့ ဘယ်အိမ်သားကိုမှ ပေးမကျွေးပါဘူး။ စားချင်ရင် အဖွားနောက်က စျေးခြင်းလိုက်ဆွဲကြလေလို့ ခပ်တင်းတင်း ပြောရင်း ဝယ်လာတဲ့ မုန့်ကို မြိန်ရည်ရှက်ရည် တဖြဲနှစ်ဖြဲဆွဲပါတော့တယ်။

အဲဒီလိုနဲ့ အဖွား ရန်ကုန်ကနေ နယ်မြို့ကို မပြန်မချင်း စျေးခြင်းဆွဲတာဝန်ကို ရွပ်ရွပ်ချွံချွံထမ်းဆောင်ခဲ့သောသူဖြစ်ပါကြောင်း ရှေးဟောင်းနှောင်းဖြစ် သတိရစရာအနေနဲ့ ရေးသားလိုက်ရပါတယ်။

အဖွားရဲ့ မြေးရေ ဘာစားဦးမလည်းလို့ မုန့်ဆိုင်ရှေ့ရောက်တိုင်း မေးတဲ့ အသံလေးကို အခုထိ ကြားယောင်နေမိပါကြောင်း။ ။

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး) (ခ) မြေးကျော်မောင်

၂၂-၁-၂၀၁၆

စာကြွင်း ။ ။ ရသစာပေနွယ်သော ကိုယ်တွေ့ဆောင်းပါးလည်းဖြစ်၊ အဖွားအတွက် အမှတ်တရလည်းဖြစ်တဲ့ ဆောင်းပါးမျိုး ရေးသားခြင်းဖြစ်ပါတယ်။

ကလေးငယ်နှင့် သစ်သီးများ

စစားမိခဲ့တာက ဖီးကြမ်းပဲ။ ငှက်ပျောသီးအမျိုးအစားထဲမှာ ဒီအမျိုးအစားက ရွှေပြည်ကြီးမှာ ပေါတယ်။ ပေါပေါလောလောကို ပြောတာပါ။ စျေးနှုန်းတော့ ပေါမယ်မထင်။ အရည်အသွေးကောင်းပါတယ်။ အခု စလုံးက အစိုစျေး (Wet Market) တွေမှာ တွေ့တဲ့ ဖီးကြမ်းက အပြင်ပန်းကလည်းမလှ၊ အတွင်းဖက်ကလည်း စားမကောင်းပါ။ ဒါကြောင့် ကလေးငယ်အတွက် ဖေဖေနဲ့မေမေက ဝယ်ပေးခဲပါတယ်။ ကလေးငယ်ကလည်း ရွှေပြည်ကြီးက ဖီးကြမ်းပဲ ကြိုက်ပါတယ်။ တခါတလေ ရွှေပြည်ကြီးက ဖိုးဖိုးဖွားဖွားတွေ ပို့ပေးရင် စားရတာပါပဲ။ ဖေဖေကလည်း ဗမာ့ရွာသွားရင် ဝယ်ဖြစ်ခဲ့တာလည်း စားရတာပါပဲ။

ပန်းသီးကို မေမေက စကျွေးတဲ့အခါ သွားတွေကလည်း ဟိုကပေါက် ဒီကထွက်စတွေဆိုတော့ ဖန်တန်တန်အရသာလေးကို စွဲမိသွားပြန်ပါတယ်။ အဲ ပန်းသီးစားရင် သနပ်ခါးမလိမ်းနဲ့ ဆိုပြန်တော့ ခက်ပြန်ရော။ မေမေက သနပ်ခါးလိမ်းတယ်။ ကလေးငယ်ကိုတော့ မလိမ်းပေးဘူး။ ပန်းသီးစားလို့တဲ့။ ဖေဖေကတော့ ပြောတယ်၊ ဟုတ်ပါ့မလားကွာတဲ့။ ကဲ ကလေးငယ်အဖေရေ စမ်းကြည့်လေလို့ မေမေကပြောတဲ့အခါ အားတဲ့အခါမှပေါ့ကွာတဲ့။

နောက်အသီးတသီးက သင်္ဘောသီးတဲ့၊ မှည့်ဝင်းနေတဲ့အတွက် ကလေးငယ်စားရတာ အငမ်းမရပါပဲ။ ဖေဖေ့ကိုလည်း စားပါဦးလို့ မကျွေးမိ။ သူကလည်း ကြိုက်ပုံရတယ်။ ကလေးငယ်စားနေတဲ့အခါ ပန်းကန်ထဲက ခပ််တည်တည်နဲ့ ယူစားတယ်။ ဗြဲလို့ ငိုပြလိုက်ရင် သူလည်း လက်တွန့်သွားရော။ အဲဒါမှ ဖေဖေမှတ်မှာ။

တရက်မှာ ဖေဖေ့ စာပေမိတ်ဆွေမိသားစုနဲ့ စားသောက်ဆိုင်ထဲ စကားပြောကြတဲ့အခါ ကလေးငယ်လည်း မေမေနဲ့အတူ လိုက်သွားတယ်။ ဖေဖေ့မိတ်ဆွေမိသားစုက တည်ခင်းတဲ့အထဲမှာ သစ်သီးစုံ တပန်းကန် အစိပ်လေးတွေနဲ့ ကလေးစားဖို့ဆိုတာပါတယ်။ အဲဒီမှာ နဂါးမောက်သီး အဖြူရောင်ကို စစားဖူးတာပဲ။ မေမေနဲ့ ဖေဖေဆို သူတို့ကို ကျေးဇူးတင်နေတာပေါ့။ ကလေးငယ်အတွက် စားဖို့ အသီးတမျိုးတိုးလာတာပေါ့။

အဲဒီနောက် တရက်မှာ မေမေက နဂါးမောက်သီး ဝယ်လာတယ်။ အခွံတွေကို ခွာလိုက်တဲ့အခါ စားလို့ရတဲ့ အသီးရလာတယ်။ မေမေက ဓါးနဲ့လှီးလိုက် စိပ်လိုက်ပြီးတဲ့အခါ ပန်းကန်ထဲထည့်ပြီးတာနဲ့ ခရမ်းရောင်အသားတွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ကိုင်ပြီး အားပါးတရ စားပါတယ်။ ပါးစပ်တွေ ပါးတွေမှာ နီရဲနေတာပေါ့။ ကလေးငယ်က အဲဒီလို စားရတာကို ပျော်လို့ ရွှင်လို့။ နောက်ပိုင်း ကလေးငယ်စားတာမှာ တပန်းကန်ပြီး တပန်းကန်ပါပဲ။ စားပြီးတာနဲ့ အဝတ်စအစားလဲတာတို့ လက်ဆေး ပါးစပ်ဆေးတာတို့ကို မေမေက လုပ်ပေးပါတယ်။ အဲဒါကြောင့် မေမေ့ကို ချစ်ရတာပါပဲ။

မနေ့တနေ့က ဖေဖေနဲ့မေမေတို့ရဲ့ မိတ်ဆွေ ဦးဦးနဲ့ ဒေါ်ဒေါ်တို့ အိမ်လာလည်ကြတယ်။ ဦးဦးနဲ့ ဒေါ်ဒေါ်က သစ်သီးလက်ဆောင်ပေးတယ်။ ချယ်ရီသီးဆိုတာကို ကလေးငယ်ကျွေးကြည့်ရအောင်လို့ မေမေပြောနေတာ ကြားရတယ်။ တဝက်ဝက်ပြီး အစေ့ထုတ်ထားတာကို ကလေးငယ်စားရတယ်။ တခြမ်းစီကို လက်တဖက်စီက ကိုင်ထားလိုက်တယ်။ ပါးစပ်ထဲကို ဘယ်ညာရောက်သွားပြီး လက်နှစ်ဖက်မှာ အသီးမရှိတော့ရင် အသီးထည့်ထားတဲ့ ပန်းကန်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တာပေါ့။ မေမေက ထပ်ပေးပါတယ်။ အဲဒါနဲ့ ကလေးငယ် စားဖို့ ချယ်ရီသီးဆိုတာလေး တိုးလာတာပေါ့။ ဦးဦးနဲ့ ဒေါ်ဒေါ်တို့တော့ ကလေးငယ် ချယ်ရီသီးစားတာကြားရပြီး ပျော်နေမှာပဲ။

ဒီညမှာ ဖေဖေက စတော်ဘယ်ရီသီး နှစ်လုံး ယူလာတာတွေ့တယ်။ ကလေးငယ်ကို ကျွေးတော့ စစခြင်းမှာ မကြိုက်ဘူး။ ဖေဖေက ကလေးလေးရေ ဒီအသီးက ချိုတယ် စားပါဦးလို့ နည်းနည်းဖဲ့ကျွေးတာမှာ အရသာတွေ့သွားပြီး ဖေဖေကျွေးတာကို ကုန်တဲ့အထိ စားလိုက်ပါတယ်။ ဖေဖေခမျာ လျင်လို့သာပေါ့။ ခစ်ခစ်မကျွေးခင်မှာ သူက တလုံးစားထားလိုက်တယ်လေ။

ဖေဖေက ကလေးရေတဲ့ ဒါလေးလည်း မြည်းကြည့်ပါဦး၊ ကလေးလေး သွားတွေ ခိုင်အောင်ဆိုပြီး အစိပ်ကလေးတွေ လာကျွေးပြန်တယ်။ အတော်ချဉ်တဲ့ အသီးပဲ။ ကလေးငယ်လည်း မျက်နှာရှုံ့မဲ့ပြပြီး ခေါင်းခါပြလိုက်တာပေါ့။ မေမေက အခန်းထဲဝင်လာပြီး မေးတယ်။ ဆန်းကစ်လိမ္မော်သီး ကလေးစားရဲ့လားဆိုပဲ။ ဖေဖေက ပြန်ဖြေတယ်။ ချဉ်လို့ မစားတာဖြစ်မယ်။ နောက်တော့ စားလာမယ် ထင်တာပဲတဲ့။

ကလေးငယ်ကတော့ အသီးတွေ စစားနေပါပြီ။ မေမေကပြောတယ်။ ကလေးလေးက ဖရဲသီးလည်း စားတယ်၊ သခွားမွှေးလည်း စားတယ်၊ စပျစ်သီးလည်း စားတယ်၊ အဲ နာနတ်သီးတော့ မစားသေးဘူးတဲ့။ နာနတ်သီးက ဖေဖေ့အကြိုက်ပဲ။

သွားတွေလည်း စုံပါတော့မယ်၊ 

အသီးတွေလည်း ကုန်ပါတော့မယ်၊ 

ကလေးငယ်ကိုတော့ ဖေဖေနဲ့ မေမေက တုန်နေအောင် ချစ်ကြသလားဆိုတာတော့ သူတို့ပဲ သိမယ် ထင်တာပါပဲ။ လမ်းကြုံရင် မေးကြည့်လိုက်ပေါ့။

ကလေးငယ်တော့ ဖေဖေ အသီးတွေအကြောင်းရေးနေတာသိလို့ မအိပ်သေးဘဲ အိပ်ရာပေါ် ဟိုလိမ့်ဒီလိမ့်နေပါတယ်။ ဖေဖေရေးပြီး ဖန်သားနံရံပေါ်တင်မှ ကိုယ့်အကောင့်ထဲကနေ ဝင်ကြည့်လိုက်ဦးမယ်။ ကလေးငယ် အကောင့်က ကလေးငယ်ပဲ သိတယ်။ ကဲ ညဉ့်နက်နေပြီ၊ အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်လိုက်ဦးမယ်။

ဂွတ်နိုက်။ ။

အတွေးမငယ်တဲ့ ကလေးငယ်

၂၈-၁၂-၂၀၁၅

ရေးပြီးတဲ့အခါမှာတော့ ကလေးငယ်လည်း အတွေးမကြွယ်နိုင်တော့ဘဲ မေမေ့နားမှာ မော်တော်မောင်းနေပြီ ဖြစ်ပါတယ်။