မနက်က ရုံးတက်ဖိုု့သွားရင်း ဘတ်စ်ကားစီးရာမှာ ကြုံရတာလေးပေါ့။ ဂိတ်စက စီးတဲ့အတွက် ထိုင်ခုံနှစ်ခုံတွဲလျက်ရှိတဲ့နေရာက မှန်နားကပ်လျက်ထိုင်ခုံမှာ ထိုင်စီးလိုက်တယ်။ နှစ်မှတ်တိုင်မြောက်လောက်မှာ ဘေးနားထိုင်ခုံကို နယ်ခံတယောက် လာထိုင်တယ်၊ သူက ကျောပိုးအိတ်ကို အောက်ချထားပြီး ဖုန်းကြည့်နေတယ်။ နောက်တမှတ်တိုင်မှာ တက်တဲ့သူများတဲ့အတွက် နောက်က ထိုင်ခုံတွေ လူပြည့်သွားပုံရတယ်။ ကားက မှတ်တိုင်ကနေ ထွက်တယ်။ နောက်နားကပ်လျက်ထိုင်ခုံကနေ အမျိုးသမီးတယောက်အသံကြားရတယ်။ သူက တရုတ်စကားနဲ့ပြောပေမယ့် စကားလုံးတလုံးကတော့ တရုတ်စကားမဟုတ်ဘူးဆိုတာ သိလိုက်တယ်။
vomit ဆိုတာ ကြားလိုက်သလိုပဲ။ နောက်လှည့်မကြည့်ဘဲနဲ့ မှန်းကြည့်မိတာက သားအမိနှစ်ယောက်ပြောနေဆိုနေကြတာ။ ဒီအထိ ဘာပြဿနာမှ မရှိသေး။ ထပ်ပြောနေတဲ့ စကားတွေထဲမှာ vomit စကားလုံးကို သုံးလေးခါ ကြားရပြီးတဲ့နောက် ပလတ်စတစ်ထုတ်သံ၊ အမေဖြစ်သူက သမီးဖြစ်သူကို မြည်တွန်တောက်တီးသံကို တဆက်တည်းကြားလိုက်ရတယ်။ အသံတွေနဲ့အတူ အနံ့ပါ ရလိုက်တယ်၊ အဲကွန်းကားဖြစ်လို့ထင်ပါရဲ့၊ ပေါင်မုန့်နံ့ စူးစူးလေးဖြစ်ပါတယ်။
ကားက မှတ်တိုင်ဝင်ရပ်နေပြီ။ အမေဖြစ်သူက သမီးကို ဆွဲခေါ်ပြီး ကားပေါ်ကနေ အမြန်ဆင်းသွားကြတယ်။ ကြည့်မိလိုက်တော့ ကလေးမလေးက ခြောက်နှစ် ခုနစ်နှစ်အရွယ်၊ ဘောင်းဘီရှည်ဝတ်ထားပြီး ဥသြဆွဲာထားတာတွေကို သူ့ရဲ့ အနွေးထည်ဂျာကင်လေးနဲ့ အုပ်ထားလျက်၊ ပုံစံကြည့်ရတာ ကလေးမလေး အစာမကြေဖြစ်ပြီး ဥသြဆွဲတာ ဖြစ်နိုင်တယ်။ သူတို့ ကားပေါ်က ဆင်းတဲ့အခါ အတက်အဆင်း တံခါးနားမှာ မတ်တပ်ရပ်စီးနေတဲ့ ခရီးသည် လူကြီးတယောက်က ကူညီပေးတယ်။ မှတ်တိုင်ကနေ ကားထွက်တယ်။
ခုနက ခရီးသည်ကြီးဟာ လွတ်သွားတဲ့ထိုင်ခုံကို မထိုင်ခင်မှာ သူမြင်လိုက်ရတဲ့ မြင်ကွင်းကို ကားကပ္ပတိန်ကို သွားအကြောင်းကြားတယ်။ ကားကပ္ပတိန်က ကားမောင်းနေရင်း နားထောင်တယ်။ နောက်တမှတ်တိုင်ရောက်တဲ့အခါ အတက်အဆင်းခရီးသည်မရှိပေမယ့် ကားရပ်ပြီး ကားကပ္ပတိန်က ထိုင်ခုံကနေထလာတယ်။ သူလက်ထဲမှာလည်း ရေဗူးနှစ်ဗူးယူလာတယ်။ ခရီးသည်ကြီးက ပြောတာမှာ ရေနဲ့မရဘူး၊ စက္ကူဖြစ်ဖြစ် အဝတ်စုတ်ဖြစ်ဖြစ်နဲ့မှ ရမယ်လို့ ကြားလိုက်တယ်။ ကားကပ္ပတိန်လည်း နောက်နားက ခရီးသည်တွေကို ခင်ဗျားတို့မှာ စက္ကူအပိုများ ရှိကြသလားလို့ မေးသံကြားရတယ်။ ခရီးသည်ကြီးမှာ ရှိတာက တစ်သျှူးစက္ကူပါးပါးလေးပဲရှိတယ်။ ဘေးနားက ဖုန်းပွတ်နေတဲ့ လူက ပလတ်စတစ်ယူမလားလို့ မေးပြီး သူ့ကျောပိုးအိတ်ထဲကနေ ထုံးထားတဲ့ ပလတ်စတစ်အိတ်တခုကို ဖြည်ပေးနေတယ်။ ကျနော်လည်း အဲဒီမှ အိတ်ထဲမှာ အပိုထည့်လာတဲ့ မီးဖိုချောင်သုံးစက္ကူနှစ်ပိုင်းကို ထုတ်ပြီး ပေးလိုက်တယ်။ ခရီးသည်ကြီးလည်း ရလာတဲ့ စက္ကူတွေ ပလတ်စတစ်တွေနဲ့ ထိုင်ခုံသန့်ရှင်းရေးလုပ်ငန်းကို လုပ်တယ်။
လေးရက်ပိတ်ပြီး အလုပ်ပြန်ဝင်ကြတဲ့နေ့ဖြစ်လို့ ကားပေါ်ပါတဲ့ တချို့ခရီးသည်တွေလည်း ရုံးနောက်ကျမှာကို တွေးပူနေမိကြမယ်ဆိုတာ ခရီးသည်ကြီးက နားလည်ပုံရတယ်။ ဘာကြောင့်လဲဆို အမှိုက်ထုပ်ကို မှတ်တိုင်မှာရှိတဲ့ အမှိုက်ပုံးထဲသွားထည့်ပြီး ကားပေါ်ပြန်တက်လာချိန်မှာ ကျန်တဲ့ခရီးသည်တွေကို သူက ဆောရီးပါလို့ တောင်းပန်နေတယ်။ ကားက မှတ်တိုင်ကနေ ထွက်တယ်။ ခရီးသည်ကြီးက သူသန့်စင်ပေးလိုက်တဲ့ ထိုင်ခုံနှစ်ခုံက တခုံမှာ ဝင်ထိုင်ရင်း ပလတ်စတစ်အိတ်ထုတ်ပေးခဲ့တဲ့ ဖုန်းသုံးနေဆဲလူကို ကျေးဇူးတင်ကြောင်း ပြောနေတယ်။ စက္ကူပိုင်းပေးတဲ့သူဟာ ကျေးဇူးတင်စကားမရသေးဘဲ ဒီခရီးသည်ကြီးရဲ့ လုပ်ပုံကိုင်ပုံတွေကို စိတ်ထဲကနေ ချီးမွမ်းနေမိတယ်။ သူသာ မလုပ်ရင် ခရီးတလျှောက်လုံး ပေါင်မုန့်နံ့လည်း သင်းနေမယ်၊ ထိုင်ခုံနှစ်ခုံလည်း ထိုင်သူမဲ့မယ်။
ဆင်းရမယ့် မှတ်တိုင်ရောက်တဲ့အခါ ဆင်းဖို့ပြင်တယ်။ ထိုင်ခုံကနေ ထွက်လို့ရအောင် ဖုန်းကိုင်နေဆဲလူက တဖက်ကို ကို်ယ်လေးယို့ပြီး နေပေးတယ်။ နောက်မှာထိုင်နေတဲ့ ခရီးသည်ကြီးက လှမ်းပြောတယ်၊
“ဟေ့ ... စက္ကူပိုင်း ပေးတဲ့အတွက် ခင်ဗျားကို ကျေးဇူးတင်ပါတယ်” တဲ့။
ဒီလိုလူမျိုးတွေ ဒီနိုင်ငံမှာ ရှိနေတယ်။
ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)
၁၃-သြဂုတ်-၂၀၁၉
(၂၀၁၉ တုန်းက ရေးခဲ့တဲ့စာ ပြန်ဖတ်ကြည့်တော့ ဒါလေးကို ဇာတ်လမ်းတိုရိုက်ရင် အတော်ကြည့်ကောင်းမှာပဲတွေး)
No comments:
Post a Comment