ခရီးတို စာစုများ (၂)

အရင်တစ်ရက်တုန်းက ခရီးတို စာစုများ ခေါင်းစဉ်နဲ့ စထားမိခဲ့လေတော့ အခုဆက်ရေးတဲ့အခါ အဆင့်သင့်အနေနဲ့ပဲ (၂) ဆိုပြီး နောက်ဆက်လေး တွဲမိလိုက်တာပါ။

ဒီနေ့ ကြုံခဲ့ရတာလေးပေါ့။

အိမ်ကို ရထားစီးပြန်တဲ့အခါ နှစ်ဘူတာပဲ စီးရပါတယ်။ ပထမရောက်မယ့်ဘူတာက ၅ မိနစ်လောက် ကြာပြီး၊ ဆင်းရမယ့်ဘူတာကတော့ ပထမဘူတာကနေတွက်ရင် ၂ မိနစ်လောက်ပဲ ကြာပါတယ်။ စုစုပေါင်း ရထားစီးချိန် ၇ မိနစ်ဆိုပါစို့။ ဒါကလည်း ရထားဘူတာတိုင်းမှာ ဘယ်ဘူတာကနေ ဘယ်ဘူတာကိုတော့ဖြင့် ဘယ်လောက်ကြာပါတယ်ဆိုတာ ရထားဘူတာပြမြေပုံမှာ ဆွဲထားကတည်းက ရေးပေးထားတယ်။ အဲဒါကို သိပ်မယုံချင်တဲ့အတွက် ရထားစထွက်ချိန်ကို လက်ပတ်နာရီနဲ့ မှတ်ထားပြီး ဆိုက်ရောက်ချိန်တွေကို နှစ်ခါ သုံးလေးခါလောက် မှတ်သားထားခဲ့ဖူးတယ်။ ကွာခြားမှုမရှိခဲ့ပါဘူး။

၅ မိနစ်ကြာလို့ ပထမဘူတာရောက်တဲ့အခါ တွဲထဲက ခရီးသည် နှစ်ယောက်ပဲ ဆင်းသွားတယ်။ တစ်ယောက်က နှစ်ယောက်တွဲထိုင်ခုံမှာ ထိုင်ခဲ့ပုံရတယ်။ ရထားတံခါးမပိတ်ခင် လွတ်သွားတဲ့ နေရာမှာ အမျိုးသမီးငယ် တစ်ယောက်လာထိုုင်တယ်။ သူ့မှာ အဖော် တစ်ယောက်ပါတယ်။ အဲဒီအဖော်က လေးဆယ်ငါးနှစ်သာသာ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ဖြစ်တယ်။ ဟိုကလေးမလေးက ထိုင်ခုံကို ဝင်ထိုင်ထိုင်ချင်းပဲ ဘေးနားမှာ ထိုင်နေမြဲဖြစ်တဲ့ ခရီးသည်ကို တစ်စုံတစ်ခု လှမ်းမေးလိုက်တယ်။ ရထားက မထွက်သေးဘူး၊ တံခါးတွေလည်း မပိတ်သေးဘူး။ အဲဒီအချိန်မှာ ဖြစ်နေတဲ့ အဖြစ်အပျက်ပေါ့။

ထိုင်နေတဲ့ ခရီးသည်က ဒါ သူ့ဟာမဟုတ်ဘူးလို့ ခေါင်းခါပြပြီး အေးအေးဆေးဆေးနေတယ်။ ကလေးမလေးရဲ့ အဖော် အမျိုးသမီးက ရထားပေါ်က ဆင်းသွားတဲ့သူ ကျန်ခဲ့တာ ဖြစ်မယ်လို့ ရထားအပြင်ဖက် လက်ညှိုးထိုးရင်း ပြောတယ်။ သူက မတ်တပ်ရပ်နေတာ။ ကလေးမလေးကလည်း ထသွားတဲ့ တစ်ယောက် ကျန်ခဲ့တဲ့ပစ္စည်းကို မထိမိအောင် ခပ်ရို့ရို့လေး ထိုင်နေတယ်။ ဘာ ပစ္စည်းပါလိမ့်။ ပိုက်ဆံအိတ်များလား၊ အဖိုးတန်ပစ္စည်း တစ်ခုခုများလား။

ရထားတံခါးတွေ အလိုအလျောက်ပိတ်သွားပြီး (ဒီ အလိုအလျောက်ဆိုတဲ့ အသုံးအနှုန်းက အော်တိုဆိုတဲ့ စကားလုံးကို မြန်မာမှုပြုထားတာပဲ ဖြစ်မယ်၊ အော်တိုတံခါး၊ အလိုအလျောက်တံခါး အတူတူပဲ၊ အမှန်မှန်က သူ့အလိုအလျောက်ပွင့်တာ ပိတ်တာမဟုတ်ဘူး၊ အကြောင်းဆိုတဲ့ တခုခုရှိလို့ ပိတ်ရ ဖွင့်ရတာ၊ အကြောင်းရှိလို့ အကျိုးဖြစ်တာ၊ အကြောင်းအကျိုးတံခါးလို့ သုံးရင် ပိုသင့်မလားပဲ) ရထားက နောက်တစ်ဘူတာကို ခုတ်မောင်းတယ်။ ငယ်ငယ်က စာထဲပါသလို " မီးရထားကြီး ဂျုံးဂျုံးဂျက်ဂျက်" လို့တော့ မမြည်ဘူး။ အင်းလေ .. မီးရထားကြီးမှ မဟုတ်တော့ ဘယ်လိုလုပ် ဂျုံးဂျုံးဂျက်ဂျက်မြည်မှာလဲ။ ဒါပေမယ့် ရေးပြလို့ မရတဲ့ တခြား အသံတွေတော့ မြည်တာရှိတယ်။

နောက်တစ်ဘူတာဆို ဆင်းရတော့မှာ။ ဒါပေမယ့် ဟိုထိုင်ခုံပေါ်မှာ ရှိနေတဲ့ အရာဟာ ဘာပစ္စည်းလဲဆိုတာ သိချင်စိတ်က ရှိနေပြန်သေးတယ်။ ကံအားလျော်စွာပဲ မတ်တပ်ရပ်နေတဲ့ အမျိုးသမီးက ထိုင်စီးခရီးသည်နှစ်ဦးကြားမှာ ရှိနေတဲ့ အရာကို ကောက်ယူလိုက်တာတွေ့တယ်။

ရထားက ဘူတာကို ဝင်စပြုပြီ။

ရထားပေါ်က ဆင်းဖို့ပြင်နေရင်း စိတ်ဝင်စားမိတဲ့အရာကို ဆက်လက်စူးစမ်းပြန်တယ်။ တွေ့ပြီ။ အမျိုးသမီးက သူများပစ္စည်းကို ယူထားတဲ့အတွက် ကျန်ခရီးသည်တွေ အထင်မလွဲအောင် အဲဒါကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ ကိုင်ထားတယ်။ လက်ကို မချဘဲ မြှောက်ကိုင်ထားတယ်။

အင်း ... ရထားစီး ကားစီးတဲ့အခါ သုံးတဲ့ ကဒ်ပေပဲ။

ကဒ်ရဲ့ တဖက်မှာ အလှအပပုံလေးတွေ ကပ်ထားတာကို တွေ့ရတယ်။ တဆက်တည်း တွေးမိတာက ကဒ်ကို ရထားပေါ်မှာ ကျန်ခဲ့သူဟာ ရထားဘူတာကနေ ဘယ်လိုထွက်မလဲဆိုတာပဲ။ ထွက်ခါနီးကျမှ သူ့ကဒ်ကျကျန်ရစ်ခဲ့မှန်း သိချင်လည်း သိမယ်၊ လိုက်ရှာကောင်းလည်း ရှာနေလိမ့်မယ် ဆိုတာပဲ။ အဲဒီကဒ်ထဲမှာ အများအားဖြင့် ငွေများများဖြည့်ထားလေ့မရှိကြတာများတယ်။ သို့သော်လည်း တချို့လူတွေအနေနဲ့ တလစာအတွက် တခါတည်း ကျနိုင်မယ်ထင်တဲ့ ပမာဏကို ကဒ်ထဲမှာ တခါတည်း ဖြည့်တင်းထားလေ့ရှိတယ်။ အဲဒီလိုဆိုရင်တော့ နှမြောစရာပဲလို့ သနားမိပြန်တယ်။

ကဒ်ကို ကိုင်ထားတဲ့ အမျိုးသမီးကလည်း အခုဆိုက်မယ့် ဘူတာမှာ ဆင်းမယ့်ပုံရတယ်။ အဲဒါနဲ့ ရထားပေါ်က ဆင်းတဲ့အခါ သူတို့နှစ်ယောက်လည်း ဆင်းတာ တွေ့တယ်။

စက်လှေကားနဲ့ ဆင်းနေရင်း ကိုယ့်ဖာသာကိုယ် မေးခွန်းတစ်ခု မေးကြည့်တယ်။

မင်းသာ အဲဒီလို ကဒ်ကို တွေ့ပါပြီတဲ့၊ ဘာဆက်လုပ်မလဲ။ တွေ့တဲ့နေရာမှာပဲ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကိုယ်နဲ့မဆိုင်ဘူးဆိုပြီး လျစ်လျူရှုတဲ့သဘောနဲ့ ထားပစ်ခဲ့မလား၊ ကိုယ်နဲ့ထိုက်လို့ ကိုယ်ရတာပဲဆိုပြီး အတည်ပေါက်နဲ့ အိတ်ကပ်ထဲ ထည့်လာမလား။ ဒီအမျိုးသမီးလိုပဲ ကဒ်ကို လက်မြှောက်ပြီး ကိုင်လာမလား။

ပြန်ဖြေကြည့်တယ်။ စက်လှေကားဆင်းနေတုန်းမှာ။ စက်လှေကား ညာဖက်ပိုင်းကို ဆင်းမိတဲ့အတွက် အလိုအလျောက်သွားနေတဲ့ လှေကားထစ်မှာ ရပ်မနေဘဲ တထစ်ချင်း ဆင်းနေရတယ်။

ဘယ်လုပ်မလဲ ... ယူလာပြီး ရထားဘူတာမှာရှိတဲ့ ခရီးသည်ဝန်ဆောင်မှုအဖွဲ့ (Passenger Service) ကို ပေးမှာပေါ့။ ပေးတာတော့ ဟုတ်ပါပြီ၊ ကဒ် ကျကျန်ခဲ့တဲ့ခရီးသည်က Passenger Service မှာ ဒီလိုပေးခဲ့တာကို သူ့အနေနဲ့ ဘယ်လိုသိနိုင်ပါ့မလဲ။ ကဒ်တွေမှာက နံပါတ်စဉ်တန်း တခု ပါတာ သတိထားမိတယ်။ ဘာအတွက်သုံးရမယ် ဆိုတာကို တခါမှ လိုက်ပြီး မလေ့လာဖူးပါ။ ဒီနံပါတ်လေးတွေ မှတ်ထားရင် ကဒ်ပျောက်သွားတဲ့အခါ အဲဒီနံပါတ်တွေပြောပြပြီး ဘာလုပ်နိုင်တယ် ညာလုပ်နိုင်တယ်ဆိုတာလောက် ဝေဝေ၀ါးဝါး မှတ်သားထားဖူးတာပဲရှိတယ်။ ဟုတ်လား မဟုတ်လားလဲ တခါမှ မမေးကြည့်ဖူးဘူး။

အခုလည်း ပျောက်သွားတဲ့သူဟာ သူသုံးနေတဲ့ ကဒ််မှာပါတဲ့ နံပါတ်စဉ်တန်းကိုရော မှတ်ထားဖူးတဲ့သူ ဖြစ်ပါ့မလား။ မှတ်ဖူးရင်လည်း ပျောက်သွားတဲ့အခါ ဘယ်လိုလုပ်ရမယ်ဆိုတာကို သိတဲ့သူဖြစ်ပါ့မလားလို့ တွေးပူမိပြန်တယ်။ ကဒ်ထဲမှာ ငွေများများဖြည့်ထားရင် အခုလောက်ဆို ပူပင်နေရောပေါ့လို့ မဆီမဆိုင် ကရုဏာသက်မိပြန်ပါသေးတယ်။

အဲဒါနဲ့ ဘူတာက အထွက်မှာ ကဒ်ယူသွားတဲ့ နှစ်ယောက်ကို ပြန်ကြည့်မိတယ်။ သူတို့ ဘာလုပ်ကြမလဲပေါ့။

တွေ့ပါတယ်။ သူတို့လုပ်ရမယ့် အလုပ်ကို အေးအေးဆေးဆေး လုပ်သွားနိုင်ကြတဲ့အတွက် ချီးကျူးမိပါတယ်။

Passenger Service မှာ ကဒ်ကို သွားပေးလိုက်တာ တွေ့လိုက်ရတာကြောင့် ဖြစ်ပါတယ်။

ဒါကတော့ ဒီညပိုင်းမှာ ရရှိလိုက်တဲ့ ခရီးတို စာစု (၂) ပါ။

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)
၁၂-ဇွန်-၂၀၁၈
#ခရီးတိုစာစုများ

ခရီးတို စာစုများ

ဘတ်စ်ကားက မှတ်တိုင်မှာ ရပ်နေတာကို လှမ်းမြင်ရတယ်။ ရှေ့မှာ လမ်းလျှောက်နေတဲ့ လူနှစ်ယောက်က မသွားသေးတဲ့ကားကို မီအောင် အတင်းပြေးကြတယ်။

"ပြေး သူတို့ကို မီအောင် ပြေး" ဒါက ခြေထောက်ကို လှမ်းပြောလိုက်တာ။

ပြေးတယ် သပ်သပ်ရပ်ရပ်ပြေးတယ်။ သပ်သပ်ရပ်ရပ်ပြေးတယ်ဆိုတာ အပြေးလေ့ကျင့်နည်းထဲကအတိုင်း နည်းစနစ်တကျ ပြေးတာကို ဆိုလိုတာ။ ပြေးချင်သလို တရကြမ်း ပြေးနေတာမဟုတ်။ ကားနားရောက်တော့ ကားက မထွက်သေး။ ဟော ဟဲ မဖြစ်။ ဘယ်ဖြစ်မလဲ၊ ဒီလိုပြေးနေတာ နှစ်ပေါင်းကြာခဲ့ပြီ၊ တာတိုချန်ပီယံမဖြစ်တာတောင် အပြစ်ပြောရမယ်။ ကားပေါ်တက်လိုက်တယ်။

ကားပေါ်တက်တယ်ဆိုလို့ "တက်" ပါတဲ့ စကားလုံးတွဲတွေ လိုက်ရွတ်ကြည့်တော့ " လှေပေါ်တက်သည်" " မြင်းပေါ်တက်သည်" "စက်ဘီးပေါ်တက်သည်" "မော်တော်ဘုတ်ပေါ်တက်သည်" "သင်္ဘောပေါ်တက်သည်" "လေယာဉ်ပေါ်တက်သည်" အဲဒါတွေထဲမှာ "အိမ်သာတက်သည်" ဆိုတာကိုတော့ သိပ်သဘောမကျ။ အဲဒီအစား "အိမ်သာထိုင်သည်" ဆိုပြီး ပြောကြ ဆိုကြတာကို သဘောကျသည်။ "ဘိုထိုင်အိမ်သာ"ဆိုတဲ့ အသုံးရှိတယ်မဟုတ်ပါလား။ "ဘိုတက်အိမ်သာ"ဆိုတာ မရှိဘူး ထင်စ။

ကားပေါ်ရောက်တဲ့အခါ လုပ်စရာရှိတဲ့ အလုပ်တွေကို တခုပြီးတခု ဆက်တိုက်လုပ်လိုက်တယ်။

၁) ကားခအတွက် ကားစီး ရထားစီးကဒ်ကို ထုတ်ပြီး စက်မှာ ကပ်လိုက်တယ်။ အတက်မှာ ကပ်တာ၊ အဆင်းမှာလည်း ကပ်ရမယ်။ အဲဒါမှ ကားခကို ဖြတ်သွားလိမ့်မယ်။

၂) ကဒ်ကို ကပ်ပြီးရင် ထိုင်ခုံလွတ်ကို ရှာရတယ်။ တွေ့ရင် သွားထိုင်ဖို့ ခြေလှမ်းရတယ်။ အဲဒီအချိန် ကားက မှတ်တိုင်က ထွက်ရင် လူမယိုုင်သွားအောင် ကားပေါ်မှာရှိတဲ့ တန်းတွေ တိုင်တွေ ကွင်းတွေကို ကိုင်ပြီးသွားရတယ်။

၃) ထိုင်ခုံမထိုင်ခင် ထိုင်သင့်သော ထိုုင်ခုံလား၊ မထိုင်သင့်သော ထိုင်ခုံလား စူးစမ်းရတယ်။ ဖြစ်ခဲပေမဲ့ အချိုရည်တို့ ကော်ဖီရည်တို့ ဖိတ်ထားတဲ့ ထိုင်ခုံမျိုး ရှိတာ လက်တွေ့ကြုံဖူးပါတယ်။

၄) ထိုင်ခုံမှာ ထိုင်ရတယ်။

၅) ထိုင်ပြီးရင် ဖုန်းလေးထုတ်ပြီး ပွတ်ရတယ်။ ဘာကြောင့်ဆို ကားတစီးလုံး ခရီးသည်အကုန် ဖုန်းပဲ ကြည့်နေတဲ့သူချည်းပဲ။ ဖုန်းမသုံးတဲ့သူဆိုတာ ခရီးသည်မဟုတ်ဘူး ဆိုတဲ့ ပုံစံ။ ဒါမှမဟုတ်ရင်လည်း အိတ်ထဲက စာအုပ်တစ်အုပ်အုပ်ထုတ်ပြီး ဖွင့်ဖတ်နေ။

ဒါက ကားစီးခရီးသည်တစ်ယောက်ရဲ့ လုပ်ရတဲ့ လုပ်ငန်းစဉ်ပဲ။

နောက်ဆုံးခုံမှာ နေရာရတဲ့အတွက် ဝင်ထိုင်တယ်။ ဖုန်းပွတ်မယ် ကြံပြီးမှ ကားမထွက်သေးတာကို သတိထားမိတယ်။ ဖုန်းကို အိတ်ထဲပြန်ထည့်လိုက်တယ်။ ကားက မထွက်သေး။ ဘာကြောင့် ဒီဘတ်စ်ကားက မထွက်သေးတာပါလိမ့်။ မှတ်တိုင်မှာလဲ ခရီးသည် မကျန်။ ဒီမှတ်တိုင်က ကားစထွက်ရာ ကားဂိတ်ကနေတွက်ရင် စစချင်း မှတ်တိုင်ဖြစ်တယ်။ ဒါလေး မှတ်ပေးထားပါ။

ကားကပ္ပတိန်ရှိရာ လှမ်းကြည့်တော့ သူက တယောက်ယောက်နဲ့ ဖုန်းပြောနေသလိုလို။ ဒါဆို ကားပျက်လို့ များလား။ ကားကပ္ပတိန်တွေဟာ သူတို့မောင်းနေတဲ့ ဘတ်စ်ကားမှာ အပြစ်အနာအဆာ တခုခုဖြစ်ရင် ကားကို ဆက်မမောင်းသေးဘဲ သူတို့ရဲ့ ကားဌာနမှာရှိတဲ့ အဖွဲ့ကို အကြောင်းကြားကြရပုံရတယ်။ အခုလည်း ပြောနေဆိုနေသံကြားနေရတယ်။ အင်္ဂလိပ်စကား မြန်မာစကား မဟုတ်တော့ နားမလည်။

ကားဆရာက ကားမောင်းထိုင်ခုံကနေ ထပြီး ကားအလယ်ပိုင်းလောက်အထိ လျှောက်လာတယ်။ အဒေါ်ကြီးကို ကြည့်ပြီး ပြောတယ်။ အဒေါ်ကြီးက ကျနော့်ထိုင်ခုံရှေ့တည့်တည့်က ခုံမှာ ထိုင်နေသူ။

ကားဆရာ။ ။ (အင်္ဂလိပ်ဘာသာနဲ့ ပြောတာ) ဒီမှာ အဒေါ်ကြီး၊ မရဘူးဗျ။ မပေးလို့ကို မရဘူး။

အဒေါ်ကြီး။ ။ (ခပ်တည်တည်ဖြင့်၊ ခုကာလအသုံးဆိုရင်တော့ ခပ်ချေချေပေါ့) အိုး ... ငါ့မှာလည်း မပါဘူးလေ(သူလည်းအင်္ဂလိပ်ဘာသာနဲ့ ပြန်ပြောတာ)

အင်္ဂလိပ်လို ပြောနေပေမယ့် သူတို့နှစ်ယောက်ပြောနေတာ နားမလည်ဖြစ်သွားတယ်။ ခရီးသည်အားလုံးကလည်း လှမ်းကြည့်နေကြတယ်။ ကားဆရာက ထပ်ပြောတယ်။ သူ့ရုံးကပြောတယ်။ မပေးလို့ မရဘူး။ မပေးရင် ဆင်းပဲတဲ့။

အဒေါ်ကြီးက သူ့ဘေးဘက်မှာ သူ့ကို ကြည့်နေတဲ့ ခရီးသည်မိန်းမတစ်ယောက်ကို အကူအညီတောင်းတယ်။

"နင့်မှာ အကြွေလေးများ ပါသလား"

အဲဒီတယောက်ကလည်း ခပ်တည်တည်ပဲ။ မပါဘူးပေါ့။

နားလည်စပြုလာတယ်။ သြော် ကားခ မပေးဘဲ ကားပေါ်တက်လာလို့ ကားဆရာက ကားမထွက်သေးဘဲ ကားခ လာတောင်းတာကိုး။

ကားရှေ့ပိုင်းလောက်က ထိုင်ခုံမှာ ထိုင်နေတဲ့ ဆံပင်တိုနဲ့ ခေတ်ဆန်ဆန် အဒေါ်ကြီးတယောက်က ကားဆရာကို ဒီလိုလှမ်းပြောတယ်။

"ကဲ ကြာပါတယ်။ ကားခ ဘယ်လောက်ကျသလဲ။ ငါ ပေးပါမယ်ကွယ်။"

ကျနော့်ဘေး တယောက်ကျော်မှာ ထိုင်နေတဲ့ အမျိုးသမီးငယ်ကလဲ ပိုက်ဆံထုတ်နေပြီ။ သူကလဲ ကားခ စိုက်ပေးပါမယ်ပေါ့။ ကားဆရာက ကားခမပေးတဲ့ အဒေါ်ကြီးကို ကြည့်တယ်။ ပြီးတော့ ခေါင်းခါပြီး ကားမောင်းထိုင်ခုံရှိရာသွားကာ ကားမောင်းတယ်။

အဒေါ်ကြီးက သူ့အတွက် ကားစီးခ စိုက်ပေးမယ် ပြုတဲ့ အမျိုးသမီးငယ်ကို ကျေးဇူးတင်ကြောင်း ဆိုတယ်။ ရွယ်တူလောက်ရှိမယ့် ရှေ့ပိုင်းက အဒေါ်ကြီးကိုတော့ ဘာမှမဆို။

ကားက မှတ်တိုင်ကနေ ထွက်လာတယ်။ မီးပွိုင့်နှစ်ပွိုင့်ကို ဖြတ်ကျော်ပြီးတဲ့အခါ စျေးမှတ်တိုင်ကို ရောက်ပါတယ်။

ကျနော်နဲ့ ခရီးသည် သုံးလေးယောက်လောက်ပဲ ကျန်ပြီး အားလုံး ဆင်းကြတယ်။ လူဆင်းများတဲ့ မှတ်တိုင်ပါ။ အဒေါ်ကြီးလည်း ဆင်းသွားတယ်။ ကားသမားလည်း ကားကို သတိနဲ့ မောင်းနေတာ တွေ့တယ်။ သူ့မှာ ခုနက ကိစ္စကို ခေါင်းထဲက ထုတ်ထားလိုက်ပုံရတယ်။

နောက်တမှတ်တိုင်ရောက်တဲ့အခါ ကျနော်လည်း ဆင်းရမယ့် မှတ်တိုင်ဖြစ်လို့ ကားပေါ်ကနေ ဆင်းခဲ့ပါတယ်။ ကားပေါ်ကမဆင်းခင်မှာ အလုပ်တစ်ခု လုပ်ရပါတယ်။ ဒါက ကားပေါ်တက်တုန်းက စက်မှာ ကပ်လိုက်ရတဲ့ ကဒ်ကိုထုတ်ပြီး စက်မှာ ကပ်လိုက်ရတာပါပဲ။

ကားခက ၃.၂ ကီလိုမီတာ အထိဆိုရင် စင်ကာပူဒေါ်လာ ၀.၇၇ ဖြစ်ပါတယ်။ ၇၇ ဆင့်ပေါ့။ ကျနော် ဆင်းရတဲ့ မှတ်တိုင်က စီးလာတဲ့ မှတ်တိုင်ကနေ တွက်ရင် တစ်ကီလိုမီတာပဲ ရှိပါတယ်။

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)
၉-ဇွန်-၂၀၁၈
#ခရီးတိုစာစုများ

ခေါင်းစဉ်တပ်ရန်

ဒီနေ့ မနက်က မိုးရွာပါသည်။ ယခုထက်တိုင် ဖွဲဖွဲလေး ရွာနေသေးသည်။ အစိုးရ ရုံးပိတ်ရက်ဖြစ်သောကြောင့် အေးအေးဆေးဆေး ရှိလှသည်။ မနက်စာ စားသောက်ပြီးသောအခါ စာရေးဖို့ ပြင်ဆင်ရသည်။ ပြင်ဆင်ရသည်ဆိုခြင်းမှာ စာရေးရန်အတွက် ယခင်ကာလတွေမှာဆိုပါလျှင် စာရွက်နှင့် ဘောပင် လိုပေလိမ့်မည်။ ယခုကာလတွင်လည်း ရံဖန်ရံခါဆိုသလို ထိုပစ္စည်းများနှင့်ပင် စာရေးလေ့ရှိသည်။ တခါတလေတွင်လည်း စာရေးရန် စာရွက်နှင့် ဘောပင်(သို့)ခဲတံ ရှာမရသည့်အချိန်မျိုးတွင် ဖုန်းကို အသုံးပြုပြီး စာရေးရသည်။ ရေးလိုသည်များကို ပါးစပ်က ရွတ်ဆိုကာ ဖုန်းဖြင့် အသံသွင်းထားခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုသို့ အသံသွင်းထားသည်ကို ပြန်ဖွင့်ပြီး အသံများအား မြန်မာအက္ခရာများအဖြစ်သို့ ကူးပြောင်းရသည်။ ဖုန်းဖြင့် အသံလည်း မသွင်းနိုင်၊ ရေးခြစ်ရန် စာရွက်အပိုင်းအစလည်း မရှိသည့်အခါများတွင် စိတ်ထဲတွင်သာ တေးမှတ်ထားသော နည်းဖြင့် စာရေးရသည်။ ဒါလေးရေးမည်၊ ဟိုဟာလေးရေးမည် ဟူသည်ကို စိတ်ဖြင့် အဖန်တလဲလဲ မှတ်သားလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ၄င်းနည်းသည် စာရေးနည်းများစွာထဲတွင် တခြားသူများအတွက် လွယ်ကူမည် ဖြစ်သော်လည်း ကျနော့်အတွက်ကား အခက်ခဲဆုံးသောနည်းဖြစ်သည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ထပ်ခါထပ်ခါ မှတ်သားထားခဲ့သော်လည်း စာရွက်ပေါ်ချရေးမည့်အချိန်တွင် ဘာမှမကျန်တော့လောက်အောင် ပျောက်ကွယ်သွားလေ့ရှိသောကြောင့်ဖြစ်လေသည်။ ထိုအခါမျိုးတွင် မခံချိမခံသာ ဖြစ်ရသည်။

အပြင်ဖက်တွင် မိုးဖွဲဖွဲလေး ရွာနေတုန်း စာရေးရမည် ဖြစ်သည်။ နေ မထွက်သေးသော်လည်း မိုးသည်းသည်းရွာထားပြီးစ ဖြစ်သောကြောင့် လင်းလင်းထင်းထင်းရှိလှသည်။ အခန်းတွင်း အလင်းရောင်ပိုမိုရလာရန် ကန့်လန့်ကာကို ပင့်တင်ထားလိုက်ပြီး ပြတင်းပေါက် နှစ်ချပ်ကို ဖွင့်ထားလိုက်သည်။ အခန်းမီးကိုတော့ အိပ်ရာထကတည်းက ပိတ်ထားလိုက်ပြီး ဖြစ်သည်။ စာရေးမည်ဟု စတင်ကြံစည်ကတည်းကပင် ကွန်ပျူတာစက်ကို ဖွင့်ထားလိုက်ပြီး ဖြစ်သည်။ စာရွက်နှင့် ဘောပင် ရှာစရာ မလိုသော ကွန်ပျူတာတွင် စာရွက်နှင့် ဘောပင်တုန်းကလိုပင် အသုံးပြုရသည့် အစိတ်အပိုင်းတချို့မှာ အတူတူပင်ဖြစ်သည်။ မျက်လုံးနှင့် လက်များပင်ဖြစ်သည်။ အရေးကြီးသည့် နောက်အစိတ်အပိုင်းတခုမှာ ဘာတွေရေးရမလဲဟု စဉ်းစားရသည့် ဦးနှောက်ပင်ဖြစ်သည်။ ဦးနှောက်ရွှင်ရွှင်ပျပျဖြစ်စေရန် လိုသည်။ သို့မှသာ မည်သည့်အရာကို ရေးရေး ထက်ထက်မြက်မြက်ရေးနိုင်မည် ဖြစ်သည်။ ဦးခေါင်းမကြည်လင်လျှင် ရေးသည့်စာသည် ကောင်းမွန်စွာ ထွက်လာနိုင်မည် မဟုတ်ဟု ယူဆမိသည်။ တချို့က ကော်ဖီတခွက် ဘေးတွင်ချထားပြီး တငုံပြီး တငုံ ဖြည်းဖြည်းချင်း အရသာခံသောက်ပြီး စာရေးသည်ကို သဘောတွေ့သည်ဟု ဆိုသည်။ တချို့က ပေါင်မုန့်ထောပတ်သုတ်လိုမျိုးကို အားပါးတရ စားသောက်နေတုန်း စာရေးခြင်းသည် အားကောင်းမောင်းသန်သော စာမျိုးကို ထွက်ပေါ်စေသည်ဟု ဆိုသည်။ တချို့က ဘာမှ မစားဘဲ ဆာလောင်မှုကို သည်းခံကာ စာရေးရသည်ကို နှစ်သက်သည်။ ကျနော့်အတွက်မှာမူ ၅၀၀ မီလီလီတာ သောက်ရေတဗူးကို ကွန်ပျူတာနားတွင် ထားကာ စာရေးရသည်ကို သဘောကျမိသည်။ ရေဆာလျှင် အဖုံးဖွင့်ပြီး ရေသောက်နိုင်သည်။ ရေဗူးထဲတွင်ရှိသောရေ၏ကြည်လင်မှုကို တချက်နှစ်ချက်ကြည့်ပြီး စာရေးရသည်မှာ လက်သွားသည်ဟု ဆိုရမည်ဖြစ်သည်။ လက်သွားသည်ဆိုသည်မှာ ကီးဘုတ်ပေါ်လက်တင်လိုက်သည်နှင့် ရေးစရာသည် ဦးခေါင်းထဲတွင် အလိုလိုရောက်လာပြီး ရေးလိုသည်များကို မဆိုင်းမတွဘဲ လက်ချောင်းလေးများက ဂျောင်းဂျောင်းမြည်အောင် ရိုက်နှိပ်နိုင်ခြင်းဖြစ်သည်။

အပြင်ဖက်တွင် စဲမလိုဖြစ်သွားသော မိုးသည် တဖန်ပြန်၍ အရှိန်ကောင်းလာကာ မိုးဖြူများအဖြစ် ရွာချနေပြန်သည်။ အဆို အရဆိုပါလျှင် တနေ့လုံး စဲတော့မည် မဟုတ်ဟု တွေးပူမိသည်။ “မိုးဖြူမစဲ မိုးမဲမရွာ” ဟူသော အဆိုကို ညွှန်းပါသည်။ ကလေးမေမေကတော့ မနက်ပိုင်း မိုးရွာတာ ကောင်းသည်ဟု ပြောသည်။ မနက်ပိုင်းမိုးရွာလျှင် ညနေပိုင်းတွင် မိုးရွာဖို့ ကျန်တော့မည်မဟုတ်ဟု သူက အယူရှိသည်။ ညနေပိုင်း မိုးမရွာမှ အနီးအနားရှိ ကလေးကစားကွင်းသို့ သွားကာ သမီးလေးအား ဆော့ကစားစေဖို့ ရည်ရွယ်ထားကြသည်။ မိုးစက်တွေ ကုန်သွားရန် “ရွာသာ ရွာပါမိုး” ဟု သီချင်းဆိုရမည်။ မိုးရွာနေသောကြောင့် မိုးရေစက်တွေ အိပ်ခန်းထဲ မလွင့်လာစေရန် ပြတင်းပေါက် နှစ်ချပ်ကို ထပိတ်ရပြန်သည်။ အခန်းတွင်း လေရစေရန် ပန်ကာခလုတ်ကို သမီးအား နှိပ်ခိုင်းရသည်။ နံပါတ်ဘယ်လောက်လဲ ဖေဖေဟု သမီးက မေးသည်။ နှစ် ကို နှိပ်ပေးပါဟု အဖြေရမှ နံပါတ်နှစ် ခလုတ်ကို သူက နှိပ်သည်။ သူလည်း သူ့ကစားစရာများနှင့် အလုပ်များနေသည်။ သီချင်းဆိုသော ယုန်ရုပ်ကို ယူလာပြီး ဓာတ်ခဲထည့်ထားသော်လည်း အဘယ်ကြောင့် သီချင်းမဆိုသနည်းဟု စောဒကတက်သည်။ ယုန်ရုပ်နောက်ကျောမှာ အဖွင့်အပိတ်ခလုတ်ရှိသည်။ ခလုတ်ဖွင့်လိုက်သော် ယုန်ရုပ်မှ သီချင်းသံထွက်လာသည်။ ဒီခလုတ်ကို ဖွင့်မှ အသံထွက်လာကြောင်း သမီး အမှတ်ရသွားသည်။ သိသွားပြီး ရယ်သည်။ ယုန်ရုပ်သည် ဧည့်ခန်းရှိ ဗီရိုထဲတွင် ခြောက်လတာမျှ ကိန်းအောင်းနေရသောကြောင့် အနည်းငယ် ညစ်ပတ်နေသည်။ အဝတ်ဖြူစုတ်ရှာကာ ရေစွတ်ပြီး သုတ်သင်ရှင်းလင်းပေးရသည်။ သမီးလည်း သူ့အရုပ်များ သူ့ကစားစရာများနှင့် ကလေးပီသစွာ ကစားနေတော့သည်။ ကျနော်လည်း စာဆက်ရေးဖို့ ထိုင်ခုံတွင် ပြန်ထိုင်သည်။

ဤသို့ဖြင့် ရေးစရာရှိသည်များကို တဂျောက်ဂျောက်ရေးပြီးသည်တွင် ရေးပြီးသည့် စာကို ခေါင်းစဉ်တပ်ရဖို့ ကြံရသည်။ ထိုတွင် ငယ်စဉ်က မှတ်သားထားခဲ့သည့် အချက်တချက်ကို သတိရမိသည်။ စာမေးပွဲဖြေသည့်အခါ ခေါင်းစဉ်တပ်ပြီး ခေါင်းစဉ်အောက်မှာ မျဉ်းသားလိုက်လျှင် အမှတ်တမှတ်ရသည်ဟူသော အချက်ဖြစ်သည်။ မေးခွန်းထဲတွင် ခေါင်းစဉ်က ပေးထားပြီးဖြစ်သည်။ မပေးထားလျှင်လည်း မေးခွန်းကို ပြန်ကောက်ကာ ခေါင်းစဉ်တပ်ရေးရသည်။ စာစီစာကုံးမေးခွန်းတွင် စာစီစာကုံး ခေါင်းစဉ်များကို ပေးထားပြီးသား ဖြစ်သည်။ ပေးထားသည့် ခေါင်းစဉ်ကို အဖြေလွှာစာရွက်ပေါ်တွင် ကူးယူကာ ထိုခေါင်းစဉ်နှင့် ဆိုင်သော စာများကို စီကုံးရလေတော့သည်။ ဥပမာအားဖြင့် ပြရသော် “ခါနွေဦး” လိုမျိုး၊ “ကြည်နူးဖွယ် မြင်ကွင်းတခု” လိုမျိုး၊ “အားကစားစိတ်ဓါတ်” လိုမျိုး ခေါင်းစဉ်ပေးထားခြင်း ဖြစ်သည်။ အထိမ်းအမှတ်နေ့ စာစီစာကုံးပြိုင်ပွဲမျိုးများတွင်လည်း “လွတ်လပ်ရေးနေ့ တို့မမေ့”၊ “ပြည်ထောင်စု စိတ်ဓါတ်” စသည့်ခေါင်းစဉ်မျိုး ပေးထားနှင့်ပြီးသား ဖြစ်သည်။ ချိပ်ပိတ်ထားသည့် စာအိတ်အား ပြိုင်ပွဲ မစတင်မီ သက်ဆိုင်ရာ ပညာရေးမှူးဖြစ်စေ ကြီးကြပ်ရေးမှူးဖြစ်စေမှ ပြိုင်ပွဲဝင်များရှေ့တွင် ဖွင့်ဖောက်ကာ အထဲတွင်ရှိသည့် စာစီစာကုံးခေါင်းစဉ်ကို ဖတ်ပြပြီး ကျောက်သင်ပုန်းတွင် ရေးပြလိုက်ရသည်။ ထိုခေါင်းစဉ်ကို အခြေခံကာ စာစီရ စာကုံးရလေတော့သည်။ သတ်မှတ်ပြီးသား ခေါင်းစဉ်အောက်တွင် ထိုခေါင်းစဉ်နှင့် အံဝင်ရန် ရေးသားရသည်မှာ အတတ်ပညာတမျိုးဖြစ်ကောင်းဖြစ်မည် ဆိုနိုင်သော်လည်း ယခုမူ ထိုအချက်ကို ဆန့်ကျင်မိပါသည်။

အကယ်၍ ကြိုက်နှစ်သက်ရာ ကိုယ်ပိုင်ခေါင်းစဉ်တခုတပ်ပြီး အောက်ပါအကြောင်းအရာကို စာစီစာကုံး ရေးသားဖြေဆိုပါဟု မေးခဲ့သော် ဖြေဆိုသူများစွာတို့ထံမှ လှပဆန်းကြယ်သော၊ ကျစ်လျစ်သိပ်သည်းသော၊ နိဒါန်း စာကိုယ် နိဂုံးတို့နှင့် လွန်စွာ သက်ဆိုင်သော စာစီစာကုံး ခေါင်းစဉ်များ ရလာနိုင်လိမ့်မည်ဟု မျှော်လင့်မိသည်။

ကျနော်သည် စာရေးသောအခါ ခေါင်းစဉ်နေရာတွင် စာကြောင်းတကြောင်းစာ နေရာချန်၍ ရေးလေ့ရှိသည်။ တခါတရံတွင်လည်း အလွယ်တကူစဉ်းစားမိသော ခေါင်းစဉ်မျိုးကို ကနဦး တပ်ထားလေ့ရှိသည်။ စာတပုဒ်လုံး ရေးပြီးသောအခါမှ ခေါင်းစဉ်ကို ပြန်ပြင်လိုပါက ပြန်ပြင်လေ့ရှိသည်။ ပြန်ပြင်လေ့ရှိသည်က များပါသည်။ ဆောင်းပါးတပုဒ် စာတပုဒ်တွင် စစချင်း တွေ့ရမည်မှာ ထိုစာသည် မည်သို့သော စာမျိုးဖြစ်ကြောင်းကို ပြသသည့် သဘောသက်ရောက်သည့် ခေါင်းစဉ်ပင်ဖြစ်သည်။ ဤသို့သော အချက်ကြောင့် အကြောင်းအရာ တခုကို မူတည်ပြီး စာရေးပြီးပါမှ ခေါင်းစဉ်ကို သေသေချာချာ ရွေးချယ်လေ့ရှိသည်။

ခု ရေးသော ဆောင်းပါး၏ ခေါင်းစဉ်မှာ “ခေါင်းစဉ်တပ်ရန်” ဟူ၍ ဖြစ်ပါသည်။ စာရေးနေရင်း လေးပိုဒ်မြောက်ကို ရေးနေရာမှ တပ်ခဲ့မိသော ခေါင်းစဉ်ဖြစ်ပါသည်။ နေ့လည်စာ စားရမည့် အချိန်လည်း ရောက်လေပြီ။ မစဲတော့မည်ဟု ထင်ခဲ့သောမိုးသည်လည်း တိတ်သွားလေပြီ။ ညနေတွင် ကစားကွင်းသို့ သွားကြမည်။

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)
၂၂-သြဂုတ်-၂၀၁၈

(စာကြွင်း - တပုဒ်လုံး ရေးပြီးသွားသည်တွင် ခေါင်းစဉ်အား ပြန်ပြောင်းရန် စိတ်ကူးမရှိတော့ပါ။ စာဖတ်သူများအနေဖြင့် ကြိုက်နှစ်သက်သော ခေါင်းစဉ်မျိုးကို ပေးနိုင်ကြပါစေရန် ရည်ရွယ်ပါသည်)

စည်းကမ်းဆိုတာ

ရုံးကိုသွားတဲ့ ခရီးမှာ ရုံးမရောက်ခင် ရထားဘူတာရောက်တဲ့အခါ ဘတ်စ်ကားထပ်စီးရပါသေးတယ်။ အဲဒီကားကို ဂိတ်စကနေ စီးရပါတယ်။ ကားဂိတ်မှာ ကားစီးဖို့ တန်းစီစောင့်နေသူတွေဟာ မနက်ပိုင်း ၈ နာရီနဲ့ ၈ နာရီ ၄၅ မိနစ်ကြားမှာဆိုရင် နှစ်ထပ်ကားတစ်စီးစာထက်ပိုပါတယ်။ နှစ်ထပ်ကားတစ်စီးဟာ အပေါ်ထပ်မှာ တင်နိုင်တဲ့ ခရီးသည် အရေအတွက်က ၅၅ ယောက်ဖြစ်ပါတယ်။ အဲဒီ ၅၅ ယောက်ဆိုတာက ထိုင်စီးခရီးသည်ဖြစ်ပြီး အောက်ထပ်မှာတော့ ထိုင်စီးတင်မက မတ်တပ်ရပ်လည်းစီးလို့ရပါတယ်။

အဲဒီကားဂိတ်နဲ့ နီးနီးနားနားမှာ ဘတ်စ်ကားမှတ်တိုင်တစ်ခုရှိပါတယ်။ ဘတ်စ်ကားပေါ်ကနေ ဆင်းလာကြတဲ့ခရီးသည်တွေဟာ မှတ်တိုင်ကနေ ဘူတာရုံကိုပဲဖြစ်ဖြစ် ခုနက ပြောတဲ့ ဘတ်စ်ကားဂိတ်ကိုပဲဖြစ်ဖြစ် သွားတဲ့အခါ လမ်းတစ်လမ်းကို ဖြတ်ကူးရပါတယ်။ တစ်လမ်းမောင်းဖြစ်တဲ့ အဲဒီလမ်းဟာ ကားဂိတ်က ကားတွေ ခရီးသည်တင်ပြီး ထွက်လာတဲ့ လမ်းပေါ့။

လမ်းသွားလမ်းလာများ အဆင်ပြေစေဖို့ မီးပွိုင့်လည်း ရှိပါတယ်။ မီးပွိုင့်စိမ်းပြီး လူလမ်းလျှောက်နေတဲ့ သင်္ကေတလေး မီးပွိုင့်မှာ ပေါ်လာရင် လမ်းဖြတ်ကူးလို့ရပါတယ်။ အဲဒီမှာ မီးပွိုင့်ရောက်တဲ့အခါ ပြုမူကြတဲ့ အပြုအမူပေါ်မူတည်ပြီး လမ်းသွားလမ်းလာတွေကို အုပ်စုခွဲလိုက်ရင် သုံးမျိုးရပါတယ်။

ပထမတစ်မျိုးက မီးပွိုင့်စိမ်းတာကို စောင့်ပြီး ကူးတဲ့သူ အုပ်စုပါ။ သူတို့က အေးအေးဆေးဆေးပါပဲ။ မီးပွိုင့်နီနေရင် ကားရှင်းရှင်း မရှင်းရှင်း မကူးတဲ့သူတွေ။ မီးပွိုင့်စိမ်းတာကို စောင့်ပြီးမှ လမ်းကူးတဲ့သူတွေ။

ဒုတိယတစ်မျိုးက မီးပွိုင့်စိမ်းတာတွေ နီတာတွေ သိပ်မစဉ်းစားဘူး။ ကားရှင်း မရှင်းကြည့်ပြီး ကားရှင်းတာနဲ့ ကူးတဲ့သူတွေ။ သူတို့ရဲ့အတွေးအခေါ်က မီးပွိုင့်နီနေတာတော့ဟုတ်တယ်၊ ဒါပေမဲ့ ဘတ်စ်ကားလည်း မရှိဘူး၊ ဘာကြောင့် စိမ်းတာကို စောင့်ရမှာလဲ၊ နီလည်း ကူးမယ်ဆိုတဲ့ သူတွေပါ။

နောက်ဆုံးဖြစ်တဲ့ တတိယတစ်မျိုးက နီနေရင် မကူးသေးဘဲ ခဏစောင့်ကြည့်တယ်။ မီးပွိုင့်ကလည်း စိမ်းဖို့ ကြာလာ၊ ဖြတ်သွားတဲ့ ဘတ်စ်ကားကလည်း မရှိတဲ့အခါ၊ နောက်တခုက အလျင်လိုတဲ့အခါ (အလျင်လိုတယ်ဆိုတာက စီးမယ့်ဘတ်စ်ကား ဂိတ်ကို ဆိုက်လာတာမျိုး၊ ရထားမီအောင် ဘူတာကို ပြေးရတာမျိုးကို ဆိုလိုတာပါ) မီးပွိုင့်မီးနီလည်း ဖြတ်ကူးလိုက်တဲ့သူတွေ။ သူတို့တွေက အခြေအနေ နည်းနည်းကြည့်တဲ့ လူမျိုးပေါ့။ ဒုတိယလူမျိုးထက်စာရင် သူက ခဏစောင့်ကြည့်တယ်ဆိုတဲ့အပိုင်းလေးပဲ ပိုတယ်။

ကျနော်က သုံးမျိုးစလုံးမှာ ပါတယ်။ အများအားဖြင့် ပထမတစ်မျိုးထဲ ပါအောင် ကြိုးစားနေတုန်းရှိပါတယ်။

တရက်ကတော့ အဲဒီလမ်းကို ဖြတ်ကူးဖို့ ဖြစ်လာတော့ အများနဲ့အတူ လျှောက်လာရင်း မီးပွိုင့်ဆီရောက်တဲ့အခါ မီးက နီနေတယ်၊ ဘတ်စ်ကားက သူ့ဘက်က စိမ်းနေတဲ့အခါ မီးပွိုင့်မှာ ဘယ်ဖက်ကို ကွေ့ဖို့ ကြိုးစားနေတယ်။ ဒုတိယအုပ်စုထဲမှာ ပါတဲ့ လူတွေက ဘတ်စ်ကားနောက်ကနေ ဖြတ်ကူးကြတယ်။ မီးပွိုင့်က နီနေတုန်း။ ကျနော်လည်း စစချင်း မကူးဖြစ်သေးဘူး။ အခြေအနေကြည့်ပါတယ်။ တတိယအုပ်စုထဲပါသွားတယ်ပေါ့။ ကားဂိတ်လှမ်းကြည့်တော့ စီးမယ့်ကားက ဂိတ်ကို ဝင်လာနေပြီ။ ကဲ ငါလည်း ဖြတ်ကူးမှပဲဆိုပြီး လမ်းဖြတ်ကူးပါတယ်။ အတူတူကူးလာတဲ့သူ နှစ်ယောက်သုံးယောက်လောက်ရှိမယ် ထင်ပါတယ်။ လမ်းက ဘတ်စ်ကားနှစ်စီးစာ ယှဉ်မောင်းလို့ရတဲ့ အကျယ်ရှိပါတယ်။ လမ်းကူးပြီးမှ စောစောက ကွေ့ဖို့ပြင်နေတဲ့ ဘတ်စ်ကားကြီးကို လွန်တဲ့အခါမှာ ယူနီဖောင်းဖြူဝတ်ထားတဲ့ ပုဂ္ဂိိုလ်နှစ်ယောက်ကို လှမ်းမြင်လိုက်ရတယ်။ ယာဉ်ထိန်းရဲတွေပါ။ သူတို့က ဘာမှမပြောတဲ့အခါ ဘယ်လိုတုန်းဟ လို့တောင် တွေးမိပါသေးတယ်။ သူတို့တည့်တည့် မီးနီဖြတ်ကူးမိတာပါပဲ။ (ဆက်ဖတ်ကြည့်ရင် ဘာကြောင့်လဲဆိုတာ အဖြေပေါ်နိုင်ပါတယ်)

ဘတ်စ်ကားကို မီပါတယ်။ အပေါ်ထပ်မှာ ထိုင်ပါတယ်။ အဲဒီဘက်ကနေ မီးပွိုင့်နေရာကို ကောင်းကောင်းမြင်ရပါတယ်။ အဲဒီအခါမှာ ယာဉ်ထိန်းရဲကနေ လူတစ်ယောက်ကို လက်ပြတားပြီး အသေအချာ ရှင်းပြနေတာ တွေ့လိုက်ရပါတယ်။ ခြေဟန်လက်ဟန်ကြည့်ရတာမှာ ခင်ဗျား မီးပွိုင့်နီနေတာကို လမ်းဖြတ်ကူးလာတယ်။ ဒါက မကူးရဘူး။ နောက် မကူးပါနဲ့၊ စည်းကမ်းလိုက်နာပါ လို့ ပြောနေပုံပါပဲ။ ရှင်းပြပြီးတဲ့အခါ ဟိုလူကလည်း လက်မတွေထောင်ပြီး ကျေးဇူးတင်တဲ့ပုံစံပြောနေတာ တွေ့ပါတယ်။

စီးတဲ့ကားက အောက်ထပ်မှာ ခရီးသည်တွေ တင်နေတုန်းပါ။

အဲဒီတယောက် ပြီးသွားတဲ့အခါ ယာဉ်ထိန်းရဲလည်း မတ်တပ်ရပ်နေပါတယ်။ သူရပ်နေတဲ့နေရာကနေ လူတွေဟာ သူရှေ့မှာတင်ပဲ မီးပွိုင့်နီနေလျက်သားနဲ့ အခြားတဖက်ကို ဖြတ်ကူးသွားကြပြန်ပါတယ်။ သူ့ဆီကို ကူးလာတာက နှစ်ယောက်ပါ။ အမျိုးသားတစ်ယောက်နဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်။ ကျောပိုးအိတ်ကြီးကို ပိုးထားတဲ့ အမျိုးသမီးကို ဘာမှ မပြောဘဲ အမျိုးသားကိုတော့ လက်တားကာ ပညာပေးပါတယ်။ ပညာပေးတယ်ဆိုတာ စောစောက တစ်ယောက်ကို ရှင်းပြသလိုမျိုးပါ။ ပညာပေးခံရတဲ့ လူကလည်း နည်းနည်းတော့ စောဒက တက်ချင်ပုံရပါတယ်။ တစ်ဖက်ကို ကူးသွားတဲ့လူတွေကြတော့ ဘာမှ မပြောဘူး ဆိုချင်တဲ့ ပုံစံမျိုးပေါ့။

အဲဒီအချိန်မှာပဲ ဘတ်စ်ကားက ကားဂိတ်ကနေ စထွက်ပါတော့တယ်။

ဒီနေ့မနက်တော့ ပထမတစ်မျိုးဖြစ်အောင် ကြိုးစားမယ်ဆိုပြီး ကားဂိတ်မှာ ဘတ်စ်ကားဆိုက်လာတာတွေ့ပေမယ့် မီးစိမ်းအောင်စောင့်ပြီးမှ ကူးပါတယ်။ ယာဉ်ထိန်းရဲမရှိပါ။ တစ်ဖက်က ကူးလာတဲ့လူတစ်ယောက်ကလည်း မီးပွိုင့်စိမ်းတာကို အတော်ကြာအောင် စောင့်ပြီး ကူးတဲ့သူပါ။ ဒုတိယအုပ်စုနဲ့ တတိယအုပ်စုထဲမှာတော့ လူအတော်များတာ လေ့လာမိပါတယ်။

ကဲ ကျနော့်မိတ်ဆွေများလည်း ဘယ်အမျိုးအစားထဲမှာများ ပါဝင်နေကြသလဲဆိုတာ တစ်ဆိတ်လေး ဖြေကြည့်ကြပေါ့။

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)
၅-ဧပြီ-၂၀၁၈

(ပုံကတော့ အဲဒီလမ်းကို ရိုက်ထားတဲ့ပုံမဟုတ်ပါဘူး၊ ဒါပေမဲ့ ပုံမှာပါတဲ့ မီးပွိုင့်မှာတွေ့ရမယ့် မတ်တပ်ရပ်နေတဲ့ လူပုံစံက လမ်းဖြတ်မကူးရဆိုတဲ့ သင်္ကေတဖြစ်ပြီး လမ်းလျှောက်နေတဲ့ပုံကတော့ လမ်းဖြတ်ကူးလို့ရပြီဆိုတဲ့ သင်္ကေတပါ)

ရောင်းသူ ဝယ်သူ

ဖြစ်ရပ် (၁)

မနေ့နေ့လည်က ထမင်းသွားစားတဲ့အခါ ဝယ်တဲ့ဆိုင်ရှေ့မှာ တန်းစီ။ ရှေ့မှာ ဝယ်သူတစ်ယောက်ရှိ။ အဲဒီလူ မှာထားပြီးပြီလား ပိုက်ဆံရှင်းဖို့ စောင့်နေသလား မသဲကွဲ။ ရောင်းသူ နှစ်ယောက်မှာလည်း သူ့ဟာနဲ့သူ အလုပ်များနေပုံ။ တစ်ယောက်က ကဲ ဘာစားမလဲလို့ လက်ပြပြီးပြော။ ဒါဆို ရှေ့က တစ်ယောက် မှာထားပြီးသားဖြစ်မယ်လို့ ထင်။ အင်း ထမင်းစားမယ်ဗျာ၊ ဘာဟင်းထည့်၊ ရောင်းသူကလည်း ပန်းကန်မှာ ထမင်းထည့်၊ ဟင်းထည့်၊ နောက်ဘာထပ်ထည့်ဦးမလဲ ဆက်အမေးမှာ ရှေ့ကလူ မမှာရသေးတာ သူက သတိပြုမိ။

‌ရောင်းသူ။ ။ ဟာ တောင်းပန်ပါတယ်ဗျာ။ ထိုလူကို ကြည့်ရင်း တောင်းပန်။

အားနာမိတဲ့အတွက် ရောင်းသူ ကြည့်တဲ့ လူကိုပဲ အေးဗျာ ... ကျနော်လည်း တောင်းပန်ပါတယ်ဗျာလို့ ပြောလိုက်မိ။ ဝယ်သူကလည်း နှစ်ယောက်တည်း။

ထမင်းဟင်းထည့့်ပေးတဲ့ ရောင်းသူက ပိုက်ဆံယူ၊ ပိုက်ဆံအမ်းလုပ်ပေးတဲ့ သူ့လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်ကို သူ ရှေ့လူကို ကျော်ပြီး ရောင်းမိကြောင်း ပြောနေ။ ငွေရှင်းကောင်တာကိုင်တဲ့သူကလည်း ဝယ်သူကို ကြည့်ပြီး အမူအရာနဲ့ တောင်းပန်။ ကိုယ်တိုင်လည်း ထမင်းပန်းကန်ယူထွက်တဲ့အခါမှာ ရှေ့ကလူကို ဆောရီးနောက်တစ်ခါ ထပ်ပြော။ အဲဒီလူကလည်း ရပါတယ်ဆိုပြီး လက်ကာပြ။

ဖြစ်ရပ် (၂)

ဒီနေ့မနက်မှာ အီကြာကွေးနဲ့ လဘက်ရည်သွားဝယ်။ ရှေ့မှာ တန်းစီသူ မရှိ။ ရောင်းတဲ့သူက အီကြာကွေးထားတဲ့ ကောင်တာဘက်မှာ မရှိ။ တဘက်မှာက လဘက်ရည် ကော်ဖီရောင်းနေတဲ့ အန်တီကြီးတစ်ယောက်ရှိ။. သူက မအားသေး။

ဆက်စောင့်နေ။

ဝယ်သူတစ်ယောက် ဘေးနားလာရပ်။ သူက နောက်ကနေ တန်းမစီ။ အစတော့ ဘာတွေရှိလဲ ဘာတွေဝယ်စားရင်ကောင်းမလဲလို့ သူလိုက်ကြည့်နေတာလို့ထင်။ ကြည့်တာဆိုလည်း ကြည့်ဗျာ၊ ရှေ့ကလူကို အရင်ရောင်းရမှာ။ အရင်တန်းစီ အရင်ရ စနစ်။

ဆိုင်ထဲက အန်တီကြီးတစ်ယောက် ကောင်တာဘက်လာတဲ့အခါ သူက ဝယ်သူနှစ်ယောက်လုံးကို မြင်။

ဟိုလူက သူဝယ်မယ့်ဟာတွေကို ဦးစွာအရင်ပြော။ ရောင်းသူက ဘာမှ မမေးရသေး။ အန်တီကြီးက ဝယ်သူပြောတာကို ဆုံးအောင် နားထောင်။ ပြီးမှ ရှင့်ရှေ့မှာ ဝယ်သူရှိတယ်လေလို့ လက်ညှိုးညွှန်ပြီးပြော၊ ပုဂ္ဂိုလ်လည်း နည်းနည်းအောင့်သွားပုံရှိ။

ဆောရီးသံ မကြားရ၊ ဆောရီးအမူအရာ မမြင်ရ။

မှာစရာရှိတာမှာနေတဲ့အချိန် ပုဂ္ဂိုလ်က တခြားဘက် ထွက်သွား။ အမှန်က လဘက်ရည်သွားဝယ်တာဖြစ်။ ဒါကို မသိတဲ့ အန်တီကြီးက ဝယ်သူ စိတ်ဆိုးပြီး ထွက်သွားတယ်ထင်၊ ပွစိပွစိပြော။

ပိုက်ဆံရှင်းစရာရှိတာ ရှင်းပြီး လဘက်ရည်သွားဝယ်တော့ အနှီပုဂ္ဂိုလ်က ရှေ့မှာ ရှိနေ။ ဘာမှမမှာသေး။ ရှေ့က အဲဒီလူပိုက်ဆံရှင်းပြီးတော့မှ လဘက်ရည်ချိုချိုတခွက်မှာ။

လဘက်ရည်က မသောက်ခင်ကတည်းက ချိုနေပုံရှိ။

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)

၂၆-နိုဝင်ဘာ-၂၀၁၇

ကစားနည်း (၁)

The Hive @ NTU

ကလေးနဲ့ ကစားတဲ့ ကစားနည်း တစ်ခုပါ။ လူငယ်တွေ လူကြီးတွေလည်း ကစားနိုင်ပါတယ်။ အသစ်မဟုတ်ပါ။ အဟောင်းပါ။ ကစားနည်း အဟောင်းပါ။ ကစားဖူးကြမှာပါ။

ပါဝင်တဲ့ ပစ္စည်းတွေက အိပ်ရာ၊ စောင်၊ ခေါင်းအုံး၊ ဖက်လုံး၊ စာရွက်၊ သတင်းစာ၊ ခဲတံ ဖြစ်ပါတယ်။ နှစ်ယောက်ကနေ အများကစားနိုင်ပါတယ်။ 

ကစားနည်းက ဒီလိုပါ။

ခဲတံဖွက်တဲ့ကစားနည်းပါ။ ခဲတံနေရာမှာ တခြားအရာတခုခုနဲ့ အစားထိုးနိုင်ပါတယ်။ ခဲတံက ကလေးတွေအတွက် အန္တရာယ်ရှိနိုင်ပါတယ်။ ဒီမှာတော့ ခဲတံနဲ့ ကစားပါတယ်။

ခဲတံကို တယောက်က ဖွက်ရပါမယ်။ အိပ်ရာပေါ်မှာပဲ ဖွက်ရပါမယ်။ ဖွက်တဲ့အခါ ခေါင်းအုံး၊ စောင်၊ဖက်လုံး၊ စာရွက်၊ သတင်းစာစတာတွေသုံးပြီး ဖွက်နိုင်ပါတယ်။ တယောက်က ဖွက်နေတဲ့အခါ ကျန်သူတွေက မျက်စိမှိတ်ထားရပါမယ်။ ဖွက်လို့ပြီးတာနဲ့ ရှာလို့ ရပါပြီ။

သဲလွန်စ ပေးနိုင်ပါတယ်။ ခေါင်းအုံးတွေ အောက်မှာလား၊ စောင်တွေထဲမှာလား၊ အိပ်ရာအောက်မှာ မဖွက်ဘူး စသဖြင့်ပေါ့။ ဖွက်မယ့်အရာကို အိပ်ရာမှအပ တခြားနေရာမှာ ဖွက်လို့ မရပါဘူး။

နောက်တခါ ဖွက်တဲ့သူရဲ့ ကိုယ်ပေါ်မှာ ဖွက်ထားနိုင်ပါသေးတယ်။ 

လိုက်ရှာတဲ့ကလေးဟာ သူရှာနေတဲ့ ပစ္စည်းကို တွေ့သွားတဲ့အခါ အလွန်ပျော်မြူးလေ့ရှိပါတယ်။

သူတွေ့သွားတဲ့အခါမှာ သူ့ကို ထိုအရာဖွက်လိုက်ပါလို့ ပြောပါ။ သူဖွက်နေတဲ့အခါ ကျန်သူတွေက မျက်စိမှိတ်ပေးထားရပါမယ်။

သူ့အတွေးအခေါ်လေးသုံးပြီး နေရာရှာဖွက်ပါလိမ့်မယ်။ အဲဒီမှာ ကလေးနဲ့ကစားတဲ့ လူကြီးမှာ ပြုလုပ်ရမှာလေး ရှိပါတယ်။

လူကြီးဆိုတဲ့အတွက် ကလေးဖွက်ထားတဲ့ ပစ္စည်းကို ဘယ်နေရာမှာ ဘယ်လိုရှာရမယ်ဆိုတာ အလွယ်လေးဖြစ်နိုင်ပါတယ်။ ကလေးကိုလည်း ကြိုပြောထားရမှာက မပြောပြနဲ့နော်၊ ဖေဖေရအောင်ရှာနိုင်တယ် မေမေရအောင်ရှာနိုင်တယ်လို့ဖြစ်ပါတယ်။ လူကြီးဖြစ်တဲ့သူ မရှာတွေ့သမျှ ကလေးက မြူးတူးခုန်ပေါက်နေတတ်ပါတယ်။ သူဖွက်ထားတဲ့နေရာကို မရှာတွေ့လို့ သူပျော်နေပါတယ်။

လူကြီးတွေ နောက်ထပ်ပြုလုပ်ရမှာက၊ ဒီကစားနည်းဟာ ဖွက်တယ်၊ ရှာတယ်ဆိုရုံလေး ကစားတာ မဟုတ်ပါဘူး။ ကလေးကို ပျော်စေချင်တာ၊ လူကြီးတွေ ဘယ်လိုဖွက်သလဲဆိုတာကို ပြတာ၊ ကလေးရဲ့ဖန်တီးနိုင်စွမ်းကို လေ့လာတာ၊ နေရာကို သိတဲ့သူရဲ့ မပြောဘဲနေနိုင်စွမ်းကို ကြည့်ရှုတာ၊ အဲဒီအပြင် ကလေးကို သဲလွန်စပေးပြီး ရှာခိုင်းတာ၊ ကိုယ်ရှာတဲ့ အလှည့်မှာလည်း ကလေးကနေ သဲလွန်စပေးခိုုင်းတာ၊ သဲလွန်စပေးတတ်အောင် ဆောင်ရွက်ပေးတာတို့ ပြုလုပ်ပေးရမှာဖြစ်ပါတယ်။

ဒီကစားနည်းကို ပိုပြီး သွက်လက်စေတာက လူကြီးဖြစ်တဲ့သူက ဖွက်ထားတဲ့အရာကို တွေ့သွားပေမယ့် မတွေ့ယောင်ဆောင်ပြီး ဆက်လက်ရှာဖွေနေပြရမှာပဲဖြစ်ပါတယ်။ နောက်တော့မှာ ဟာ ဒီမှာ တွေ့ပြီဟေ့လို့ ပြောလိုက်ရမှာဖြစ်ပါတယ်။

ကစားခြင်းဖြင့် ကလေးများရဲ့ ဖန်တီးမှုကို လေ့လာကြပါစို့။

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)

၁၆-ဇူလိုင်-၂၀၁၇

နေရာပေးခံရခြင်း

"ဟေ့ ဒီမှာ လာထိုင်စမ်းပါကွာ"

ကားပေါ်တက်တက်ချင်းမှာပဲ နှစ်ယောက်တွဲခုံမှာ တယောက်တည်း နေရာယူထိုင်နေတဲ့ အန်ကယ်ကြီးတယောက်က တခုံစာထိုင်နိုင်အောင် နေရာပေးရင်း လှမ်းပြောတာကို ကြားလိုက်ရတာ။

"နေပါစေဗျာ ရပါတယ်" အေးအေးဆေးဆေးငြင်းလိုက်တယ်။

ကားက မှတ်တိုင်ကနေ စထွက်ပြီ။

"လာထိုင်ပါကွ နေရာလွတ်ပါတယ်"

ထူးဆန်းတာက လူငယ်တွေကပဲ သက်ကြီးရွယ်အိုတွေကို နေရာထိုင်ခင်းပေးကြတာ တွေ့ဖူးနေတော့ အခုလို အသက်ခြောက်ဆယ်ကျော်လောက်ရှိပုံရတဲ့ သက်ကြီးပိုင်းတယောက်က နေရာပေးတာဟာ ပထမဆုံးကြုံဖူးတာပါပဲ။

တခြားခရီးသည်တွေကလည်း ရုံးဝန်ထမ်းတွေ လူငယ်တွေ များတာကြောင့် မတ်တပ်ရပ်ပဲ စီးကြပါတယ်။

အဲဒါနဲ့ ဝင်ထိုင်ပြီးတဲ့အခါမှာ အန်ကယ်ကြီးက စကားတွေစပြောပါတော့တယ်။

- သူဟာ အသက် ၆၉ နှစ်ရှိပြီဖြစ်ကြောင်း 

- အလုပ်လုပ်ခွင့် မရှိတော့ကြောင်း

- ၂၆ နှစ်လောက်ကို instructor အနေနဲ့ လုပ်ခဲ့ကြောင်း

- သူတို့တုန်းက မနက် ၄ နာရီထကာ အလုပ်လုပ်ရကြောင်း

- အသက်ငယ်ရွယ်စဉ်မှာ အလုပ်လုပ်တာ ကျန်းမာတဲ့အတွက် အဆင်ပြေကြောင်း 

- သူက အခု သူ့သမီးမိသားစုထံ အလည်လာရာမှ ပြန်လာခြင်းဖြစ်ကြောင်း 

- စျေးထဲရှိ ဆိုင်တွင်လက်ဘက်ရည် တခွက် ၁.၃၀ စင်ကာပူဒေါ်လာ ရှိသော်လည်း Bus Interchange တွင် 90 cents သာရှိသဖြင့် အဲဒီကို သွားမှာဖြစ်ကြောင်း 

- အသက်ကြီးလာတဲ့အခါ သူတို့သည် အသုံးမလိုတော့သည့်သူများ ဖြစ်သွားကြောင်း စတာတွေကို ဆက်တိုက်ပြောသွားပါတယ်။

မှတ်တိုင်သုံးမှတ်တိုင်မြောက်လို့ ဆင်းရမယ့် နေရာရောက်တဲ့အခါ ဘိုင့်ဘိုင် လို့ နှုတ်ဆက်ပြီး ကားပေါ်မှ ဆင်းခဲ့ပါတယ်။

ဒီနေ့အတွေ့အကြုံလေးပေါ့ခင်ဗျာ။ ပြန်လည်မျှဝေတာပါ။

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)

၂၉-ဇွန်-၂၀၁၇

အဖွင့် အပိတ်

ရုံးက အပြန်တိုင်း ရထားစီးပြီး ကားထပ်စီးရတယ်။ ဟိုးတုန်းကတော့ ရထားဘူတာက ထွက်ရင် အိမ်ကို လမ်းလျှောက်ပြန်လေ့ရှိတယ်။ ကားမှတ်တိုင်က ရထားဘူတာရုံကနေဆို သိပ်မဝေးဘူး။ မီးပွိုင့်တစ်ခုကို ဖြတ်ကူးပြီးမှ ကားမှတ်တိုင်ကို ရောက်တယ်။ မီးပွိုင့်မကူးခင်ကနေ မှတ်တိုင်အထိဆို မီတာ တစ်ရာနီးပါးလောက်ပဲ ရှိတယ်။ မီးပွိုင့် မီးစိမ်းမှ တဘက်ကို ကူးလို့ရတယ်။ စီးမယ့်ကားက မီးမစိမ်းခင်မှာ ဝင်ရပ်ဖို့ သွားနေရင် နောက်ကားတစ်စီးကို ဆယ်မိနစ်လောက် စောင့်ရလေ့ရှိတယ်။ အဲဒီတော့ မှတ်တိုင်ကို ကားက ဝင်ရပ်နေတဲ့အချိန် မီးပွိုင့်ကလည်း စိမ်း၊ လမ်းကူးလို့ရပြီဆိုတာနဲ့ ကားစီးမယ့် သူတွေဟာ မှတ်တိုင်ရှိရာဆီ မီလိုမီငြား ပြေးလေ့ရှိကြတယ်။

ကားကပ္ပတိန်တွေက ငါ့ကား လူပြည့်မှ မှတ်တိုင်ကနေ ထွက်မယ်ဆိုတဲ့ သဘောထားရှိကြပုံမရပါ။သူ့ကားကို တက်နေတဲ့သူ မရှိတော့ရင် ကားတံခါးပိတ်ပြီး မှတ်တိုင်ကနေ မောင်းကြပါတယ်။

ဒီနေ့ကြုံခဲ့ရတာက ဒီလိုပါ။

မီးပွိုင့်မှာ စိမ်းတာကို စောင့်နေတုန်း (လူကူးအချက်ပြမီးစိမ်းတဲ့အခါလို့ ဆိုလိုတာ) စီးရမယ့် ကားက မှတ်တိုင်ကို ဝင်ဖို့ သွားနေတာ တွေ့လိုက်တယ်။ မှတ်တိုင်မှာလည်း အဲဒီကားကို လိုက်စီးမယ့် ခရီးသည်တွေ ရှိနိုင်တယ်။ ကားက မှတ်တိုင်မှာ ရပ်ပြီး ခရီးသည်တင်နေတဲ့အချိန်မှာမှ လူကူးအချက်ပြမီးက စိမ်းတယ်။ မီးပွိုင့်ကို ကူးတဲ့အခါ အေးအေးဆေးဆေးပဲ ကူးလိုက်တယ်။ နောက်ကားပဲ စောင့်စီးတော့မယ်ဆိုတဲ့ အတွေးနဲ့။ မီးပွိုင့်ကူးပြီးတဲ့အခါထိ ကားက ရပ်နေတုန်း။ ခရီးသည် သုံးယောက်လောက် တယောက်ချင်း ကားပေါ်တက်နေကြတာမြင်တယ်။ အဲဒီကား အဲဒီသုံးယောက်တင်ပြီးတာနဲ့ ကားတံခါးပိတ်ပြီး ထွက်မှာပဲ။ မပြေးတော့ဘူး။ ပြေးရင် အလကားနေ အလကား အင်အားကုန်ခန်းသွားမယ်။

ဒါမျိုးက ဖြစ်တတ်တဲ့ အတွေ့အကြုံရှိလို့ပါပဲ။ မီမယ်ဆိုပြီး ကားဆီကို အပြေးသွား၊ ကားတံခါးနားရောက်တော့ တံခါးပိတ်ပြီး ကားကထွက်၊ ပိတ်ပြီးသွားတဲ့ တံခါးကို ပြန်ဖွင့်ဖို့ဆိုတာ တော်တော်ခက်ပါတယ်။ တွေ့ဖူးတာမှာ အဲဒီလို တံခါးပိတ်သွားတော့ ပြေးလာတဲ့ တချို့ခရီးသည်တွေက ကားတံခါးကို လက်သီးတွေ လက်ဝါးတွေနဲ့ သွားထုကြ ရိုက်ကြ (ဖွဖွလေး)လုပ်ပြီး တံခါးဖွင့်ပေးဖို့ ပြောတာမျိုးပြုမူကြတယ်။ ကားကပ္ပတိန်တွေက အလေးမမူဘဲ မှတ်တိုင်ကနေ ကားကို ထွက်တယ်။ ထိုလူတွေမှာဟာ ကျန်ခရီးသည်တွေရဲ့ မျက်လုံးတွေကြားထဲ အနေခက် အထခက် ဖြစ်စေခဲ့တယ်။

အဲဒီလို မပြေးဘဲ ပုံမှန်လမ်းလျှောက်သွားနေတဲ့အခါ အရှေ့က လျှောက်နှင့်နေတဲ့ နှစ်ယောက်သုံးယောက်လောက်က ကားဆီကို စပြေးပါတယ်။ ကားပေါ်ကို နောက်ဆုံးခရီးသည်တစ်ယောက်တက်နေပါပြီ။ ပြေးတဲ့သူထဲက ခပ်သွက်သွက်ပြေးလိုက်တဲ့သူက တံခါးမပိတ်ခင် ရောက်သွားတယ်။ သူ ကားပေါ်တက်သွားတယ်။ အဲဒီမှာပဲ နောက်က လိုက်ပြေးသွားတဲ့သူတွေ ဆက်တက်ကြတယ်။ ဘေးနားမှာ လျှောက်နေတဲ့ အန်တီကြီးက ပုံမှန်လမ်းလျှောက်နေရာကနေ ဝုန်းဆို ထပြေးသွားတယ်။ ကားတံခါးဆီရောက်ဖို့ ခြေလှမ်း ၁၅ လှမ်းလောက် လှမ်းရမှာ။ အန်တီကြီး မီတော့မယ်။ ကားတံခါးက မပိတ်သေးဘူး။

လမ်းလျှောက်နေရင်း စဥး်စားတယ်။ အန်တီကြီးနောက် လိုက်ပြေးရင် ကောင်းမလားပဲ။ မီလိုမီငြားပေါ့။ အရမ်းမပြေးချင်တဲ့အတွက် ခြေလှမ်းတဲ့နှုန်းကိုသာ မြှင့်လိုက်တယ်။ ကားတံခါးက ပိတ်တော့မယ်။ ဟိုအန်တီကြီး ကားအပေါက်ဝက ခြေနင်းခုံကို တက်နေပြီ။ လှမ်းနေရင်းမှာ ဘေးကနေ အရိပ်တစ်ခုဖြတ်သွားတာ သတိထားမိလိုက်တယ်။ သူက ကျော်တက်သွားတယ်။ အန်တီကြီး နောက်တစ်ယောက်ပဲ။ လက်ထဲမှာ အထုပ်လေးတစ်ထုပ်တောင် ကိုင်ထားသေး။ သူက နောက်ကနေ အပြေးလေး လိုက်လာပြီး ရှေ့က အန်တီကြီးနောက် လိုက်တက်သွားတယ်။

ဘာမှ ချီတုံချတုံစဉ်းစားမနေတော့ဘဲ ကားပေါ်တက်လိုက်တယ်။ ဟုတ်တယ်လေ၊ ကားတံခါးဝလည်း ရောက်နေပြီ၊ တံခါးကလည်း မပိတ်သေးဘူး၊ အဲ ပိတ်တော့မယ့်ဆဲဆဲလေးမှာ။ ဒီအခြေအနေမှ တက်မလိုက်ရင် ငတုံးပဲ။ ကားစီးကဒ်ကို စက်ပေါ်တင်ပြီး ကားကပ္ပတိန်ကို ကြည့်လိုက်တော့ သူက ကားတံခါးကို ပိတ်လိုက်ပြီ။ ဒါပေမယ့် ကားမထွက်သေးဘဲ တံခါးကို ပြန်ဖွင့်တယ်။ လူငယ်တစ်ယောက် အမောတကောပြေးလာလို့ဖြစ်တယ်။ အဲဒီတစ်ယောက်ကားပေါ်ရောက်မှ တံခါးပိတ်ပြီး သူက ကားစထွက်ဖို့ပြင်တယ်။

ကားဘီးမလှိမ့်ခင်မှာ ခရီးသည်တစ်ယောက်ပြေးလာသေးတယ်။ ကားကပ္ပတိန်က တံခါးဖွင့်မပေးတော့ဘူး။ ဟိုလူလည်း မကျေမနပ်ဖြစ်ပြီး ကျန်ခဲ့တယ်။

အဲဒါနဲ့ ကားက မှတ်တိုင်ကနေ ထွက်လာပါတော့တယ်။

ကားစီးအတွေ့အကြုံတစ်ခုပေါ့။ စင်ကာပူမှာပါ။

Cloudy view from MBS Sky Park

 

 

 

Water Lily

Singapore Flyer

Before the sunset,  background with the blue sky, took those photos with Canon Powershot A430. After that, found myself in the flyer capsule, got the height of 165 metres, viewing the beauty of Singapore night.

Singapore Flyer

The photos were taken from Garden by the Bay.

The lights from the passenger-boat were reflected in the water.

The time was around 6:30 pm.



Garden By the Bay

Taken from the entrance of the Garden by the Bay.

The daylight was about to end. Regret that I should have taken a lot of photos from this angle.

 

    I question myself why I did not take photos from same point when I came back from it, it became dark, ah I see, we were middle of there when the sound of the lights was playing.           

MBS Singapore

Singapore River

A day with Clouds

Singapore River

The photos were taken when I visited to Raffles Place.

While I was shooting some photos with the Singapore River background, a ferry-boat was passing by.

Without hesitating, I found myself taking photos one by one.It was about 5 p.m.
The sunlight was covering the river and other bank over here, over there, before it was going to disappear.
Sunlight, River, Ferry-boat, Passengers (tourists), Buildings, Trees, Bridge, Clouds and Shadows.
Each shows their strengths , Yeah .. I will be happy if you get something from these.

Buildings under the Blue Sky

Two Fighters, white clouds, blue sky, buildings of jurong west.



Blue Sky above the buildings

Pretty sky! Excellent sky! I should have taken so much photos.