အိမ်မှာလည်း အဲဒီလို ပေါက်သွားတဲ့ စကားလုံးတွေ ရှိတယ်။ အိမ်သားအချင်းချင်းပဲ သိတဲ့ မိသားစုပေါက်လုံးတွေဖြစ်တယ်။ ဒါမျိုးက တခြားမိသားစုတွေမှာလည်း ရှိကြပါတယ်။
“အမေတို့ ငယ်ငယ်တုန်းက ရုပ်သေးပွဲကြည့်တာလေး ပြန်ပြောပါလား”
အမေက ပြောမယ်ပြင်ရင်း တခိခိရယ်ပါတယ်။
အဖေပြောထားတာက “မင်းတို့ အမေ ရယ်စေချင်ရင် ရုပ်သေးပွဲအကြောင်းပြောခိုင်းလိုက်” ဆိုတာပါပဲ။
နောက်ပိုင်းမှာ “ရုပ်သေးပွဲ ကြည့်တုန်းက” ဆိုတာ မိသားစုပေါက်လုံးအနေနဲ့ ရှိလာပါတယ်။ အဲဒီလိုပါပဲ “ကွမ်းစားတဲ့ ညီအစ်မ”ဆိုတာလည်း မိသားစုပေါက်လုံးအနေနဲ့ ရှိလာခဲ့တာဖြစ်ပါတယ်။ ဈေးထဲတခုခုသွားဖို့ဆိုရင် “အမေ … ကွမ်းစားတဲ့ညီအစ်မဆီက ဝယ်ခဲ့ရမလား” လို့ ပြောကြလေ့ရှိပါတယ်။
ဒီပေါက်လုံးလေး ဖြစ်လာပုံက ဒီလို။
အမေက မနက်တိုင်း ပုံမှန်ဈေးသွားလေ့ရှိတယ်။ ပလတ်စတစ်ဆွဲခြင်းတောင်းလွတ်ထဲ ခေါက်ထီးလေးထည့်ပြီး ဈေးသွားတယ်။ ပြန်လာရင် တယောက်ယောက်က အောက်ထပ်ဆင်းကြိုပြီး ဈေးဆွဲခြင်းကို သယ်ပေးရတယ်။
သူဈေးမသွားနိုင်တဲ့နေ့ဆို အရွယ်ရောက်လာတဲ့ သားနှစ်ယောက်ထဲက တယောက်ယောက်ကို သွားခိုင်းတယ်။ သမီးငယ်က မူလတန်းကျောင်းသူဖြစ်လို့ ဈေးသွားခိုင်းလို့ရတဲ့ အရွယ်မရောက်သေးဘူး။ ဈေးသွားခိုင်းတဲ့အရွယ်ရောက်တဲ့အခါမှာလည်း သွားခိုင်းတာ မတွေ့မိဘူး။ အကြောင်းတော့ ရှိမှာပေါ့လေ။
စျေးသွားခိုင်းတဲ့ ပထမဆုံးအတွေ့အကြုံရသူက သားကြီးဖြစ်သူပဲ။ အဲဒီမှာ ကွမ်းစားတဲ့ ညီအစ်မဆိုတာ စကြားကြရတာ။
“သားရေ ဈေးထဲက သားငါးတန်းကိုသွား၊ ကွမ်းစားတဲ့ညီအစ်မရောင်းနေတဲ့ဆိုင်မှာ အမေက လွှတ်လိုက်တာလို့ပြော၊ သူတို့က အလေးချိန်မှန်တယ်၊ စေတနာလည်းကောင်းတယ်၊ သားငါးကလည်း လတ်တယ်”
အခိုင်းခံရတဲ့ သားကြီးဖြစ်သူကလည်း ဘာစောဒကမှ မတက်ဘဲ ဈေးသွားဝယ်တယ်။ အမေမှာတဲ့ဟင်းစားပါလာတယ်၊ ပိုတဲ့ပိုက်ဆံပြန်အပ်တယ်။ ချောလို့ မွေ့လို့။
ညီဖြစ်သူက ဈေးကပြန်လာတဲ့ အစ်ကိုကို မေးတယ်။
“ မင်း … ကွမ်းစားတဲ့ညီအစ်မကို တွေ့ခဲ့လား”
“အေး”
“သူတို့က ဈေးရောင်းရင်း ကွမ်းစားနေတာလား”
“အေး”
“မင်းရှေ့မှာ ကွမ်းတံတွေးထွေးသေးလား”
“အာ … မထွေးပါဘူး၊ ကွမ်းငုံထားကြတာ၊ အမေလွှတ်လိုက်တာလို့ ပြောတာ ဘယ်ကအမေလည်းဆိုတာတောင် မမေးဘူး၊ အမေ့ကို သိပုံရတယ်၊ တွေ့ချင်ရင် နောက်တခါ အမေဝယ်ခိုင်းရင် မင်းသွားဝယ်”
“ဟာ .. မတွေ့ချင်ပါဘူးကွာ၊ သွားလည်းမဝယ်ချင်ပါဘူး၊ သားငါးတန်းက အနံ့အသက်ကမကောင်း၊ ချက်ပြီးရင်သာ စားကောင်းတာ။ သူတို့က ဈေးရောင်းရင်း ကွမ်းစားတာလား၊ ကွမ်းစားရင်း ဈေးရောင်းတာလား သိချင်လို့၊ သားငါးတန်းက ကျန်တဲ့ဈေးသည်တွေကရော ကွမ်းမစားကြဘူးလား”
သူက ဘာမှ ပြန်မပြော။
မဝယ်ချင်ပါ မသွားချင်ပါဟု ဆိုခဲ့သော်လည်း တနေ့မှာ သူ့အလှည့်က ရောက်လို့လာပါတယ်။
“သားလေးရေ … သားအစ်ကိုကြီး အိမ်စာလုပ်နေလို့ ဈေးထဲ သားလေးသွားလိုက်”
“ကွမ်းစားတဲ့ညီအစ်မဆိုင်ကလား အမေ”
အမေက ပြုံးပြီး
“ဟုတ်တယ် အဲဒီဆိုင်ကပဲ။ သူတို့ဆိုင်က ဝယ်ပြီးရင် သူတို့ဆိုင်ရဲ့ ကျောချင်းကပ်ဆိုင်ကနေ ဝယ်ဖို့ရှိသေးတယ်။ ဒီမှာ ဈေးစာရင်းစာရွက်”
“ကျောချင်းကပ်ဆိုင်ကရော ကွမ်းမစားဘူးလား အမေ”
အမေက ရယ်တယ်။
ဈေးထဲရောက်တဲ့အခါ သားငါးတန်းမှာ ကွမ်းစားတဲ့ညီအစ်မဆိုတာကို လိုက်ရှာတော့ မတွေ့။ ဆိုင်တန်းတွေကို သုံးလေးခေါက်ပတ်နေတာကို သတိပြုမိတဲ့ ဈေးသည်တယောက်က မေးတယ်
“ကောင်လေး ဘာရှာနေတာလဲ”
“ဟိုဟာဗျာ … ကွမ်းစားတဲ့ညီအစ်မ ဈေးဆိုင်လိုက်ရှာတာ”
“ဟဲ့ ဒီမှာ နင်တို့ ဖောက်သည်”
သူက သူ့မျက်စောင်းထိုးစျေးဆိုင်က ခပ်ပိန်ပိန်အမျိုးသမီးတယောက်ကို လှမ်းပြောတယ်။
ဟင် ကွမ်းမှ မစားတာ ဟု တွေးနေတုန်း
“ဟိုအန်တီရဲ့ သားငယ်လားဟေ့၊ အကြီးမအားလို့ ထင်တယ်၊ ကဲ ပြော ဘယ်လောက်သား ချိန်ပေးရမလဲ” ဟု ရယ်ပြီး အပြောတွင် ပွင့်ထွက်လာသော ပါးစပ်ထဲမှ သွားများကို မြင်တွေ့သည်မှ အင်း ကွမ်းစားတဲ့ညီအစ်မဆိုင် အမှန်ပါပဲလားဟု စိတ်ချယုံကြည်ကာ အမေဝယ်ခိုင်းသည့်အတိုင်း ပြောဝယ်ခဲ့ပါတော့သတည်း။
(၁ နှစ် ၆ လပြည့် အမေ့ အမှတ်တရ)
၂-ဖေဖေါ်ဝါရီ-၂၀၂၃
No comments:
Post a Comment