အလွတ်ကျက် အသေမှတ် (၁) အသုံးကျရဲ့လား - အလွတ်ကျက် အသေမှတ် (၁)

တခေါက်မှာ စီနီယာကြီးက ဟေ့ဒါလေးက အုမ်း ဘယ်လောက်ရှိလဲလို့ မေးလာပါတယ်။ သူပြတဲ့ ဒါလေးဆိုတာကို သွားကြည့်တော့ ပစ္စည်းတခုမှာ ရှိတဲ့ resistor လေး တလုံးဖြစ်နေတယ်။ Resistor ရဲ့ resistance တန်ဖိုးကို ohm နဲ့ပြောကြတယ်။ အခု resistor က လောင်ထားတဲ့ပုံစံ အရောင်ညိုနေတယ်။ ကံကောင်းတာက သူ့မှာရှိတဲ့ အဝန်းလေးတွေ (Band) ရဲ့အရောင်တွေကို မထိထားဘူး။ သေသေချာချာဖတ်လို့ရတယ်။ ပိုသေချာအောင် မှန်ဘီလူးသွားယူပြီး အဝန်းတွေရဲ့အရောင်တွေကို ဖတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတာနဲ့ သင်ခဲ့တုန်းက စာချိုးလေးကို လက်ချောင်းလေးတွေချိုးကာ ရွတ်ဆိုလိုက်တယ်။

ညို နီ လိမ် ၀ါ စိမ်း ပြာ ရမ်း ခိုး ဖြူ နက် ရွှေ ငွေ ။

စီနီယာကြီးကို ပြောလိုက်တယ်။ ဒီ resistor ရဲ့တန်ဖိုးက ဒီလောက်ရတယ်။ အဲဒါ ဝယ်ပြီး အစားထိုးနိုင်တယ်။ သူက ဟုတ်လားလို့ပဲပြောတယ်။ ဆယ်မိနစ်လောက်အကြာမှာ မန်နေဂျာကို သူသွားပြောတယ်။ မန်နေဂျာလာတယ်။ Resistor ကိုဖတ်တယ်။ တန်ဖိုးကို ပြောပြီး ထွက်သွားတယ်။ ကျနော်ပြောခဲ့တာနဲ့ တူတဲ့အခါမှာ ခုနက စီနီယာရဲ့ အခုလိုမေးတယ်။

မင်း ဘယ်လိုသိသလဲ။ 

လက်ချောင်းချိုးတာနဲ့ သိသလား။ 

ဟုတ်တယ် လက်ချောင်းချိုးတာနဲ့ သိတယ်။ ဒါပေမဲ့ ပါးစပ်က ရွတ်တာတွေ့တယ်မလား။ အဲဒါ ငယ်ငယ်တုန်းက ကျက်ခဲ့ရတာကို ရွတ်တာ။ တက္ကသိုလ်မှာ ဆရာတွေ ဆရာမတွေ ကျက်ခိုင်းတုန်းက ရွတ်လို့ကောင်းလို့ အခေါက်ခေါက်အခါခါ ဆိုရင်း အလွတ်ရသွားတာ။ အင်တာနက်မှာ resistance တန်ဖိုးကြည့်နည်းရှိတယ်။

သူသွားကြည့်တယ်။ 

မင်းကိုငါမေးတုန်းက မင်း အင်တာနက်မှာ ဘာလို့မကြည့်တာလဲ။ 

အင်တာနက်ကြည့်တာထက် ကျက်ခဲ့ရတဲ့စာကို ရွတ်ပြီး ပြောလိုက်တာက ပိုမြန်တယ်။

အဲဒါ by heart ဆိုတဲ့ အလွတ်ကျက် အသေမှတ်ရဲ့ ကောင်းကျိုးထဲက မှတ်မှတ်ရရ အတွေ့အကြုံတခုပါပဲ။

By heart သင့်တာဆိုရင် တွေဝေမနေနဲ့ ငေးမောမနေကြပါနဲ့။ By သာ heart ကြပါ မိတ်ဆွေတို့ဟု တိုက်တွန်းလိုက်ရပါကြောင်း။

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)

၁၈-၁၂-၂၀၁၅

မှတ်ချက်။ ။ အဲဒီ resistor တွေ ဖတ်ပုံဖတ်နည်း သင်ပေးခဲ့တဲ့ တက္ကသိုလ်က ဆရာများထဲက တယောက်ဖြစ်တဲ့ တီချယ်ကို ရန်ကုန်ပြန်တုန်းက တခေါက်မှာ ဒီအကြောင်းအရာနဲ့ ပတ်သက်လို့ အားရဝမ်းသာ ပြောဖြစ်ခဲ့ဖူးပါတယ်။ သင်ခဲ့တာက လက်တွေ့ချိန်တွေမှာဖြစ်ပါတယ်။ အခု အဲဒီတီချယ်ကပဲ resistor တွေအကြောင်းနဲ့ ပတ်သက်လို့ တယောက်ရေးထားတဲ့ ပို့စ်ကို မျှဝေတဲ့အခါမှာ မိတ်ဆွေများလည်း သိစေရန် အထက်ပါစာစုတိုကို ရေးခြင်းဖြစ်ပါတယ်။

ခြင်ပြေးသော ဆားကစ်

တနေ့မှာ စာကြည့်တိုက်က ငှားလာတဲ့ ဒေါက်တာခင်မောင်ညို ရေးသော “ဟာသနဲ့လောဂျစ်“ အမည်ရှိ စာအုပ်ဖတ်တဲ့အခါ ခြင်တွေပြေးအောင်လုပ်ထားတဲ့့ အသံလှိုင်းရှိတယ်ဆိုတာ ကြားဖူးကြမှာပဲ ဆိုတဲ့ စာကြောင်းလေးကို ဖတ်မိရင်း ကျောင်းတက်တုန်းက လက်ဆော့မိခဲ့တာလေးကို သွားသတိရမိပါတယ်။

Bread-board လို့လည်းခေါ်တယ် (ခပ်ဖြူဖြူအရောင်ရှိပြီး ပေါင်မုန့်အရွယ်အစားသာသာလောက်ရှိလို့ ခေါ်တာဖြစ်မယ်)၊ Project-board လို့လည်း ခေါ်တယ်၊ အဲဒါကို သုံးပြီး (circuit)ဆားကစ်တွေ လိုက်ဆောက်နေတဲ့ကာလပေါ့။ မှတ်မှတ်ရရ လသာလမ်းဖက်က အီလက်ထရောနစ်အရောင်းဆိုင်တွေမှာ တွေ့ခဲ့ပြီး ဝယ်ခဲ့တဲ့ စာအုပ်လေးတအုပ်၊ ဆားကစ်တွေကို လိုအပ်တဲ့ ပစ္စည်းတွေ၊ တည်ဆောက်နည်းတွေ ပုံနဲ့တကွ ရှင်းပြထားတဲ့ စာအုပ်။ 

ကိုယ့်မှာရှိတဲ့ တိုလီမိုလီလေးတွေနဲ့ လုပ်ချင်တဲ့ ဆားကစ်ရွေးလိုက်တဲ့အခါ စာအုပ်ထဲမှာပါတဲ့ ခြင်ပြေးသော ဆားကစ်လုပ်ကြည့်မှပဲလို့ အတွေးပေါ်လာတယ်။ အဲဒါနဲ့ စတင်ဆောက်တယ်ပေါ့။ ညကလည်း ဖြစ်တော့ အိမ်သားတွေက အိပ်ကုန်ကြပြီ။ ဧည့်ခန်းထဲမှာ တယောက်တည်း စမ်းမယ်စိတ်ကူးနဲ့။ ဦးလေးအလတ်က နယ်ကရောက်လာတယ်။ သူက နယ်က ကြုံရင် ဝင်လာနေကြ။ ဟေ့ကောင် ကျော်ကြီး ဘာတွေလုပ်နေတာလည်း။ ဟာ ဦးလေးရ ခြင်ပြေးဆားကစ်လေး လုပ်မလို့။ အေး ကောင်းကွာ ငါလည်း  ခြင်ထောင်မထောင်တော့ဘူး။ မင်း ဆားကစ်ပြီးရင် ငါ့နားမှာ ထားလိုက်ပြောပြီး ဖျာခင်းကာ အပြီအပြင်ကို ယူပါတော့တယ်။

ဒီကကောင်လည်း တယောက်တည်းမဟုတ်၊ ဦးလေးက အားပေးတဲ့အနေနဲ့ ဘေးနားမှာ လာနှပ်နေရုံမက ဆားကစ်ပြီးသွားရင် သူ့နားမှာ လာထားလို့ မြှောက်သွားတဲ့အတွက် ဘာပြောကောင်းမလည်း မြှောက်ပေးလို့ကတော့ အားပါးတရ က အဲလေ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် ဆားကစ်ဆင်ပါတော့တယ်။ ဒါပေမယ့် စာအုပ်ထဲကအတိုင်း ဆင်ရမယ့် အစိတ်အပိုင်းတွေက အပြည့်အစုံမရှိပြန်ဘူး။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ခြင်တော့ ပြေးမှာပါဆိုပြီး ရှိတာလေးတွေနဲ့ ဆင်၊ ခြင်တွေလား၊ ပေါမှပေါဗျာ၊ ရန်ကုန်မှာ၊ အသံပေးပြီး ပျံနေကြတာ။ ဦးလေးက အိပ်နေပြီ။ သူ့တူအစွမ်း သူယုံတဲ့အတွက် ခြင်ထောင်လည်း မထောင်၊ စောင်လည်း မခြုံ။ ခြင်ပြေး ဆားကစ်ကို သူ့ရဲ့ခြေရင်းလောက်မှာ သွားထားလိုက်တယ်။

ပါ၀ါကို အွန်လိုက်တဲ့အခါမှာတော့ …

ကိုကိုခြင် မမခြင်တွေက မပြေးဘဲ ခြင်ပြေးဆားကစ်နားမှာ တဝဲလည်လည်နဲ့။ အင် ခြင်ပြေးအောင် လုပ်တဲ့ ဖရီကွမ်စီက ခြင်ကြိုက်တဲ့ ဖရီကွမ်စီများ ဖြစ်သွားတယ် ထင်ပါ့ဆိုပြီး ဟိုပြောင်းဒီပြောင်းလုပ်၊ အိပ်နေတဲ့ဦးလေးက အိပ်နေရာက တရေးနိုးပြီး ကျော်ကြီး ခြင်တွေပြေးပြီလားမေးတော့ ဘာမှားသွားလည်းမသိဘူး၊ ခြင်တွေကမပြေးဘဲ ဆားကစ်နားပဲ လာစုနေကြတယ်ဆိုပြီး ပြန်ဖြေတဲ့အခါ ဟေ့ကောင်ရာ တုံးပ၊ မင်းဆားကစ်ကို ဟိုးထောင့်မှာထားလိုက်၊ ခြင်တွေ အဲဒီကို သွားလိမ့်မယ်။ ငါလည်း ကောင်းကောင်းအိပ်ရမယ် ကဲ သွားထားလိုက် သွားထားလိုက်ဆိုတော့…

ကျော်ကြီး ဆင်သော ခြင်ပြေးဆားကစ်သည် ခြင်မပြေးဘဲ ခြင်ကြိုက်ဆားကစ်အဖြစ်သို့ ရောက်သွားပါကြောင်း ရှေးနှောင်းဖြစ်ဟောင်းကို အမှတ်ရကာ ခြင်အန္တရာယ် စုပေါင်းကာကွယ်ကြရန် ကလိထိုးရယ်ခိုင်းပြီး အသိမျိူးစုံကြွယ်သော တိုင်းနှင့်ပြည်နယ်တွင် နေကြကုန်သည့် စာဖတ်သူများအား တိုက်တွန်းနှိုးဆော်အပ်ပါကြောင်း။     ။

ကျော်ကြီး (ခ) ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)

၂၂-သြဂုတ်-၂၀၁၅

တွေးမိလေသော (၃) - ပတ်သက်သမျှ

ဒန်နီကိုဟန် (Danny Cohen) စတင်မိတ်ဆက်ခဲ့တဲ့ Big Endian နဲ့ Little Endian ဆိုပြီး ဝေါဟာရနှစ်ခု ကွန်ပျူတာလောကမှာ ရှိပါတယ်။ စကားလုံးဆင်းသက်လာတာက ဂျော်နသန််ဆွစ် (Jonathan Swift) ရေးတဲ့ A voyage to Lilliput မှာ လီလီပွတ်တို့တိုင်းပြည်ရောက်သွားတဲ့ ဂါလီဗာ (Gulliver) တယောက် အဲဒီတိုင်းပြည်မှာ ကြုံတွေ့လာ၊ သိလာရတဲ့ အဖြစ်အပျက်ထဲက တခုကနေဖြစ်ပါတယ်။

ဥတလုံးကို စဖောက်တဲ့အခါမှာ ကြီးတဲ့ဖက်က စ ဖောက်မလား၊ သေးတဲ့ဖက်က စ ဖောက်မလား ဆိုတာပါပဲ။ မေးခွန်းက ရိုးရိုးအဆင့်တွေအတွက် မေးတဲ့မေးခွန်းမဟုတ်ပါ။ ရိုးရိုးမဟုတ်တော့ အဆင့်မြင့်တန်းပေါ့။ အဲဒီမေးခွန်းကနေ ပြဿနာတက်ခဲ့တယ်လို့ ဂျော်နသန်က ရေးဖွဲ့ပြခဲ့ပါတယ်။ လီလီပွတ်တို့ တိုင်းပြည်မှာဖြစ်ပါတယ်။

ဥနဲ့ပတ်သက်လို့ သတိရမိတဲ့ တခုက ကိုလံဘတ်စ် (Columbus) ပါပဲ။ စားပွဲပေါ်မှာ ဥကို မလဲအောင်ထောင်ပြသွားတဲ့သူပါ။ “Columbus Breaking the Egg” ဆိုပြီး အင်္ဂလိပ်ပန်းချီဆရာ ဝီလျံ ဟိုဂတ် (William Hogarth) က သရုပ်ဖော်ရေးဆွဲခဲ့ပါတယ်။ ဘယ်လို မလဲအောင် ထောင်သလဲဆိုတာကို ဟောဒီမှာ လေ့လာနိုင်ပါတယ်။ https://en.wikipedia.org/wiki/Columbus_Breaking_the_Egg

တခေါက်မှာ ဘုရင်ဖြစ်သူက ပေါ်ဦးကို မေးတယ်။ ဟဲ့ ပေါ်ဦး ဥထဲမှာ ဘယ်ဥက အဆိမ့်ဆုံးလဲလို့ မေးတဲ့အခါ ပေါ်ဦးက လိပ်ဥလို့ ဖြေပါတယ် (ဖွတ်ဥလို့ မူကွဲလည်း ရှိပါတယ်၊ ကိုယ်ကြိုက်ရာ ကြိုက်ရာယူနိုင်ပါတယ်)။

တလ နှစ်လ ကြာတဲ့အခါ တခြားအကြောင်းတွေ ပြောကြဆိုကြရင်းနဲ့ ပေါ်ဦးဖက်လှည့်ပြီး ဘုရင်က ဒီလိုမေးလိုက်ပြန်ပါတယ်။ ဟဲ့ပေါ်ဦး သူ့ချည်းပဲလားဟဲ့ ဆိုတော့ ပေါ်ဦးက ပြန်ဖြေတယ်။

ဆားလေးနဲ့ပါတဲ့။

ဥတွေအကြောင်း တွေးမိပြန်တော့ ဝီကီမှာ ဒါလေးသွားတွေ့တယ်။

https://en.wikipedia.org/wiki/Egg_(food) အဲဒီမှာ ဥတွေ အကြောင်း လေ့လာမိပါတယ်။

ဟာသတခု သွားပြီး အမှတ်ရပြန်ပါတယ်။

အသက်ရှည်ချင်ပါလျှင် တနေ့ကို ဥတလုံး နှစ်တရာ စားပါတဲ့။

တနေ့ကို တလုံးကျ ရွှေဥ ဥပေးတဲ့ ငန်းကြီးကို လောဘတက်လာတဲ့အခါ ဒီငန်းကြီးဝမ်းထဲမှာ ရွှေဥတွေ အများကြီးရှိမှာဆိုပြီး ငန်းကြီးကို သတ်ခဲ့တဲ့သူအကြောင်းကတော့ အဲဒီခေတ်တုန်းက ယနေ့ခေတ်လို ဓါတ်မှန်ရိုက်တာတွေ မရှိိလို့ဖြစ်မှာပဲလို့ ဖြေတွေးပြီး ကရုဏာသက်မိပါတယ်။

ကဲ ဥတွေ အကြောင်းကတော့ ဒီမျှသာ။

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)

၂၈-နိုဝင်ဘာ-၂၀၁၅

တွေးမိလေသော (၂) - တဖက်ကလည်း လှည့်ရေးကြစမ်းပါ

တချိန်တုန်းက၊ အဲဒီတချိန်တုန်းကဆိုတာ နှစ်တန်းလောက်ကဖြစ်တယ်။ နှစ်တန်းဆိုတာ တက္ကသိုလ်ဒုတိယနှစ်ကိုခေါ်တာ။ မြန်မာစာဆရာရဲ့ ကျေးဇူးပေါ့။ နှစ်တန်းမှာ လေ့လာနေတဲ့ ဘာသာရပ်နဲ့ ဆိုင်တဲ့ဂျာနယ်ကို စွဲစွဲမြဲမြဲဖတ်ဖြစ်တယ်၊ နားလည်လည် မလည်လည်၊ ကိုယ်တိုင်က ဒါနဲ့ပတ်သက်တဲ့တက္ကသိုလ်တက်နေတဲ့အတွက် ဒါနဲ့ပတ်သက်ပြီး ရေးထားတဲ့ ဂျာနယ်ကို လစဉ်ဝယ်ဖတ်ဖြစ်တယ်။ တလမှာ အဲဒီဂျာနယ်က အင်တာဗျူးတပုဒ်ကို ဖတ်ရတယ်။ လူကြီးကြီးတယောက်ကို ဗျူးထားတာ။ အဲဒီတုန်းက အောင်မြင်နေတဲ့ သင်ကြားရေးခေါင်းဆောင်တယောက်ပေါ့။

အမေး အဖြေတွေကို ဖတ်ရင်း စိတ်ထဲ အတော်သဘောမတွေ့ဖြစ်သွားတယ်။ အဲဒါနဲ့ လျှောက်လွှာစာရွက် လေးငါးရွက်ယူပြီး အဲဒီပုဂ္ဂိုလ်ဖြေထားတဲ့ အဖြေတွေကိုညွှန်းကာ ဝေဖန်ချက်တွေ ရေးမိတယ်။ တော်တော်ပြင်းပြင်းထန်ထန်ရေးမိတာဖြစ်ပါတယ်။ ဒါတောင် အဲဒီပုဂ္ဂိုလ်ရဲ့ ကို်ယ်ရေးကိုယ်တာတွေ နောက်ခံပညာရေးတွေ ဘယ်ကနေဘယ်လို အောင်မြင်နေတာတွေ သေသေချာချာမသိသေးဘူး။

စိတ်လိုက်မာန်ပါရေးပြီးတဲ့ စာ၊ အဲ ဝေဖန်ရေးဆောင်းပါး ဆိုပါတော့၊ အဲဒါကို ပြပြီး အဖေ့ကို ဒုက္ခပေးမိတယ်။ အဖေရေ ကျွန်တော့်ဒီစာကို ဖတ်ပြီး ဝေဖန်ပေးပါပေါ့။ ဝေဖန်ရေးဆောင်းပါးကို ဝေဖန်ပေးပါလို့ တောင်းဆိုတာ။ အဖေကလည်း သူစခဲ့တာဆိုတော့၊ သူက ဘာစခဲ့လည်းဆိုတော့ သားအကြီးနှစ်ကောင်ကို အမြဲတမ်းပြောတယ်၊ မင်းတို့တွေ စာလေးဘာလေးရေးကြဦးကွ၊ စာလည်းဖတ် စာလည်းရေးတော့ ကိုယ့်အတွေးအခေါ်တက်လာနိုင်တာပေါ့တဲ့။ အနည်းဆုံးတော့ နေ့စဉ်မှတ်တမ်းလေး ရေးကြဆိုပြီး တိုက်တွန်းပါတယ်။

ဒုတိယသားဖြစ်တဲ့ ဒီကောင်ကလည်း နေ့စဉ်မှတ်တမ်းဆိုတဲ့ ဒိုင်ယာရီကိုသာ ပျင်းလို့မရေးတာ၊ တခြား စာတွေ ကဗျာတွေ တောင်ရေးမြောက်ရေး။ အဲဒီလို တိုက်တွန်းခဲ့တာဆိုတော့ သူ့သားကျော် ရေးတဲ့စာတွေ သူပဲဖတ်ရပါတယ်။ သားကျော်ကလည်း စာတွေသာရေးနေတာ၊ ဘယ်မဂ္ဂဇင်းမှ ဘယ်ဂျာနယ်တိုက်မှ မပို့။ အဲဒီလောက် ယုံကြည်မှုအပြည့်ရှိခဲ့တဲ့ကောင်။ ပို့ရင် ပယ်ခံရမယ်မှန်း ဒက်ထိသိထားသကိုး။

အဖေက စာကြည့်မျက်မှန်တပ်ပြီး အလင်းရောင်ရတဲ့ ပြတင်းပေါက်နားထိုင်ပြီး ဝေဖန်ထားတဲ့ စာကို ကျကျနနဖတ်ပါတယ်။ သားကျော်ဆိုတဲ့ ယနေ့ကျော်မောင်တဖြစ်လဲ ဆောင်းပါးဆရာပေါက်စကလည်း အနားမှာ စာဖတ်သလိုလို သတင်းစာဖတ်သလိုလိုနဲ့၊ အမှန်က ဝေဖန်ခံရဖို့ မယောင်မလည်နဲ့ စောင့်နေတာ။

“သားကျော် လာဦးကွ”   

 “ဟုတ်ကဲ့”

“ရေးထားတာကောင်းပါတယ်။ ဝေဖန်ထားတာတွေမှာလည်း သူဖြေထားတာတွေကို ပြန်ပြီး ဝေဖန်တဲ့အတွက် ကောင်းပါတယ်။ “

“ဟုတ်ကဲ့”

“ဒါပေမယ့် မင်းရေးတာမှာ ဒေါသသံတွေပါနေတယ်”  

 “ခင်ဗျာ။ ဒေါသသံ။ “

“အေး …. အဲဒီလူ အဲဒီလိုပြောတာမကြိုက်ရင် မင်းက မင်းဖြစ်ချင်တဲ့ ပုံစံကို အပြုသဘောဆောင်ပြီး ရေးပြရမယ်။ သူ့ကို အခု မင်းရေးထားသလိုမျိုး ပြင်းပြင်းထန်ထန် မရေးသင့်ဘူး။ သူတို့ပြောတာကို ပြန်ဝေဖန်ပြတဲ့အခါ အကျိုးသင့် အကြောင်းသင့် ဝေဖန်ပြရမယ်။ ဝေဖန်ရေးဆရာတွေ တချို့ ဝေဖန်ပြထားတဲ့ ဆောင်းပါးကောင်းတွေရှိတယ်၊ ရှာဖတ်ကွ။ ပမာအားဖြင့် သူဖြေသွားတယ်၊ ကျောင်းပြီးသွားတဲ့အခါ ကျောင်းကထွက်လာတဲ့သူတွေဟာ စာပြန်သင်ဖို့နဲ့ တခြားအလုပ်တွေ လုပ်ဖို့ပဲတတ်ကြတယ်လို့ပြောတယ်၊ မင်းက ဒါဟာ ကျောင်းဆင်းတွေကို သက်သက်နှိမ်တာ၊ သူက အောင်မြင်နေလို့ ဒီလိုပြောတာ ဆိုပြီး ရေးပြတာထက်စာရင် ကျောင်းဆင်းပြီး အောင်မြင်နေတဲ့သူတွေ အကြောင်း ရေးပြနိုင်ရမယ်။ ကျောင်းဆင်းပြီးပေမယ့် လက်တွေ့လုပ်ငန်းခွင် အတွေ့အကြုံဆိုတာ လိုအပ်ပါသေးတယ်ဆိုတာ ထောက်ပြနိုင်ရမယ်။ ဒီလိုမျိုး ချက်ကျလက်ကျ ပြောနိုင်ရေးနိုင်ဖို့ ကြိုးစားကွ။ ဒေါသထွက်ပြီး ရှူးရှူးရှဲရှဲနဲ့ မရေးနဲ့။ မင်း ဒေါသတွေ ဖတ်တဲ့သူတောင် ကူးသွားဦးမယ်။“

အဲဒီလိုနဲ့ အဲဒီအချိန်ကစပြီး ဒေါသသံမပါတဲ့ အပြုသဘောဆောင်တဲ့ စာလေးတွေ ဆက်ရေးပါတယ်။ ကြိုကြားကြိုကြားမှာတော့ ဒေါသံနှောတဲ့ ဆောင်းပါးလေးတွေ ရေးဖြစ်ပါသေးတယ်။

အခုနောက်ပိုင်းလည်း ဒေါသသံပါတဲ့ ဆောင်းပါးလေးတွေ ရေးရင် ကောင်းမလားဆိုပြီး မတွေးကောင်းတဲ့ အတွေးကို တွေးမိနေပါကြောင်း။

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)

၅-အောက်တိုဘာ-၂၀၁၅