နာမည်ကျော် (ဝတ္ထုတို)

တူ ။ ။ ဦးလေး မှတ်မိသေးလား။ သီတင်းကျွတ်ပွဲတော်မှာတုန်းက စတိတ်ရှိုးတီးဝိုင်းကားပေါ်မှာ သီချင်းဆိုတဲ့ အဆိုတော်လေ။ အဲဒီတယောက် အခု ဘယ်ရောက်သွားလဲ။ သီချင်းခွေတွေ ဘာတွေ ထုတ်တာလည်း မကြားရဘူး။

ဦးလေး။ ။ ဟေ့ကောင်၊ ဘာတုန်းဟ။ ဘယ်တုန်းက သီတင်းကျွတ်ပွဲတော်လည်း။

 
တူ ။ ။ ကျနော်တို့မြို့က သီတင်းကျွတ်လေ။ အဲဒီတုန်းက ကျနော်က ရှိလှ ဆယ်နှစ်တောင် မပြည့်သေးဘူး ထင်တယ်။ အဲဒီလောက်တုန်းက သီချင်းဆိုတဲ့တယောက်၊ ရုပ်က တော်တော်ချောတယ်ဗျ။ နာမည်က --- လေဗျာ။ နာမည်အရင်းလား အနုပညာနာမည်လားတော့မသိ။ ဇာလက်အိတ်အဖြူရောင်တွေ လက်နှစ်ဖက်မှာ ဝတ်ပြီး ဆိုတာ။ အသံတော်တော်ကောင်းတယ်။ အဲဒီတယောက် အခုဘယ်ရောက်သွားလဲ။

ဦးလေးရဲ့ သူငယ်ချင်းက ဝင်ပြောသည်။ သူက စကားထဲမှာ ပါတဲ့ မြို့မှာ နေတဲ့သူ။ ရန်ကုန်ကို ကိစ္စတခုနဲ့ အလည်လာရင်း ဦးလေးရှိရာမှာ လာတည်းသည်။ ဦးလေးနဲ့ သူနဲ့က ငယ်ငယ်ကတည်းက ကျောင်းနေဖက်။

ဦးလေး မိတ်ဆွေ။ ။ တူကြီး မင်းပြောတဲ့တယောက် ငါသိတယ်။

တူ ။ ။ ဟုတ်လား၊ လုပ်စမ်းပါဦးဗျာ။ အဲဒီတယောက် အခု ငါးနှစ်ခြောက်နှစ်အတွင်းမှာ ဘာဖြစ်သွားလဲ။ သီချင်းတွေ ဆက်ဆိုသေးလား။

ဦးလေး မိတ်ဆွေ (သူ့သူငယ်ချင်းဖက်လှည့်ပြီးပြော) ။ ။ ဟေ့ မင်းတူပြောတာ ဟိုတယောက်လေကွာ။ မှတ်မိပြီမဟုတ်လား။

ဦးလေး။ ။ အင်း (ရီဝေဝေ ပြုံးလိုက်ရင်း သက်ပြင်းရှည်ချ)

ဆောင်းတွင်းဖြစ်သောကြောင့် အိမ်ရှေ့ဝရန်တာ တံခါးမကြီးအား ပိတ်ထားသည့်တိုင် အေးနေဆဲဖြစ်သော ရန်ကုန်ည၏ အအေးကို အံတုဖို့အတွက် လက်ဖက်ခြောက်ခတ်ထားသော ရေနွေးခွက်ကိုယ်စီဖြင့် သူတို့သုံးယောက်သား စကားပြောနေကြခြင်းဖြစ်သည်။ ဦးလေးက သူ့တူမှာ စစ်တုရင်ကစားတာ တော်ကြောင်း အနည်းငယ် ကြွားထားသည့်အတွက် ဦးလေးသူငယ်ချင်းနှင့် စစ်တုရင်ထိုးရင်း ဟိုရောက်ဒီရောက် ပြောနေကြခြင်းဖြစ်သည်။

ဦးလေး မိတ်ဆွေ ။ ။ ဒီလိုကွ၊ တူကြီးရ။ သူက အဲဒီသီတင်းကျွတ်မှာ စပြီး စင်ပေါ်တက်တယ်။ နောက်နှစ် သီတင်းကျွတ်မှာ ထပ်ဆိုတယ်။ နောက်ပိုင်းမှာတော့ စင်ပေါ်မတက်နိုင်တော့ဘူး။

တူ။ ။ ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲဗျ။ ရုပ်ရည်လည်း ရှိ၊ အသံလည်း ကောင်း၊ ဟန်ပန်အမူအရာလည်း မဆိုးရဲ့သားနဲ့။

ဦးလေး (သူ့သူငယ်ချင်းကို လက်ကာပြလျက်) ။ ။ ပြောပြမနေပါနဲ့တော့ကွာ။ ကဲ ကဲ တူကြီး မင်းရထားနဲ့ သူ့မြင်းကို ချုပ်ထားလိုက်။

စကားကို မပြတ်ချင်သေးသောကြောင့် ့ပွဲကြည့်ပရိတ်သတ်ဖြစ်သည့် ဦးလေး ဘေးနားကနေ တွန်းသည့်အတိုင်း ရထားကို ကိုင်ကာ မြင်းရှေ့အကွက်တည့်တည့်တွင် ချထားလိုက်သည်။

တူ ။ ။ ဟာ ဦးလေးကလည်း စကားကို မဖျက်ပစ်ပါနဲ့။ ဘာဖြစ်လို့ ပြောပြမနေပါနဲ့တော့ကွာလို့ ပြောရတာလည်း။ စီးရီးထုတ်ဖြစ်သွားလား အဲဒီလိုပဲ ပွဲတွေမှာ ဆက်ဆိုနေတုန်းပဲလား။

ဦးလေး။ ။ ဒီမှာ ငါ့တူကြီး။ နာမည်ကြီး အဆိုတော်ဖြစ်ဖို့က အသံလည်း ကောင်းတယ်၊ ရုပ်ရည်လည်း ရှိရုံနဲ့ မပြီးသေးဘူးကွ။ ဒါရှိဖို့လည်း လိုသေးတယ်ကွ။

ဦးလေးက လက်ညှိုးထိပ်နဲ့ လက်မထိပ်ကို ထိလျက် အဝိုင်းပုံစံလုပ်ပြလိုက်သည်။

တူ။ ။ အဲဒီ ဒါဆိုတာက ...

ဦးလေး မိတ်ဆွေ (ခေါင်းငြိမ့်လျက်)။ ။ အေး ပိုက်ဆံရှိဖို့လည်း လိုတယ်ဆိုတာ ပြောတာ။ သူတို့က မြို့တောင်ပိုင်းမှာ နေတယ်။ အတော်ဆင်းရဲတယ်ကွ။ တော်တော့်ကို ဆင်းရဲတာ။ ဇာတ်လမ်းက အဲဒါပဲ။ ကဲ တူကြီး မင်းရှုံးပြီ။ မင်းဘုရင်ကြီး ပြေးပေါက်မရှိတော့ဘူး။ နောက်တပွဲ ထပ်ကစားကြတာပေါ့။ အကောင်တွေ ပြန်စီလိုက်ကွာ။

သူက ပြောရင်း အငွေ့တထောင်းထောင်းထလျက်ရှိသော ရေနွေးပူပူကို မြန်မြန်သောက်ချလိုက်လေသည်။

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)
၂၅-မေ-၂၀၁၇

အတွေးလွန်သွားပုံက

နယ်ဖက်သွားလည်တုန်းက ကြုံခဲ့ရ မှတ်ခဲ့ရတာလေးဖြစ်ပါတယ်။

ညစာ စားသောက်ပြီးတဲ့အခါ ရန်ကုန်က အသိမိတ်ဆွေရောက်နေတယ် ဆိုတာနဲ့ အဲဒီမိတ်ဆွေ တည်းခိုရာအိမ်ကို သားအဖနှစ်ယောက် လမ်းလျှောက်ထွက်ခဲ့တယ်။ လမ်းမီးတိုင်တွေ မရှိသေးတဲ့ အရပ်မို့ လက်နှိပ်ဓာတ်မီး အားကိုးနဲ့ အဖေ့မိတ်ဆွေ ဦးလေးကြီးတယောက်တည်းရာအိမ်ကို ရောက်လာတယ် ဆိုပါစို့။

ရန်ကုန်မှာကတည်းက တရပ်ကွက်တည်း နေခဲ့တာဆိုတော့ စကားစမြည်တွေ မြို့ရောက် နိုင်ငံရောက် ပြောကြတာပေါ့ဗျာ။ တောရောက် တောင်ရောက် ဆိုတဲ့ စကားက မတွင်ကျယ်တော့တဲ့အတွက် မြို့ရောက် နိုင်ငံရောက်လို့ အစားထိုးသုံးတာ။

အဲဒီမှာ ဦးလေးက မေးတယ်။ ခင်ဗျားတို့ သားအဖ ညစာစားပြီးကြပြီလား တဲ့။

စားပြီးမှ ထွက်လာတာဗျို့ လို့ ပြန်ပြောကြတော့ အေးဗျာ .... ကျနော်တော့ ညစာ ထမင်းမစားတာ အတော်ကြာပြီလို့ ပြောပါတယ်။

သူ့ကြည့်တော့လည်း မဝအောင် ကိုယ်ခန္ဓာအလေးချိန်ကို ထိန်းထားနိုင်ပုံပေါ်တယ်။ ကျန်းမားရေးကို တော်တော်လေး လိုက်စားသူ ဖြစ်မှာပဲလို့ တွေးမိပြီး ညစာ ထမင်းမစားလို့များ ဒီလို ကျန်းမာနေတာလားလို့ စဉ်းစားမိပြန်တယ်။

ဦးလေးက ကျနော့်ကို ပြောပါတယ် "ဟေ့ မင်း ထမင်းစားခဲ့ပြီဆိုပေမယ့် အသီးလေး ဘာလေး စားပါဦး၊ ညနေက သင်္ဘောသီးတလုံး ခူးထားတာ ရှိတယ်" လို့ပြောပြီး ပြန်ဖြေတာတောင် မစောင့်တော့ဘဲ အိမ်မှာရှိတဲ့ လူတယောက်ကို သဘောင်္သီးထည့်လာဖို့ ခိုင်းလိုက်တယ်။

ပန်းကန်ပေါ်မှာ သင်္ဘောသီးတခြမ်း ဘေးမှာက သံပရာသီး တခြမ်း၊ ရှယ် ရောက်လာတယ်၊ ရှယ် ဆိုတာ ဇွန်းတပ်ကို ဆိုလိုတာ။

"ကဲ ငါ့တူ စားကွ။ မင်းက လူငယ်ပဲ။ လူငယ်ဆိုတာ စားနိုင်တုန်း များများသာစား"

သံပရာသီးကို ကိုင်ကြည့်နေတော့ သူက ရိပ်မိတယ်။

"ဒါ ဒီကနည်း၊ သင်္ဘောသီးပေါ် သံပရာရည်ညှစ်၊ ဇွန်းနဲ့ ခပ်စား၊ အရသာတစ်မျိုးကောင်းတယ်"

ကျနော်လညး် ညစာ ထမင်းမစားတဲ့ အဲဒီဦးလေး ရှေ့မှာ ဟန်ပန်မဆောင်နိုင်တော့ဘဲ ပန်းကန်ပြားထဲမှာ သင်္ဘောသီးခွံရယ်၊ ဇွန်းရယ်၊ သံပရာခွံရယ်ပဲ ကျန်တဲ့အထိ မြန်မြန်စားလိုက်တယ်။ နောက်ပိုင်း သင်္ဘောသီးစားတဲ့အခါ သံပရာရည်ညှစ်ပြီး စားရတဲ့ အလေ့အကျင့်ကို ဆက်လက်ကျင့်သုံးမိတယ်။

အဲဒီအချိန်မှာ အိမ်ပေါ်ကို လူတစ်ယောက်တက်လာတယ်။ လက်ထဲမှာ အထုပ်တစ်ထုပ်ဆွဲလို့။

ဦးလေးကို ကြည့်ပြီး "ဆရာ၊ ကျနော် ခေါက်ဆွဲဝယ်ခဲ့ပြီ၊ သွားထည့်လိုက်မယ်"

"အေး အေး ကောင်းတယ်"

စိတ်ထဲမှာ တွေးနေတာ အင်း .. သင်္ဘောသီးလညး် စားပြီးပြီ၊ ခေါက်ဆွဲကြော်ထပ်စားရဦးမှာပါလား၊ ဒို့လာတာ သိတော့ ဖုန်းများ ကြိုဆက်လိုက်တာလား၊ ဖုန်းဆက်တာတော့ မတွေ့မိ။ ဒီတခါတော့ အပြတ်ငြင်းမှပဲ။ ဗိုက်လည်း ကားနေပြီ။

ခေါက်ဆွဲကြော်ပန်းကန်က ဇွန်းခက်ရင်းနဲ့တွဲလို့ စားပွဲပေါ်ရောက်လာတယ်။ နယ်ကြော်ဆိုပေမယ့် ကြည့်ရတာ စားလို့ကောင်းမယ့်ပုံ။ လာချတဲ့သူက ကျနော့်ရှေ့မှာ လာမချဘူး။ ဦးလေးရှေ့မှာ သွားချတယ်။

ဟာ ဒီလူ မှားချပြန်ပြီ လို့ စိတ်ထဲပြောနေတုန်း၊

ဦးလေးက ဇွန်းနဲ့ခက်ရင်းကို ကိုင်လိုက်ရင်း "ကဲ ခင်ဗျားတို့သားအဖရှေ့မှာပဲ ကျနော်တော့ ခေါက်ဆွဲကြော် စားလိုက်ဦးမယ်ဗျာ" လို့ ခွင့်တောင်းပြီး ခေါက်ဆွဲကြော်ပူပူနွေးနွေးကို အားပါးတရ စားပါတော့တယ်။

အဲဒီအခါမှပဲ .....

သြော် ..... သူ ညစာ ထမင်းမစားဘူး ဆိုတာ တယ်မှန်ပါ့လား လို့ အမြင်မှန်ရမိပါတော့တယ်။

ရန်ကုန်ပြန်ရောက်တဲ့အခါ ဒီအဖြစ်အပျက်လေး ပြန်ဖောက်သည်ချရင်း ရယ်မောဖြစ်ကြပါတယ်။ ကျနော်က တခါတလေမှာ အဲဒီလို အတွေးချော်တတ်ပါတယ်။

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)
၁၁-ဇွန်-၂၀၁၈

ခေါင်းစဉ်တပ်ရန်

ဒီနေ့ မနက်က မိုးရွာပါသည်။ ယခုထက်တိုင် ဖွဲဖွဲလေး ရွာနေသေးသည်။ အစိုးရ ရုံးပိတ်ရက်ဖြစ်သောကြောင့် အေးအေးဆေးဆေး ရှိလှသည်။ မနက်စာ စားသောက်ပြီးသောအခါ စာရေးဖို့ ပြင်ဆင်ရသည်။ ပြင်ဆင်ရသည်ဆိုခြင်းမှာ စာရေးရန်အတွက် ယခင်ကာလတွေမှာဆိုပါလျှင် စာရွက်နှင့် ဘောပင် လိုပေလိမ့်မည်။ ယခုကာလတွင်လည်း ရံဖန်ရံခါဆိုသလို ထိုပစ္စည်းများနှင့်ပင် စာရေးလေ့ရှိသည်။ တခါတလေတွင်လည်း စာရေးရန် စာရွက်နှင့် ဘောပင်(သို့)ခဲတံ ရှာမရသည့်အချိန်မျိုးတွင် ဖုန်းကို အသုံးပြုပြီး စာရေးရသည်။ ရေးလိုသည်များကို ပါးစပ်က ရွတ်ဆိုကာ ဖုန်းဖြင့် အသံသွင်းထားခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုသို့ အသံသွင်းထားသည်ကို ပြန်ဖွင့်ပြီး အသံများအား မြန်မာအက္ခရာများအဖြစ်သို့ ကူးပြောင်းရသည်။ ဖုန်းဖြင့် အသံလည်း မသွင်းနိုင်၊ ရေးခြစ်ရန် စာရွက်အပိုင်းအစလည်း မရှိသည့်အခါများတွင် စိတ်ထဲတွင်သာ တေးမှတ်ထားသော နည်းဖြင့် စာရေးရသည်။ ဒါလေးရေးမည်၊ ဟိုဟာလေးရေးမည် ဟူသည်ကို စိတ်ဖြင့် အဖန်တလဲလဲ မှတ်သားလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ၄င်းနည်းသည် စာရေးနည်းများစွာထဲတွင် တခြားသူများအတွက် လွယ်ကူမည် ဖြစ်သော်လည်း ကျနော့်အတွက်ကား အခက်ခဲဆုံးသောနည်းဖြစ်သည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ထပ်ခါထပ်ခါ မှတ်သားထားခဲ့သော်လည်း စာရွက်ပေါ်ချရေးမည့်အချိန်တွင် ဘာမှမကျန်တော့လောက်အောင် ပျောက်ကွယ်သွားလေ့ရှိသောကြောင့်ဖြစ်လေသည်။ ထိုအခါမျိုးတွင် မခံချိမခံသာ ဖြစ်ရသည်။

အပြင်ဖက်တွင် မိုးဖွဲဖွဲလေး ရွာနေတုန်း စာရေးရမည် ဖြစ်သည်။ နေ မထွက်သေးသော်လည်း မိုးသည်းသည်းရွာထားပြီးစ ဖြစ်သောကြောင့် လင်းလင်းထင်းထင်းရှိလှသည်။ အခန်းတွင်း အလင်းရောင်ပိုမိုရလာရန် ကန့်လန့်ကာကို ပင့်တင်ထားလိုက်ပြီး ပြတင်းပေါက် နှစ်ချပ်ကို ဖွင့်ထားလိုက်သည်။ အခန်းမီးကိုတော့ အိပ်ရာထကတည်းက ပိတ်ထားလိုက်ပြီး ဖြစ်သည်။ စာရေးမည်ဟု စတင်ကြံစည်ကတည်းကပင် ကွန်ပျူတာစက်ကို ဖွင့်ထားလိုက်ပြီး ဖြစ်သည်။ စာရွက်နှင့် ဘောပင် ရှာစရာ မလိုသော ကွန်ပျူတာတွင် စာရွက်နှင့် ဘောပင်တုန်းကလိုပင် အသုံးပြုရသည့် အစိတ်အပိုင်းတချို့မှာ အတူတူပင်ဖြစ်သည်။ မျက်လုံးနှင့် လက်များပင်ဖြစ်သည်။ အရေးကြီးသည့် နောက်အစိတ်အပိုင်းတခုမှာ ဘာတွေရေးရမလဲဟု စဉ်းစားရသည့် ဦးနှောက်ပင်ဖြစ်သည်။ ဦးနှောက်ရွှင်ရွှင်ပျပျဖြစ်စေရန် လိုသည်။ သို့မှသာ မည်သည့်အရာကို ရေးရေး ထက်ထက်မြက်မြက်ရေးနိုင်မည် ဖြစ်သည်။ ဦးခေါင်းမကြည်လင်လျှင် ရေးသည့်စာသည် ကောင်းမွန်စွာ ထွက်လာနိုင်မည် မဟုတ်ဟု ယူဆမိသည်။ တချို့က ကော်ဖီတခွက် ဘေးတွင်ချထားပြီး တငုံပြီး တငုံ ဖြည်းဖြည်းချင်း အရသာခံသောက်ပြီး စာရေးသည်ကို သဘောတွေ့သည်ဟု ဆိုသည်။ တချို့က ပေါင်မုန့်ထောပတ်သုတ်လိုမျိုးကို အားပါးတရ စားသောက်နေတုန်း စာရေးခြင်းသည် အားကောင်းမောင်းသန်သော စာမျိုးကို ထွက်ပေါ်စေသည်ဟု ဆိုသည်။ တချို့က ဘာမှ မစားဘဲ ဆာလောင်မှုကို သည်းခံကာ စာရေးရသည်ကို နှစ်သက်သည်။ ကျနော့်အတွက်မှာမူ ၅၀၀ မီလီလီတာ သောက်ရေတဗူးကို ကွန်ပျူတာနားတွင် ထားကာ စာရေးရသည်ကို သဘောကျမိသည်။ ရေဆာလျှင် အဖုံးဖွင့်ပြီး ရေသောက်နိုင်သည်။ ရေဗူးထဲတွင်ရှိသောရေ၏ကြည်လင်မှုကို တချက်နှစ်ချက်ကြည့်ပြီး စာရေးရသည်မှာ လက်သွားသည်ဟု ဆိုရမည်ဖြစ်သည်။ လက်သွားသည်ဆိုသည်မှာ ကီးဘုတ်ပေါ်လက်တင်လိုက်သည်နှင့် ရေးစရာသည် ဦးခေါင်းထဲတွင် အလိုလိုရောက်လာပြီး ရေးလိုသည်များကို မဆိုင်းမတွဘဲ လက်ချောင်းလေးများက ဂျောင်းဂျောင်းမြည်အောင် ရိုက်နှိပ်နိုင်ခြင်းဖြစ်သည်။

အပြင်ဖက်တွင် စဲမလိုဖြစ်သွားသော မိုးသည် တဖန်ပြန်၍ အရှိန်ကောင်းလာကာ မိုးဖြူများအဖြစ် ရွာချနေပြန်သည်။ အဆို အရဆိုပါလျှင် တနေ့လုံး စဲတော့မည် မဟုတ်ဟု တွေးပူမိသည်။ “မိုးဖြူမစဲ မိုးမဲမရွာ” ဟူသော အဆိုကို ညွှန်းပါသည်။ ကလေးမေမေကတော့ မနက်ပိုင်း မိုးရွာတာ ကောင်းသည်ဟု ပြောသည်။ မနက်ပိုင်းမိုးရွာလျှင် ညနေပိုင်းတွင် မိုးရွာဖို့ ကျန်တော့မည်မဟုတ်ဟု သူက အယူရှိသည်။ ညနေပိုင်း မိုးမရွာမှ အနီးအနားရှိ ကလေးကစားကွင်းသို့ သွားကာ သမီးလေးအား ဆော့ကစားစေဖို့ ရည်ရွယ်ထားကြသည်။ မိုးစက်တွေ ကုန်သွားရန် “ရွာသာ ရွာပါမိုး” ဟု သီချင်းဆိုရမည်။ မိုးရွာနေသောကြောင့် မိုးရေစက်တွေ အိပ်ခန်းထဲ မလွင့်လာစေရန် ပြတင်းပေါက် နှစ်ချပ်ကို ထပိတ်ရပြန်သည်။ အခန်းတွင်း လေရစေရန် ပန်ကာခလုတ်ကို သမီးအား နှိပ်ခိုင်းရသည်။ နံပါတ်ဘယ်လောက်လဲ ဖေဖေဟု သမီးက မေးသည်။ နှစ် ကို နှိပ်ပေးပါဟု အဖြေရမှ နံပါတ်နှစ် ခလုတ်ကို သူက နှိပ်သည်။ သူလည်း သူ့ကစားစရာများနှင့် အလုပ်များနေသည်။ သီချင်းဆိုသော ယုန်ရုပ်ကို ယူလာပြီး ဓာတ်ခဲထည့်ထားသော်လည်း အဘယ်ကြောင့် သီချင်းမဆိုသနည်းဟု စောဒကတက်သည်။ ယုန်ရုပ်နောက်ကျောမှာ အဖွင့်အပိတ်ခလုတ်ရှိသည်။ ခလုတ်ဖွင့်လိုက်သော် ယုန်ရုပ်မှ သီချင်းသံထွက်လာသည်။ ဒီခလုတ်ကို ဖွင့်မှ အသံထွက်လာကြောင်း သမီး အမှတ်ရသွားသည်။ သိသွားပြီး ရယ်သည်။ ယုန်ရုပ်သည် ဧည့်ခန်းရှိ ဗီရိုထဲတွင် ခြောက်လတာမျှ ကိန်းအောင်းနေရသောကြောင့် အနည်းငယ် ညစ်ပတ်နေသည်။ အဝတ်ဖြူစုတ်ရှာကာ ရေစွတ်ပြီး သုတ်သင်ရှင်းလင်းပေးရသည်။ သမီးလည်း သူ့အရုပ်များ သူ့ကစားစရာများနှင့် ကလေးပီသစွာ ကစားနေတော့သည်။ ကျနော်လည်း စာဆက်ရေးဖို့ ထိုင်ခုံတွင် ပြန်ထိုင်သည်။

ဤသို့ဖြင့် ရေးစရာရှိသည်များကို တဂျောက်ဂျောက်ရေးပြီးသည်တွင် ရေးပြီးသည့် စာကို ခေါင်းစဉ်တပ်ရဖို့ ကြံရသည်။ ထိုတွင် ငယ်စဉ်က မှတ်သားထားခဲ့သည့် အချက်တချက်ကို သတိရမိသည်။ စာမေးပွဲဖြေသည့်အခါ ခေါင်းစဉ်တပ်ပြီး ခေါင်းစဉ်အောက်မှာ မျဉ်းသားလိုက်လျှင် အမှတ်တမှတ်ရသည်ဟူသော အချက်ဖြစ်သည်။ မေးခွန်းထဲတွင် ခေါင်းစဉ်က ပေးထားပြီးဖြစ်သည်။ မပေးထားလျှင်လည်း မေးခွန်းကို ပြန်ကောက်ကာ ခေါင်းစဉ်တပ်ရေးရသည်။ စာစီစာကုံးမေးခွန်းတွင် စာစီစာကုံး ခေါင်းစဉ်များကို ပေးထားပြီးသား ဖြစ်သည်။ ပေးထားသည့် ခေါင်းစဉ်ကို အဖြေလွှာစာရွက်ပေါ်တွင် ကူးယူကာ ထိုခေါင်းစဉ်နှင့် ဆိုင်သော စာများကို စီကုံးရလေတော့သည်။ ဥပမာအားဖြင့် ပြရသော် “ခါနွေဦး” လိုမျိုး၊ “ကြည်နူးဖွယ် မြင်ကွင်းတခု” လိုမျိုး၊ “အားကစားစိတ်ဓါတ်” လိုမျိုး ခေါင်းစဉ်ပေးထားခြင်း ဖြစ်သည်။ အထိမ်းအမှတ်နေ့ စာစီစာကုံးပြိုင်ပွဲမျိုးများတွင်လည်း “လွတ်လပ်ရေးနေ့ တို့မမေ့”၊ “ပြည်ထောင်စု စိတ်ဓါတ်” စသည့်ခေါင်းစဉ်မျိုး ပေးထားနှင့်ပြီးသား ဖြစ်သည်။ ချိပ်ပိတ်ထားသည့် စာအိတ်အား ပြိုင်ပွဲ မစတင်မီ သက်ဆိုင်ရာ ပညာရေးမှူးဖြစ်စေ ကြီးကြပ်ရေးမှူးဖြစ်စေမှ ပြိုင်ပွဲဝင်များရှေ့တွင် ဖွင့်ဖောက်ကာ အထဲတွင်ရှိသည့် စာစီစာကုံးခေါင်းစဉ်ကို ဖတ်ပြပြီး ကျောက်သင်ပုန်းတွင် ရေးပြလိုက်ရသည်။ ထိုခေါင်းစဉ်ကို အခြေခံကာ စာစီရ စာကုံးရလေတော့သည်။ သတ်မှတ်ပြီးသား ခေါင်းစဉ်အောက်တွင် ထိုခေါင်းစဉ်နှင့် အံဝင်ရန် ရေးသားရသည်မှာ အတတ်ပညာတမျိုးဖြစ်ကောင်းဖြစ်မည် ဆိုနိုင်သော်လည်း ယခုမူ ထိုအချက်ကို ဆန့်ကျင်မိပါသည်။

အကယ်၍ ကြိုက်နှစ်သက်ရာ ကိုယ်ပိုင်ခေါင်းစဉ်တခုတပ်ပြီး အောက်ပါအကြောင်းအရာကို စာစီစာကုံး ရေးသားဖြေဆိုပါဟု မေးခဲ့သော် ဖြေဆိုသူများစွာတို့ထံမှ လှပဆန်းကြယ်သော၊ ကျစ်လျစ်သိပ်သည်းသော၊ နိဒါန်း စာကိုယ် နိဂုံးတို့နှင့် လွန်စွာ သက်ဆိုင်သော စာစီစာကုံး ခေါင်းစဉ်များ ရလာနိုင်လိမ့်မည်ဟု မျှော်လင့်မိသည်။

ကျနော်သည် စာရေးသောအခါ ခေါင်းစဉ်နေရာတွင် စာကြောင်းတကြောင်းစာ နေရာချန်၍ ရေးလေ့ရှိသည်။ တခါတရံတွင်လည်း အလွယ်တကူစဉ်းစားမိသော ခေါင်းစဉ်မျိုးကို ကနဦး တပ်ထားလေ့ရှိသည်။ စာတပုဒ်လုံး ရေးပြီးသောအခါမှ ခေါင်းစဉ်ကို ပြန်ပြင်လိုပါက ပြန်ပြင်လေ့ရှိသည်။ ပြန်ပြင်လေ့ရှိသည်က များပါသည်။ ဆောင်းပါးတပုဒ် စာတပုဒ်တွင် စစချင်း တွေ့ရမည်မှာ ထိုစာသည် မည်သို့သော စာမျိုးဖြစ်ကြောင်းကို ပြသသည့် သဘောသက်ရောက်သည့် ခေါင်းစဉ်ပင်ဖြစ်သည်။ ဤသို့သော အချက်ကြောင့် အကြောင်းအရာ တခုကို မူတည်ပြီး စာရေးပြီးပါမှ ခေါင်းစဉ်ကို သေသေချာချာ ရွေးချယ်လေ့ရှိသည်။

ခု ရေးသော ဆောင်းပါး၏ ခေါင်းစဉ်မှာ “ခေါင်းစဉ်တပ်ရန်” ဟူ၍ ဖြစ်ပါသည်။ စာရေးနေရင်း လေးပိုဒ်မြောက်ကို ရေးနေရာမှ တပ်ခဲ့မိသော ခေါင်းစဉ်ဖြစ်ပါသည်။ နေ့လည်စာ စားရမည့် အချိန်လည်း ရောက်လေပြီ။ မစဲတော့မည်ဟု ထင်ခဲ့သောမိုးသည်လည်း တိတ်သွားလေပြီ။ ညနေတွင် ကစားကွင်းသို့ သွားကြမည်။

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)
၂၂-သြဂုတ်-၂၀၁၈

(စာကြွင်း - တပုဒ်လုံး ရေးပြီးသွားသည်တွင် ခေါင်းစဉ်အား ပြန်ပြောင်းရန် စိတ်ကူးမရှိတော့ပါ။ စာဖတ်သူများအနေဖြင့် ကြိုက်နှစ်သက်သော ခေါင်းစဉ်မျိုးကို ပေးနိုင်ကြပါစေရန် ရည်ရွယ်ပါသည်)

စည်းကမ်းဆိုတာ

ရုံးကိုသွားတဲ့ ခရီးမှာ ရုံးမရောက်ခင် ရထားဘူတာရောက်တဲ့အခါ ဘတ်စ်ကားထပ်စီးရပါသေးတယ်။ အဲဒီကားကို ဂိတ်စကနေ စီးရပါတယ်။ ကားဂိတ်မှာ ကားစီးဖို့ တန်းစီစောင့်နေသူတွေဟာ မနက်ပိုင်း ၈ နာရီနဲ့ ၈ နာရီ ၄၅ မိနစ်ကြားမှာဆိုရင် နှစ်ထပ်ကားတစ်စီးစာထက်ပိုပါတယ်။ နှစ်ထပ်ကားတစ်စီးဟာ အပေါ်ထပ်မှာ တင်နိုင်တဲ့ ခရီးသည် အရေအတွက်က ၅၅ ယောက်ဖြစ်ပါတယ်။ အဲဒီ ၅၅ ယောက်ဆိုတာက ထိုင်စီးခရီးသည်ဖြစ်ပြီး အောက်ထပ်မှာတော့ ထိုင်စီးတင်မက မတ်တပ်ရပ်လည်းစီးလို့ရပါတယ်။

အဲဒီကားဂိတ်နဲ့ နီးနီးနားနားမှာ ဘတ်စ်ကားမှတ်တိုင်တစ်ခုရှိပါတယ်။ ဘတ်စ်ကားပေါ်ကနေ ဆင်းလာကြတဲ့ခရီးသည်တွေဟာ မှတ်တိုင်ကနေ ဘူတာရုံကိုပဲဖြစ်ဖြစ် ခုနက ပြောတဲ့ ဘတ်စ်ကားဂိတ်ကိုပဲဖြစ်ဖြစ် သွားတဲ့အခါ လမ်းတစ်လမ်းကို ဖြတ်ကူးရပါတယ်။ တစ်လမ်းမောင်းဖြစ်တဲ့ အဲဒီလမ်းဟာ ကားဂိတ်က ကားတွေ ခရီးသည်တင်ပြီး ထွက်လာတဲ့ လမ်းပေါ့။

လမ်းသွားလမ်းလာများ အဆင်ပြေစေဖို့ မီးပွိုင့်လည်း ရှိပါတယ်။ မီးပွိုင့်စိမ်းပြီး လူလမ်းလျှောက်နေတဲ့ သင်္ကေတလေး မီးပွိုင့်မှာ ပေါ်လာရင် လမ်းဖြတ်ကူးလို့ရပါတယ်။ အဲဒီမှာ မီးပွိုင့်ရောက်တဲ့အခါ ပြုမူကြတဲ့ အပြုအမူပေါ်မူတည်ပြီး လမ်းသွားလမ်းလာတွေကို အုပ်စုခွဲလိုက်ရင် သုံးမျိုးရပါတယ်။

ပထမတစ်မျိုးက မီးပွိုင့်စိမ်းတာကို စောင့်ပြီး ကူးတဲ့သူ အုပ်စုပါ။ သူတို့က အေးအေးဆေးဆေးပါပဲ။ မီးပွိုင့်နီနေရင် ကားရှင်းရှင်း မရှင်းရှင်း မကူးတဲ့သူတွေ။ မီးပွိုင့်စိမ်းတာကို စောင့်ပြီးမှ လမ်းကူးတဲ့သူတွေ။

ဒုတိယတစ်မျိုးက မီးပွိုင့်စိမ်းတာတွေ နီတာတွေ သိပ်မစဉ်းစားဘူး။ ကားရှင်း မရှင်းကြည့်ပြီး ကားရှင်းတာနဲ့ ကူးတဲ့သူတွေ။ သူတို့ရဲ့အတွေးအခေါ်က မီးပွိုင့်နီနေတာတော့ဟုတ်တယ်၊ ဒါပေမဲ့ ဘတ်စ်ကားလည်း မရှိဘူး၊ ဘာကြောင့် စိမ်းတာကို စောင့်ရမှာလဲ၊ နီလည်း ကူးမယ်ဆိုတဲ့ သူတွေပါ။

နောက်ဆုံးဖြစ်တဲ့ တတိယတစ်မျိုးက နီနေရင် မကူးသေးဘဲ ခဏစောင့်ကြည့်တယ်။ မီးပွိုင့်ကလည်း စိမ်းဖို့ ကြာလာ၊ ဖြတ်သွားတဲ့ ဘတ်စ်ကားကလည်း မရှိတဲ့အခါ၊ နောက်တခုက အလျင်လိုတဲ့အခါ (အလျင်လိုတယ်ဆိုတာက စီးမယ့်ဘတ်စ်ကား ဂိတ်ကို ဆိုက်လာတာမျိုး၊ ရထားမီအောင် ဘူတာကို ပြေးရတာမျိုးကို ဆိုလိုတာပါ) မီးပွိုင့်မီးနီလည်း ဖြတ်ကူးလိုက်တဲ့သူတွေ။ သူတို့တွေက အခြေအနေ နည်းနည်းကြည့်တဲ့ လူမျိုးပေါ့။ ဒုတိယလူမျိုးထက်စာရင် သူက ခဏစောင့်ကြည့်တယ်ဆိုတဲ့အပိုင်းလေးပဲ ပိုတယ်။

ကျနော်က သုံးမျိုးစလုံးမှာ ပါတယ်။ အများအားဖြင့် ပထမတစ်မျိုးထဲ ပါအောင် ကြိုးစားနေတုန်းရှိပါတယ်။

တရက်ကတော့ အဲဒီလမ်းကို ဖြတ်ကူးဖို့ ဖြစ်လာတော့ အများနဲ့အတူ လျှောက်လာရင်း မီးပွိုင့်ဆီရောက်တဲ့အခါ မီးက နီနေတယ်၊ ဘတ်စ်ကားက သူ့ဘက်က စိမ်းနေတဲ့အခါ မီးပွိုင့်မှာ ဘယ်ဖက်ကို ကွေ့ဖို့ ကြိုးစားနေတယ်။ ဒုတိယအုပ်စုထဲမှာ ပါတဲ့ လူတွေက ဘတ်စ်ကားနောက်ကနေ ဖြတ်ကူးကြတယ်။ မီးပွိုင့်က နီနေတုန်း။ ကျနော်လည်း စစချင်း မကူးဖြစ်သေးဘူး။ အခြေအနေကြည့်ပါတယ်။ တတိယအုပ်စုထဲပါသွားတယ်ပေါ့။ ကားဂိတ်လှမ်းကြည့်တော့ စီးမယ့်ကားက ဂိတ်ကို ဝင်လာနေပြီ။ ကဲ ငါလည်း ဖြတ်ကူးမှပဲဆိုပြီး လမ်းဖြတ်ကူးပါတယ်။ အတူတူကူးလာတဲ့သူ နှစ်ယောက်သုံးယောက်လောက်ရှိမယ် ထင်ပါတယ်။ လမ်းက ဘတ်စ်ကားနှစ်စီးစာ ယှဉ်မောင်းလို့ရတဲ့ အကျယ်ရှိပါတယ်။ လမ်းကူးပြီးမှ စောစောက ကွေ့ဖို့ပြင်နေတဲ့ ဘတ်စ်ကားကြီးကို လွန်တဲ့အခါမှာ ယူနီဖောင်းဖြူဝတ်ထားတဲ့ ပုဂ္ဂိိုလ်နှစ်ယောက်ကို လှမ်းမြင်လိုက်ရတယ်။ ယာဉ်ထိန်းရဲတွေပါ။ သူတို့က ဘာမှမပြောတဲ့အခါ ဘယ်လိုတုန်းဟ လို့တောင် တွေးမိပါသေးတယ်။ သူတို့တည့်တည့် မီးနီဖြတ်ကူးမိတာပါပဲ။ (ဆက်ဖတ်ကြည့်ရင် ဘာကြောင့်လဲဆိုတာ အဖြေပေါ်နိုင်ပါတယ်)

ဘတ်စ်ကားကို မီပါတယ်။ အပေါ်ထပ်မှာ ထိုင်ပါတယ်။ အဲဒီဘက်ကနေ မီးပွိုင့်နေရာကို ကောင်းကောင်းမြင်ရပါတယ်။ အဲဒီအခါမှာ ယာဉ်ထိန်းရဲကနေ လူတစ်ယောက်ကို လက်ပြတားပြီး အသေအချာ ရှင်းပြနေတာ တွေ့လိုက်ရပါတယ်။ ခြေဟန်လက်ဟန်ကြည့်ရတာမှာ ခင်ဗျား မီးပွိုင့်နီနေတာကို လမ်းဖြတ်ကူးလာတယ်။ ဒါက မကူးရဘူး။ နောက် မကူးပါနဲ့၊ စည်းကမ်းလိုက်နာပါ လို့ ပြောနေပုံပါပဲ။ ရှင်းပြပြီးတဲ့အခါ ဟိုလူကလည်း လက်မတွေထောင်ပြီး ကျေးဇူးတင်တဲ့ပုံစံပြောနေတာ တွေ့ပါတယ်။

စီးတဲ့ကားက အောက်ထပ်မှာ ခရီးသည်တွေ တင်နေတုန်းပါ။

အဲဒီတယောက် ပြီးသွားတဲ့အခါ ယာဉ်ထိန်းရဲလည်း မတ်တပ်ရပ်နေပါတယ်။ သူရပ်နေတဲ့နေရာကနေ လူတွေဟာ သူရှေ့မှာတင်ပဲ မီးပွိုင့်နီနေလျက်သားနဲ့ အခြားတဖက်ကို ဖြတ်ကူးသွားကြပြန်ပါတယ်။ သူ့ဆီကို ကူးလာတာက နှစ်ယောက်ပါ။ အမျိုးသားတစ်ယောက်နဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်။ ကျောပိုးအိတ်ကြီးကို ပိုးထားတဲ့ အမျိုးသမီးကို ဘာမှ မပြောဘဲ အမျိုးသားကိုတော့ လက်တားကာ ပညာပေးပါတယ်။ ပညာပေးတယ်ဆိုတာ စောစောက တစ်ယောက်ကို ရှင်းပြသလိုမျိုးပါ။ ပညာပေးခံရတဲ့ လူကလည်း နည်းနည်းတော့ စောဒက တက်ချင်ပုံရပါတယ်။ တစ်ဖက်ကို ကူးသွားတဲ့လူတွေကြတော့ ဘာမှ မပြောဘူး ဆိုချင်တဲ့ ပုံစံမျိုးပေါ့။

အဲဒီအချိန်မှာပဲ ဘတ်စ်ကားက ကားဂိတ်ကနေ စထွက်ပါတော့တယ်။

ဒီနေ့မနက်တော့ ပထမတစ်မျိုးဖြစ်အောင် ကြိုးစားမယ်ဆိုပြီး ကားဂိတ်မှာ ဘတ်စ်ကားဆိုက်လာတာတွေ့ပေမယ့် မီးစိမ်းအောင်စောင့်ပြီးမှ ကူးပါတယ်။ ယာဉ်ထိန်းရဲမရှိပါ။ တစ်ဖက်က ကူးလာတဲ့လူတစ်ယောက်ကလည်း မီးပွိုင့်စိမ်းတာကို အတော်ကြာအောင် စောင့်ပြီး ကူးတဲ့သူပါ။ ဒုတိယအုပ်စုနဲ့ တတိယအုပ်စုထဲမှာတော့ လူအတော်များတာ လေ့လာမိပါတယ်။

ကဲ ကျနော့်မိတ်ဆွေများလည်း ဘယ်အမျိုးအစားထဲမှာများ ပါဝင်နေကြသလဲဆိုတာ တစ်ဆိတ်လေး ဖြေကြည့်ကြပေါ့။

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)
၅-ဧပြီ-၂၀၁၈

(ပုံကတော့ အဲဒီလမ်းကို ရိုက်ထားတဲ့ပုံမဟုတ်ပါဘူး၊ ဒါပေမဲ့ ပုံမှာပါတဲ့ မီးပွိုင့်မှာတွေ့ရမယ့် မတ်တပ်ရပ်နေတဲ့ လူပုံစံက လမ်းဖြတ်မကူးရဆိုတဲ့ သင်္ကေတဖြစ်ပြီး လမ်းလျှောက်နေတဲ့ပုံကတော့ လမ်းဖြတ်ကူးလို့ရပြီဆိုတဲ့ သင်္ကေတပါ)

ပြန်ပြောင်းပြောပြီးပြိုင်ပြုံးပြီ

တရက်မှာတော့ ရည်းစားသက်တမ်း မကြာသေးတဲ့ ကောင်လေးတစ်ယောက်ဟာ သူ့ရည်းစားနဲ့ အတူတူ စာသင်ကျောင်းကနေ ပြန်လာရော ဆိုပါတော့။ 

ရည်းစားဖြစ်သူ ကောင်မလေးက ကောင်လေးကို အဖြေပေးပြီးတဲ့ နောက်မှာပဲ စည်းကမ်းလေးတွေ သတ်မှတ်ပေးထားတာရှိတယ်။ အဲဒါက ဘာလဲဆို လူမြင်ကွင်းပဲ ဖြစ်ဖြစ် မမြင်ကွယ်ရာမှာပဲဖြစ်ဖြစ် ခပ်ကင်းကင်းနေရမယ်ဆိုတာတို့၊ ပခုံးမကိုင်ရဘူး လက်မကိုင်ရဘူး ဆိုတာတို့ စတာတွေဖြစ်ပါတယ်။ ရည်းစားရခါစ ကလေးမလေးတွေဟာ ဒီလိုပဲ ဖြစ်တတ်ကြတာကို နောက်ပိုင်းနှစ်တွေကြာတဲ့အခါမှ ကောင်လေးက ဆည်းပူးမိပါတယ်။ 

ကောင်လေးကလည်း သူ့ကောင်မလေးကို အတော့်ကို ချစ်ခင်ရှာတော့ စည်းကမ်းတွေကို သေသေချာချာ လိုက်နာတယ်။ 

ဘတ်စ်ကားစီးလို့ နှစ်ယောက်တွဲထိုင်ခုံလွတ်နေရင် အတူတူမထိုင်ဘူး။ ကောင်မလေးကိုသာ ထိုင်စေတယ်။ သူကတော့ အနားမှာပဲ မတ်တပ်ရပ်စီးလေ့ရှိတယ်။ နေရာမရလို့ မတ်တပ်ရပ်စီးရရင်လည်းပဲ ပခုံးချင်းမထိအောင် သတိထားပြီး စီးလေ့ရှိတယ်တဲ့။ အဲဒီလိုပဲ ရုပ်ရှင်ကြည့်ရင်လည်းပဲ ဟိုးနောက်ဆုံးခုံတွေမှာ မကြည့်ဘဲ အလယ်ခုံလောက်ကို ရှေ့နောက်ထိုုင်ခုံလက်မှတ်ရွေးဝယ်လေ့ရှိတယ်။ အတူတူတွဲမကြည့်ကြဘူးတဲ့။ 

စားသောက်ဆိုင်တွေမှာ နှစ်ယောက်စားတယ်ဆိုရင်လည်း ဘယ်သောအခါမှ တခြားရည်းစားသနာတွေလို နှစ်ယောက်နီးနီးကပ်ကပ်ဘေးချင်းယှဉ်ထိုုင်ပြီး စားလေ့မရှိဘူး။ မျက်နှာချင်းဆိုင် ထိုင်ပြီး စားလေ့ရှိတယ်။ ကောင်လေးကတော့ ဒါကိုပဲ ဘယ်လိုမျိုးပြောသလဲဆိုရင် တယောက်မျက်နှာတယောက်ကြည့်ပြီး စားသောက်ရတဲ့အတွက် အစားအသောက်တွေဟာ အရသာမရှိတာတောင်မှ နတ်သုဒ္ဓါတမျှ ကောင်းမွန်လှကြောင်း ဖွဲ့နွဲ့ပြောလေ့ရှိပါတယ်။ ဖွဲ့နွဲ့ပြောတာကလည်း တခြားသူကို ပြောလို့မရတော့ သူ့ရည်းစားဖြစ်တဲ့ ကောင်မလေးကိုပဲ ပြောရတာပေါ့။ ထပ်ခါထပ်ခါပြောလွန်းအားကြီးတဲ့အခါ အဲဒီလိုတော့ မပြောပါနဲ့၊ ဒါဟာ အတိသယဝုတ္တိအလင်္ကာမြောက်လွန်းအားကြီးသွားတဲ့ပုံစံလိုဖြစ်နေပြီလို့ ကောင်မလေးက နှုတ်ခမ်းလေးစူကာ သတိပေးလေမှ သိပ်မပြောရှာတော့ဘူး။

ဒီလိုနဲ့ ကာလကြာလာတဲ့အခါ သူတို့တွေဟာ မေတ္တာမျှနေကြသူတွေမှန်း ကောင်လေးရဲ့သူငယ်ချင်းတွေက တဖြည်းဖြည်းနဲ့ သိလာသတဲ့။ ကောင်မလေးဘက်က သူငယ်ချင်းတွေလည်း မသိဘူးလားလို့ မေးရင်၊ သိရင်သိမှာပါပဲ၊ သိလား မသိလားဆိုတဲ့အကြောင်းတွေကို ကောင်မလေးက ဘာမှ စကားမဟတဲ့အတွက် အဲဒါနဲ့ ပတ်သက်လို့ ဘာမှ မသိရပါဘူးလို့ ကောင်လေးက ဆိုပါတယ်။ ကောင်လေးမှာ ကောင်မလေးရှိနေမှန်း သိသွားတဲ့ အပေါင်းအသင်းရောင်းရင်းတွေက တည့်တည့်မတီးဘဲ ဘေးတီးကြပါလေရော။ 

"ကောင်မလေးက မင်းကို တော်တော်ချစ်ပုံရတယ်နော်၊ လက်လေးတောင် ကိုင်လျှောက်ကြတာ မတွေ့ရတော့လေ" ဆိုတာက တမျိုး။ 

"'ဒီလိုုပုံစံမျိုးဆို မင်းကလေးမလေးက သူ့မှာ တခြားတယောက်ယောက်များ ရှိနေလို့လားကွာ" ဆိုတာက တဖုံ။ 

"လက်ကိုင်တာများကွာ၊ ချစ်သူတွေ သမီးရည်းစားတွေ ဒီလိုပဲ လျှောက်နေကြတာ။ ဒါက ကြော်ငြာတာတမျိုးအပြင် ဒါ ငါ့ကောင်မလေးပဲ လာမထိနဲ့ ငါနဲ့ ငြိနေတာဆိုတာမျိုး ပြောထားတာလည်း ဖြစ်တယ်ကွ၊ ငါတို့ကတော့ မင်းဘော်ဒါမို့လို့ သိတာ၊ တချို့မသိတဲ့သူတွေက မင်းတို့ နှစ်ယောက်ကို သူငယ်ချင်းတွေပဲလို့ ထင်မှာပေါ့။ လက်ကိုတော့ ရအောင်ကိုင်ကွ" လို့ မြှောက်ပေးကြတဲ့သူတွေကလည်း တသွယ်။

ကောင်လေးကတော့ ဘယ်သူတွေ ဘယ်လိုပြောပြော မတုန်မလှုပ်တဲ့ ခါကာဘိုရာဇီအသွင်ပေါ့။ ကောင်မလေးကိုလည်း သူက ယုံကြည်သတဲ့။ ကောင်မလေး ချမှတ်ထားတဲ့ စည်းကမ်းချက်တွေကို လိုက်နာသတဲ့။ တခုမှ ဖောက်ဖျက်တာ မရှိသေးဘူးတဲ့။ 

အဲဒီကောင်လေးဟာ အစပိုင်းမှာ ပြောထားခဲ့သလို ကောင်မလေးနဲ့အတူတူ စာသင်ကျောင်းကနေ ပြန်လာခဲ့သတဲ့။

ကောင်မလေးနေတဲ့နေရာကို ခါတိုင်းနေ့တွေလိုပဲ လမ်းလျှောက်စကားပြောရင်းလိုက်ပို့ဖို့ ကားလမ်းကူးကြရတာပေါ့။ ခပ်ကင်းကင်းနေရမယ်ဆိုတော့ လက်တကမ်းအကွာက ဘေးချင်းယှဉ်ပြီး လမ်းကူးကြရတာပေါ့။ 

အဲဒီလို ကားလမ်းကူးကြတဲ့အခါမှာ ကားလမ်းတဖက်မရောက်မီမှာပဲ အစိုးရိမ်ကြီးလွန်းတဲ့ကောင်လေးဟာ ကောင်မလေးချမှတ်ထားတဲ့ စည်းကမ်းချက်ထဲက တစ်ခုကို ချိုးဖောက်မိလိုက်ပါသတဲ့။ 

အဲဒီအဖြစ်လေးဟာ သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ရင်ထဲမှာ ယနေ့အထိ လှုပ်လှုပ်ရှားရှားဖြစ်နေဆဲဖြစ်တဲ့ အဖြစ်လေးပေါ့ကွယ်။ ကြည်နူးစရာကောင်းလွန်းတဲ့အတွက် ကောင်လေးတဖြစ်လဲ အန်ကယ်ကြီးဟာ ကောင်မလေးတဖြစ်လဲ အန်တီကြီးကို ဒီဖြစ်ရပ်လေးအကြောင်း ခဏခဏ ပြောတိုင်းပြောတိုင်း အန်တီကြီးကလည်း ပြုံးပြုံး ပြုံးပြုံးနဲ့ သဘောကျကာ နားထောင်နေဆဲ ဖြစ်ပါသတဲ့။ ကြည်နူးအပြုံးလား၊ ရှက်ပြုံးလား ဆိုတာတော့ သူပဲ သိပါလိမ့်မယ်ကွဲ့။ လမ်းကြုံရင်တော့ မေးကြည့်ကြပေါ့။ 

ကဲ ကဲ ... အဲဒါကတော့ နည်းလမ်းကောင်းတစ်ခုကို လက်ဆင့်ကမ်းပေးလိုက်တယ်လို့ မယူဆဘဲ တကယ်ဖြစ်ခဲ့တဲ့ ကြည်နူးဖွယ် ဖြစ်စဉ်တစ်ခုကို ပြန်လည်ပြောပြခြင်းလို့ပဲ ဆိုကြပါစို့ တူလေး တူမလေးတို့။ 

စာနဲ့အတူ တွဲလိုက်တဲ့ပုံက အဲဒီ အန်ကယ်ကြီးနဲ့ အန်တီကြီးတို့ပုံပါပဲ။ 

ကောင်လေး

၁၂-ဇူလိုင်-၂၀၁၇

မသုံးသေးတဲ့အခါ

ဓာတ်ခဲတွေ အကြောင်းဖြစ်ပါတယ်။ ဓာတ်ခဲဆိုတာမျိုးက လျှပ်စစ်ပစ္စည်းတွေနဲ့ ကင်းလို့မရ။ ဓာတ်မီး၊ နာရီ၊ ကလေးကစားစရာမှသည် တိုင်းတာရေးကိရိယာတွေဖြစ်တဲ့ အထွေထွေသုံးမီတာတိုင်းစက်တို့၊ သွေးပေါင်ချိန်တိုင်းကိရိယာတို့ စသည်တွေမှာ သုံးကြတာ။

ဓာတ်ခဲသုံးတဲ့ ပစ္စည်းအတော်များများမှာ ဖြစ်တတ်တဲ့ သဘောသဘာဝက ပစ္စည်းအသစ်ဝယ်လာတဲ့အခါ ဓာတ်ခဲထည့်ပြီး စမ်းသပ်လေ့ရှိကြတယ်။ သုံးလို့ အဆင်ပြေ မပြေ၊ တချို့တွေကြပြန်တော့လည်း တခြားသူတွေကို ကြွားချင်ဝါချင်တဲ့အတွက် ဓာတ်ခဲထည့်ပြီး သုံးပြကြတာ။ အဲဒီလို ပထမဆုံး အသုံးပြုလို့ ပြီးတဲ့အခါ နောက်လည်း သုံးမှာပါပဲလေဆိုပြီး ဓာတ်ခဲကို ပြန်မထုတ်တော့ဘဲ ပစ္စည်းထဲမှာပဲ ထည့်ထားလိုက်လေ့ရှိတာပါပဲ။

နောက် အသုံးလိုလို့ ဒါမှမဟုတ် သတိရမိလို့ သုံးမယ်ဆိုပြီး အဲဒီပစ္စည်းတွေကို ဖွင့်တဲ့အခါ ဖွင့်မရတတ်တာတွေဖြစ်တတ်ပါတယ်။ ဓာတ်ခဲလည်း ထည့်ထားပြီးသားပဲ ပစ္စည်းကလည်း အသစ်နီးပါး၊ တခါပဲ သုံးရသေးတာပဲလို့ ထင်တတ်ကြပါတယ်။

ဓာတ်ခဲထည့်ထားတဲ့နေရာကို စစ်ကြည့်မိမှပဲ ဆားတွေပေါက်နေတဲ့ ဓာတ်ခဲကို တွေ့တတ်ကြတာပါပဲ။ တချို့ပစ္စည်းတွေမှာဆို ဓာတ်ခဲဆားပေါက်တာကနေတဆင့် ဓာတ်ခဲထည့်တဲ့ နေရာတွေမှာတောင် ဆားပေါက်တာဖြစ်သွားပြီး အဲဒီကနေတဆင့် တခြားအပိုင်းတွေဘက်ကိုပါ ဆိုးကျိုးရစေပါတယ်။

ဒါဟာ ဘာကို ပြသလဲဆိုတော့ သုံးမှာပဲ ထည့်ထားလည်း ဘာမှမဖြစ်နိုင်ဘူးဆိုတာကနေ စတာပါပဲ။ မသုံးမိဘဲ ချောင်ထိုးထားတဲ့အခါ ဓာတ်ခဲဆားပေါက်တာနဲ့ တိုးတာပါပဲ။

အဲဒါကြောင့် မသုံးသေးတဲ့အခါ ဓာတ်ခဲလိုပစ္စည်းမျိုးဟာ အပြင်မှာ ထုတ်ထားတာပဲ သင့်တော်ပါတယ်ဟု ယူဆပါကြောင်း။

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)

၇-ဇူလိုင်-၂၀၁၇

လွယ်သည် ခက်သည် မလွယ်မခက်

ပုံ - အမျိုးသားပြတိုက်(ရန်ကုန်)တွင် ရိုက်ယူခဲ့သည်

ဒီလိုဗျ။ ဒီနေ့ကြုံလိုက်ရတာလေး ပြန်မျှဝေချင်တဲ့အတွက်ပါ။

လုပ်ရမယ့်အလုပ်ကို မလုပ်ခင် အရင်စူးစမ်းကြည့်တယ်။ ဘယ်လောက်လွယ်မလဲ၊ ခက်မလဲ ဆိုတာအပြင် အချိန်ဘယ်လောက်လောက်ပေးရမလဲဆိုတာပါ စိတ်က တွက်လိုက်တယ်။

ခက်တာပဲ အရင်စလိုက်ရကောင်းနိုးနိုး၊ လွယ်တာပဲ အမြန်ပြီးအောင် လုပ်လိုက်ရကောင်းနိုးနိုး ဖြစ်သွားလိုက်သေးတယ်။

အဲဒါမှာ တခုကို ပြန်အမှတ်ရမိလိုက်တယ်။ ခက်တာကို အရင်လုပ်ရမှာပေါ့ဆိုပြီး လုပ်ခဲ့တုန်းက အဲဒီခက်တဲ့အပိုင်းက ဖြေရှင်းချိန်အတော်ယူသွားတဲ့အတွက် လွယ်တာတွေ ပြီးအောင်လုပ်ဖို့ အချိန်နည်းသွားခဲ့တယ်။ ကဲ အဲဒီတော့ ခက်တာကို ခဏထားပြီး လွယ်တာကို ကိုင်မယ်ကြံတယ်။

အဲဒီလို လွယ်တာကို ကိုင်မယ်ကြံတဲ့အခါ တခါတုန်းက ကြုံခဲ့ရတာလေးက

ပြန်ပေါ်လာပြန်ရော၊ စိတ်ထဲမှာ။ လွယ်တာတွေလုပ်နေတဲ့အခါ ခက်တာလည်းလုပ်ပါဆိုရော ခက်တဲ့အပိုင်းကို ဖြေရှင်းဖူးတဲ့ အတွေ့အကြုံမရှိတဲ့အတွက် ခေါင်းကိုက်ပါရော။ လိုအပ်နေတဲ့သူက ပြောတယ်၊ ခက်တဲ့ဟာက သူတို့အတွက် အလွန်ကို အရေးကြီးပါတယ်တဲ့၊ ခက်တဲ့အပိုင်းကို အရင်ဦးဆုံး လုပ်စေချင်တာပါပဲတဲ့။ အခုက အချိန်လည်း သိပ်မရတော့ပါတဲ့။ ရတဲ့အချိန်လေးအတွင်းမှာ ခက်တဲ့အပိုင်းကို ပြေလည်အောင် ဖြေရှင်းပေးပါတဲ့။ အဲဒီလို ကြုံခဲ့ရတာကို စိတ်ထဲပြန်ပေါ်လာတဲ့အခါ လွယ်မယ်လို့ ထင်တဲ့ဟာကိုလည်း မကိုင်ဖြစ်ပြန်ဘူး။

ကဲကွယ် .. မလွယ်မခက်ပဲ လုပ်တာကောင်းပါတယ်ဆိုပြီး စဉ်းစားလိုက်ပြန်ပါတယ်။ ဒီတခါကြပြန်တော့ ပြဿနာက တမျိုး။ လွယ်လည်း မလွယ်ဘူး ခက်လည်းမခက်ဘူးဆိုတာကို ဘယ်လိုသိနိုင်မလဲဆိုတဲ့ အပိုင်းက လာပြန်ရော။

ဒီနေ့ကြုံခဲ့ရတာ အဲဒါဗျ။

အဲဒီလို လွယ်တာကို အရင်စမလား၊ ခက်တာကို အရင်စမလား၊ မလွယ်မခက် ကို စမလားလို့ ကြံနေတာနဲ့ပဲ နာရီဝက်လောက် အချိန်ဖြုန်းမိသွားပါတော့တယ်။

တုံ့ပြန်မှုများဖြင့် ညှိယူခြင်း

System ဆိုတဲ့ အတုံးလေးက စပါမယ်။ အတုံးလေးကို ဝင်လာတာက System input တွေပေါ့။ အဲဒီ Input တွေက System အတုံးလေးထဲမှာ တခုခုအလုပ်လုပ်ပြီး ပြန်ထွက်လာတဲ့အခါ System output တွေရတယ်။ ဆိုတဲ့အခါ စနစ်တခုထဲမှာ၊ စနစ်တခုလို့ ပြောရင် အဝင်ရှိမယ်၊ အထွက်ရှိမယ်၊ အထွက်သည် လုပ်ငန်းတခုခုလုပ်ဆောင်ပြီးမှ ဖြစ်လာတာဖြစ်လို့ အဝင်နဲ့အထွက်နဲ့ တူချင်မှ တူမယ်လို့ မတွက်ကောင်းပါ။ တူချင်လည်း တူပါလိမ့်မယ်။

ဟာသပြောရရင် အိမ်မကြီးတံခါးဆိုတာကို ကြည့်ရအောင်ပါ။ အိမ်ထဲကို ဝင်မလို့ အဲဒီအိမ်မှာနေတဲ့ လူတယောက်ဟာ အိမ်အပြင်ကနေ တံခါးရှေ့ရောက်လာတယ်။ သူက တံခါးဆိုတဲ့ စနစ်တခုကို ဖြတ်ကျော်ပြီးမှ အိမ်ထဲဝင်လို့ရမယ်။ တံခါးကို သော့နဲ့ဖွင့်ဝင်တာပဲဖြစ်ဖြစ်၊ တွန်းဝင်တာပဲဖြစ်ဖြစ်၊ အိမ်ထဲကနေ တယောက်ယောက်က ဖွင့်ပေးတာပဲဖြစ်ဖြစ်၊ အဲဒီတံခါးကနေ သူဝင်လာမယ်။ အဲဒီအခါ အဝင်ကလည်း သူပဲ၊ တံခါးကို ဖြတ်ကျော်ပြီးတဲ့အခါမှာလည်း သူပဲ။ ဒီလူဟာ မပြောင်းသွားဘူး။ လူမပြောင်းပေမယ့်လို့ သူ့ရဲ့ တည်နေရာဟာ ပြောင်းသွားတယ်။ တံခါးအပြင်ဘက် အိမ်အပြင်ဘက်ဆိုတာနဲ့ တံခါးကိုဖြတ်အပြီး အိမ်အထဲဆိုတာပဲ။ ဒါဟာ တံခါးဆိုတဲ့စနစ်တခုရဲ့ လုပ်ဆောင်ချက်တွေထဲက တခုပဲဖြစ်ပါတယ်။ ဒါတောင် လုံခြုံရေးဆိုတာတို့၊ အကာအရံဆိုတာတို့စတဲ့ လုပ်ငန်းဆောင်တာတွေ မပါသေးပါဘူး။

မျက်လှည့်ဆရာတယောက် မျက်လှည့်ပြတဲ့အခါ သူ့လက်ထဲက အရာတခုခုကို အဝတ်စတခုဖုံးအုပ်လိုက်ပြီး ဖွင့်ပြလိုက်တာကို ကြည့်ဖူးကြပါလိမ့်မယ်။ ဖွင့်ပြတဲ့အခါမှာ အဝတ်စ မဖုံးခင်က အရာပဲဖြစ်နေတယ်ဆိုရင် ဒါဟာ ပထမအကြိမ်ဖြစ်ရင် မျက်လှည့်ဆရာ ဟာသလုပ်တယ်လို့ပဲ မြင်ပါလိမ့်မယ်။ ဒုတိယအကြိမ်မှာ အဲဒီအရာဟာ အဝတ်မဖုံးခင်ကအတိုင်း ရှိမနေတော့ဘဲ အခြားအရာတစ်ခု ဖြစ်သွားဖို့ ပွဲကြည့်သူတွေက မျှော်လင့်ကြ၊ အဲဒီအတိုင်းဖြစ်လာတဲ့အခါမှာ လက်ခုပ်တီးအားပေးကြပါတော့တယ်။

System ဆိုတဲ့ စနစ်တခုထဲကို ဝင်သွားရင် ထွက်လာတဲ့ ရလဒ်ဟာ ပြောင်းကို ပြောင်းသွားရမယ်လို့ မှတ်ယူထားကြတဲ့အတွက် မပြောင်းသွားဘူးဆိုရင် ဒါဟာ ကောင်းတဲ့စနစ်မဟုတ်ဘူး၊ တချို့ဆိုရင် ဒါဟာ စနစ်လို့ ပြောလို့မရဘူးလို့ မှတ်ယူကောင်း မှတ်ယူကြပါလိမ့်မယ်။

ဆိုတဲ့အခါ စနစ်တခုရှိရင် အဝင် အထွက် ရှိမယ်လို့ ခဏမှတ်ကြတာပေါ့။ စနစ်တခုကို ဖြတ်သန်းလာတဲ့ အဝင်ဆိုတဲ့အပိုင်းဟာ အထွက်မှာ လိုချင်တဲ့ ရလဒ်မရသေးဘူးဆိုရင် ဘာလုပ်ကြမလဲဆိုတာ နောက်ပိုင်းမှာ စဉ်းစားလာကြပါတယ်။ ရချင်တဲ့ ရလဒ်ကို မရသေးရင် စနစ်မှာ အပြစ်ရှိလို့ဆိုပြီး စနစ်ကို ပြင်တယ်။ စနစ်ကို အကြိမ်ပေါင်းများစွာ ပြင်လိုက်၊ လိုချင်တဲ့ ရလဒ်မရလိုက်၊ ထပ်ပြင်လိုက်နဲ့ ဒါနဲ့ပဲ လည်နေတဲ့အခါ တမျိုးစဉ်းစားလာကြပြန်ပါတယ်။

အဲဒါက အဝင် ဆိုတဲ့အပိုင်းကရော မှန်ကန်ပါရဲ့လားဆိုတာပါပဲ။

သော့ခတ်ထားတဲ့ တံခါးကိုပဲ ပြန်သွားကြတာပေါ့။ တံခါးရဲ့ စနစ်တခုမှာ သော့ပေါက်ထဲ သော့ထည့်ပြီး ဖွင့်မှ တံခါးပွင့်မယ်ဆိုပါစို့။ သော့ထည့်ပြီး ဖွင့်လို့ မရဘူးဆိုရင် တံခါးသော့ပျက်နေပြီဆိုပြီး ပထမတွေးကြမှာပေါ့။ ဒါက အပေါ်မှာ ပြောထားတဲ့ စနစ်မှာ အပြစ်ရှိလို့ဆိုတဲ့သဘောပဲ။

တခါတလေမှာ အမှန်တကယ်ပဲ စနစ်မှာ အပြစ်ရှိတဲ့အတွက် ပြင်လိုက်တဲ့အခါ အဆင်ပြေသွားတာတွေ ရှိကြတယ်။ ဒါပေမဲ့ စနစ်က မမှားနိုင်ဘူးလို့ ယုံကြည်စိတ်ချရတဲ့အခါ အဝင် အပိုင်းကို ပြန်လည်သုံးသပ်ကြတယ်။ သော့ပေါက်ထဲထည့်ပြီးလှည့်တဲ့ သော့ဟာ အဲဒီတံခါးအတွက် သုံးရမယ့် သော့ဟုတ်ပါရဲ့လားဆိုတာ တွေးမိရမယ်။ အဲဒီမှာ ဟုတ်မယ်လို့ ထင်တဲ့ သော့တွေ တချောင်းပြီးတချောင်းရွေးရပါတော့တယ်။ တံခါးရဲ့ အလုပ်က သူ့ရဲ့သော့ပေါက်ထဲကို ဝင်လာတဲ့ သော့တွေထဲက မှန်ကန်တဲ့သော့ဖြစ်မှပဲ ပွင့်စေဆိုတဲ့အလုပ်ကို လုပ်ပေးတယ်။ သော့မှားရင် မပွင့်ပေးဘူး။

သော့တွေ တချောင်းပြီး တချောင်းရွေးရတယ်ဆိုတာက တံခါးကနေ မဖွင့်ပေးဘူးကွာ ဆိုတဲ့ တု့ံပြန်မှုကို ရလို့ပါပဲ။ ရလာတဲ့ရလဒ်သည် လိုချင်တဲ့ဟာ မဖြစ်သေးဘူးလို့ဆိုတဲ့အခါ အဝင်အပိုင်းကို ပြန်ညှိယူရတယ်။ အဲဒီအတွက် Sensor ဆိုတာကို ထည့်လိုက်တယ်။ Sensor ဆိုတာက စနစ်က ထွက်လာတဲ့တု့ံပြန်မှုကို အဝင်ဘက်ကို ပြန်လည်သတင်းပို့ဖို့ဆိုတဲ့ အလုပ်ကို လုပ်တယ်။ အဲဒီ Sensor ဆိုတာကို Feedback လို့လည်း သုံးတယ်။

Feedback ကိုမူတည်ပြီး အဝင်အပိုင်းကို လိုတိုး ပိုလျှော့ပြန်လုပ်ရတယ်။ Measured error ဆိုတာ လိုချင်တဲ့ ရလဒ်နဲ့ sensor ဆီက Feedback ကိုနှိုင်းယှဉ်ပြီး ဘယ်လောက်လွဲနေတယ်ဆိုတာပြတဲ့ လုပ်ငန်းဖြစ်ပါတယ်။ လွဲတာကို ညှိယူရတဲ့အပိုင်းကို ဆောင်ရွက်တာက Controller ကနေလုပ်ပေးပြီး အဝင်အပိုင်းကို ပြင်စေပါတယ်။ အဲဒီလို ဖြစ်စေချင်တဲ့ ရလဒ်ကို ထွက်လာတဲ့ တုံ့ပြန်သံတွေကနေ တဖြည်းဖြည်းချင်း လိုသလို ညှိယူသွားတဲ့ စနစ်ကို Feedback Control System လို့ခေါ်ပါသတဲ့။

တံခါးပဲ ထပ်သွားရအောင်ပါ။ သော့ထည့်လှည့်တယ်။ တံခါးမပွင့်ပါလားလို့ တွေ့တယ်။ တွေ့တယ်ဆိုတာကို Feedback လို့မှတ်ပါ။ ဒီလောက်လှည့်နေတာတောင် မပွင့်တဲ့တံခါး ကဲ မပွင့်ချင်ဦးလို့ ဒေါနဲ့မောနဲ့ ကန်လိုက်ရင်တော့ ကန်လိုက်တဲ့ ပြင်းအားပေါ်မူတည်ပြီး တံခါးပွင့်သွားနိိုင်ပေမယ့် တံခါးဆိုတဲ့ စနစ်ပျက်သွားမယ်ဆိုတာကိုလည်း တွေ့နိုင်ပါလိမ့်မယ်။ Feedback ဆိုတာကို အလေးထားပြီး ဒီသော့မဟုတ်ဘဲ တခြားတချောင်းများလားလို့ တွေးမိ၊ တခြားတချောင်းကို ရွေးလိုက်တယ်ဆိုတာဟာ Error ကို သတိပြုမိပြီး Controller ဖြစ်တဲ့ ဒီနေရာမှာတော့ ဦးနှှောက်ပေါ့၊ သူက သော့တချောင်းကို ရွေးလိုက်တယ်။ ဒီသော့နဲ့တော့ အံဝင်ဖြစ်နိုင်တာပဲဆိုပြီး။ မရသေးရင် နောက်တချောင်း ဆက်ကာ ဆက်ကာ ရွေးသွားရင်းနဲ့ ရွေးသွားရင်းနဲ့ ဆိုတာမှာလည်း သူက Error ဆိုတဲ့ အမှားကို နည်းသည်ထက်နည်းအောင် အမှားဘောင် ကျဉ်းသွားအောင် Control လုပ်ရတာဖြစ်ပါတယ်။ မှန်ကန်တဲ့ သော့နဲ့ တွေ့တဲ့အခါမှာ တံခါးပွင့်ပါလိမ့်မယ်။

တံခါးပွင့်ဖို့ဆိုတဲ့ အလုပ်တခုကို ဆောင်ရွက်ရာမှာ မှန်ကန်တဲ့သော့ဖြစ်ဖို့လိုအပ်သလို၊ ဒါဟာ မှန်ကန်တဲ့သော့မဟုတ်သေးဘူးဆိုတဲ့ တုံ့ပြန်မှုကို မှန်မှန်ကန်ကန်ရရှိဖို့လည်း လိုပါတယ်။ နောက်တခါ ရလာတဲ့ တု့ံပြန်မှုတွေကို မူတည်ပြီး သော့ရွေးတဲ့အခါ မှားနေတဲ့ လွဲနေသေးတဲ့သော့ကို ဖယ်ပစ်လိုက်ဖို့ လိုပါတယ်။ ဒါဟာ အမှားနည်းနိုင်သမျှနည်းအောင် လုပ်ယူနေတာဖြစ်ပါတယ်။

နိဂုံးချုပ်ရရင်တော့ တုံ့ပြန်မှုများမှ ညှိယူခြင်းဆိုတာမှာ ဘာကို ညှိယူနေတာလည်း ဆိုတာ သိဖို့လည်း မျက်ခြေမပြတ်ဖို့လိုပါတယ်။ error zero ဖြစ်အောင် ညှိယူရမယ်ဆိုတာကို သတိမူထားရပါမယ်။ error zero ဆိုတာကလည်း ဖြစ်ခဲပေမယ့် အနီးစပ်ဆုံး ဖြစ်နိုင်ရင်တော့ အကောင်းဆုံးပဲဖြစ်ပါတယ်။

အဲ ခြွင်းချက်အနေပြောရရင် မှန်ကန်တဲ့သော့နဲ့ ဖွင့်ပေမဲ့ တံခါးမပွင့်တာဟာ ကိုယ့်အိမ်က တံခါးမဟုတ်ဘဲ တခြားအိမ်က တံခါးဖြစ်မနေဖို့လည်း လိုပါတယ်။

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)

၁၅-ဇွန်-၂၀၁၇

ဘာကြောင့် (စာဖတ်သင့်သလဲ ၊ စကားစမြည်ပြောသင့်သလဲ)

ဆရာမြသန်းတင့်ရဲ့ "ဧကရာဇ်တို့၏ ဘဏ္ဍာတိုက်များ" ဆိုတဲ့ စာအုပ်ထဲမှာ ပါတဲ့ ဂျွန်ရပ်စကင်း (John Ruskin) ရဲ့ ဟောပြောချက်တွေထဲက တခုကို ကောက်နုတ်ဖော်ပြခွင့်ပြုပါ။

"စာအုပ်တစ်အုပ်ကို ရေးတဲ့ စာရေးဆရာဟာကိုယ့်ထက် ပညာမရှိလျှင် ဒီစာအုပ်ကို ဖတ်စရာ မလိုတော့ပါဘူး။ ကိုယ့်ထက်ပညာရှိလျှင်၊ အသိအလိမ္မာရှိတယ်ဆိုလျှင်တော့ နေရာများစွာမှာ သူများနဲ့မတူတဲ့ ခြားနားစွာ တွေးခေါ်တာကို တွေ့ရလိမ့်မယ်။ စာအုပ်တစ်အုပ်ကို ဖတ်ပြီးတာနဲ့ ဒီစာအုပ်က သိပ်ကောင်းတာပဲ၊ ကျွန်တော်တွေးထားတာနဲ့ အတူတူပဲလို့ ကျွန်တော်တို့ မကြာခဏပြောလေ့ရှိကြတယ်။ အမှန်ကတော့ ဒီလိုမဖြစ်သင့်ဘူး။ ဒီစာအုပ်ဟာ တော်တော်ထူးခြားတဲ့စာအုပ်ပဲ။ အရင်တုန်းက ဒီလို ကျွန်တော် တစ်ခါမှ မတွေးဖူးဘူး။ ကြည့်စမ်း၊ ဘယ်လောက်မှန်သလဲဆိုတာ တွေ့ရလိမ့်မယ်။ အခု မတွေ့သေးလျှင်လည်း နောက်တစ်နေ့မှာ ဒီစာအုပ်ထဲကအတိုင်း ဖြစ်မှာပဲဆိုတဲ့အတွေးမျိုး ကျွန်တော်တို့မှာပေါ်လာရမယ်။ ထားပါလေ၊ ဒီလောက်အထိ စာအုပ်တစ်အုပ်ကို အထင်ကြီးကိုးကွယ်ခြင်း မပြုလိုသည့်တိုင် အနည်းဆုံးစာအုပ်ထဲမှာ ကိုယ့်အတွေးကို ရှာဖို့မဟုတ်ဘဲ စာရေးဆရာ ဘယ်လိုရေးသလဲဆိုတာကို သိလိုတဲ့ ဆန္ဒနဲ့ ဖတ်သင့်တယ်။ ခင်ဗျားဟာ တွေးတတ် ခေါ်တတ်တယ် ဆိုလို့ရှိလျှင် စာရေးဆရာရဲ့ အတွေးအခေါ်မှန် မမှန်ကို နောက်ကျတော့ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ဆုံးဖြတ်ယူပေါ့။ "

မနက်ဖြန် ရုံးပိတ်ရက်ဖြစ်တာကြောင့် ဒီနေ့ညနေ ရုံးဆင်းဆင်းချင်းမှာ စကားပြောဖော် ပြောဖက် ကျောင်းနေဖက် သူငယ်ချင်းနဲ့ တခုခုစားရင်း စကားစမြည်ပြောဖြစ်ကြတယ်။ ထွေရာလေးပါးပြောရင်းဆိုရင်းကနေ အကြံကောင်း ဉာဏ်ကောင်းတွေ ရခဲ့ပါတယ်။ ရတာလေးတွေ ပျောက်မသွားရအောင် ဖုန်းထဲက မှတ်စုထဲမှာ ရေးမှတ် တေးမှတ်ခဲ့ပါတယ်။ အခု ပြန်တွေးကြည့်တဲ့အခါ စကားစမြည်ပြောဆိုခြင်းရဲ့ ကောင်းကျိုးကို မြင်တွေ့ရပါတယ်။

ငါ ဒီလို မတွေးခဲ့တာကို ဒီလူ တွေးနိုင်တယ်။ ငါ ဒီလို တခါမှ မစဉ်းစားဘူးတဲ့ အကြံကောင်းကို ဒီလူ ပေးနိုင်တယ် ဆိုတာမျိုးပဲဖြစ်ပါတယ်။

အပြန်မှာ ရထားစီးတဲ့အခါ ထိုင်စရာရတယ်။ ဆယ်မိနစ် ဆယ့်ငါးမိနစ်သာသာလောက်ပဲ စီးရမယ့် ခရီးတိုမှာ ထိုင်ရာနေရာရတာနဲ့ အိတ်ထဲကနေ ဖတ်လက်စ ဝတ္ထုစာအုပ်ကို ထုတ်ပြီး ဖတ်ဖြစ်တယ်။ တစ်မျက်နှာရရ သုံးလေးမျက်နှာရရ စာဖတ်မယ်လို့ ရည်ရွယ်ပြီး ဖတ်ပါတယ်။ အဲဒီ ဘာသာပြန်ဝတ္ထုက အခေါက်ခေါက်အခါခါ ဖတ်ခဲ့ပြီးဖြစ်ပေမယ့် ရေးခဲ့ပြီးတဲ့စာညွှန်းတစ်ပုဒ်ကို ပိုမိုပြည့်စုံစေချင်လို့ သေသေချာချာပြန်ဖတ်နေတာဖြစ်ပါတယ်။

ဝတ္ထုထဲက ဇာတ်ကောင်တွေ တွေးပုံ၊ အချီအချ စကားပြောပုံတွေကို ခဏတာဖတ်အပြီးမှာ ဟိုးတုန်းက မရခဲ့ဘူးတဲ့ အတွေးသစ် အမြင်သစ်တွေ ရလိုက်ရပါတယ်။

ကျနော်လိုချင်တာ အဲဒါပါပဲ။

မိတ်ဆွေများကို မျှဝေချင်တာကလည်း အဲဒါပါပဲ။

စာဖတ်ပါ။ မသိတာကို သိလာအောင် စာဖတ်ပါ။ မဖြစ်ဘူးသေးတဲ့ အတွေးမျိုး ပေါ်လာအောင် စာဖတ်ပါ။ ထို့အတူပဲ စကားစမြည်ပြောပါ။ တဖက်သားဆီက အတွေးကောင်းပေါ်လာတဲ့အခါ သိလာ ရလာတာကို မှတ်သားပါ။

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)

၅-ဇူလိုင်-၂၀၁၆

ပုံပြောခြင်း အတတ်ပညာ

ငယ်ငယ်တုန်းက စာဖတ်တဲ့အခါ စာစောင်တွေ မဂ္ဂဇင်းတွေမှာ ပုံပြင်တွေပါလာရင် တေးမှတ်ထားပြီး နောက်ဆုံးမှ ဖတ်တယ်။ ဘာနဲ့တူသလဲဆိုတော့ မုန့်ဟင်းခါးစားတဲ့အခါ ကြက်သွန်ဥပါလာရင် နောက်ဆုံးမှ စားသလိုပဲ။ တခြားအရသာတွေနဲ့ မရောစေဘဲ သီးသန့်စားလိုတာဖြစ်တယ်။ ပုံပြင်ဆိုရင်လည်း ထိုနည်းလည်းကောင်းပါပဲ၊ အခြားရသတွေနဲ့ မရောစေလိုတဲ့အတွက် တခြားဖတ်ဖွယ်မှတ်ရာတွေ ဖတ်ပြီးတဲ့အခါမှ သေသေချာချာ စိမ်ပြေနပြေဖတ်တယ်။

အဖေက အပြောအဟောကောင်းတယ်။ ဇာတ်နိပါတ်တော်တွေထဲက ဇာတ်ကြီးဆယ်ဘွဲ့အစရှိတာတွေ၊ သမိုင်းဆိုင်ရာပုံပြင်တွေ ပြောတယ်။ နောက်ပိုင်းမှာ ရတနာမွန်မဂ္ဂဇင်းတို့၊ မင်္ဂလာမောင်မယ် စာစောင်တို့၊ ရွှေသွေးဂျာနယ်တို့ ဖတ်လာတဲ့အခါ ပုံပြင်နားထောင်သူအဆင့်ကနေ ပုံပြင်ဖတ်သူဖြစ်လာတယ်။ ဒါပေမယ့် ဖတ်ထားတဲ့ပုံပြင်တွေကို ပြန်ပြောခွင့် မကြုံခဲ့ဘူး။ ညီငယ် အရွယ်ရောက်လာတဲ့အခါမှ အိပ်ရာဝင်ပုံပြင်တွေကို ပြောပြခွင့်ကြုံတယ်။

ညီအငယ်ကောင်က ပုံပြင်တွေကို မှတ်သားထားလေ့ရှိတယ်။ ဒီတစ်ပတ်မှာ ပြောတဲ့ပုံပြင်နဲ့ အရင်တစ်ပတ်မှာ ပြောတဲ့ပုံပြင် ထပ်လို့မရဘူး။ ကိုလေး အဲဒါပြောပြီးသားကြီးကွ ဆိုပြီး သတိပေးတတ်တယ်။ ညတိုင်း အိပ်ခါနီးတိုင်း ပြောရတာဆိုတဲ့အခါ သိထားတဲ့ပုံပြင်တွေလည်း တဖြည်းဖြည်း ရှားလာတယ်။ မသိသေးတဲ့ပုံပြင်အသစ်တွေကို လိုက်ရှာဖတ်ရတယ်။ စာအုပ်ဆိုင်တွေမှာ ပုံပြင်စာအုပ်တွေ့လို့ စိတ်ကြိုက်နဲ့ကိုက်ရင် ဝယ်တယ်။ မှတ်မိတာက လမ်းဘေးပလက်ဖောင်းပေါ်မှာ ချရောင်းနေတဲ့ ပုံပြင်စာအုပ်တစ်အုပ်တွေ့လို့ ဝယ်လိုက်ဖူးတယ်။ အဲဒီစာအုပ်က အင်္ဂလိပ်လိုရေးထားတဲ့ မြန်မာပုံပြင်များ စာအုပ်ပဲ။ အခုထိ ဖတ်လို့ မရိုးနိုင်ဘူး။

အဲဒီအထဲက ပုံပြင်တွေ ဖတ်ပြီး ညီကို ပြန်ပြောတယ်။ ပြန်ပြောဖို့ ဖတ်ရတဲ့အတွက် ဖတ်ရတာအပြင် ယုတ္တိယုတ္တာဆိုတဲ့ကိစ္စကိုလည်း ထည့်စဉ်းစားရပြန်တယ်။ ဒီကောင်က ပုံနားထောင်တဲ့အခါ ကြားဖြတ်မေးလေ့ရှိတယ်။ အဖြေခက်တဲ့အခါ ဒါ ပုံပြင်ကွလို့ ပြောလိုက်ရတယ်။

တစ်ညမှာ အတော်အိပ်ချင်လာတာနဲ့ ပုံပြင်မပြောဘဲ အိပ်တော့မယ်လို့ ပြင်တယ်။ ပုဂ္ဂိုလ်လေးက ဟေ့ ကိုလေး ပုံပြောဦးကွလို့ တောင်းဆိုတယ်။ အေး ပြောတာပေါ့ဆိုပြီး စိတ်ထဲရောက်လာတဲ့ ပုံတွေ ပြောတယ်။ အဲဒါ ငါ သိတယ်ကွလို့ သူကပြော၊ နောက်တစ်ပုံပြောင်းပြော၊ ဒါလည်း သိပြီးသား၊ နောက်တစ်ပုံပြောင်းပြော၊ ပုံတွေထပ်နေပြီလို့ ပြော၊ အဲဒါနဲ့ ဘာလုပ်ရသလဲဆိုတော့ ဉာဏ်သုံးရပါတော့တယ်။

ပုံပြင်တွေကို သုံးလေးပုံလောက် ပေါင်းလိုက်တယ်။ နားထောင်နေတဲ့ ညီငယ်လည်း အတော်သဘောကျသွားတယ်။ သူလည်း သိတော့သိတယ်။ ဒါပေမယ့် ပုံပြင်က အသစ်လိုဖြစ်နေတဲ့အခါ ဘာစောဒကမှ မတက်နိုင်တော့ဘူး။

ပြောရင်းပြောရင်းနဲ့ ပုံပြင်ကို ဘယ်လို အဆုံးသတ်ရမယ်မှန်း မသိတော့တဲ့ အခြေအနေရောက်လာတယ်။ လိုက်ပေါင်းရင်း ပေါင်းရင်းနဲ့ ပုံပြင်က မဆုံးနိုင်တော့ဘူး။ နားထောင်သူက သေသေချာချာနားထောင်နေတယ်။ သူက သမ်းတောင် မသမ်းဘူး။ ပုံပြောသူက မျက်ခွံတွေ လေးလာတယ်။ စကားလုံးတွေ ဗလုံးဗထွေးဖြစ်လာတယ်။ ပုံပြင်က အစီအစဉ်မကျတော့ဘဲ ဟိုရောက်ဒီရောက်ဖြစ်လာတယ်။ ငါ အိပ်တော့မယ်ကွာလို့ ပြောကြည့်တယ်။ ဟိုက လက်မခံဘူး။ ပြီးတော့ ဘာဖြစ်သွားလဲဆိုတာကိုသာ မေးနေတယ်။ ပြောရင်းပြောရင်းနဲ့ ပုံပြောသူ အိပ်မောကျသွားတယ်။

မနက်အိပ်ရာထတဲ့အခါ ညီငယ်က အခုလိုကောင်းချီးပေးတယ်။

"ကိုလေးရေ ညက မင်းပြောတဲ့ပုံပြင် အရမ်းကောင်းတယ်။ ပုံပြောနေတဲ့ မင်းတောင် အိပ်ပျော်သွားတယ်"

ပုံပြောခြင်းဖြင့် အိပ်မောကျနိုင်ကြပါစေ။

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)

၄-ဇွန်-၂၀၁၆

စာမေးပွဲ

ကကြီးကို ခကွေးက ဒီလိုမေးတယ်။

"ဘာကြောင့် ကကြီးလို့ ခေါ်တာလဲ"

ကကြီးက ပြန်ပြောတယ်။ 

"ခကွေးလို့ ဘာကြောင့်ခေါ်တာလဲဆိုတာ ဖြေနိုင်ရင် ကကြီးလို့ ဘာကြောင့် ခေါ်တာလဲဆိုတာ ဖြေမယ်"

တဆက်တည်းမှာပဲ ကကြီးက ခကွေးကို ပြန်မေးလိုက်တယ်။ 

"နေပါဦး ဘာကြောင့် ကကြီးအကြောင်း စိတ်ဝင်စားရတာတုန်း"

"ခကွေးလို့ ဘာကြောင့်ခေါ်တာလဲဆိုတာ စဉ်းစားနေရင်းနဲ့ ရှေ့က ကကြီးအကြောင်းကို စဥး်စားမိသွားတယ်၊ အဲဒီမှာပဲ ကကြီးအကြောင်းသိချင်လာတယ်။ အဲဒါနဲ့ မေးမိတာ"

စိတ်ဆိုးသွားတဲ့ ကကြီးက "နောက်ကို သူများအကြောင်းသိချင်ရင် ကိုယ့်အကြောင်းကိုယ်သိအောင် အရင်လုပ်ပြီးမှ မေး" လို့ ဒေါနဲ့မောနဲ့ပြောတယ်။

ခကွေးက ခေါင်းကို လက်နှင့် အသာကုတ်ရင်း

"သူများအကြောင်းသိမှ ကိုယ့်အကြောင်းကိုယ်သိမှာ ဖြစ်တဲ့အတွက် မေးတာ"

"ဘာကြောင့် ကကြီးလို့ ခေါ်တာလဲ"

ဤတွင် စကားပြောခန်း ခဏရပ်သိမ်းသည်။

ဆောင်ပုဒ်မှာ "မေးမြန်းခြင်းဖြင့် သိလိုစိတ်ကို ထိုးဆွပါ" ဟူ၍။

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)

၄-ဇွန်-၂၀၁၆

ကဗျာတွေ စာတွေ ဖတ်ကြမယ်

ကဗျာတွေ စာတွေ ဖတ်ကြမယ်

ကဗျာတွေက ဖတ်လို့ကောင်းပါတယ်

စာတွေကလည်း ဖတ်လို့ကောင်းပါတယ်

ကဗျာတွေ ခေတ်အဆက်ဆက်မှာ ရှိတာဟာ

ကဗျာစာဆိုတွေ ခေတ်အဆက်ဆက်မှာ ရှိလို့ပါပဲ

စာရှိရင် ကဗျာရှိတာပါပဲ

ကဗျာရှိတာ ကဗျာစာဆိုတွေကြောင့်တင်မဟုတ်

ကဗျာတွေကို လက်ဆင့်ကမ်းသယ်နိုင်သူတွေကြောင့်လည်းပဲဖြစ်ပါတယ်

အင်တာနက်ခေတ်မှာ ကဗျာတွေ လက်ဆင့်ကမ်းကြရအောင်ပါ

ရှာရ ဖွေရ လွယ်အောင် ကြိုးစားကြတာပေါ့။

ကဗျာတွေလည်း ဖတ်

ကဗျာတွေလည်း စပ်ကြပါ

စာတွေလည်း ဖတ်

စာတွေလည်း မထပ်ရအောင် ရေးကြပါ

အချိန်တွေ မပေးနိုင်ပေမယ့် 

ပေးနိုင်မယ့် အချိန်မှာ ဖတ်ကြ စပ်ကြပါ

ဖတ်သမျှကို အခြားသူတွေလည်း သိအောင်

ဝေမျှပါ

ကဗျာတွေ စာတွေ ဖတ်ကြပါစို့။ ။

သတိ - ကဗျာတွင် စျေးမတက်ရ

"ရောင်စုံဘောလုံး ရောင်စုံဘောလုံး တလုံးငါးပြား တလုံးငါးပြား ကြိုက်တဲ့အရောင်ရွေးပါ ကြိုက်တဲ့အရောင်ရွေးပါ တလုံးငါးပြား တလုံးငါးပြား"

ဖေဖေကျော်က အထက်ပါအတိုင်း သမီးဖြစ်သူကို ရောင်စုံဘောလုံး ကဗျာလေး ဆိုပြနေချိန်မှာ မေမေယဉ်က ကြားဖြတ်ပြောတယ်

"တလုံးခြောက်ရာလို့ရွတ်ပါ၊ တလုံးငါးပြား မဟုတ်တော့ဘူး"

"မရဘူး၊ တလုံးငါးပြားက တလုံးငါးပြားပဲ"

"ငါးပြားခေတ် မဟုတ်တော့ဘူးလေ"

"အဲဒီ ကလေးကဗျာ စကြားတုန်းက တလုံးငါးပြားပဲ၊ အခုမှ ခေတ်နဲ့လျော်ညီအောင် တလုံးခြောက်ရာလို့ မပြောင်းနိုင်ဘူး"

"ဒါဆို သမီးလေး အရွယ်ရောက်လို့ ငါးပြားဆိုတာ ဘာလည်း မေးရင် ဘယ်လိုရှင်းပြကြမလဲ၊ အဲဒီအခါ ဖေဖေကျော်ပဲ ရှင်းပြလိုက်"

အကွက်ကလည်း ဆိုက်လာတော့

"အေးကွ၊ ပိုတောင် ရှင်းပြလို့ကောင်းသေး၊ သမီးရေ ငါးပြားဆိုတာ အဖေတို့တုန်းကလေ ဆိုပြီး အစချီလိုက်ရင် ဘာပြောကောင်းမလဲ တထောင့်တညပုံပြင်ထက်တောင် ကျော်သွားနိုင်သေး"

"ရောင်စုံဘောလုံး ရောင်စုံဘောလုံး တလုံးငါးပြား တလုံးငါးပြား"

ကလေးကဗျာများ ပိုမိုဖွံ့ဖြိုးလာနိုင်ပါစေ။ ။

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)

၂-မေ-၂၀၁၆

အတွေးများဖြင့်

လွန်ခဲ့တဲ့ တနလာင်္နေ့က အတွေ့အကြုံတခုပါ။ ရထားစီးတဲ့အခါ ခါတိုင်းလိုပဲ စီးတဲ့အချိန်က ခရီးသည် အသင့်အတင့် ရှိတဲ့အချိန်ဖြစ်လေတော့ ရထားဆိုက်ဆိုက်ချင်းမှာပဲ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းနေရာရအောင် ရထားတွဲအတွင်းဖက် ခပ်ကျကျကို သွားရပ်ပါတယ်။ လွယ်ထားတဲ့ ကျောပိုးအိတ်ကို ကြမ်းပြင်ပေါ်ချထားလိုက်ပါတယ်။ ချပြီးတာနဲ့ ဘေးဘီဝဲယာ တချက်တော့ ဝေ့ကြည့်လိုက်မိပါတယ်။ ကုန်ကြမ်းရှာတယ်ပဲပြောပြော၊ အကျင့်ပါတယ်ပဲဆိုဆို၊ စီးတဲ့ ရထားတွဲထဲက ခရီးသည်တွေ ဘယ်လိုလူတွေလည်း ဆိုတာ၊ ပတ်ဝန်းကျင်က ဘာတွေဘယ်လိုပြောင်းလဲသွားတယ်ဆိုတာ သိအောင် ပြုတဲ့ အပြုအမူပါပဲ။

ဒါကို ဆရာတယောက်က surroundings observation လို့ နာမည်ပေးထားပါတယ်။ ပိုက်ဆံမကုန်၊ အသိတိုးစေတဲ့ လေ့လာချက်ဖြစ်ပါတယ်။ ရထားပေါ်မှာ မြင်ရ ကြားရတာတွေ ခဏဆိုပြီး အထင်မသေးပါနဲ့၊ တချိန်မှာ အသုံးဝင်လာကောင်း ဝင်လာနိုင်ပါတယ်။ ရထားပေါ်တင် မဟုတ်၊ တခြားနေရာမှာလည်း ပတ်ဝန်းကျင် စူးစမ်းလေ့လာခြင်း ဆိုတာ အရေးပါပါတယ်။

ဟိုဟိုဒီဒီ တချက် ဝေ့ကြည့်တဲ့အခါ ဘေးချင်းကပ် ရပ်နေတဲ့ တယောက်ရဲ့ ကျောပိုးထားတဲ့အိတ်ကို မြင်လိုက်ရပါတယ်။ ကျောပိုးအိတ်က အတော်သေးပါတယ်။ သားရေနဲ့ လုပ်ထားသော ကျောပိုးအိတ်ဖြစ်ပါတယ်။ အဲဒီ ကျောပိုးအိတ်က ဇစ်ပွင့်နေပါတယ်။ အိတ်ကို ဖွင့်ပြီးတဲ့အခါမှာ ပြန်ပိတ်ဖို့ မေ့သွားတာဖြစ်နိုင်ပါတယ်။

လွယ်ထားတဲ့ ကျောပိုးအိတ်ပွင့်နေတာကို မြင်ရဖို့ဆိုတာ ကြည့်သူက အရပ်အနည်းငယ်မြင့်မှ ဖြစ်မှာပါ။ ကျောပိုးအိတ်လွယ်ထားသူက အသက် ၅၀ ပိုင်းလောက်ရှိမယ့် မလေးလူမျိုး အန်တီကြီး တယောက်ဖြစ်ပါတယ်။ အရပ်က နည်းနည်းပုပါတယ်။ ဒါကြောင့်သူ့အိတ်အတွင်းဖက်လောက်ကို နည်းနည်း မြင်ရတာပါ။သူကြည့်လိုက်တော့ သူက မျက်လုံးလေးမှေးပြီး သူ့စည်းစိမ်နဲ့သူ။ "ဟလို" ဆိုပြီး ပါးစပ်ဟလိုက်ရင် သူ့မျက်လုံးပွင့်လာမယ်၊ "ဟလို" လို့ အသံထွက်တဲ့သူကို လိုက်ကြည့်မယ်၊ အဲဒီမှာ "your bag" လို့ ပြောလိုက်ရင် ပွဲပြီးသွားမယ်၊ သူသိသွားရင် "Thank you" တွေ ဘာတွေ ပြောပြီး သူ့အိတ်ဇစ်ကို ဆွဲပိတ်မယ်။ ဒါက ပထမဆုံး ပေါ်လာတဲ့ အတွေး။ ဒါပေမယ့် အဲဒီ "ဟလို" ဆိုတာကို ပြောဖို့ နှုတ်လေးနေတယ်။

သူ့ရဲ့ တဖက်မှာ မိန်းမတယောက်ရှိတယ်။ အဲဒီတယောက်က ပွင့်နေတဲ့ ကျောပိုးအိတ်ကို မျက်နှာမူပြီး ဖုန်းသုံးနေတယ်။ အန်တီကြီးက ဘယ်ဘူတာကနေ စီးလာတယ်မသိ၊ ဟိုတယောက်ကလည်း တွေ့ရဲ့သားနဲ့ ဘာကြောင့် မပြောသလဲ။ အဲဒီ အမျိုးသမီးကို ကြည့်တော့ သူကလည်း သူ့ အာရုံနဲ့သူ။ ဒါပေမယ့် စိတ်ထဲမှာ ဘာသွားဖြစ်သလဲဆို ဟာ ဒီအမျိုးသမီး သူ့ရှေ့တည့်တည့်မှာ အိတ်ပွင့်နေတာကို မိန်းမချင်း လက်တို့လိုက် ရတာပဲ၊ ဘာလိုပါလိမ့်လို့တွေးမိ။ ဒါက ဒုတိယ ဖြစ်သွားတဲ့ အတွေး။

ရထားက တဘူတာဆိုက်သွားပြီး နောက်တဘူတာကို ဆက်မောင်းနေတယ်။ အဲဒီ နောက်တဘူတာမှာ ဆင်းရမှာ၊ မောင်းချိန်က ရှစ်မိနစ်လောက်ရှိတယ်။ ကဲ ဘာမှ ဆက်တွေးမနေနဲ့ သူ့ကံနဲ့ သူရှိပါစေ။ သူလည်း သူ့အကြောင်းနဲ့သူ၊ တခြားသူတွေ့ရင် သတိပေးမှာပါပဲ။ အတွေးတွေကို ဖြတ်တဲ့ တတိယအတွေး။

တတိယအတွေးကို စတုတ္ထအတွေးက ဒီလိုလာဖျက်တယ်။ 

ဒီအန်တီကြီးရဲ့ အိတ်ထဲမှာ ပိုက်ဆံအိတ်လည်း ပါချင်ပါမယ်၊ အရေးကြီးတဲ့ စာရွက်စာတမ်းတွေလည်း ပါချင်ပါမယ်၊ ပြုတ်ကျနိုင်တဲ့ တိုလီမိုလီလည်း ပါချင်ပါမယ်။ အဲဒါတွေ မတော်လို့ ပြုတ်ကျ၊ လွင့်ကျသွားရင် သူ့ခမျာ အလုပ်ရှုပ်တော့မှာပါ။ အဲဒါကြောင့် နောက်ဘူတာ မဆင်းခင် သူ့အိတ်ပွင့်နေတာကို ပြောဖြစ်အောင် ပြောမယ်။

မှိန်းနေတဲ့ အန်တီကြီးလည်း မျက်လုံးလေးပွင့်လာပြီး ဟိုဟိုဒီဒီကြည့်တယ်။ ဒီကောင့်ဖက်ကို မကြည့်၊ ဒီကကောင်ကလည်း သူ့မျက်နှာရှေ့ကို ကိုယ်ကို နည်းနည်း ရွှေ့လိုက်တယ်။ ဒါမှ သူမြင်မှာကိုး။ သူမြင်သွားတဲ့အခါ လက်ဝါးထောင်ပြလိုက်တယ်။ လက်ဝါးကို သူကြည့်တယ်။ ဖြန့်ထားတဲ့ လက်ဝါးကို လက်သီးဆုပ်လုပ်ပြလိုက်ပြီး လက်ညှိုးကို သုံးပြီး သူ့အိတ်ကို ညွှန်ပြလိုက်တယ်။ "ဟလို" တောင် ပြောစရာမလို၊ မိုက်သဟ။

အန်တီကြီးက ချက်ချင်း သဘောပေါက်တယ်။ သူ့အိတ်ဇစ်ပွင့်နေတာကို ကျကျနနပြန်ပိတ်လိုက်တယ်။ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်လို့ ပြောပါတယ်။

ရထားကလည်း ဘူတာကို ဆိုက်ပါပြီ။

တဒင်္ဂအတွင်းမှာပဲ အမျိူးမျိုး ဖြစ်သွားတဲ့ အတွေးတွေကို ပြန်ဆန်းစစ်ကြည့်ရင်း ......

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)

၃-မတ်-၂၀၁၆

ထသွား ပြန်ကြည့် သတိရှိပါ

အလုပ်ကို မနေ့က အသွား ဘတ်စ်ကားဆိပ်ရောက်အောင် လိုင်းကားနံပါတ် 800 ကို စီးရပါတယ်။ ဘတ်စ်ကားဆိပ်ကို ဒီကအခေါ်က (Bus Interchange) တဲ့။ ကားပေါ်ရောက်တဲ့အခါ ထိုင်ခုံလွတ်ရှိတဲ့ ကားနောက်ပိုင်းကို အနည်းငယ်လျှောက်ပြီး ကျကျနန ထိုင်စီးပါတယ်။ ကားက နှစ်စီးတွဲယာဉ်ပါ။ (Articulated bus) လို့ခေါ်ပါတယ်။နှစ်ထပ်ကားတွေကို (Double decker bus) ခေါ်ပါတယ်။

ကားဆိပ်ရောက် ဆင်းဖို့ပြင်တဲ့အခါ နောက်ဖက်မှာစီးသူတွေရဲ့ ထုံးစံအရ ခရီးသည်အားလုံးနီးပါးကုန်မှ ဆင်းနိုင်ပါတယ်။

ထွက်ပေါက်နားက ထိုင်ခုံရှေ့ကြမ်းပြင်မှာ ပန်းရောင်ပိုက်ဆံအိတ်တအိတ်တွေ့။ ကားဆရာ (Bus captain) ကို ဟိုထိုင်ခုံအောက်က တွေ့တာလို့ ပေးလိုက်တော့ သူက ကျေးဇူးပါတဲ့။ ကားကတ်ဖတ်စက် (card reader) ရှေ့မှာ ez link card ကို ထားတဲ့အခါ အသံမြည်ပြီး ကတ်ထဲက ကားစီးခ နှုတ်သွားပါတယ်။ (card reader ) ရှေ့မှာ ကတ်ထားလိုက်တာကို (tap) လုပ်တယ်လို့ခေါ်ပါတယ်။

ကားဆိပ်မှာ ကားထိုးပြီးလို့ ကားပေါ်က မဆင်းခင်မှာ ကားဆရာတွေဟာ ကားတစင်းလုံးကို လိုက်ကြည့်တဲ့ အလေ့ရှိပါတယ်။ ကားဆိပ်က စမထွက်ခင် ခရီးသည်တွေကို ကားတံခါးဖွင့်မပေးခင်မှာလည်း လိုက်ကြည့်ကြပါတယ်။ ကျန်ရစ်ပစ္စည်း ပြုတ်ကျပစ္စည်း ရှိလို့ရှိငြားပေါ့။ လုံခြုံရေးအတွက်လည်း ပါနိုင်ပါတယ်။

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် မနေ့က ပြုခဲ့တဲ့ အသေးအမွှားကိစ္စလေးကို အိမ်ရှင်မကိုတောင် မပြောဖြစ်ဘဲ ဒီနေ့ကားစီးမှ သတိရမိပြီး စာတတန် ပေတတန်ဖွဲ့မယ်ကြံတော့ အခေါ်အဝေါ်မှန်အောင် ဂူဂဲလ်ရဲ့ အကူအညီရယူပါတယ်။

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)

၂၄-၂-၂၀၁၆

ဘ၀က တိုသတဲ့

ဖြစ်ရပ်နှစ်ခု ဒီမနက်ကြုံရပါတယ်။

၁) ဒီက Shopping mall မှာရှိတဲ့ ဆိုင်တွေဟာ မနက် ၁ဝနာရီကျော်ကျော်လောက်မှ ဆိုင်ဖွင့်လေ့ရှိပါတယ်။ ဘူတာသွားတဲ့လမ်းမှာ ဖိနပ်ဆိုင်တဆိုင်ရဲ့ ဘာဂျာတံခါးမှာ စာရေးထားတာတွေ့တယ်။ 

Life is short, buy the shoes တဲ့။ 

ဘဝကတိုတောင်းပါတယ် ဖိနပ် ဝယ်ပါတဲ့။ 

တော်တော်ကောင်းတဲ့ ကြော်ငြာစာသားပါပဲ။ 

ဒါက တွေ့ခဲ့ရတဲ့ ဖြစ်ရပ်ပါ။

၂) ရထားစီး ကားစီးတဲ့အခါ သုံးရတဲ့ကတ် ez-link card ကို ပိုက်ဆံထပ်ဖြည့်ဖို့ ဖြည့်တဲ့စက်ဆီသွားပါတယ်။ ကတ်ကို တင် ခလုတ်တွေနှိပ် ပိုက်ဆံထည့်တာ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်အသုံးပြုနိုင်အောင် လွယ်တဲ့စက်တွေပါ။ တန်းစီနေတုံးမှာ လူနှစ်ယောက်ရောက်လာပြီး မေးပါတယ်။ စက်ဘယ်လိုသုံးရမလည်းတဲ့။ ကဲ လာဗျာ ဒီမှာပြမယ်ဆိုပြီး ငွေထည့်တာကို ကိုယ့်ကတ်ပြားနဲ့ သရုပ်ပြသပေါ့။ သူက တဆယ်တန်ပြပြီး ငါးကျပ်ဖိုးပဲ တိုးချင်တာ ရမလားတဲ့။ ဒါဆို ခင်ဗျားတို့ passenger service ကိုသွားဆိုတော့ အဲဒီကပြောတယ် ငါးကျပ်ဖိုးတိုးလို့မရဘူး။ စက်မှာကလည်း တဆယ်ထည့်ရင် ငါးကျပ်ပြန်အမ်းမယ်မထင်ပါ။ သူက ရွေးရတာကိုး။ သေသေချာချာ မသိတဲ့အတွက် ခင်ဗျားတို့ ခုနကောင်တာပြန်သွား ၅ ကျပ်တန်နှစ်ရွက်လဲလာခဲ့ပြီး ဒီစက်မှာ ပြန်လုပ်ကြည့်ဆိုပြီး ပြောခဲ့ပါတယ်။ 

ဒါက ပြောဆိုကြုံတွေ့ရတဲ့ဖြစ်ရပ်ပါ။

ဖြစ်ရပ်နှစ်ခု ပေါင်းကြည့်ရအောင်ပါ။

ဘဝတိုတိုမှာ ဖိနပ်ဝယ်ပါလို့ ဖိနပ်ဆိုင်က တိုက်တွန်းနေတဲ့အချိန်မှာ တဆယ်ဖိုး ရထားစီးတဲ့ကတ်ထဲ မထည့်နိုင်ဘဲ ငါးကျပ်ဖိုးပဲ ထည့်နိုင်တဲ့ သူများအတွက် ဘဝဆိုတာ ဘယ်လိုများ တိုနိုင်ပါလိမ့်မလည်းဟု အတွေးပေါက်ကာ ဘဝ ဆိုတဲ့စကားလုံးနှစ်လုံးသည် ဖေ့ဘုတ်ပေါ်တွင် ဘွ ဆိုသော တလုံးအဖြစ်သို့ သက်ဆင်းလျှောကျနေပြီဖြစ်ကြောင်း ။

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)

၂၀-သြဂုတ်-၂၀၁၅

အတွင်းဖက်တွင်

အဖုံးပိတ်ထားတဲ့ ကတ်ထူပုံးတခုကို အပြင်ကကြည့်ရင် ကတ်ထူပုံးပဲ။ အထဲမှာ ဘာရှိမှန်းမသိပါ။ Inside the box ဆိုတာ အရေးပါပါတယ်။ တချို့က ဖွင့်မကြည့်ဘဲနဲ့ ဘာရှိနိုင်မလဲဆိုတာ မှန်းဆနိုင်ပါတယ်။ တချို့ကလည်း အတွင်းဖက်ကို မြင်အောင်စစ်ဆေးနိုင်တဲ့ ခေတ်မီ ကိရိယာတန်ဆာပလာတွေနဲ့ ကြည့်ကြတယ်။ ဒါတောင် တိကျသေချာမှုက မရေရာ။ 

တွေးမိတာက နှစ်ပိုင်းပါ။ သက်မဲ့ နဲ့ သက်ရှိတွေရဲ့ အတွင်းဖက်ပါပဲ။ သက်မဲ့အနေနဲ့ အများနဲ့မစိမ်းတဲ့ တယ်လီဗေးရှင်းကို ပမာထားကြည့်ရအောင်။ ခလုတ်ဖွင့်ရင် ရုပ်မြင်မယ် အသံကြားမယ်။ ဘယ်လိုကြောင့် ဒီလိုဖြစ်ရသလဲဆိုတာ တီဗီအတွင်းဖက်အကြောင်း လေ့လာဖူးသူမှသိမယ်။ ဒါတောင် စာတွေ့ဖြစ်မယ်။ အတွင်းကိုဖွင့် လမ်းကြောင်းလိုက်မှ စာတွေ့နဲ့ပေါင်းပြီး လက်တွေ့သိမယ်။ အခြေခံလောက်သိနိုင်တာကိုပြောတာဖြစ်ပါတယ်။ 

သက်ရှိအနေနဲ့ သက်ရှိရဲ့အတွင်းပိုင်းဖြစ်တဲ့ စိတ်ကို သိနိုင်ဖို့ ပိုခက်ပါတယ်။ အမြဲတမ်းပြောင်းလဲနိုင်လို့ပါပဲ။ သက်မဲ့ကဲ့သို့ အတွင်းဖက်ကို ဖွင့်ကြည့်ပြီး ခွဲခြမ်းစိပ်ဖြာလို့မရပါ။ အဲဒီအခါ အပြင်ပန်းကိုကြည့်ပြီး ဝေဖန်သမှုပြုနိုင်ပါတယ်။ သက်ရှိတွေရဲ့ စိတ်အကြောင်း နောကြေထားတဲ့သူမှ မှန်းဆချက်တွေဟာ အနီးစပ်ဆုံး မှန်ကန်နိုင်ပါတယ်။ 

ရွှေမန်းတင်မောင်က ဒီလို သီဆိုပါတယ်။ အလျဉ်းသင့်လို့ ပြန်လည်မျှဝေပါတယ်။ 

"အပြင်မှာ ဝင်းစင်၍ အတွင်းက ထိုသရက်သီးဟာ မြည်းကြည့်တော့ ချိုမလို ချင်လည်း ချင်တတ်တာ။ အပြင်မှာ အေး အတွင်းမှာ နွေးတတ်ပါတဲ့ ရေအိုးလေးရဲ့ သဏ္ဍာန်ပါ "

မိတ်ဆွေများ သက်ရှိ သက်မဲ့တွေရဲ့ အတွင်းဖက်ကို သိမြင်နိုင်ကြပါစေ။ ကိုယ်တိုင်ရဲ့ အတွင်းဖက်ကိုလည်း ရှူမြင်နိုင်ကြပါစေ။ ။ 

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး) 

၁၁-၉-၂၀၁၅

အကောင်းတကာ့ အကောင်းများ

တချိန်မှာ သင်ပြနေတဲ့ ဆရာက စာသင်နေရင်း ဗဟုသုတအလို့ငှာ ဘယ်သူ့ကိုသိလား ဘယ်ဝှာ့ကို သိကြလားဆိုပြီး အတန်းသူ အတန်းသားတွေကို မေးပါတယ်။ သူမေးတဲ့သူတွေက ကမ္ဘာကျော် ပန်းချီဆရာတွေ၊ စာရေးဆရာတွေ၊ ကဗျာဆရာတွေရဲ့ နာမည်တွေဖြစ်ပါတယ်။ တယောက်ပြီးတယောက်ရဲ့နာမည်တွေ ရွတ်ပြတယ်။ အတန်းရှိလူတွေ ခေါင်းခါတယ်။ မသိဖူး၊ မကြားဖူးဘူးပေါ့။

ဆရာက ပြောတယ်။ အဲဒီလူတွေကို မသိတာ ကိစ္စမရှိပါ။ ဒါပေမယ့် သူတို့တီထွင်ဖန်တီးခဲ့တဲ့ အနုပညာတွေကို အကောင်းတကာ့ အကောင်းများလို့ ဆိုင်ရာ ပညာရှင်တွေက လက်ခံနေကြတယ်။ အဲဒီတော့ အကောင်းတကာ့ အကောင်းဆိုတာတွေကို သိသင့်ပါတယ် ဆိုပြီး တအ့ံတသြဖြစ်ကာ ပြောပါတယ်။

သူပြောခဲ့တာနဲ့ ပတ်သက်ပြီး နောက်ပိုင်းမှာဆက်စပ်တွေးကြည့်မိပါတယ်။စာပေ စတဲ့ အနုပညာပိုင်းမှာတင် မဟုတ်ဘဲ တခြားအပိုင်းများကိုဖြစ်ပါတယ်။

ငါးပိရည်ကို ဥပမာပေးကြည့်ရအောင်ပါ။ အောက်ပြည်အောက်ရွာမှာ ငါးပိရည်ဆိုတာ ထမင်းဝိုင်းတိုင်းမှာ မပါမဖြစ်တဲ့ အမယ်ဖြစ်ပါတယ်။ တို့စရာ အတို့အမြှုပ်ပါသည်ဖြစ်စေ မပါသည်ဖြစ်စေ မွှေးပျံ့ပျံ့လေး ကျိုထားတဲ့ ငါးပိရည်လေးကို ခွက်သေးသေးလေးထဲမှာ ထည့်ပြီး ထမင်းဝိုင်းမှာ အလယ်ထိုင်ခွင့်ရတဲ့ အမယ်ပါ။ အဲဒီမှာ မွှေးပျံ့ပျံ့လေးလို့ သုံးတာက ငါးပိရည်စားတဲ့သူတွေအတွက်ဖြစ်ပြီး သူတို့အတွက်က ဒါသည် မွှေးတာပါပဲ။ မကြိုက်တဲ့ သူအတွက် က ငါးပိရည်အန့့ံသည် နံလိုက်တာလို့ သုံးကြပါတယ်။ ငါးပိရည်ကောင်းတယ်ကွ ငါးပိရည်စားလို့ ဘယ်လိုပဲ တိုက်တွန်း တိုက်တွန်း အန့ံမကြိုက်တဲ့သူက စားကောင်းတယ်လို့ ထင်ကိုမထင်ပါ။ အဲ သူစားမိသွားလို့ အရသာကို စွဲသွားမိပြီဆိုမှ ကောင်းမှန်းသိသွားတာပါပဲ။

အကြိုက်ဆိုတာ တယောက်နဲ့တယောက် မတူပါ။ တယောက်အစားအစာသည် အခြားတယောက်အတွက် အဆိပ် ဆိုပြီး ရှိသလို ပညာရှင်တွေ ပညာရှိတွေရဲ့ တွေးခေါ်ပုံချင်း ၊ အကြိုက်ချင်းသည် တူညီကြသည် ဆိုတာလည်း ရှိပါတယ်။

အစားအသောက်နဲ့ပတ်သက်လို့ စားဖွယ်တခုခုစားတဲ့အခါ ဒီအစားအစာ တော်တော်ကောင်းတာပဲလို့ ပြောတတ်ကြပါတယ်။ တခါမှာ အဲဒီလိုပြောလိုက်တာကို အနီးက တယောက်က ခင်ဗျားဗျာ သူ့ထက်ကောင်းတဲ့ ဒီလိုမျိုး အစားအစာ ခင်ဗျားမစားဘူးသေးလို့ပါလို့ ပြောပါတယ်။

ဘယ်အပိုင်းမှာပဲဖြစ်ဖြစ် အကာက ဘယ်သို့ အနှစ်က ဘယ်ညာ စသဖြင့် သိသင့်ပါတယ်။

အကောင်းတကာ့ အကောင်းတွေကို သိအောင်ဆိုတာလည်း တကယ်တော့ မလွယ်ပါ။ အကောင်းတွေ ရှာရင်းနဲ့ ကောင်းသထက်ကောင်းတာတွေလို့ထင်တာတွေထဲမှာ တဝဲလည်လည်ရင်း ဘဝတွေလည်း ကုန်ဆုံးသွားရပါတယ်။

အကောင်းဆုံးဆိုပေမယ့် အကောင်းဆိုတာ ဘယ်တော့မှ အဆုံးထိရှိမယ် မထင်ပါ။

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)

၁၉-၉-၂၀၁၅

ဒါတာဘေ့စ်တွေ

Database တွေကိုပြောတာပါ။ http://venus.wis.ntu.edu.sg/lib_databases/ မှာ ဝင်ရောက်လေ့လာနိုင်ပါတယ်။

ဒါတာဘေ့စ် နာမည်တွေ တွေ့နိုင်ပါတယ်။ သုံးတဲ့သူနာမည် (user name) နဲ့ စကားဝှက် (password) ရှိတော့မှ ထိုထိုဒါတာဘေ့စ်တွေအထဲကို ဝင်ရောက်ဖတ်နိုင်ပါတယ်။

တခါမှာ လက်ချာရိုက်နေတဲ့ ဆရာက ဒီလိုပြောပြဖူးပါတယ်။

သူ ကျောင်းစာကြည့်တိုက်ကို စာအုပ်သွားရှာရင်း ရောက်သွားတော့ လူတယောက်၊ အတိအကျပြောရရင် ကျောင်းတက်နေဆဲ ပညာသင်တယောက်၊ နိုင်ငံခြားသားဖြစ်ဖို့များပါတယ်၊ အဲဒီတယောက်က ဒါတာဘေ့စ်တွေထဲက စာတမ်းတွေ (Papers) ကို အားပါးတရ ကော်ပီကူးယူနေပြီး သူ့ မန်မိုရီတုတ်ချောင်းထဲ ပြောင်းထည့်နေတယ်။

Memory stick လို့ အဲဒီတုန်းက ခေါ်တယ်၊ နောက်ပိုင်းမှာ လက်မလောက်ပဲ ဖြစ်သွားလို့ thumb drive လို့ခေါ်တယ်၊ တလောကတောင် http://www.maxim.com/…/five-dimensional-data-storage-human-… ဆိုတဲ့သတင်းမှာ သိုလှောင်နည်းပညာတွေ အံ့မခန်းဖြစ်လာတာ ဖတ်လိုက်ရပါတယ်၊ နောက်ဆုံးပေါ်သတင်း latest news ဖြစ်တဲ့အတွက် ဖတ်ကြည့်ဖို့တိုက်တွန်းပါတယ်။ ဒါက စကားချပ်ပါ။

ဟိုလူရဲ့ အပြုအမူကို တွေ့တဲ့အခါ ဆရာလည်း စဉ်းစားလို့ မရဖြစ်နေတာရှိတယ်။ အဲဒါက အဲဒီလူဟာ ဘာကြောင့်မို့လို့ စာတမ်းတွေကို အငမ်းမရ ကူးယူနေရတာလည်း ဆိုတာပါပဲ။ စာကြည့်တိုက်ကို လာရင်လာ၊ ဒါမှမဟုတ် တနေရာရာကနေ အဲဒီ ဒါတာဘေ့စ်တွေထဲ ဝင်ပြီး အချိန်မရွေးကြည့်နိုင် လေ့လာနိုင်တာပဲတဲ့။ သိမ်းထားစရာ လိုလို့လားပေါ့။ သူက ဒီလိုတွေးနေတာ။

ဆရာပြောပြကတည်းက ကျနော်ကလည်း ဟိုလိုတွေးခဲ့ပါတယ်။ ဆရာသမားမသိတာက အကယ်၍များ ထိုပုဂ္ဂိုလ်ဟာ ကျောင်းမှာ လက်ရှိတက်ရောက်နေတဲ့ ပညာသင်မဟုတ်တော့ဘူးဆိုရင် သူ့အတွက်က ဘယ်လိုလုပ် အချိန်မရွေး ထိုထို ဒါတာဘေ့စ်တွေကို ဝင်ကြည့်နိုင်မှာလည်း။ ဒါကိုကြိုမြင်ပြီး သူကူးနေတာပဲ ဖြစ်ရမယ်လို့ တွေးခဲ့ပါတယ်။ ဟိုတယောက်ရဲ့ ကွက်ကျော်အတွေးကို ခံစားကြည့်တာ။ တခြားအကြောင်းလည်း ရှိရင်ရှိနိုင်ပါတယ်။

ဒါနဲ့ စကားစပ်လို့ဗျာ။ ကျနော်တို့ဆီက ဘယ်တက္ကသိုလ်တွေမှာများ အဲဒီ ဒါတာဘေ့စ်တွေ ပေါပေါများများ ရနေ သုံးနေကြပါပြီလည်းဆိုတာ သိချင်လှပါတယ်။ သိချင်ရုံသက်သက်ပဲဖြစ်ပါတယ်။

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)

၂၂-၂-၂၀၁၆

စာကြွင်း။ ။ Database ကို ဒါတာဘေ့စ်လို့ တိုက်ရိုက် မြန်မာမှု ပြုခြင်း၊ ထွင်ရေးခြင်း မဟုတ်ပါ။ ခေါ်နေကြအတိုင်း ကိုယ့်အသံထွက်အမှန်နဲ့ကိုယ်ပဲ အသံထွက်ကြပါရန်။

တိုတိုထွာထွာ ဟိုရောက်ဒီရောက်

ကိုယ့်အလုပ် ကိုယ်လုပ်ကြတာပဲ

အဖေ့ရဲ့ အကို ဦးလေးကျောင်းဆရာရေးခဲ့တဲ့ ကဗျာတပုဒ်ကို မှီးပါတယ်။ သူက သူ့ကဗျာထဲမှာ လယ်သမားသည် လယ်သမားအလုပ်လုပ်တယ်၊ ကျောင်းဆရာသည် ကျောင်းဆရာအလုပ်လုပ်တယ်၊ အလုပ်သမားသည် အလုပ်သမားအလုပ်ကို လုပ်တယ် စသဖြင့် ကိုယ့်အလုပ် ကိုယ်လုပ်ကြရင်ဖြင့် ပတ်ဝန်းကျင်အတွက်ရော လုပ်နေသူအတွက်ရော သာယာစိုပြည်မယ်လို့ ဖွဲ့ဆိုပါတယ်။ အထိမ်းအမှတ် ထုတ်တဲ့ မဂ္ဂဇင်းတစောင်က လက်ရာဖြစ်ပါတယ်။ 

ကျနော်မမွေးခင်က ရေးခဲ့တဲ့ ကဗျာဖြစ်တဲ့အတွက် နှစ်ပေါင်း ၄၀ လောက်ရှိခဲ့ပြီဖြစ်ပါတယ်။

ကိုယ်ဘာလည်း ဆိုတာ သိဖို့ အရင်လိုပါတယ်။ သိပြီးတဲ့အခါ ဘာလုပ်ရမယ်ဆိုတာ သိဖို့ လိုပါတယ်။

တံတားဆောက်တဲ့ အင်ဂျင်နီယာ တံတားဆောက်နေတာ မဆန်းပါ။ 

ကုန်သည်အဖို့လည်း ရောင်းဝယ်ဖောက်ကားမှု ပြုနေတာဟာ သူ့အလုပ်ပါ။ 

ဆရာဝန်လည်းပဲ လူနာတွေကို ဆေးကုနေတာ ကျန်းမာရေးနဲ့ပတ်သက်တာတွေမှာ ပညာပေးလုပ်နေတာဟာ သူ့အလုပ်ပါပဲ။ 

ပန်းချီဆရာက ပန်းချီတွေ ဆွဲနေပါမယ်။ ဒါသူု့ဝါသနာ သူ့အလုပ်ပါ။

စာရေးဆရာက စာတွေရေးနေပါမယ်။

ကျောင်းသူကျောင်းသားက စာပေတွေ လေ့လာသင်ယူမယ်။ ပိုမိုတတ်ကျွမ်းအောင် အားထုတ်မယ်။

အဲဒီတော့ ကိုယ့်အလုပ် ကိုယ်လုပ်၊ သူု့အလုပ် သူလုပ်နေကြတာဟာ တကယ်တော့ မဆန်းတဲ့ ကိစ္စပဲဖြစ်ပါတယ်။

ကိုယ့်အလုပ်ကိုယ် မလုပ်တာကသည်သာ ဆန်းတာဖြစ်ပါတယ်။ အံ့သြရမှာဖြစ်ပါတယ်။

တွေးတတ် ခေါ်တတ် အမှန်ကို မြင်တတ်ကြပါစေ။

အျပန္ အျပန္ အျပန္လားကြဲ႔

ကားဂိတ္ကေန ရထားဘူတာရွိရာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း သီခ်င္းတပုဒ္ကို သြားၿပီး သတိရမိတယ္။ အျပန္ အျပန္ အျပန္လားကြဲ႕ အသြား အသြား အသြားပါကြဲ႔ ဆိုတဲ့ စာသားပါတဲ့ သီခ်င္းပဲ။ အလုပ္သြားေနတဲ့ လူအုပ္ႀကီးကလည္း မီးပြိဳင့္ေတြမွာဆိုရင္ ပိုထင္ရွားပါတယ္။

အဲဒီလိုပဲ အလုပ္ကေနျပန္လာၾကတဲ့ လူအုပ္ဆိုတာကလည္း နည္းနည္းေနာေနာမဟုတ္ပါ။
အလုပ္ေတြ လုပ္ၾကဖို႔လိုပါတယ္။ လုပ္နိုင္ေအာင္ လုပ္ငန္းခြင္ေတြ စက္ရုံ အလုပ္ရုံေတြ ရွိဖို႔လိုပါတယ္။ လုပ္ငန္းခြင္ေတြ စက္ရုံ အလုပ္ရုံေတြ ရွိဖို႔ အလုပ္လုပ္ဖို႔လိုပါတယ္။

အခြင့္အလမ္းကို မေစာင့္ေမွ်ာ္ဘဲ အခြင့္အလမ္းကို ဖန္တီးသူျဖစ္ရပါမယ္။ သူမ်ားဖန္တီးေပးထားတဲ့ အခြင့္အလမ္းကိုလည္း ေရွ႕ေမွာက္ေရာက္လာတဲ့အခါမွာ အမိအရဆုပ္ကိုင္ထားနိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္းရွွိသူေတြျဖစ္ရပါမယ္။

အျပန္ အျပန္ မဟုတ္ပါ။
အသြား အသြား အသြား ျဖစ္ပါတယ္။

မိတ္ေဆြ ေရာင္းရင္း အေပါင္းအသင္းတို႔ ...
လက္မွတ္ေတြလည္း ဝယ္ၿပီးပါၿပီ။
ရထားႀကီးလည္း စထြက္ဖို႔ တာစူေနပါၿပီ။ ကိုယ္စီလိုက္ပါရင္း လိုရာခရီးေရာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားေဆာင္ရြက္ၾကပါစို႔။

အျပန္ အျပန္ အျပန္လားကြဲ႕ ...
အသြား အသြား အသြားပါဗ်ိဳ႕ ...

ေက်ာ္ေမာင္(တိုင္းတာေရး)
၁၇-ေဖေဖာ္၀ါရီ-၂၀၁၆

အူဘယ္ႏွစ္ေခြ

ေဖာ္ျမဴလာႏို႔မွဳန္႔သုံးၿပီး ေဖ်ာ္ထားတဲ့ ႏို႔ဗူးက ႏို႔တစက္ကိုေတာင္ ကေလးေလးက အားမေပးနုိင္ေတာ့ဘဲ ခပ္ေစာေစာ စက္ေတာ္ေခၚပါေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာ ကေလးအေမက ဒီလိုေျပာပါတယ္။

"ကေလးအိပ္သြားတာနဲ႔ တေန႔လုံးပင္ပန္းၿပီး လူလည္း ခၽြတ္ျခံဳက်သြားတာပဲ"

ဒါကိုၾကားတဲ့အခါ ဖတ္ေနဆဲစာအုပ္ျဖစ္တဲ့ ဆရာေမာင္ထင္ရဲ႕ "ပုဂၢလအဘိဓာန္" ကို လက္က ခဏခ်ၿပီး ကေလးအေဖက ဒီလိုျပန္ေျပာလိုက္တယ္။

"ကဲ ကဲ ကေလးအေမ အိပ္ေတာ့ အိပ္ေတာ့"

ကေလးအေမက ရယ္ေမာရင္း

"ကေလးအေဖ ေတာ္တယ္၊ မိန္းမက ဘာဆိုလိုမွန္းသိတယ္၊ ဂြတ္ႏုိက္"

မသိေနမလားဗ်ာ၊ ဟုတ္ဖူးလား။ ေပးထားတဲ့ စာစုတိုေခါင္းစဥ္အတိုင္းပဲေပါ႔။

ေက်ာ္ေမာင္(တိုင္းတာေရး)