ရောင်းသူ ဝယ်သူ

ဖြစ်ရပ် (၁)

မနေ့နေ့လည်က ထမင်းသွားစားတဲ့အခါ ဝယ်တဲ့ဆိုင်ရှေ့မှာ တန်းစီ။ ရှေ့မှာ ဝယ်သူတစ်ယောက်ရှိ။ အဲဒီလူ မှာထားပြီးပြီလား ပိုက်ဆံရှင်းဖို့ စောင့်နေသလား မသဲကွဲ။ ရောင်းသူ နှစ်ယောက်မှာလည်း သူ့ဟာနဲ့သူ အလုပ်များနေပုံ။ တစ်ယောက်က ကဲ ဘာစားမလဲလို့ လက်ပြပြီးပြော။ ဒါဆို ရှေ့က တစ်ယောက် မှာထားပြီးသားဖြစ်မယ်လို့ ထင်။ အင်း ထမင်းစားမယ်ဗျာ၊ ဘာဟင်းထည့်၊ ရောင်းသူကလည်း ပန်းကန်မှာ ထမင်းထည့်၊ ဟင်းထည့်၊ နောက်ဘာထပ်ထည့်ဦးမလဲ ဆက်အမေးမှာ ရှေ့ကလူ မမှာရသေးတာ သူက သတိပြုမိ။

‌ရောင်းသူ။ ။ ဟာ တောင်းပန်ပါတယ်ဗျာ။ ထိုလူကို ကြည့်ရင်း တောင်းပန်။

အားနာမိတဲ့အတွက် ရောင်းသူ ကြည့်တဲ့ လူကိုပဲ အေးဗျာ ... ကျနော်လည်း တောင်းပန်ပါတယ်ဗျာလို့ ပြောလိုက်မိ။ ဝယ်သူကလည်း နှစ်ယောက်တည်း။

ထမင်းဟင်းထည့့်ပေးတဲ့ ရောင်းသူက ပိုက်ဆံယူ၊ ပိုက်ဆံအမ်းလုပ်ပေးတဲ့ သူ့လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်ကို သူ ရှေ့လူကို ကျော်ပြီး ရောင်းမိကြောင်း ပြောနေ။ ငွေရှင်းကောင်တာကိုင်တဲ့သူကလည်း ဝယ်သူကို ကြည့်ပြီး အမူအရာနဲ့ တောင်းပန်။ ကိုယ်တိုင်လည်း ထမင်းပန်းကန်ယူထွက်တဲ့အခါမှာ ရှေ့ကလူကို ဆောရီးနောက်တစ်ခါ ထပ်ပြော။ အဲဒီလူကလည်း ရပါတယ်ဆိုပြီး လက်ကာပြ။

ဖြစ်ရပ် (၂)

ဒီနေ့မနက်မှာ အီကြာကွေးနဲ့ လဘက်ရည်သွားဝယ်။ ရှေ့မှာ တန်းစီသူ မရှိ။ ရောင်းတဲ့သူက အီကြာကွေးထားတဲ့ ကောင်တာဘက်မှာ မရှိ။ တဘက်မှာက လဘက်ရည် ကော်ဖီရောင်းနေတဲ့ အန်တီကြီးတစ်ယောက်ရှိ။. သူက မအားသေး။

ဆက်စောင့်နေ။

ဝယ်သူတစ်ယောက် ဘေးနားလာရပ်။ သူက နောက်ကနေ တန်းမစီ။ အစတော့ ဘာတွေရှိလဲ ဘာတွေဝယ်စားရင်ကောင်းမလဲလို့ သူလိုက်ကြည့်နေတာလို့ထင်။ ကြည့်တာဆိုလည်း ကြည့်ဗျာ၊ ရှေ့ကလူကို အရင်ရောင်းရမှာ။ အရင်တန်းစီ အရင်ရ စနစ်။

ဆိုင်ထဲက အန်တီကြီးတစ်ယောက် ကောင်တာဘက်လာတဲ့အခါ သူက ဝယ်သူနှစ်ယောက်လုံးကို မြင်။

ဟိုလူက သူဝယ်မယ့်ဟာတွေကို ဦးစွာအရင်ပြော။ ရောင်းသူက ဘာမှ မမေးရသေး။ အန်တီကြီးက ဝယ်သူပြောတာကို ဆုံးအောင် နားထောင်။ ပြီးမှ ရှင့်ရှေ့မှာ ဝယ်သူရှိတယ်လေလို့ လက်ညှိုးညွှန်ပြီးပြော၊ ပုဂ္ဂိုလ်လည်း နည်းနည်းအောင့်သွားပုံရှိ။

ဆောရီးသံ မကြားရ၊ ဆောရီးအမူအရာ မမြင်ရ။

မှာစရာရှိတာမှာနေတဲ့အချိန် ပုဂ္ဂိုလ်က တခြားဘက် ထွက်သွား။ အမှန်က လဘက်ရည်သွားဝယ်တာဖြစ်။ ဒါကို မသိတဲ့ အန်တီကြီးက ဝယ်သူ စိတ်ဆိုးပြီး ထွက်သွားတယ်ထင်၊ ပွစိပွစိပြော။

ပိုက်ဆံရှင်းစရာရှိတာ ရှင်းပြီး လဘက်ရည်သွားဝယ်တော့ အနှီပုဂ္ဂိုလ်က ရှေ့မှာ ရှိနေ။ ဘာမှမမှာသေး။ ရှေ့က အဲဒီလူပိုက်ဆံရှင်းပြီးတော့မှ လဘက်ရည်ချိုချိုတခွက်မှာ။

လဘက်ရည်က မသောက်ခင်ကတည်းက ချိုနေပုံရှိ။

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)

၂၆-နိုဝင်ဘာ-၂၀၁၇

ပတ်ချာလည်

တနေ့မှာ အရံဟင်းအနေနဲ့ ချဉ်ပေါင်ချဉ်ရည်ဟင်းကို ကလေးအမေက ချက်ကျွေးပါတယ်။ ကလေးအဖေက ညစာစားရင်းနဲ့ ဒီလိုပြောမိတယ်။

"ချဉ်ပေါင်ဟင်းမှာ မျှစ်လေး တစ်ဖက်နှစ်ဖက်လောက်ပါရင် ပိုကောင်းမယ်ကွာ"။

ချဉ်ရည်ဟင်းကို ဇွန်းနဲ့ ခပ်သောက်ရင်း တစ်ခွန်းမက ဆိုမိတာ။ အဲဒီမှာ ထမင်းစားရင်းနဲ့ ကလေးအဖေနဲ့ ကလေးအမေ ဒီလို ဒိုင်လေးတွေ ပြောဖြစ်ကြတယ်။

"အင်းလေ နောက်တစ်ခါချက်ရင် မျှစ်ထည့်ချက်တာပေါ့"

"မျှစ်ထည့်တာတော့ ဟုတ်ပါပြီ။ ချဉ်ပေါင်ထပ်ဝယ်ရမယ်ထင်တယ်။ ချဉ်ပေါင်ကလည်း အိမ်နားဆိုင်မှာ ရှိတချက် မရှိတချက်နဲ့"

"အခုချက်ပြီးတာတောင် ချဉ်ပေါင်က တစ်စည်းပိုသေးတယ်လေ။ ထပ်ဝယ်ဖို့ မလိုတော့ဘူး"

အဲဒါနဲ့ နောက်နှစ်ရက်မြောက်မှာ ချဉ်ပေါင်နဲ့မျှစ်ချဉ်ရည်ဟင်း စားရပါတယ်။ ဟင်းထည့်ပန်းကန်လုံးထဲမှာ ချဉ်ပေါင်နဲ့မျှစ် ဒန့်နေကြသလိုပါပဲ။ ငရုတ်သီးစိမ်း ပင်နံသီးလေးတွေကလည်း တချက်တချက် ဝင်ဝင်စပ်ပါသေးတယ်။

စားရင်းသောက်ရင်းနဲ့ ဒိုင်တွေ ပစ်ကြပြန်ပါတယ်။

"ချဉ်ဟင်းက သောက်လို့ကောင်းကွာ၊ မျှစ်လေးတွေလည်း ပါတော့။ ဒါနဲ့ မျှစ်က ဘယ်ကသွားဝယ်လိုက်သလဲ"

"မြို့ထဲ မသွားဖြစ်တော့ ဟိုဘက်လမ်းကူးပြီး ကုန်စုံဆိုင်ကြီးဆီကနေ ဝယ်လိုက်တယ်၊ မြန်မာမျှစ်တော့ ဘယ်ဟုတ်ပါ့မလဲ၊ စားရတာတော့ အဆင်ပြေတယ်မဟုတ်လား"

"အား ... ပြေတယ် ပြေတယ်၊ ဒါမျိုး စားရတာ ကောင်းတယ်။ ဒီနိုင်ငံက လူတွေတော့ ဒါမျိုးစားဖူးကြမှာ မဟုတ်ဘူး။ ဒီလောက်ကောင်းတဲ့ အရသာကို ဒို့တတွေပဲ သိတာ"

"ဝယ်ကောင်းကောင်းနဲ့ ဝယ်ထားလိုက်တာ မျှစ်တောင် ပိုသေးတယ်။ ချဉ်ပေါင်ကတော့ ဟိုတစ်ခါက ပိုတဲ့ တစ်စည်းကို ချက်လိုက်တာဆိုတော့ မရှိတော့ဘူး"

"အေးပါကွာ၊ ရုံးက အပြန် ကြုံတဲ့အခါ ချဉ်ပေါင်ရွက်တွေ့ရင် ဝယ်ခဲ့လိုက်မယ်"

အဲဒီလိုနဲ့ ... ရက်အနည်းငယ်အကြာ ....

ဒီတစ်ခါတော့ ဒိုင်မပစ်တော့ဘဲ ဖုန်းအချင်းချင်း စာလုံးပစ်ကြပါတယ်။

"ကလေးအမေရေ ... ချဉ်ပေါင်ဟင်းချက်စားကြဦးမလား၊ ရုံးကနေ မကြာခင်ပြန်တော့မယ်"

"ဝယ်ခဲ့ ကလေးအဖေ .... ချဉ်ရည်ဟင်းမချက်ဘဲ မျှစ်နဲ့ရောကြော်မယ်လေ ဒီတစ်ခေါက်တော့"

"အိုကေ"

ချဉ်ပေါင်ရွက်ကြီးတွေ အတော်ဖားတာတွေ့တာနဲ့ အားရဝမ်းသာစွာပဲ နှစ်စည်းဝယ်လိုက်ပါတယ်။ အဝသာ ကြော်ပေတော့ ကလေးအမေရေပေါ့။

"ဟင် .. ချဉ်ပေါင်က နှစ်စည်းတောင်မှ"

"ဟုတ်တယ် မျှစ်ပိုတယ်ဆို၊ အဲဒါနဲ့ ရောကြော်လိုက်ကြတာပေါ့"

"ဒါပေမဲ့ မျှစ်က တစ်ထုပ်ပဲ ကျန်တော့တာ"

"ကြည့်သာ စီစဉ်လိုက်ပါ ကလေးအမေရာ"

နောက်တစ်နေ့ ရုံးကအပြန် အိမ်အရောက် ...

"ချဉ်ပေါင်ကြော်န့ံ သင်းပျ့ံနေပါလား၊ စားကြမယ်ဟေ့"

"ဟား ... ဒီတစ်ခါ အတော်များတာပဲ၊ မျှစ်ထည့်လိုက်လို့ များသွားပုံပဲ"

"ချဉ်ပေါင်တစ်စည်း ကျန်သေးတယ်လေ၊ နှစ်စည်းဆိုရင် မျှစ်နဲ့ မမျှဖြစ်နေမှာ"

"ဒါဆို မျှစ်ဝယ်ရဦးမှာပေါ့"

ထိုသို့ဆိုရင်း ကလေးအဖေလည်း ချဉ်ပေါင်ပြုံးပြုံးကာ မျှစ်တစ်ဖက်ကို ဇွန်းနဲ့ ခပ်၍ ပါးစပ်ထဲထည့်ပြီး အသာအယာဝါးနေပါတော့သတည်း။

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)

၁၀-နိုဝင်ဘာ-၂၀၁၇

ဘယ်လိုမေးမလဲ

ခင်ဗျားဟာ အခန်းတစ်ခုထဲမှာ ပိတ်မိနေတယ်ဆိုပါစို့။ အခန်းထဲမှာ တံခါးနှစ်ခုရှိတယ်။ တစ်ခုက သေခြင်းကို ဖြစ်စေတဲ့ တံခါးဖြစ်ပြီး ကျန်တစ်ခုက လွတ်မြောက်ခြင်းကို ဖြစ်စေတဲ့ တံခါးဖြစ်တယ်။ သဘောက သေခြင်းဆိုတဲ့တံခါးကို ဖွင့်ပြီးထွက်ခဲ့ရင် သေခြင်းနဲ့ ကြုံရမှာဖြစ်ပြီး လွတ်မြောက်ခြင်းတံခါးကို ဖွင့်ပြီးထွက်နိုင်ခဲ့ရင်တော့ အခန်းထဲကနေ လွတ်မြောက်မှာဖြစ်ပါတယ်။

အခန်းထဲက တံခါးတစ်ခုစီရဲ့ အနားမှာ ဖုန်းတစ်လုံးစီရှိကြတယ်။ တံခါးတွေရဲ့ တဖက်ခြမ်း၊ အခန်းအပြင်ဘက်စီမှာ လူတစ်ယောက်စီထိုင်နေကြတယ်။ အဲဒီလူနှစ်ယောက်မှာလည်း တစ်ယောက်က အမြဲတမ်းမှန်မှန်ကန်ကန်ပြောတဲ့သူဖြစ်ပြီး ကျန်တစ်ယောက်က အမြဲလိုလို မမှန်မကန်ပြောတဲ့သူဖြစ်တယ်။ ဖုန်းတွေထားတဲ့ရည်ရွယ်ချက်က အဲဒီလူနှစ်ယောက်ထဲက တစ်ယောက်ယောက်ကို အခန်းထဲမှာရောက်နေတဲ့လူက ဆက်သွယ်မေးမြန်းနို်င်ဖို့ဖြစ်တယ်။ အခန်းအပြင်ဘက်က လူနှစ်ယောက်ရှိရာမှာ ကြိုက်ရာလူတစ်ယောက်နဲ့ ဆက်သွယ်စကားပြောဆိုခွင့် ရမှာဖြစ်ပြီး မေးခွန်းတစ်ခွန်းသာ မေးခွင့်ရှိတယ်။ အပြင်က လူနှစ်ယောက်က ဘယ်ဟာ သေခြင်းတံခါး၊ ဘယ်ဟာ လွတ်မြောက်ခြင်းတံခါးဆိုတာကို သိတဲ့သူများ ဖြစ်တယ်လို့ ဆိုတယ်။

သေခြင်းတံခါးကို အဖြူရောင်သုတ်ထားပြီး ၊ လွတ်မြောက်ခြင်းတံခါးကို အနက်ရောင်သုတ်ထားတယ်။ အခန်းထဲက လူက ဘယ်ဟာ သေခြင်းတံခါး၊ ဘယ်ဟာ လွတ်မြောက်ခြင်းတံခါးဆိုတာ မသိဘူး။ သူမြင်ရတဲ့ အဖြူရောင်တံခါး၊ အနက်ရောင်တံခါးအနေနဲ့ပဲသိတယ်။

အခု သူလွတ်မြောက်ရေးအတွက် ဘယ်တံခါးကို ဖွင့်ရမလဲဆိုတာ သူမသိဘူး။ မသိတဲ့အတွက် မေးနိုင်အောင် တံခါးတွေအနီးက ဖုန်းတွေသုံးပြီး အပြင်က လူနှစ်ယောက်ရှိတဲ့အထဲက တစ်ယောက်ကိုသာ မေးရတော့မယ်။ လူနှစ်ယောက်ကိုလည်း ဘယ်သူက မှန်မှန်ကန်ကန်ပြောတဲ့သူ၊ ဘယ်သူက မမှန်မကန်ပြောတဲ့သူဆိုတာ သူမသိဘူး။ ဘယ်လိုမေးမလဲ။ တစ်ယောက်ထဲကိုသာ မေးနိုင်တာဖြစ်ပြီး တစ်ခွန်းသာမေးနိုင်တာဖြစ်တယ်။ 

အဲဒီမှာ စဉ်းစားနည်း၊ မေးနည်းကို စကြည့်ရအောင်ပါ။ ဘယ်လိုမေးခွန်းမျိုးကို မေးကြမှာလဲတဲ့။

အများမေးမယ့် မေးခွန်းက “ဘယ်တံခါးဟာ လွတ်မြောက်ခြင်းတံခါးဖြစ်မလဲ” ဆိုတဲ့မေးခွန်းဖြစ်မှာပါပဲ။ ဒါဟာ အတော်ရိုးတဲ့ မေးခွန်းဖြစ်တာကြောင့်ဖြစ်ပါတယ်။

အဲဒီလိုမေးရင် ကိုယ်မေးတာခံရတဲ့သူဟာ မှန်ကန်တဲ့သူဆိုရင်တော့ အမှန်ကိုပြောတာနဲ့ ကြုံမှာပဲ။

ဒါပေမဲ့ အမှားပြောတဲ့သူနဲ့ ကြုံလိုက်ရရင်တော့ သေခြင်းတံခါးကို သွားဖွင့်ခိုင်းမှာပါပဲ။ အမေးခံရတဲ့သူအပေါ်မူတည်ပြီး မတူညီတဲ့ အဖြေကို ရနိုင်ပါတယ်။

ဒါဆို ဘယ်လိုမေးရမလဲ။

ဘယ်လိုမေးရမလဲဆိုတော့ တံခါးတွေရဲ့အကြောင်းကို သိထားတဲ့သူနှစ်ယောက်ထဲက တစ်ယောက်ကို ဒီလိုမေးရပါမယ်တဲ့။

“ဟိုတစ်ယောက်ဆိုရင် ဘယ်တံခါးကို ညွှန်ပြမှာလဲ” ဆိုတဲ့ မေးခွန်းကို မေးရမှာဖြစ်တယ်လို့ ပြောပါတယ်။

အမေးခံရတဲ့သူက မှန်ကန်တဲ့သူဆိုရင် ဘယ်လိုဖြေမလဲဆိုတော့ တစ်ခြားတစ်ယောက်ဆိုရင် သေခြင်းတံခါးဖြစ်တဲ့ အဖြူရောင်တံခါးကို ညွှန်ပြမယ်လို့ ဖြေမှာ ဧကန်ပါပဲ။ ပြောင်းပြန်ပြန်ယူရင် သူသာပြောခွင့်ရရင် လွတ်မြောက်ခြင်းတံခါးဖြစ်တဲ့ အနက်ရောင်တံခါးကို ညွှန်ပြပြောပြမှာပါပဲ။ သူဟာ မလိမ်တဲ့သူဖြစ်လို့ သူအမှန်သိထားတဲ့အတိုင်း ဘယ်တံခါးက လွတ်မြောက်ခြင်းတံခါးဆိုတာ သိတဲ့အတွက် သိတဲ့အတိုင်း အမှန်ပြောမှာဖြစ်ပါတယ်။ အခုတော့ သူ့အတွက်ဖြေခိုင်းတာမဟုတ်ဘဲ တခြားတယောက်ဆိုရင် ဘယ်လိုဖြေလိမ့်မလဲလို့ မေးတဲ့အတွက် သူမဖြေတဲ့ အဖြေ၊ လိမ်ပြောတဲ့သူဖြေမယ့်အဖြေကို ဖြေပေးလိုက်တာဖြစ်ပါတယ်။ သူဆိုရင် မှန်တာကို ဖြေမယ်၊ သူမဟုတ်တဲ့အတွက် မှားတာကို ဖြေနိုင်တာပဲလို့ ပြောမှာပါပဲ။

အမေးခံရတဲ့သူက မမှန်မကန်တဲ့သူဖြစ်ရင်ရောတဲ့။

“တစ်ခြားတစ်ယောက်ဆိုရင် ဘယ်တံခါးကို ညွှန်ပြမှာလဲ” ဆိုတဲ့ မေးခွန်းကို သေခြင်းတံခါးကိုပဲ ညွှန်ပြပါလိမ့်မယ်လို့ ဆိုပါတယ်။ ဘာဖြစ်လို့ သူက ဒီလိုဖြေဖြစ်လည်း ဆိုတော့ လိမ်တဲ့သူဟာ သူလိမ်ကြောင်းမပြချင်လို့ပဲဖြစ်တယ်လို့ ပြောရမှာဖြစ်ပါတယ်။ မှန်ကန်တဲ့သူဟာ လွတ်မြောက်ခြင်းတံခါးကို ပြောမှာဖြစ်တယ်လို့ သူပြောမှာ မဟုတ်တဲ့အတွက်ကြောင့်ပါပဲ။ သူက လိမ်မယ့်သူကိုး။

အဲဒါကြောင့် မေးခွန်းတစ်ခွန်းသာ မေးခွင့်ရမယ်ဆိုရင် ဘယ်သူ့ကိုပဲ မေးမေး “ဟိုတစ်ယောက်ဆိုရင် ဘယ်တံခါးကို ညွှန်ပြမှာလဲ” ဆိုတဲ့မေးခွန်းကို မေးလိုက်ရင်ဖြင့် သေခြင်းတံခါးဆိုတဲ့ တံခါးကို သေချာပေါက်သိနိုင်မှာဖြစ်ပြီး အဖြေရဲ့ ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်တဲ့ လွတ်မြောက်ခြင်းတံခါးကို ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ဆွဲဖွင့်နိုင်လိမ့်မယ်လို့ ပြောထားပါတယ်။

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)

ဝန်ခံချက်။ ။ “100 Essential Things You Didn’t Know You Didn’t Know” ဆိုတဲ့ စာအုပ်ထဲက ပထမဆုံးဖတ်ဖြစ်ခဲ့တဲ့ “The Wonders of Tautology” ဆိုတဲ့ ဆောင်းပါးကို ကောက်နုတ်ဖော်ပြပါတယ်။ Professor John D. Barrow ရေးသားပြုစုပါတယ်။ စာကြည့်တိုက်က ငှားလာတဲ့ အဲဒီစာအုပ်ထဲက အဆိုပါ ဆောင်းပါးကိုဖတ်ပြီး Tautology (Logic) ဆိုတာကို အင်တာနက်ပေါ်မှာ သဘောလောက်ဆက်လက်လေ့လာကြည့်ဖြစ်သွားပါတယ်။

အခန်းပေါင်းစုံ စာသင်ပွဲကြီး

လေးတန်းလို့ ခေါ်တဲ့ စတုတ္ထတန်းမှာပေါ့။ ဟေ့ကောင်လေး မင်း ဘယ်နှတန်းရောက်ပြီလဲလို့ မေးရင် စတုတ္ထတန်းလို့ ဘယ်သောအခါမှ မဖြေဘူး။ လေးတန်းရောက်ပြီဗျလို့ပဲ ဖြေတယ်။ အဲဒီတုန်းက လေးတန်းရောက်ပြီဆိုရင် ဒါဟာ မူလတန်းအဆင့်မှာ အကြီးဆုံးအတန်းပဲ။

အကြီးဆုံးအတန်းဆိုတော့ အောက်က သူငယ်တန်း၊ ပ ဒု တ တန်းတွေနဲ့ယှဉ်ရင် သူက စီနီယာပဲ။

အဲဒီလေးတန်းရောက်တဲ့နှစ်မှာ စာကို ဖိဖိစီးစီးကျက်ကြရတယ်။ ကျက်ရဆို လေးတန်းသည် အစိုးရစစ်တဲ့ စာမေးပွဲဖြစ်လို့ပဲ။ ဟဲ့ ပေါ့ပေါ့မနေနဲ့နော် ငါတို့က ထုတ်တဲ့ မေးခွန်း ဖြေရမှာ မဟုတ်ဘူး။ သားရေ စာတွေကျက်ဟ သချာင်္တွေ တွက်ဟ မီးနင်းတွေကျက်ဟ။ မီးနင်းဆိုလို့ လျှောက်မတွေးနဲ့ဦး။ အင်္ဂလိပ်စကားလုံး meaning ကို မြန်မာမှုပြုထားခံရတဲ့ စကားလုံးကို ပြောကြဆိုကြတာ။

အဲဒါနဲ့ တနှစ်ပတ်လုံး အပင်ပန်း အဆင်းရဲခံပြီး အမျိုးမျိုးသော ထိုးနှက်မှုတွေကြားမှာ စာတွေကြိုးစားခဲ့ရတယ်။ ဘာတုန်းဟ အမျိုးမျိုးသော ထိုးနှက်မှုတွေလို့မေးရင် တခြားတော့ မဟုတ်ဘူး။ အစိုးရစစ်တဲ့ စာမေးပွဲနော် စာတွေရပြီလားလို့ အိမ်နီးချင်းတွေက ပြုံးပြုံးလေးထိုးနှက်တယ်။ တနင်္ဂနွေနေ့လိုမျိုး ညဘက် တီဗီမှာပြတဲ့ ရုပ်ရှင်ဇာတ်လမ်းကောင်းတာကို သွားကြည့်တဲ့အခါ အတော်စာရလို့ လာကြည့်တာလားဟင် ဆိုတာမျိုး ခနဲ့တာတွေ၊ သောကြာနေ့လို့မျိုး ကျောင်းဆင်းပြီး ညနေပိုင်းမှာ ဘောလုံးကန် ဂေါ်လီရိုက်တာမျိုးဆိုရင် အိမ်စာတွေ ပြီးပြီလားလို့ မေးသွားကြသူတွေက တဖုံနဲ့ ဒါမျိုးလေးတွေကို ဖြတ်ကျော်ခဲ့ရတယ်။

အလယ်တန်းကျောင်းဖြစ်တဲ့အတွက် လေးတန်းအခန်းပေါင်းက လေးခန်းရှိမယ်လို့ ပြန်တွေးယူရတယ်။ မှတ်မိတာက အေခန်းဆိုတဲ့အခန်းပဲ။ အဲဒီအခန်းမှာက လူတော်တွေများသလို ကောင်မလေးချောချောတွေလည်း များတယ်။ မုန့်စားကျောင်းဆင်းချိန် ကျောင်းပတ်တဲ့အခါ ခဏ ခဏ သွားတတ်တဲ့ အခန်းပါပဲ။

စာမေးပွဲကြီး စစ်ခါနီးတဲ့အခါမှာတော့ အချိန်ပိုခေါ်ပါတယ်။ 

အဲဒီမှာ အခန်းပေါင်းစုံ စာသင်ပွဲကြီး ဆိုတာ စတင်ကြုံရပါတော့တယ်။

လေးခန်းလုံးကို ပေါင်းလိုက်ပါတယ်။ ကျောင်းဆောင်ရဲ့ အပေါ်ထပ်ဟာ အခန်းကျယ်ဖြစ်တဲ့အတွက် စာသင်ခုံတွေ ထိုင်ခုံတွေကို ဖယ်လိုက်ပြီး လေးတန်း ကျာင်းသူ ကျောင်းသားတွေဟာ သစ်သား ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ထိုင်ပြီး စာသင်ကြရပါတယ်။ လေးခန်းပေါင်းဖြစ်တဲ့အတွက် စာသင်တဲ့ ဆရာ ဆရာမတွေဟာ နောက်က စာသင်သူတွေ ကြားရအောင် အသံတော်တော်ကျယ်ကျယ် ထုတ်ကာ စာသင်ပေးကြရတဲ့အတွက် ဆရာ ဆရာမတွေလည်း အတော် ပင်ပန်းကြရပါတယ်။

လေးတန်းကျောင်းသူ ကျောင်းသားတွေအတွက်ကတော့ ပျော်စရာကြီးဖြစ်ပါတယ်။

ဘာကြောင့်လဲဆို လေးခန်းပေါင်းလိုက်တဲ့အခါ အေခန်းက ဘယ်မှာထိုင်၊ ဘီခန်းက ဘယ်မှာထိုင် စသည်ဖြင့် သတ်မှတ်ပေးတာ မရှိပါဘူး။ အဲဒီတော့ အဆင်ပြေရာ နေရာတွေမှာ ထိုင်ကြတာပေါ့။ ဒါဟာ ဆယ်ကျော်သက်ရောက်တော့မယ့် ရောက်ခါစ ကျောင်းသားအတွက် အခွင့်ကောင်းပဲဖြစ်ပါတယ်။ ကြိုက်တဲ့နေရာ ထိုင်လို့ ရတယ်ဆိုတဲ့အတွက် ချောချောလှလှလေးတွေ ရှိတဲ့နေရာ ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ သူငယ်ချင်းတွေ နေရာလုကြပါတယ်။

အေခန်းက မဒီတွေကို ဘီခန်းတို့ စီခန်းတို့က ငနဲတွေက ဂေါ်နေတဲ့အခါ အေခန်းက ငနဲတွေက မာန်ဖီကြပါတယ်။ ဒီလိုပါပဲ ကိုယ့်အခန်းက ခပ်လှလှကျောင်းသူကို တခြားအခန်းက မျှော်ကြည့်တာကို တွေ့တဲ့အခါ လက်သီးလေးပြကြ အံလေးကြိတ်ပြကြနဲ့ပေါ့။

ထမင်းစားချိန်ဆိုရင် အိမ်ကနေ ထမင်းဘူးတွေ သံပရာရည်တွေ ဘာတွေညာတွေ လာပို့ကြ၊ ဟင်းပေါင်းတွေစားကြနဲ့ ကြည်နူးစရာကောင်းလှပါတယ်။

စာသင်ချိန်မှာတော့ ဆရာ ဆရာမတွေက တပည့်တို့ ဒီအပုဒ်ကို ဒီလိုမေးရင် ဘယ်လိုဖြေမှာလဲ ကဲ ဖြေကြပါဦးဆိုရင် လေးခန်းပေါင်းရှိတဲ့ သင်တန်းသားတွေဟာ တိတ်ဆိတ်သွားလိုက်တာများ ချောက်ခြားစရာတောင် ဖြစ်ပါတယ်။

စာမေးပွဲဖြေဖို့ တပတ်လောက်အလိုမှာ ကြေညာချက်ထွက်လာပါတယ်။ အစိုးရစစ်စာမေးပွဲမဟုတ်တော့ပါတဲ့။ မြို့နယ်စစ်စာမေးပွဲလိုလို ကိုယ့်ကျောင်းကိုယ်စစ်လိုလိုမျိုး ဖြစ်သွားပါတယ်။

အဲဒါနဲ့ ကိုယ့်အိမ်မှာပဲကိုယ် စာပြန်ကျက်ကြပေတော့လို့ ဆိုတဲ့အတွက် အခန်းပေါင်းစုံ စာသင်ပွဲကြီးကနေ မခွဲချင်ဘဲ ခွဲကြရပါတယ်။

ဒါပဲ ကောင်းပါတယ်လေ၊ အိမ်မှာ စာကျက်တဲ့အတွက် စာတခုတည်းကိုပဲ အာရုံထည့်ပြီး ကျက်နိုင်ခဲ့တယ် မဟုတ်လား။

အခန်းပေါင်းစုံ စာသင်ပွဲကြီးကို အမှတ်ရလျက် ....

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)

၆-သြဂုတ်-၂၀၁၇

(နေ့စွဲတပ်မှပဲ ဒီနေ့ဟာ ဟီရိုရှီးမားမြို့ အနုမြူဗုံးကြဲခံရတဲ့ နေ့ပဲလို့ အမှတ်ရမိပါတယ်၊ အဲဒီအနုမြူဗုံးကို နာမည်ပေးထားတာက Little Boy တဲ့လေ)

ကစားနည်း (၁)

The Hive @ NTU

ကလေးနဲ့ ကစားတဲ့ ကစားနည်း တစ်ခုပါ။ လူငယ်တွေ လူကြီးတွေလည်း ကစားနိုင်ပါတယ်။ အသစ်မဟုတ်ပါ။ အဟောင်းပါ။ ကစားနည်း အဟောင်းပါ။ ကစားဖူးကြမှာပါ။

ပါဝင်တဲ့ ပစ္စည်းတွေက အိပ်ရာ၊ စောင်၊ ခေါင်းအုံး၊ ဖက်လုံး၊ စာရွက်၊ သတင်းစာ၊ ခဲတံ ဖြစ်ပါတယ်။ နှစ်ယောက်ကနေ အများကစားနိုင်ပါတယ်။ 

ကစားနည်းက ဒီလိုပါ။

ခဲတံဖွက်တဲ့ကစားနည်းပါ။ ခဲတံနေရာမှာ တခြားအရာတခုခုနဲ့ အစားထိုးနိုင်ပါတယ်။ ခဲတံက ကလေးတွေအတွက် အန္တရာယ်ရှိနိုင်ပါတယ်။ ဒီမှာတော့ ခဲတံနဲ့ ကစားပါတယ်။

ခဲတံကို တယောက်က ဖွက်ရပါမယ်။ အိပ်ရာပေါ်မှာပဲ ဖွက်ရပါမယ်။ ဖွက်တဲ့အခါ ခေါင်းအုံး၊ စောင်၊ဖက်လုံး၊ စာရွက်၊ သတင်းစာစတာတွေသုံးပြီး ဖွက်နိုင်ပါတယ်။ တယောက်က ဖွက်နေတဲ့အခါ ကျန်သူတွေက မျက်စိမှိတ်ထားရပါမယ်။ ဖွက်လို့ပြီးတာနဲ့ ရှာလို့ ရပါပြီ။

သဲလွန်စ ပေးနိုင်ပါတယ်။ ခေါင်းအုံးတွေ အောက်မှာလား၊ စောင်တွေထဲမှာလား၊ အိပ်ရာအောက်မှာ မဖွက်ဘူး စသဖြင့်ပေါ့။ ဖွက်မယ့်အရာကို အိပ်ရာမှအပ တခြားနေရာမှာ ဖွက်လို့ မရပါဘူး။

နောက်တခါ ဖွက်တဲ့သူရဲ့ ကိုယ်ပေါ်မှာ ဖွက်ထားနိုင်ပါသေးတယ်။ 

လိုက်ရှာတဲ့ကလေးဟာ သူရှာနေတဲ့ ပစ္စည်းကို တွေ့သွားတဲ့အခါ အလွန်ပျော်မြူးလေ့ရှိပါတယ်။

သူတွေ့သွားတဲ့အခါမှာ သူ့ကို ထိုအရာဖွက်လိုက်ပါလို့ ပြောပါ။ သူဖွက်နေတဲ့အခါ ကျန်သူတွေက မျက်စိမှိတ်ပေးထားရပါမယ်။

သူ့အတွေးအခေါ်လေးသုံးပြီး နေရာရှာဖွက်ပါလိမ့်မယ်။ အဲဒီမှာ ကလေးနဲ့ကစားတဲ့ လူကြီးမှာ ပြုလုပ်ရမှာလေး ရှိပါတယ်။

လူကြီးဆိုတဲ့အတွက် ကလေးဖွက်ထားတဲ့ ပစ္စည်းကို ဘယ်နေရာမှာ ဘယ်လိုရှာရမယ်ဆိုတာ အလွယ်လေးဖြစ်နိုင်ပါတယ်။ ကလေးကိုလည်း ကြိုပြောထားရမှာက မပြောပြနဲ့နော်၊ ဖေဖေရအောင်ရှာနိုင်တယ် မေမေရအောင်ရှာနိုင်တယ်လို့ဖြစ်ပါတယ်။ လူကြီးဖြစ်တဲ့သူ မရှာတွေ့သမျှ ကလေးက မြူးတူးခုန်ပေါက်နေတတ်ပါတယ်။ သူဖွက်ထားတဲ့နေရာကို မရှာတွေ့လို့ သူပျော်နေပါတယ်။

လူကြီးတွေ နောက်ထပ်ပြုလုပ်ရမှာက၊ ဒီကစားနည်းဟာ ဖွက်တယ်၊ ရှာတယ်ဆိုရုံလေး ကစားတာ မဟုတ်ပါဘူး။ ကလေးကို ပျော်စေချင်တာ၊ လူကြီးတွေ ဘယ်လိုဖွက်သလဲဆိုတာကို ပြတာ၊ ကလေးရဲ့ဖန်တီးနိုင်စွမ်းကို လေ့လာတာ၊ နေရာကို သိတဲ့သူရဲ့ မပြောဘဲနေနိုင်စွမ်းကို ကြည့်ရှုတာ၊ အဲဒီအပြင် ကလေးကို သဲလွန်စပေးပြီး ရှာခိုင်းတာ၊ ကိုယ်ရှာတဲ့ အလှည့်မှာလည်း ကလေးကနေ သဲလွန်စပေးခိုုင်းတာ၊ သဲလွန်စပေးတတ်အောင် ဆောင်ရွက်ပေးတာတို့ ပြုလုပ်ပေးရမှာဖြစ်ပါတယ်။

ဒီကစားနည်းကို ပိုပြီး သွက်လက်စေတာက လူကြီးဖြစ်တဲ့သူက ဖွက်ထားတဲ့အရာကို တွေ့သွားပေမယ့် မတွေ့ယောင်ဆောင်ပြီး ဆက်လက်ရှာဖွေနေပြရမှာပဲဖြစ်ပါတယ်။ နောက်တော့မှာ ဟာ ဒီမှာ တွေ့ပြီဟေ့လို့ ပြောလိုက်ရမှာဖြစ်ပါတယ်။

ကစားခြင်းဖြင့် ကလေးများရဲ့ ဖန်တီးမှုကို လေ့လာကြပါစို့။

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)

၁၆-ဇူလိုင်-၂၀၁၇

ပြန်ပြောင်းပြောပြီးပြိုင်ပြုံးပြီ

တရက်မှာတော့ ရည်းစားသက်တမ်း မကြာသေးတဲ့ ကောင်လေးတစ်ယောက်ဟာ သူ့ရည်းစားနဲ့ အတူတူ စာသင်ကျောင်းကနေ ပြန်လာရော ဆိုပါတော့။ 

ရည်းစားဖြစ်သူ ကောင်မလေးက ကောင်လေးကို အဖြေပေးပြီးတဲ့ နောက်မှာပဲ စည်းကမ်းလေးတွေ သတ်မှတ်ပေးထားတာရှိတယ်။ အဲဒါက ဘာလဲဆို လူမြင်ကွင်းပဲ ဖြစ်ဖြစ် မမြင်ကွယ်ရာမှာပဲဖြစ်ဖြစ် ခပ်ကင်းကင်းနေရမယ်ဆိုတာတို့၊ ပခုံးမကိုင်ရဘူး လက်မကိုင်ရဘူး ဆိုတာတို့ စတာတွေဖြစ်ပါတယ်။ ရည်းစားရခါစ ကလေးမလေးတွေဟာ ဒီလိုပဲ ဖြစ်တတ်ကြတာကို နောက်ပိုင်းနှစ်တွေကြာတဲ့အခါမှ ကောင်လေးက ဆည်းပူးမိပါတယ်။ 

ကောင်လေးကလည်း သူ့ကောင်မလေးကို အတော့်ကို ချစ်ခင်ရှာတော့ စည်းကမ်းတွေကို သေသေချာချာ လိုက်နာတယ်။ 

ဘတ်စ်ကားစီးလို့ နှစ်ယောက်တွဲထိုင်ခုံလွတ်နေရင် အတူတူမထိုင်ဘူး။ ကောင်မလေးကိုသာ ထိုင်စေတယ်။ သူကတော့ အနားမှာပဲ မတ်တပ်ရပ်စီးလေ့ရှိတယ်။ နေရာမရလို့ မတ်တပ်ရပ်စီးရရင်လည်းပဲ ပခုံးချင်းမထိအောင် သတိထားပြီး စီးလေ့ရှိတယ်တဲ့။ အဲဒီလိုပဲ ရုပ်ရှင်ကြည့်ရင်လည်းပဲ ဟိုးနောက်ဆုံးခုံတွေမှာ မကြည့်ဘဲ အလယ်ခုံလောက်ကို ရှေ့နောက်ထိုုင်ခုံလက်မှတ်ရွေးဝယ်လေ့ရှိတယ်။ အတူတူတွဲမကြည့်ကြဘူးတဲ့။ 

စားသောက်ဆိုင်တွေမှာ နှစ်ယောက်စားတယ်ဆိုရင်လည်း ဘယ်သောအခါမှ တခြားရည်းစားသနာတွေလို နှစ်ယောက်နီးနီးကပ်ကပ်ဘေးချင်းယှဉ်ထိုုင်ပြီး စားလေ့မရှိဘူး။ မျက်နှာချင်းဆိုင် ထိုင်ပြီး စားလေ့ရှိတယ်။ ကောင်လေးကတော့ ဒါကိုပဲ ဘယ်လိုမျိုးပြောသလဲဆိုရင် တယောက်မျက်နှာတယောက်ကြည့်ပြီး စားသောက်ရတဲ့အတွက် အစားအသောက်တွေဟာ အရသာမရှိတာတောင်မှ နတ်သုဒ္ဓါတမျှ ကောင်းမွန်လှကြောင်း ဖွဲ့နွဲ့ပြောလေ့ရှိပါတယ်။ ဖွဲ့နွဲ့ပြောတာကလည်း တခြားသူကို ပြောလို့မရတော့ သူ့ရည်းစားဖြစ်တဲ့ ကောင်မလေးကိုပဲ ပြောရတာပေါ့။ ထပ်ခါထပ်ခါပြောလွန်းအားကြီးတဲ့အခါ အဲဒီလိုတော့ မပြောပါနဲ့၊ ဒါဟာ အတိသယဝုတ္တိအလင်္ကာမြောက်လွန်းအားကြီးသွားတဲ့ပုံစံလိုဖြစ်နေပြီလို့ ကောင်မလေးက နှုတ်ခမ်းလေးစူကာ သတိပေးလေမှ သိပ်မပြောရှာတော့ဘူး။

ဒီလိုနဲ့ ကာလကြာလာတဲ့အခါ သူတို့တွေဟာ မေတ္တာမျှနေကြသူတွေမှန်း ကောင်လေးရဲ့သူငယ်ချင်းတွေက တဖြည်းဖြည်းနဲ့ သိလာသတဲ့။ ကောင်မလေးဘက်က သူငယ်ချင်းတွေလည်း မသိဘူးလားလို့ မေးရင်၊ သိရင်သိမှာပါပဲ၊ သိလား မသိလားဆိုတဲ့အကြောင်းတွေကို ကောင်မလေးက ဘာမှ စကားမဟတဲ့အတွက် အဲဒါနဲ့ ပတ်သက်လို့ ဘာမှ မသိရပါဘူးလို့ ကောင်လေးက ဆိုပါတယ်။ ကောင်လေးမှာ ကောင်မလေးရှိနေမှန်း သိသွားတဲ့ အပေါင်းအသင်းရောင်းရင်းတွေက တည့်တည့်မတီးဘဲ ဘေးတီးကြပါလေရော။ 

"ကောင်မလေးက မင်းကို တော်တော်ချစ်ပုံရတယ်နော်၊ လက်လေးတောင် ကိုင်လျှောက်ကြတာ မတွေ့ရတော့လေ" ဆိုတာက တမျိုး။ 

"'ဒီလိုုပုံစံမျိုးဆို မင်းကလေးမလေးက သူ့မှာ တခြားတယောက်ယောက်များ ရှိနေလို့လားကွာ" ဆိုတာက တဖုံ။ 

"လက်ကိုင်တာများကွာ၊ ချစ်သူတွေ သမီးရည်းစားတွေ ဒီလိုပဲ လျှောက်နေကြတာ။ ဒါက ကြော်ငြာတာတမျိုးအပြင် ဒါ ငါ့ကောင်မလေးပဲ လာမထိနဲ့ ငါနဲ့ ငြိနေတာဆိုတာမျိုး ပြောထားတာလည်း ဖြစ်တယ်ကွ၊ ငါတို့ကတော့ မင်းဘော်ဒါမို့လို့ သိတာ၊ တချို့မသိတဲ့သူတွေက မင်းတို့ နှစ်ယောက်ကို သူငယ်ချင်းတွေပဲလို့ ထင်မှာပေါ့။ လက်ကိုတော့ ရအောင်ကိုင်ကွ" လို့ မြှောက်ပေးကြတဲ့သူတွေကလည်း တသွယ်။

ကောင်လေးကတော့ ဘယ်သူတွေ ဘယ်လိုပြောပြော မတုန်မလှုပ်တဲ့ ခါကာဘိုရာဇီအသွင်ပေါ့။ ကောင်မလေးကိုလည်း သူက ယုံကြည်သတဲ့။ ကောင်မလေး ချမှတ်ထားတဲ့ စည်းကမ်းချက်တွေကို လိုက်နာသတဲ့။ တခုမှ ဖောက်ဖျက်တာ မရှိသေးဘူးတဲ့။ 

အဲဒီကောင်လေးဟာ အစပိုင်းမှာ ပြောထားခဲ့သလို ကောင်မလေးနဲ့အတူတူ စာသင်ကျောင်းကနေ ပြန်လာခဲ့သတဲ့။

ကောင်မလေးနေတဲ့နေရာကို ခါတိုင်းနေ့တွေလိုပဲ လမ်းလျှောက်စကားပြောရင်းလိုက်ပို့ဖို့ ကားလမ်းကူးကြရတာပေါ့။ ခပ်ကင်းကင်းနေရမယ်ဆိုတော့ လက်တကမ်းအကွာက ဘေးချင်းယှဉ်ပြီး လမ်းကူးကြရတာပေါ့။ 

အဲဒီလို ကားလမ်းကူးကြတဲ့အခါမှာ ကားလမ်းတဖက်မရောက်မီမှာပဲ အစိုးရိမ်ကြီးလွန်းတဲ့ကောင်လေးဟာ ကောင်မလေးချမှတ်ထားတဲ့ စည်းကမ်းချက်ထဲက တစ်ခုကို ချိုးဖောက်မိလိုက်ပါသတဲ့။ 

အဲဒီအဖြစ်လေးဟာ သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ရင်ထဲမှာ ယနေ့အထိ လှုပ်လှုပ်ရှားရှားဖြစ်နေဆဲဖြစ်တဲ့ အဖြစ်လေးပေါ့ကွယ်။ ကြည်နူးစရာကောင်းလွန်းတဲ့အတွက် ကောင်လေးတဖြစ်လဲ အန်ကယ်ကြီးဟာ ကောင်မလေးတဖြစ်လဲ အန်တီကြီးကို ဒီဖြစ်ရပ်လေးအကြောင်း ခဏခဏ ပြောတိုင်းပြောတိုင်း အန်တီကြီးကလည်း ပြုံးပြုံး ပြုံးပြုံးနဲ့ သဘောကျကာ နားထောင်နေဆဲ ဖြစ်ပါသတဲ့။ ကြည်နူးအပြုံးလား၊ ရှက်ပြုံးလား ဆိုတာတော့ သူပဲ သိပါလိမ့်မယ်ကွဲ့။ လမ်းကြုံရင်တော့ မေးကြည့်ကြပေါ့။ 

ကဲ ကဲ ... အဲဒါကတော့ နည်းလမ်းကောင်းတစ်ခုကို လက်ဆင့်ကမ်းပေးလိုက်တယ်လို့ မယူဆဘဲ တကယ်ဖြစ်ခဲ့တဲ့ ကြည်နူးဖွယ် ဖြစ်စဉ်တစ်ခုကို ပြန်လည်ပြောပြခြင်းလို့ပဲ ဆိုကြပါစို့ တူလေး တူမလေးတို့။ 

စာနဲ့အတူ တွဲလိုက်တဲ့ပုံက အဲဒီ အန်ကယ်ကြီးနဲ့ အန်တီကြီးတို့ပုံပါပဲ။ 

ကောင်လေး

၁၂-ဇူလိုင်-၂၀၁၇

မသုံးသေးတဲ့အခါ

ဓာတ်ခဲတွေ အကြောင်းဖြစ်ပါတယ်။ ဓာတ်ခဲဆိုတာမျိုးက လျှပ်စစ်ပစ္စည်းတွေနဲ့ ကင်းလို့မရ။ ဓာတ်မီး၊ နာရီ၊ ကလေးကစားစရာမှသည် တိုင်းတာရေးကိရိယာတွေဖြစ်တဲ့ အထွေထွေသုံးမီတာတိုင်းစက်တို့၊ သွေးပေါင်ချိန်တိုင်းကိရိယာတို့ စသည်တွေမှာ သုံးကြတာ။

ဓာတ်ခဲသုံးတဲ့ ပစ္စည်းအတော်များများမှာ ဖြစ်တတ်တဲ့ သဘောသဘာဝက ပစ္စည်းအသစ်ဝယ်လာတဲ့အခါ ဓာတ်ခဲထည့်ပြီး စမ်းသပ်လေ့ရှိကြတယ်။ သုံးလို့ အဆင်ပြေ မပြေ၊ တချို့တွေကြပြန်တော့လည်း တခြားသူတွေကို ကြွားချင်ဝါချင်တဲ့အတွက် ဓာတ်ခဲထည့်ပြီး သုံးပြကြတာ။ အဲဒီလို ပထမဆုံး အသုံးပြုလို့ ပြီးတဲ့အခါ နောက်လည်း သုံးမှာပါပဲလေဆိုပြီး ဓာတ်ခဲကို ပြန်မထုတ်တော့ဘဲ ပစ္စည်းထဲမှာပဲ ထည့်ထားလိုက်လေ့ရှိတာပါပဲ။

နောက် အသုံးလိုလို့ ဒါမှမဟုတ် သတိရမိလို့ သုံးမယ်ဆိုပြီး အဲဒီပစ္စည်းတွေကို ဖွင့်တဲ့အခါ ဖွင့်မရတတ်တာတွေဖြစ်တတ်ပါတယ်။ ဓာတ်ခဲလည်း ထည့်ထားပြီးသားပဲ ပစ္စည်းကလည်း အသစ်နီးပါး၊ တခါပဲ သုံးရသေးတာပဲလို့ ထင်တတ်ကြပါတယ်။

ဓာတ်ခဲထည့်ထားတဲ့နေရာကို စစ်ကြည့်မိမှပဲ ဆားတွေပေါက်နေတဲ့ ဓာတ်ခဲကို တွေ့တတ်ကြတာပါပဲ။ တချို့ပစ္စည်းတွေမှာဆို ဓာတ်ခဲဆားပေါက်တာကနေတဆင့် ဓာတ်ခဲထည့်တဲ့ နေရာတွေမှာတောင် ဆားပေါက်တာဖြစ်သွားပြီး အဲဒီကနေတဆင့် တခြားအပိုင်းတွေဘက်ကိုပါ ဆိုးကျိုးရစေပါတယ်။

ဒါဟာ ဘာကို ပြသလဲဆိုတော့ သုံးမှာပဲ ထည့်ထားလည်း ဘာမှမဖြစ်နိုင်ဘူးဆိုတာကနေ စတာပါပဲ။ မသုံးမိဘဲ ချောင်ထိုးထားတဲ့အခါ ဓာတ်ခဲဆားပေါက်တာနဲ့ တိုးတာပါပဲ။

အဲဒါကြောင့် မသုံးသေးတဲ့အခါ ဓာတ်ခဲလိုပစ္စည်းမျိုးဟာ အပြင်မှာ ထုတ်ထားတာပဲ သင့်တော်ပါတယ်ဟု ယူဆပါကြောင်း။

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)

၇-ဇူလိုင်-၂၀၁၇

သတင်းတစ်ပုဒ်မှသည်

ငါးရိုးစူးတဲ့တိုက်လို့ အမည်ရတဲ့ တိုက်ထဲက နိုင်ငံတစ်နိုင်ငံဟာ နောင်နှစ်ပေါင်း တစ်ဆယ့်သုံးနှစ်လောက်မှာ ထမင်းဆီဆမ်း တောင်းလို့ရတဲ့ နေရာဆီကို လူလိုက်ပါတဲ့ ယာဉ်ပျံ လွှတ်တင်မယ်လို့ အဲဒီနိုင်ငံရဲ့ မိုးကောင်ကင်လွန်ရပ်ဝန်းဒေသဆိုင်ရာ အေဂျင်စီက ဆိုတယ်။

အဲဒီနေရာရဲ့ တောင်ဘက်စွန်းမှာ ရေပဲဖြစ်ဖြစ် ရေခဲပဲဖြစ်ဖြစ် ရှိလား မရှိလားဆိုတာ သွားပြီးစပ်စုချင်လို့ ဆိုပဲ။ ဘာကြောင့် ဒီလောက်တောင်ပဲ ရေကို တမ်းတရသလဲဆိုတာ သူ့မှာအကြောင်းတွေ ရှိသေးတယ်။ ရေကို လောင်စာဆီအဖြစ်သုံးလို့ရအောင် ဆောင်ရွက်နေတဲ့ နည်းပညာကို တည်ဆောက်မလို့လို့ဆိုတယ်။

အခုကတော့ ထမင်းဆီဆမ်းကို လူကိုယ်တိုင်သွားတောင်းမယ်လို့ပဲ မှတ်ထားရအောင် ပြောတာဖြစ်ပါတယ်တဲ့။

နောင်နှစ်ပေါင်း ၁၃ နှစ်ဆိုတာ အခု ၂၀၁၇ ကို ၁၃ နဲ့ တွက်စက်မှာ ထည့်ပေါင်းကြည့်တော့၂၀၃၀ ရတယ်။ အဲဒီ ၂၀၃၀ ခုနှစ်မှာ လုပ်မယ့် အစီအမံ။ ဒါကို ဖွင့်ချပြတာ။ ဘာလို့ ဖုံးထားတာကို ဖွင့်ချရသလဲဆိုရင် အမှန်က ဘယ်တုန်းကတည်းက ကြိတ်လုပ်နေမှန်း မသိ၊ ကြိတ်လုပ်နေတာတော့ မဟုတ်ဘူး၊ သတင်းမှာ ပါတဲ့ အဲဒီ မိုးကောင်းကင်လွန်ရပ်ဝန်းဒေသဆိုင်ရာ အေဂျင်စီရဲ့ အင်တာနက်စာမျက်နှာသွားကြည့်တဲ့အခါ အလွန့်အလွန်ကို များပြားလှတဲ့ သူတို့ရဲ့ လုပ်ငန်းဆောင်တာတွေကို ပထမဆုံးအနေနဲ့ လေ့လာခွင့်ရခဲ့တာပါပဲ။ အရင်က မသိခဲ့ဘဲ ဒီသတင်းလေးရလို့ လိုက်ရင်းကနေ သိရတဲ့ စာမျက်နှာပဲ ဖြစ်ပါတယ်။

ဖွင့်ချရတဲ့ အဖြစ်ရောက်သွားတဲ့အကြောင်းတွေက ဒီလိုတဲ့။

ပထမအကြောင်းက ရုပ်ရှင်ကားတွေမှာ အတွင်းအားတွေ ကိုယ်ဖော့ပညာရပ်တွေ အသုံးများတဲ့ နိုင်ငံက၊ သူလည်း ငါးရိုးစူးတဲ့တိုက်ကြီးထဲက နိုင်ငံပဲ။ လာမယ့် ၂၀၂၀ မှာ အင်္ဂါဂြိုလ်ပေါ်ကို စပ်စုယာဉ်လွှတ်တင်မယ်လို့ ကြေငြာထားတာရှိတယ်။ ၂၀၂၀ ဆိုတော့ လာမယ့် သုံးနှစ်ဆိုရောက်တော့မှာပဲ။ အတော်နီးနေပြီ။

နောက်ဒုတိယအကြောင်းက ရုပ်ရှင်ကားတွေမှာပဲ သီချင်းဆိုတာ ကတာတွေ အများကြီး သုံးတတ်တဲ့ နိုင်ငံက၊ ဒါလည်း အဲဒီတိုက်ကြီးထဲကပဲ၊ ၂၀၁၈ နှစ်ရဲ့ ပထမခြောက်လအတွင်းမှာ ဒုတိယအကြိမ်အဖြစ် ထမင်းဆီဆမ်းသွားယူမလို့ လုပ်နေတယ်လို့ ကြုံးဝါးထားတာရှိပြန်တယ်။ သူက ပိုလို့တောင် နီးနေပြန်သေး။

ဒီလိုအကြောင်းတွေကြောင့် သူတို့ဟာ ဒီသတင်းကို ဖွလိုက်ရခြင်း အဲလေ ဖွင့်ချလိုက်ရခြင်းပဲဖြစ်တယ်လို့ သတင်းတချို့က ရေးသားကြတယ်။

ဘာပဲပြောပြော အဲဒီ ပထမအကြောင်းထဲက တိုင်းပြည်နဲ့ ဒုတိယအကြောင်းထဲက တိုင်းပြည်တွေဟာ တိုင်းပြည်တစ်ပြည်နဲ့ နယ်နမိတ်ထိစပ်နေတယ်။

၂၀၃၀ မှာ ဘာလုပ်မယ် ညာလုပ်မယ်ပြောတဲ့ တိုင်းပြည်ကလည်း အဲဒီတိုင်းပြည်တစ်ပြည်ဆိုတာကို တခါတုန်းက အလည်လာရောက်ဖူးတဲ့ နောက်ကြောင်းလေးတွေ ရှိခဲ့တယ်။

နောက်ဆုံးကောက်ချက်အနေနဲ့ကတော့ အဲဒီလို တမြေတည်းရှိပြီး ထိစပ်နေတဲ့အတွက် အဲဒီတိုင်းပြည်နှစ်ပြည်နဲ့ ၊ မိတ်ဆွေဖြစ်လိုက် ရန်သူဖြစ်လိုက် ပြန်ပြီးမိတ်ဆွေဖြစ်လိုက်လို့ ပြောလို့ရတဲ့ အစကပြောတဲ့ ၂၀၃၀ မှာ ရေသွားရှာမယ်ဆိုတဲ့ တိုင်းပြည်တွေဟာ ထမင်းဆီဆမ်းသွားတောင်းဖို့ စိတ်ကူးတွေ ရသွားခဲ့တာပဲ ဖြစ်ပါတယ်။

ဆိုခဲ့တဲ့ တိုင်းပြည်တစ်ပြည်ရဲ့ ကလေးအဖေတစ်ယောက်က ကဗျာလေး စပ်ဆိုလိုက်တယ်။ သူက သူ့သမီးလေးကို ချော့သိပ်ရင်း ဟိုး ကောင်းကင်ပေါ်က အဝိုင်းကြီးကို ပြရင်းနဲ့ပေါ့။

"ကောင်းကင်က အမှောင်ထဲမှာ ပိုလှပါတယ်။ 

ကြယ်တွေက ညရောက်မှ ပိုမို တောက်ပပါတယ်။

ဆန်ဖွပ်တဲ့သူကလည်း သူ့ဘာသာသူ ဆန်နာနာ ဖွပ်နေပါတယ်။

ယုန်ကလေးကလည်း အနားမှာ အေးအေးဆေးဆေး ဝပ်လို့နေပါတယ်။

ကဲ သမီးရေ ... 

မော့ကြည့်လိုက်စမ်းပါ 

တနေ့တော့ အဖေတို့လည်း 

အဲဒီကို ရောက်ရမယ်ကွယ့်

ရောက်ရမယ်"

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)

၄-ဇူလိုင်-၂၀၁၇

ပုံပြောရအောင်ပါ

တခါတုန်းကပေါ့။ အဲဒီလို တခါတုန်းကပေါ့လို့ အစချီလိုက်ရင် ပုံပြင်တွေကိုနားထောင်ချင်တဲ့ ကလေးတွေဆိုတာ ဘေးနားဝိုင်းလာတာပါပဲ။ လူငယ်တွေ လူကြီးတွေကတော့ ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာပေါ့။ မကြားတကြားလေး နားထောင်နေကြတယ်ဆိုပဲ။ အဲဒီမှာပဲ ပုံပြောပြမယ့် ပုံပြင်ပြောသူပေါ့၊ သူက ပုံမပြောခင် ကြိုပြောထားလိုက်တယ်။ 

“ကဲ ကလေးတွေ ကလေးတွေ … အခုပြောပြမှာက ဟိုးရှေးရှေးတုန်းက ပုံပြင်တော့ မဟုတ်ဘူးကွယ့်။ သိပ်မကြာသေးတဲ့ ကာလမှာ ဖြစ်ခဲ့တဲ့ အလွန်ထူးဆန်းတဲ့ ပုံပြင်လေးတပုဒ်ကို ပြောမှာ ဖြစ်တယ်ကွယ့်။ မော်ဒန်ပုံပြင်ပေါ့ကွယ်”

အဲဒီလိုလည်း ပြောလိုက်ရော ….. 

ရှေးရှေးတုန်းက ပုံပြင်တွေကိုပဲ နှစ်သက်သဘောကျတဲ့ ကလေးတွေက အားပါးတရ နားထောင်ဖို့ ပြင်နေရာကနေ ထထွက်သွားကြတယ်။ မော်ဒန်ပုံပြင်တွေကို သူတို့က လက်မခံဘူးဆိုတာ ပြတာတဲ့။ ရှေးရှေးတုန်းက ပုံပြင်တွေ ပြောရင် ပြန်လာမယ်ဆိုပဲ။ 

“အေး အေး လောလောဆယ်ဆယ်တော့ အခုပြောမယ့်ပုံပြင်ပဲ ဒီကနေ့ပြောမှာ”

ပုံပြင်ပြောသူက သူ့ပုံပြင်ကို စပြောပါတော့တယ်။ 

“တိုင်းပြည်တပြည်မှာ …..” 

“ပုံပြောတဲ့ဦးကြီး …. ခဏ ခဏ” ရှေ့ဆုံးက ကလေးလေးတယောက်က ထအော်တာပါ။

“ဟေ့ ဘာတုန်းကွ .. ဒီမှာ တိုင်းပြည်တပြည်မှာလို့ပဲ စရသေးတယ်”

“ကျနော်တို့ကိုပြောမှာက မော်ဒန်ပုံပြင်ဆို၊ အဲဒါ ဘယ့်နှယ်ကြောင့် တိုင်းပြည်တပြည်မှာလို့ ပြောရသတုန်း”

“ဟေ … တိုင်းပြည်လို့ မပြောလို့ ဘယ်လိုပြောရမှာတုန်း”

“နိုင်ငံလို့ ပြောလေဗျာ နိုင်ငံ နိုင်ငံ။ တိုင်းပြည်ဆိုတာ ဟိုးရှေးရှေးတုန်းက အသုံး၊ ပုံစံဟောင်းကြီးဗျ” 

“ဟုတ်တယ် ဟုတ်တယ်။ ပြင်ပြောပါ ပြင်ပြောပါ” (ကလေးများ အားလုံးမှ အော်သံများ)

“အင်းအင်း .. ပြန်ပြင်ပြောမယ် … နိုင်ငံ နိုင်ငံ။ နိုင်ငံတနိုင်ငံမှာ အလွန်ချမ်းသာတဲ့ …. “

“နေဦးဗျ နေဦး” 

“ဟ ဘာဖြစ်ပြန်ပြီလဲ” 

“အလွန်ချမ်းသာတယ်ဆိုတာ ဘယ်လောက်ချမ်းသာတာလဲ၊ ဘီလ်ဂိတ်ထက် ချမ်းသာတာလား၊ ဇူကာဘက်ခ်ထက် ပိုတာလား၊ ဟို ကာလကောင်းကိုမိလို့ ချမ်းသာသွားကြတဲ့ ဟိုပုဂ္ဂိုလ်တွေထက် သာတာလား.. အဲဒါလည်း ထည့်ပြောဦးဗျ”

“ဟုတ်ပြီ … နိုင်ငံတနိုင်ငံမှာ လက်ညှိုးထိုးရင် သူပိုင်တဲ့မြေတွေမလွဲအောင် ကျိကျိတက် ချမ်းသာတဲ့ ကလေးလေးတစ်ယောက် ရှိသတဲ့ကွယ်။ ကဲ အဲဒီလိုပြောရင် အဆင်ပြေကြတယ်မလား”

“ကောင်းတယ် ကောင်းတယ် ဆက်ပြော ဆက်ပြော … ချမ်းသာသာက ကလေးလေးတစ်ယောက်တဲ့။ တော်တော်နားထောင်လို့ကောင်းတယ်။ ဆက်ပြောဗျ ဆက်ပြော”

“နားထောင်လို့တော့ကောင်းပါတယ် … ဒါပေမဲ့ မရှင်းတာတခုရှိတယ်။ ဖြေဗျ” 

ထောင့်တထောင့်မှာ နားထောင်နေတဲ့ နှပ်ချေးတွဲလောင်းနဲ့ ကလေးလေးက ထပြောတယ်၊ သူက ပုဆိုးကိုတော့ ကွင်းသိုင်းမဝတ်ထားဘူး။ ဒူးခေါင်းဖြဲထားတဲ့ ဂျင်းဘောင်းဘီရှည်ဝတ်ထားတယ်။

“အဲဒီကလေးက ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ချမ်းသာလာတာလည်း ဆိုတာ ပြောဗျ။ ဒါ ကျနော်တို့ ကလေးတွေအားလုံး အတုယူရအောင်လို့ပါ”

အင်း ခက်ပြီ။ 

“ငါ ဖတ်ထားတဲ့ အဲဒီပုံပြင်မှာ ချမ်းသာသော ကလေးလေးလို့ပဲ ပါတယ်။ ဘယ်လိုချမ်းသာလာသလဲဆိုတာ မပါဘူးကွ”

အဲဒီမှာပဲ ပုံပြင်နားထောင်မယ်ဆိုတဲ့ ကလေးတွေ တယောက်တပေါက်ဖြစ်ကုန်ကြတယ်။ 

“မပါတဲ့အတွက် မပြောနိုင်ဘူးဆိုရင် ဆက်မပြောပါနဲ့တော့ဗျာ”

“အေး ဟုတ်တယ်ဗျို့၊ ဆက်မပြောနဲ့တော့”

“ပုံပြင်လည်း ပြောချင်သေး၊ ပုံပြင်ထဲက အကြောင်းတွေ မေးတော့လည်း မသိပါဆိုပြီး ပြောသေး”

“ဘာလိုဗျ၊ သူများရေးထားတဲ့ ပုံပြင်”

“သူ့ပုံပြင်လည်း မဟုတ်ဘူး။ သူများရေးထားတဲ့ ပုံပြင်တွေ လာပြောနေတာပဲ”

“နောက်ဆို ကျနော်တို့ကို ပုံပြောမယ်ဆိုရင် ကိုယ်ပိုင်ပုံပြင်ပဲ လာပြောပါ”

“ကဲ ဘော်ဒါတို့ရေ …. ပုံပြင်ရှာထွက်ကြဦးမယ်ဟေ့” 

“ပုံပြင်သစ်တွေများ ကြားရမလားလို့ လာနားထောင်တာ … ဘယ့်နှယ် … သူများရေးထားတဲ့ ပုံပြင်ဖတ်ပြီး လာပြောနေတာကိုး”

“ကိုယ့်ပုံပြင်ကိုယ်ဖန်တီးနိုင်မှ လာနားထောင်မယ်။ ပုံပြင်အသစ်တွေ ဖန်တီးလိုက်ဦးဗျ”

“ကဲ .. သွားလိုက်ဦးမယ်ဗျို့”

ပုံပြင်ပြောမည့်သူတစ်ယောက်တည်း နေရာတွင် ကျန်ခဲ့လေသည်။ ပုံပြင်သစ်ရှာဖွေနေသော ကလေးများကိုမှ ဖတ်ထားခဲ့ဖူးသော မော်ဒန်ပုံပြင်တစ်ပုဒ်သွားပြောဖို့ ကြံရွယ်ခဲ့သည်ကိုက သူ့အမှားသာ ဖြစ်လေတော့သတည်း။

ပုံပြင်ပြောသူတစ်ယောက်အကြောင်း၏ ပုံပြင်ဖြစ်ပါသည်။ 

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)

၀၁-ဇူလိုင်-၂၀၁၇

နေရာပေးခံရခြင်း

"ဟေ့ ဒီမှာ လာထိုင်စမ်းပါကွာ"

ကားပေါ်တက်တက်ချင်းမှာပဲ နှစ်ယောက်တွဲခုံမှာ တယောက်တည်း နေရာယူထိုင်နေတဲ့ အန်ကယ်ကြီးတယောက်က တခုံစာထိုင်နိုင်အောင် နေရာပေးရင်း လှမ်းပြောတာကို ကြားလိုက်ရတာ။

"နေပါစေဗျာ ရပါတယ်" အေးအေးဆေးဆေးငြင်းလိုက်တယ်။

ကားက မှတ်တိုင်ကနေ စထွက်ပြီ။

"လာထိုင်ပါကွ နေရာလွတ်ပါတယ်"

ထူးဆန်းတာက လူငယ်တွေကပဲ သက်ကြီးရွယ်အိုတွေကို နေရာထိုင်ခင်းပေးကြတာ တွေ့ဖူးနေတော့ အခုလို အသက်ခြောက်ဆယ်ကျော်လောက်ရှိပုံရတဲ့ သက်ကြီးပိုင်းတယောက်က နေရာပေးတာဟာ ပထမဆုံးကြုံဖူးတာပါပဲ။

တခြားခရီးသည်တွေကလည်း ရုံးဝန်ထမ်းတွေ လူငယ်တွေ များတာကြောင့် မတ်တပ်ရပ်ပဲ စီးကြပါတယ်။

အဲဒါနဲ့ ဝင်ထိုင်ပြီးတဲ့အခါမှာ အန်ကယ်ကြီးက စကားတွေစပြောပါတော့တယ်။

- သူဟာ အသက် ၆၉ နှစ်ရှိပြီဖြစ်ကြောင်း 

- အလုပ်လုပ်ခွင့် မရှိတော့ကြောင်း

- ၂၆ နှစ်လောက်ကို instructor အနေနဲ့ လုပ်ခဲ့ကြောင်း

- သူတို့တုန်းက မနက် ၄ နာရီထကာ အလုပ်လုပ်ရကြောင်း

- အသက်ငယ်ရွယ်စဉ်မှာ အလုပ်လုပ်တာ ကျန်းမာတဲ့အတွက် အဆင်ပြေကြောင်း 

- သူက အခု သူ့သမီးမိသားစုထံ အလည်လာရာမှ ပြန်လာခြင်းဖြစ်ကြောင်း 

- စျေးထဲရှိ ဆိုင်တွင်လက်ဘက်ရည် တခွက် ၁.၃၀ စင်ကာပူဒေါ်လာ ရှိသော်လည်း Bus Interchange တွင် 90 cents သာရှိသဖြင့် အဲဒီကို သွားမှာဖြစ်ကြောင်း 

- အသက်ကြီးလာတဲ့အခါ သူတို့သည် အသုံးမလိုတော့သည့်သူများ ဖြစ်သွားကြောင်း စတာတွေကို ဆက်တိုက်ပြောသွားပါတယ်။

မှတ်တိုင်သုံးမှတ်တိုင်မြောက်လို့ ဆင်းရမယ့် နေရာရောက်တဲ့အခါ ဘိုင့်ဘိုင် လို့ နှုတ်ဆက်ပြီး ကားပေါ်မှ ဆင်းခဲ့ပါတယ်။

ဒီနေ့အတွေ့အကြုံလေးပေါ့ခင်ဗျာ။ ပြန်လည်မျှဝေတာပါ။

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)

၂၉-ဇွန်-၂၀၁၇

မယုံလည်း

နှစ်ပေါင်း ဘယ်လောက်ရှိပြီဆိုတာ မရေတွက်နိုင်တဲ့ ကာလတုန်းက ဘယ်လိုသတ္တဝါလည်းဆိုတာ ပြောလို့ မရနိုင်သေးတဲ့ သတ္တဝါတွေ ရှိခဲ့သတဲ့။ အဲဒီသတ္တဝါထဲမှာ တစ်ကောင်က အတော်ဆန်းတယ်ဆိုပဲ။ အများလုပ်နေ ကိုင်နေ ပြုမူနေတာနဲ့ မတူရင် ဆန်းတယ်လို့ ဆိုကြတာကိုး။ သူက ဘယ်လိုဖြစ်နေသလဲဆို …

၁) အများအိပ်စက် အနားယူနေရင် သူက လန်းဆန်းတက်ကြွနေတတ်သတဲ့

၂) အများအိပ်ရာထ အလုပ်တွေလုပ်ဖို့ ပြင်ဆင်နေတဲ့အခါမှာ သူက အိပ်နေတတ်သတဲ့

တနေ့မှာတော့ သူတို့တွေ အစည်းအဝေးထိုုင်ပြီး အဲဒီကောင်ကို ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲဆိုတာ တိုင်ပင်ကြတာပေါ့။ တိုင်ပင်ကြတဲ့အချိန်မှာ ဟိုက အိပ်လို့ကောင်း ဟောက်လို့ကောင်းနေတဲ့အချိန်ပေါ့။

တကောင်က ပြောတယ် “ဟိုအကောင်ကိို နှိုးလိုက်ရင် ကောင်းမယ်”။

နောက်တကောင်က “မနှိုးပါနဲ့၊ အိပ်ပါစေ၊ သူ့မှာ အိပ်ပိုင်ခွင့်ရှိပါတယ်”လို့ တားတယ်။

တတိယတကောင်က “နှိုးလိုက်ပါ၊ သူနိုးလာတော့ ပြောရဆိုရတာ အဆင်ပြေတာပေါ့၊ ဒို့မှာလည်း နှိုးပိုင်ခွင့် ရှိတယ်မဟုတ်လား”လို့ နှိုးမယ်ဆိုတဲ့ဘက်က နေတယ်။

အဲဒီမှာပဲ နှိုးတာကို သဘောမတူတဲ့ အကောင်တွေက မနှိုးပါနဲ့လို့ ပြောကြပြန်တယ်။

နှိုးမယ်ဆိုတဲ့ဘက်နဲ့ မနှိုးဘူးဆိုတဲ့ဘက် ဖြစ်ကုန်တယ်။ နှိုးတာ မနှိုးတာ သူတို့နဲ့မဆိုင်ဘူး ကိုယ့်အလုပ်ကိုယ်လုပ်တာပဲ ကောင်းပါတယ်ဆိုတဲ့ ကြားနေတဲ့ ဘက်ကလည်း ရှိနေပြန်တယ်။

သူတို့တွေ ငြင်းကြခုံကြ ပြောကြဆိုကြ စကားများကြရင်းနဲ့ ညဘက်ရောက်လာတယ်။ သူတို့လည်း ခဏခဏ အိပ်ငိုက်သွားကြရင်းနဲ့ အကုန်လုံး အိပ်ကြတဲ့အထိ ဖြစ်သွားကြတယ်။

အဲဒီအခါမှာမှ တနေ့လုံး အိပ်နေခဲ့တဲ့ အကောင်က နိုးလာပါတော့တယ်။ 

သူက တခွန်းပြောလိုက်တယ်။

“တော်တော်အအိပ်မက်တဲ့ ကောင်တွေ။ ငါနိုးလာတိုင်း ဒီကောင်တွေ အိပ်နေတာချည်းပဲ။ ငါတစ်ကောင်တည်း ခါတိုင်းလိုပဲ အစာရှာထွက်ရဦးမယ်”

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)

၂၂-ဇွန်-၂၀၁၇

လွယ်သည် ခက်သည် မလွယ်မခက်

ပုံ - အမျိုးသားပြတိုက်(ရန်ကုန်)တွင် ရိုက်ယူခဲ့သည်

ဒီလိုဗျ။ ဒီနေ့ကြုံလိုက်ရတာလေး ပြန်မျှဝေချင်တဲ့အတွက်ပါ။

လုပ်ရမယ့်အလုပ်ကို မလုပ်ခင် အရင်စူးစမ်းကြည့်တယ်။ ဘယ်လောက်လွယ်မလဲ၊ ခက်မလဲ ဆိုတာအပြင် အချိန်ဘယ်လောက်လောက်ပေးရမလဲဆိုတာပါ စိတ်က တွက်လိုက်တယ်။

ခက်တာပဲ အရင်စလိုက်ရကောင်းနိုးနိုး၊ လွယ်တာပဲ အမြန်ပြီးအောင် လုပ်လိုက်ရကောင်းနိုးနိုး ဖြစ်သွားလိုက်သေးတယ်။

အဲဒါမှာ တခုကို ပြန်အမှတ်ရမိလိုက်တယ်။ ခက်တာကို အရင်လုပ်ရမှာပေါ့ဆိုပြီး လုပ်ခဲ့တုန်းက အဲဒီခက်တဲ့အပိုင်းက ဖြေရှင်းချိန်အတော်ယူသွားတဲ့အတွက် လွယ်တာတွေ ပြီးအောင်လုပ်ဖို့ အချိန်နည်းသွားခဲ့တယ်။ ကဲ အဲဒီတော့ ခက်တာကို ခဏထားပြီး လွယ်တာကို ကိုင်မယ်ကြံတယ်။

အဲဒီလို လွယ်တာကို ကိုင်မယ်ကြံတဲ့အခါ တခါတုန်းက ကြုံခဲ့ရတာလေးက

ပြန်ပေါ်လာပြန်ရော၊ စိတ်ထဲမှာ။ လွယ်တာတွေလုပ်နေတဲ့အခါ ခက်တာလည်းလုပ်ပါဆိုရော ခက်တဲ့အပိုင်းကို ဖြေရှင်းဖူးတဲ့ အတွေ့အကြုံမရှိတဲ့အတွက် ခေါင်းကိုက်ပါရော။ လိုအပ်နေတဲ့သူက ပြောတယ်၊ ခက်တဲ့ဟာက သူတို့အတွက် အလွန်ကို အရေးကြီးပါတယ်တဲ့၊ ခက်တဲ့အပိုင်းကို အရင်ဦးဆုံး လုပ်စေချင်တာပါပဲတဲ့။ အခုက အချိန်လည်း သိပ်မရတော့ပါတဲ့။ ရတဲ့အချိန်လေးအတွင်းမှာ ခက်တဲ့အပိုင်းကို ပြေလည်အောင် ဖြေရှင်းပေးပါတဲ့။ အဲဒီလို ကြုံခဲ့ရတာကို စိတ်ထဲပြန်ပေါ်လာတဲ့အခါ လွယ်မယ်လို့ ထင်တဲ့ဟာကိုလည်း မကိုင်ဖြစ်ပြန်ဘူး။

ကဲကွယ် .. မလွယ်မခက်ပဲ လုပ်တာကောင်းပါတယ်ဆိုပြီး စဉ်းစားလိုက်ပြန်ပါတယ်။ ဒီတခါကြပြန်တော့ ပြဿနာက တမျိုး။ လွယ်လည်း မလွယ်ဘူး ခက်လည်းမခက်ဘူးဆိုတာကို ဘယ်လိုသိနိုင်မလဲဆိုတဲ့ အပိုင်းက လာပြန်ရော။

ဒီနေ့ကြုံခဲ့ရတာ အဲဒါဗျ။

အဲဒီလို လွယ်တာကို အရင်စမလား၊ ခက်တာကို အရင်စမလား၊ မလွယ်မခက် ကို စမလားလို့ ကြံနေတာနဲ့ပဲ နာရီဝက်လောက် အချိန်ဖြုန်းမိသွားပါတော့တယ်။

တုံ့ပြန်မှုများဖြင့် ညှိယူခြင်း

System ဆိုတဲ့ အတုံးလေးက စပါမယ်။ အတုံးလေးကို ဝင်လာတာက System input တွေပေါ့။ အဲဒီ Input တွေက System အတုံးလေးထဲမှာ တခုခုအလုပ်လုပ်ပြီး ပြန်ထွက်လာတဲ့အခါ System output တွေရတယ်။ ဆိုတဲ့အခါ စနစ်တခုထဲမှာ၊ စနစ်တခုလို့ ပြောရင် အဝင်ရှိမယ်၊ အထွက်ရှိမယ်၊ အထွက်သည် လုပ်ငန်းတခုခုလုပ်ဆောင်ပြီးမှ ဖြစ်လာတာဖြစ်လို့ အဝင်နဲ့အထွက်နဲ့ တူချင်မှ တူမယ်လို့ မတွက်ကောင်းပါ။ တူချင်လည်း တူပါလိမ့်မယ်။

ဟာသပြောရရင် အိမ်မကြီးတံခါးဆိုတာကို ကြည့်ရအောင်ပါ။ အိမ်ထဲကို ဝင်မလို့ အဲဒီအိမ်မှာနေတဲ့ လူတယောက်ဟာ အိမ်အပြင်ကနေ တံခါးရှေ့ရောက်လာတယ်။ သူက တံခါးဆိုတဲ့ စနစ်တခုကို ဖြတ်ကျော်ပြီးမှ အိမ်ထဲဝင်လို့ရမယ်။ တံခါးကို သော့နဲ့ဖွင့်ဝင်တာပဲဖြစ်ဖြစ်၊ တွန်းဝင်တာပဲဖြစ်ဖြစ်၊ အိမ်ထဲကနေ တယောက်ယောက်က ဖွင့်ပေးတာပဲဖြစ်ဖြစ်၊ အဲဒီတံခါးကနေ သူဝင်လာမယ်။ အဲဒီအခါ အဝင်ကလည်း သူပဲ၊ တံခါးကို ဖြတ်ကျော်ပြီးတဲ့အခါမှာလည်း သူပဲ။ ဒီလူဟာ မပြောင်းသွားဘူး။ လူမပြောင်းပေမယ့်လို့ သူ့ရဲ့ တည်နေရာဟာ ပြောင်းသွားတယ်။ တံခါးအပြင်ဘက် အိမ်အပြင်ဘက်ဆိုတာနဲ့ တံခါးကိုဖြတ်အပြီး အိမ်အထဲဆိုတာပဲ။ ဒါဟာ တံခါးဆိုတဲ့စနစ်တခုရဲ့ လုပ်ဆောင်ချက်တွေထဲက တခုပဲဖြစ်ပါတယ်။ ဒါတောင် လုံခြုံရေးဆိုတာတို့၊ အကာအရံဆိုတာတို့စတဲ့ လုပ်ငန်းဆောင်တာတွေ မပါသေးပါဘူး။

မျက်လှည့်ဆရာတယောက် မျက်လှည့်ပြတဲ့အခါ သူ့လက်ထဲက အရာတခုခုကို အဝတ်စတခုဖုံးအုပ်လိုက်ပြီး ဖွင့်ပြလိုက်တာကို ကြည့်ဖူးကြပါလိမ့်မယ်။ ဖွင့်ပြတဲ့အခါမှာ အဝတ်စ မဖုံးခင်က အရာပဲဖြစ်နေတယ်ဆိုရင် ဒါဟာ ပထမအကြိမ်ဖြစ်ရင် မျက်လှည့်ဆရာ ဟာသလုပ်တယ်လို့ပဲ မြင်ပါလိမ့်မယ်။ ဒုတိယအကြိမ်မှာ အဲဒီအရာဟာ အဝတ်မဖုံးခင်ကအတိုင်း ရှိမနေတော့ဘဲ အခြားအရာတစ်ခု ဖြစ်သွားဖို့ ပွဲကြည့်သူတွေက မျှော်လင့်ကြ၊ အဲဒီအတိုင်းဖြစ်လာတဲ့အခါမှာ လက်ခုပ်တီးအားပေးကြပါတော့တယ်။

System ဆိုတဲ့ စနစ်တခုထဲကို ဝင်သွားရင် ထွက်လာတဲ့ ရလဒ်ဟာ ပြောင်းကို ပြောင်းသွားရမယ်လို့ မှတ်ယူထားကြတဲ့အတွက် မပြောင်းသွားဘူးဆိုရင် ဒါဟာ ကောင်းတဲ့စနစ်မဟုတ်ဘူး၊ တချို့ဆိုရင် ဒါဟာ စနစ်လို့ ပြောလို့မရဘူးလို့ မှတ်ယူကောင်း မှတ်ယူကြပါလိမ့်မယ်။

ဆိုတဲ့အခါ စနစ်တခုရှိရင် အဝင် အထွက် ရှိမယ်လို့ ခဏမှတ်ကြတာပေါ့။ စနစ်တခုကို ဖြတ်သန်းလာတဲ့ အဝင်ဆိုတဲ့အပိုင်းဟာ အထွက်မှာ လိုချင်တဲ့ ရလဒ်မရသေးဘူးဆိုရင် ဘာလုပ်ကြမလဲဆိုတာ နောက်ပိုင်းမှာ စဉ်းစားလာကြပါတယ်။ ရချင်တဲ့ ရလဒ်ကို မရသေးရင် စနစ်မှာ အပြစ်ရှိလို့ဆိုပြီး စနစ်ကို ပြင်တယ်။ စနစ်ကို အကြိမ်ပေါင်းများစွာ ပြင်လိုက်၊ လိုချင်တဲ့ ရလဒ်မရလိုက်၊ ထပ်ပြင်လိုက်နဲ့ ဒါနဲ့ပဲ လည်နေတဲ့အခါ တမျိုးစဉ်းစားလာကြပြန်ပါတယ်။

အဲဒါက အဝင် ဆိုတဲ့အပိုင်းကရော မှန်ကန်ပါရဲ့လားဆိုတာပါပဲ။

သော့ခတ်ထားတဲ့ တံခါးကိုပဲ ပြန်သွားကြတာပေါ့။ တံခါးရဲ့ စနစ်တခုမှာ သော့ပေါက်ထဲ သော့ထည့်ပြီး ဖွင့်မှ တံခါးပွင့်မယ်ဆိုပါစို့။ သော့ထည့်ပြီး ဖွင့်လို့ မရဘူးဆိုရင် တံခါးသော့ပျက်နေပြီဆိုပြီး ပထမတွေးကြမှာပေါ့။ ဒါက အပေါ်မှာ ပြောထားတဲ့ စနစ်မှာ အပြစ်ရှိလို့ဆိုတဲ့သဘောပဲ။

တခါတလေမှာ အမှန်တကယ်ပဲ စနစ်မှာ အပြစ်ရှိတဲ့အတွက် ပြင်လိုက်တဲ့အခါ အဆင်ပြေသွားတာတွေ ရှိကြတယ်။ ဒါပေမဲ့ စနစ်က မမှားနိုင်ဘူးလို့ ယုံကြည်စိတ်ချရတဲ့အခါ အဝင် အပိုင်းကို ပြန်လည်သုံးသပ်ကြတယ်။ သော့ပေါက်ထဲထည့်ပြီးလှည့်တဲ့ သော့ဟာ အဲဒီတံခါးအတွက် သုံးရမယ့် သော့ဟုတ်ပါရဲ့လားဆိုတာ တွေးမိရမယ်။ အဲဒီမှာ ဟုတ်မယ်လို့ ထင်တဲ့ သော့တွေ တချောင်းပြီးတချောင်းရွေးရပါတော့တယ်။ တံခါးရဲ့ အလုပ်က သူ့ရဲ့သော့ပေါက်ထဲကို ဝင်လာတဲ့ သော့တွေထဲက မှန်ကန်တဲ့သော့ဖြစ်မှပဲ ပွင့်စေဆိုတဲ့အလုပ်ကို လုပ်ပေးတယ်။ သော့မှားရင် မပွင့်ပေးဘူး။

သော့တွေ တချောင်းပြီး တချောင်းရွေးရတယ်ဆိုတာက တံခါးကနေ မဖွင့်ပေးဘူးကွာ ဆိုတဲ့ တု့ံပြန်မှုကို ရလို့ပါပဲ။ ရလာတဲ့ရလဒ်သည် လိုချင်တဲ့ဟာ မဖြစ်သေးဘူးလို့ဆိုတဲ့အခါ အဝင်အပိုင်းကို ပြန်ညှိယူရတယ်။ အဲဒီအတွက် Sensor ဆိုတာကို ထည့်လိုက်တယ်။ Sensor ဆိုတာက စနစ်က ထွက်လာတဲ့တု့ံပြန်မှုကို အဝင်ဘက်ကို ပြန်လည်သတင်းပို့ဖို့ဆိုတဲ့ အလုပ်ကို လုပ်တယ်။ အဲဒီ Sensor ဆိုတာကို Feedback လို့လည်း သုံးတယ်။

Feedback ကိုမူတည်ပြီး အဝင်အပိုင်းကို လိုတိုး ပိုလျှော့ပြန်လုပ်ရတယ်။ Measured error ဆိုတာ လိုချင်တဲ့ ရလဒ်နဲ့ sensor ဆီက Feedback ကိုနှိုင်းယှဉ်ပြီး ဘယ်လောက်လွဲနေတယ်ဆိုတာပြတဲ့ လုပ်ငန်းဖြစ်ပါတယ်။ လွဲတာကို ညှိယူရတဲ့အပိုင်းကို ဆောင်ရွက်တာက Controller ကနေလုပ်ပေးပြီး အဝင်အပိုင်းကို ပြင်စေပါတယ်။ အဲဒီလို ဖြစ်စေချင်တဲ့ ရလဒ်ကို ထွက်လာတဲ့ တုံ့ပြန်သံတွေကနေ တဖြည်းဖြည်းချင်း လိုသလို ညှိယူသွားတဲ့ စနစ်ကို Feedback Control System လို့ခေါ်ပါသတဲ့။

တံခါးပဲ ထပ်သွားရအောင်ပါ။ သော့ထည့်လှည့်တယ်။ တံခါးမပွင့်ပါလားလို့ တွေ့တယ်။ တွေ့တယ်ဆိုတာကို Feedback လို့မှတ်ပါ။ ဒီလောက်လှည့်နေတာတောင် မပွင့်တဲ့တံခါး ကဲ မပွင့်ချင်ဦးလို့ ဒေါနဲ့မောနဲ့ ကန်လိုက်ရင်တော့ ကန်လိုက်တဲ့ ပြင်းအားပေါ်မူတည်ပြီး တံခါးပွင့်သွားနိိုင်ပေမယ့် တံခါးဆိုတဲ့ စနစ်ပျက်သွားမယ်ဆိုတာကိုလည်း တွေ့နိုင်ပါလိမ့်မယ်။ Feedback ဆိုတာကို အလေးထားပြီး ဒီသော့မဟုတ်ဘဲ တခြားတချောင်းများလားလို့ တွေးမိ၊ တခြားတချောင်းကို ရွေးလိုက်တယ်ဆိုတာဟာ Error ကို သတိပြုမိပြီး Controller ဖြစ်တဲ့ ဒီနေရာမှာတော့ ဦးနှှောက်ပေါ့၊ သူက သော့တချောင်းကို ရွေးလိုက်တယ်။ ဒီသော့နဲ့တော့ အံဝင်ဖြစ်နိုင်တာပဲဆိုပြီး။ မရသေးရင် နောက်တချောင်း ဆက်ကာ ဆက်ကာ ရွေးသွားရင်းနဲ့ ရွေးသွားရင်းနဲ့ ဆိုတာမှာလည်း သူက Error ဆိုတဲ့ အမှားကို နည်းသည်ထက်နည်းအောင် အမှားဘောင် ကျဉ်းသွားအောင် Control လုပ်ရတာဖြစ်ပါတယ်။ မှန်ကန်တဲ့ သော့နဲ့ တွေ့တဲ့အခါမှာ တံခါးပွင့်ပါလိမ့်မယ်။

တံခါးပွင့်ဖို့ဆိုတဲ့ အလုပ်တခုကို ဆောင်ရွက်ရာမှာ မှန်ကန်တဲ့သော့ဖြစ်ဖို့လိုအပ်သလို၊ ဒါဟာ မှန်ကန်တဲ့သော့မဟုတ်သေးဘူးဆိုတဲ့ တုံ့ပြန်မှုကို မှန်မှန်ကန်ကန်ရရှိဖို့လည်း လိုပါတယ်။ နောက်တခါ ရလာတဲ့ တု့ံပြန်မှုတွေကို မူတည်ပြီး သော့ရွေးတဲ့အခါ မှားနေတဲ့ လွဲနေသေးတဲ့သော့ကို ဖယ်ပစ်လိုက်ဖို့ လိုပါတယ်။ ဒါဟာ အမှားနည်းနိုင်သမျှနည်းအောင် လုပ်ယူနေတာဖြစ်ပါတယ်။

နိဂုံးချုပ်ရရင်တော့ တုံ့ပြန်မှုများမှ ညှိယူခြင်းဆိုတာမှာ ဘာကို ညှိယူနေတာလည်း ဆိုတာ သိဖို့လည်း မျက်ခြေမပြတ်ဖို့လိုပါတယ်။ error zero ဖြစ်အောင် ညှိယူရမယ်ဆိုတာကို သတိမူထားရပါမယ်။ error zero ဆိုတာကလည်း ဖြစ်ခဲပေမယ့် အနီးစပ်ဆုံး ဖြစ်နိုင်ရင်တော့ အကောင်းဆုံးပဲဖြစ်ပါတယ်။

အဲ ခြွင်းချက်အနေပြောရရင် မှန်ကန်တဲ့သော့နဲ့ ဖွင့်ပေမဲ့ တံခါးမပွင့်တာဟာ ကိုယ့်အိမ်က တံခါးမဟုတ်ဘဲ တခြားအိမ်က တံခါးဖြစ်မနေဖို့လည်း လိုပါတယ်။

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)

၁၅-ဇွန်-၂၀၁၇

အဖွင့် အပိတ်

ရုံးက အပြန်တိုင်း ရထားစီးပြီး ကားထပ်စီးရတယ်။ ဟိုးတုန်းကတော့ ရထားဘူတာက ထွက်ရင် အိမ်ကို လမ်းလျှောက်ပြန်လေ့ရှိတယ်။ ကားမှတ်တိုင်က ရထားဘူတာရုံကနေဆို သိပ်မဝေးဘူး။ မီးပွိုင့်တစ်ခုကို ဖြတ်ကူးပြီးမှ ကားမှတ်တိုင်ကို ရောက်တယ်။ မီးပွိုင့်မကူးခင်ကနေ မှတ်တိုင်အထိဆို မီတာ တစ်ရာနီးပါးလောက်ပဲ ရှိတယ်။ မီးပွိုင့် မီးစိမ်းမှ တဘက်ကို ကူးလို့ရတယ်။ စီးမယ့်ကားက မီးမစိမ်းခင်မှာ ဝင်ရပ်ဖို့ သွားနေရင် နောက်ကားတစ်စီးကို ဆယ်မိနစ်လောက် စောင့်ရလေ့ရှိတယ်။ အဲဒီတော့ မှတ်တိုင်ကို ကားက ဝင်ရပ်နေတဲ့အချိန် မီးပွိုင့်ကလည်း စိမ်း၊ လမ်းကူးလို့ရပြီဆိုတာနဲ့ ကားစီးမယ့် သူတွေဟာ မှတ်တိုင်ရှိရာဆီ မီလိုမီငြား ပြေးလေ့ရှိကြတယ်။

ကားကပ္ပတိန်တွေက ငါ့ကား လူပြည့်မှ မှတ်တိုင်ကနေ ထွက်မယ်ဆိုတဲ့ သဘောထားရှိကြပုံမရပါ။သူ့ကားကို တက်နေတဲ့သူ မရှိတော့ရင် ကားတံခါးပိတ်ပြီး မှတ်တိုင်ကနေ မောင်းကြပါတယ်။

ဒီနေ့ကြုံခဲ့ရတာက ဒီလိုပါ။

မီးပွိုင့်မှာ စိမ်းတာကို စောင့်နေတုန်း (လူကူးအချက်ပြမီးစိမ်းတဲ့အခါလို့ ဆိုလိုတာ) စီးရမယ့် ကားက မှတ်တိုင်ကို ဝင်ဖို့ သွားနေတာ တွေ့လိုက်တယ်။ မှတ်တိုင်မှာလည်း အဲဒီကားကို လိုက်စီးမယ့် ခရီးသည်တွေ ရှိနိုင်တယ်။ ကားက မှတ်တိုင်မှာ ရပ်ပြီး ခရီးသည်တင်နေတဲ့အချိန်မှာမှ လူကူးအချက်ပြမီးက စိမ်းတယ်။ မီးပွိုင့်ကို ကူးတဲ့အခါ အေးအေးဆေးဆေးပဲ ကူးလိုက်တယ်။ နောက်ကားပဲ စောင့်စီးတော့မယ်ဆိုတဲ့ အတွေးနဲ့။ မီးပွိုင့်ကူးပြီးတဲ့အခါထိ ကားက ရပ်နေတုန်း။ ခရီးသည် သုံးယောက်လောက် တယောက်ချင်း ကားပေါ်တက်နေကြတာမြင်တယ်။ အဲဒီကား အဲဒီသုံးယောက်တင်ပြီးတာနဲ့ ကားတံခါးပိတ်ပြီး ထွက်မှာပဲ။ မပြေးတော့ဘူး။ ပြေးရင် အလကားနေ အလကား အင်အားကုန်ခန်းသွားမယ်။

ဒါမျိုးက ဖြစ်တတ်တဲ့ အတွေ့အကြုံရှိလို့ပါပဲ။ မီမယ်ဆိုပြီး ကားဆီကို အပြေးသွား၊ ကားတံခါးနားရောက်တော့ တံခါးပိတ်ပြီး ကားကထွက်၊ ပိတ်ပြီးသွားတဲ့ တံခါးကို ပြန်ဖွင့်ဖို့ဆိုတာ တော်တော်ခက်ပါတယ်။ တွေ့ဖူးတာမှာ အဲဒီလို တံခါးပိတ်သွားတော့ ပြေးလာတဲ့ တချို့ခရီးသည်တွေက ကားတံခါးကို လက်သီးတွေ လက်ဝါးတွေနဲ့ သွားထုကြ ရိုက်ကြ (ဖွဖွလေး)လုပ်ပြီး တံခါးဖွင့်ပေးဖို့ ပြောတာမျိုးပြုမူကြတယ်။ ကားကပ္ပတိန်တွေက အလေးမမူဘဲ မှတ်တိုင်ကနေ ကားကို ထွက်တယ်။ ထိုလူတွေမှာဟာ ကျန်ခရီးသည်တွေရဲ့ မျက်လုံးတွေကြားထဲ အနေခက် အထခက် ဖြစ်စေခဲ့တယ်။

အဲဒီလို မပြေးဘဲ ပုံမှန်လမ်းလျှောက်သွားနေတဲ့အခါ အရှေ့က လျှောက်နှင့်နေတဲ့ နှစ်ယောက်သုံးယောက်လောက်က ကားဆီကို စပြေးပါတယ်။ ကားပေါ်ကို နောက်ဆုံးခရီးသည်တစ်ယောက်တက်နေပါပြီ။ ပြေးတဲ့သူထဲက ခပ်သွက်သွက်ပြေးလိုက်တဲ့သူက တံခါးမပိတ်ခင် ရောက်သွားတယ်။ သူ ကားပေါ်တက်သွားတယ်။ အဲဒီမှာပဲ နောက်က လိုက်ပြေးသွားတဲ့သူတွေ ဆက်တက်ကြတယ်။ ဘေးနားမှာ လျှောက်နေတဲ့ အန်တီကြီးက ပုံမှန်လမ်းလျှောက်နေရာကနေ ဝုန်းဆို ထပြေးသွားတယ်။ ကားတံခါးဆီရောက်ဖို့ ခြေလှမ်း ၁၅ လှမ်းလောက် လှမ်းရမှာ။ အန်တီကြီး မီတော့မယ်။ ကားတံခါးက မပိတ်သေးဘူး။

လမ်းလျှောက်နေရင်း စဥး်စားတယ်။ အန်တီကြီးနောက် လိုက်ပြေးရင် ကောင်းမလားပဲ။ မီလိုမီငြားပေါ့။ အရမ်းမပြေးချင်တဲ့အတွက် ခြေလှမ်းတဲ့နှုန်းကိုသာ မြှင့်လိုက်တယ်။ ကားတံခါးက ပိတ်တော့မယ်။ ဟိုအန်တီကြီး ကားအပေါက်ဝက ခြေနင်းခုံကို တက်နေပြီ။ လှမ်းနေရင်းမှာ ဘေးကနေ အရိပ်တစ်ခုဖြတ်သွားတာ သတိထားမိလိုက်တယ်။ သူက ကျော်တက်သွားတယ်။ အန်တီကြီး နောက်တစ်ယောက်ပဲ။ လက်ထဲမှာ အထုပ်လေးတစ်ထုပ်တောင် ကိုင်ထားသေး။ သူက နောက်ကနေ အပြေးလေး လိုက်လာပြီး ရှေ့က အန်တီကြီးနောက် လိုက်တက်သွားတယ်။

ဘာမှ ချီတုံချတုံစဉ်းစားမနေတော့ဘဲ ကားပေါ်တက်လိုက်တယ်။ ဟုတ်တယ်လေ၊ ကားတံခါးဝလည်း ရောက်နေပြီ၊ တံခါးကလည်း မပိတ်သေးဘူး၊ အဲ ပိတ်တော့မယ့်ဆဲဆဲလေးမှာ။ ဒီအခြေအနေမှ တက်မလိုက်ရင် ငတုံးပဲ။ ကားစီးကဒ်ကို စက်ပေါ်တင်ပြီး ကားကပ္ပတိန်ကို ကြည့်လိုက်တော့ သူက ကားတံခါးကို ပိတ်လိုက်ပြီ။ ဒါပေမယ့် ကားမထွက်သေးဘဲ တံခါးကို ပြန်ဖွင့်တယ်။ လူငယ်တစ်ယောက် အမောတကောပြေးလာလို့ဖြစ်တယ်။ အဲဒီတစ်ယောက်ကားပေါ်ရောက်မှ တံခါးပိတ်ပြီး သူက ကားစထွက်ဖို့ပြင်တယ်။

ကားဘီးမလှိမ့်ခင်မှာ ခရီးသည်တစ်ယောက်ပြေးလာသေးတယ်။ ကားကပ္ပတိန်က တံခါးဖွင့်မပေးတော့ဘူး။ ဟိုလူလည်း မကျေမနပ်ဖြစ်ပြီး ကျန်ခဲ့တယ်။

အဲဒါနဲ့ ကားက မှတ်တိုင်ကနေ ထွက်လာပါတော့တယ်။

ကားစီးအတွေ့အကြုံတစ်ခုပေါ့။ စင်ကာပူမှာပါ။

အင်တာနက် ကနေ ရှာသည်

အကြောင်းအရာတခု ရေးနေတုန်း ထည့်ရေးရမယ့်အကြောင်းက အဓိကအချက်ထဲမှာ ပါနေတယ်။ ထင်ရာမြင်ရာ ရမ်းသန်းရေးလိုက်ဖို့ကလည်း မဖြစ်လေတော့ အဲဒီတုန်းက အတူတူပါခဲ့တဲ့ သူငယ်ချင်းကို စာရိုက်ပြီး အကူအညီလှမ်းတောင်းရတယ်။ ခင်ဗျား မှတ်မိလားဗျ ပေါ့။ သူကလည်း အဲဒီတုန်းက တခြားအပိုင်းကိုသာ စိတ်ဝင်စားခဲ့ပြီး အဲဒီအကြောင်းကိုတောင် သူ့ရဲ့ ဘလော့ဂ်မှာ တင်ခဲ့သေးတယ်ဆိုတာ ပြန်ပြောခဲ့တယ်။ သိချင်တဲ့ အကြောင်းက သူလည်း သေသေချာချာမမှတ်မိဘူး။

အဲဒါနဲ့ နောက်ကြောင်းပြန်လိုက်တယ်။ ဘယ်ပွဲမှာလည်း၊ ဘယ်နှစ်မှာလည်းပေါ့။ သူငယ်ချင်းရဲ့ ဘလော့ဂ်ကနေ ရက်စွဲရတယ်။ ခုနှစ်ရတယ်ဆိုပါစို့။ အဲဒီကနေ ဂူဂဲလ်မှာ လိုချင်တဲ့ စာသားထည့်ပြီး လိုက်ရှာတယ်။ တွေ့ပါတယ်။

အင်တာနက် ကနေ ရှာတာ ဖြစ်ပါတယ်။

တခါတုန်းကလည်း ရွှေတိဂုံဘုရားမှာ အမှတ်မထင် ရိုက်မိလိုက်တဲ့ ဓာတ်ပုံလေးကို ပြန်ကြည့်မိပါတယ်။ ကြေးမောင်း တစ်ခုကို ရိုက်မိခဲ့တာပါ။ အဲဒီမှာ လှူဒါန်းတဲ့ သူ နှစ်ယောက်နာမည်ကို ရေးထိုးထားတယ်။ နိုင်ငံခြားသူနဲ့ နိုင်ငံခြားသား နာမည်ပါ။ အင်တာနက်မှာ သူတို့နှစ်ယောက်နာမည်နဲ့ လိုက်ရှာကြည့်တဲ့အခါ တော်တော်စိတ်ဝင်စားဖို့ ကောင်းတဲ့ အကြောင်းလေး တွေ့မိပါတယ်။ အကျယ်ချဲ့ရေးဦးမယ်လို့ တေးမှတ်ထားတဲ့ အကြောင်းအရာလေးပါ။

အင်တာနက် ကနေ ရှာတာ ဖြစ်ပါတယ်။

ဒီတခေါက် ရွှေပြည်ကြီးက ပြန်လာတော့ အဆိုင်းမင့်တွေပါလာတာထဲက တစ်ခုမှာ အကြောင်းအရာတစ်ခုကို ရှာဖို့ဆိုတာ ပါလာတယ်။ အဲဒီအကြောင်းက အင်္ဂလိပ်လိုရှာတဲ့အခါ တော်တော်များများ ရေးထားတာ ရှိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ရှာခိုင်းတဲ့သူက မြန်မာလိုရေးထားတာ ရှိမရှိ သိလိုတယ်လို့ပြောပါတယ်။ မြန်မာလို ရိုက်ပြီး ရှာပါတယ်။ မတွေ့ပါ။ စာအုပ်အဖြစ်ရှိမရှိ ဆိုတာကို မတွေ့ပါ။ အဲဒါနဲ့ အမြဲဝင်ရောက်ဖတ်ရှုနေတဲ့ website တစ်ခုမှာ ရှာကြည့်ပါတယ်။ ရှိနိုင်မလားဆိုတဲ့ မျှော်လင့်ချက်နဲ့ပါ။ အဲဒီမှာက သူ့ website အတွင်းမှာ ရှိတဲ့ စာအုပ်စာတမ်းတွေကို ရှာနိုင်တဲ့ နေရာပေးမထားပါ။ တူတူရာရာ စုထားတဲ့ ခေါင်းစဉ်တွေကပဲ ဒါလေးများ ရှိနိုင်မလားဆိုပြီး ဝင်ရောက်ရှာလိုက် ပြန်ထွက်လိုက် နောက်တခုကို သွားဖွင့်လိုက်နဲ့ သိပ်မကြာပါဘူး လိုချင်တဲ့ စာအုပ်ကို တွေ့သွားတာပါပဲ။

အင်တာနက် ကနေ ရှာတာ ဖြစ်ပါတယ်။