မေခလာကယ်တယ်။ ကယ်တာမှ တခါတည်း လက်နှစ်ဖက်နဲ့ပွေ့ချီဆယ်ယူပြီး မင်းနေပြည်တော်ရဲ့ ကျောက်ဖျာပေါ်မှာ ထားခဲ့ပေးတာ။ နောက်တော့ သိကြတဲ့အတိုင်း ဖုတ်သွင်းရထား ရှေ့ဆိုက်၊ အင်တာဗျူးဖြေတာအဆင်ပြေတော့ ဘုရင်ဖြစ်။ ဘုရင်ဖြစ်ပြီးတဲ့အခါမှာလည်း ကောင်းကောင်းမခံစား မစံစားဘဲ တောထွက်တော်မူတယ်။ တောထွက်ရခြင်းအကြောင်းကလည်း သရက်ပင်နှစ်ပင်ကိုမြင်ပြီး သံဝေဂရလို့ဖြစ်တယ်။ တောထွက်တဲ့အခါမှာလည်း နောက်တော်ကနေ တောမထွက်ပါနဲ့ဆိုပြီး မထွက်ရအောင် တားမြစ်ရင်းလိုက်လာတဲ့ မိဖုရားကြီးကို (မိဖုရားခုနစ်ရာလည်း ပါသေးတယ်လို့ဆို)လမ်းမှာတွေ့တဲ့ ဥပမာတွေနဲ့ ဆုံးမရသေးတယ်။ နောက်ဆုံးမှာ မိဖုရားကြီးကလည်း သားတော်ကို ထီးနန်းအပ်ပြီး သူလည်း တောထွက်တယ်။ ဇာတ်တော်ရဲ့ အဓိကအချက်က တောထွက်တာကို ပြတာ၊ နိက္ခမပါရမီကို ဟောတာ။
မေခလာမကယ်ခင် ဇနကမင်းသားအဖြစ်ကို ပြန်သွားကြည့်ရအောင်။ ဇနကမင်းသား ပင်လယ်ခရီးထွက်ရတာဟာ အပျော်ခရီးမဟုတ်။ ဒါဆို ဘာကြောင့်သူဟာ ပင်လယ်ခရီးထွက်ရသလဲဆိုတာကို ပြန်ကြည့်ဖို့လိုတယ်။ ဒီအချက်ဟာ ဇာတ်တော်ထဲမှာ ပါတဲ့စိတ်ဝင်စားဖို့ကောင်းတဲ့အချက်တခုလည်း ဖြစ်တယ်။ ဒါက ဇနကဇာတ်တော်ကနေ ရနိုင်တဲ့အချက်တခု။
နောက်ဇာတ်တော်တခုက ပဥ္စာဝုဓမင်းသားအကြောင်း။ ဒီဇာတ်ကလည်း ကျောင်းသင်ခန်းစာမှာ သင်ခဲ့ရတဲ့အတွက် သိသူများတယ်။ ဘီလူးကပ်စေးကို ရင်ဆိုင်တဲ့ဇာတ်ပဲ။ တလောက ဒီဇာတ်နဲ့ပတ်သက်လို့ စကားစပ်မိရင်း လူငယ်တယောက်က ပြောတာမှာ "ကျနော်ထင်တာကတော့ ပဉ္စာဝုဓမင်းသားဟာ ဘီလူးနဲ့တွေ့တဲ့အခါ ဘာဖြစ်လို့ သူ့မှာရှိတဲ့ပစ္စည်းငါးမျိုးကို တခုချင်း ထုတ်သုံးရတာလဲဆိုတော့ တခုချင်းနဲ့ စမ်းနေတာဗျ။ စစချင်းသုံးတဲ့ပစ္စည်းရဲ့ အစွမ်းထက်မှုက အဆင့်(၁) ဆိုရင် ဒုတိယသုံးလိုက်တဲ့ပစ္စည်းက အဆင့်(၂)ပဲ၊ အဲဒီလို တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ဘီလူးကို စမ်းသွားတာ။ အဲဒီလိုတဆင့်ချင်း စမ်းသွားတဲ့အတွက် ဘီလူးက နည်းနည်းတော့ဖြုံနေပြီ"။ ဒါက ပဥ္စာဝုဓဇာတ်တော်ကနေ သူများပြောမှ သိရတဲ့ အချက်တခု။ ကျောင်းမှာသင်ခဲ့ရတုန်းက ဒါမျိုးမစဉ်းစားမိခဲ့ဖူးဘူး။
တတိယဇာတ်တော်က အလှူအတန်းရက်ရောတဲ့ ဘုရင်ကြီးဇာတ်။ ဝေဿန္တရာဇာတ်တော်။ ဆင်ဖြူတော်လှူလိုက်တဲ့အခါမှ (ခဏငှားလိုက်တာလို့လည်းဆို) တိုင်းသူပြည်သားတွေက မကျေမနပ်ဖြစ်ကြ ဒေါသဖြစ်ကြ။ ဘုရင်ကလည်း တိုင်းပြည်ကို မလွန်ဆန်ဝံ့ဘဲ ကျေကျေနပ်နပ်နဲ့ ထီးနန်းစွန့်တယ်။ ငါ့ဆင်ဖြူတော် ငါပိုင်လို့ ငါလှူတယ် ဆိုတာမျိုး မရှိတာလား၊ တိုင်းပြည်ကို မလွန်ဆန်ဝံ့တာလား ဆိုတဲ့တွေးစရာ တချက် ရတယ်။ ဘုရင်ကြီး တခြားအဖိုးတန်ရတနာတွေ လှူနေတဲ့အခါ ဘာမှမဖြစ်ဘဲ ဆင်ဖြူတော်ကို တခြားတိုင်းပြည်ကို လှူလိုက်မှဖြစ်တယ်ဆိုတာဟာ တွေးရမယ့်အချက်ဖြစ်တယ်။
တော်လေးဝဝင်တဲ့ အမရာရဲ့ခင်ပွန်း မဟောသဓသုခမိန် ဇာတ်လိုက်ဖြစ်တဲ့ ဇာတ်တော်မှာ ရနိုင်တဲ့အချက်က ဇာတ်တော်ရဲ့ နောက်ပိုင်းအခန်းဖြစ်တဲ့ ဥမင်လိုဏ်ခေါင်းတူးထားပြီး ဝိဒေဟရာဇ်မင်းကြီးကို ကယ်တဲ့အချက်ပဲ။
ဇာတ်တော်တွေကို ဖတ်တဲ့အခါ အရင်ဆုံးမှာ ပုံပြင်တပုဒ်ဖတ်သလို ဖတ်နိုင်ရင် ပိုကောင်းပါလိမ့်မယ်။ ပုံပြင်လို့ဆိုတဲ့အတွက် မယုံလည်း ပြဿနာကြီးကြီးကျယ်ကျယ်ဖြစ်စရာမရှိနိုင်ပါ။ ပုံပြင်တပုဒ်လို ဖတ်နိုင်ပြီဆိုရင် ဒီဟာကိုပဲ ကလေးလေးတွေအတွက် ညအိပ်ရာဝင်ပုံပြင်အနေနဲ့ ပြောနိုင်ပါတယ်။
ဇာတ်တော်တွေကို ချုံ့လိုက်ကြတဲ့အခါ တန်ဖိုးရှိတဲ့အပိုင်းအတော်များများဟာ ကြားညှပ်ပြီး ပျောက်သွားတတ်ပါတယ်။ ဇာတ်တော်တွေကို ချဲ့ကားလိုက်တဲ့အခါမှာလည်း မဆိုင်တဲ့အကြောင်းအရာတွေ ပါဝင်လာပြီး ဇာတ်လမ်းရဲ့ ရည်ရွယ်ရင်းအချက်ကို မတွေ့နိုင်တော့တာမျိုး ဖြစ်တတ်ပါတယ်။
ဇာတ်တော်တွေပြန်ဖတ် ပြန်လေ့လာကြည့်ရင်း တွေ့မိတာလေးတွေ တွေးမိတာလေးတွေ ရေးကြည့်တာပါပဲ။
၉-ဧပြီ-၂၀၂၃
No comments:
Post a Comment