အမှန်အကန် ပရိသတ်ဆိုတာ

တစ်ခါမှာ ဒို့တစ်တွေ ညီအစ်မတွေရယ်၊ ဒို့ကြီးတော်ရယ် မြို့မှာ လာလုပ်တဲ့ ရုပ်သေးပွဲကို ညလုံးပေါက် သွားကြည့်ကြတဲ့အခါမှာပေါ့။ ဒို့ကြီးတော်ဆိုတာက သားတို့လည်း မီလိုက်တယ်မဟုတ်လား၊ ပြောင်းဖူးဖက်ကြီးကို ခဲနေတတ်တာလေ၊ သူက တခြားရွာကြီးမှာ နေတာ၊ မြို့တက်လာတုန်း ရုပ်သေးပွဲနဲ့ ကြုံတာနဲ့ တူမတွေကို ခေါ်ပြီး သွားကြည့်ကြတာ။ 

ကြီးတော်က ပွဲကြည့်ရင် ရှေ့ဆုံးနားကပဲ ကြည့်တတ်တာ။ နေရာဦးတဲ့အခါ ရှေ့ဆုံးဘယ်ဘက်နားက ရလို့ ဒို့တတွေလည်း နှီးဖျာကြမ်းတွေ အပေါ်မှာ အိမ်က ယူလာတဲ့ သင်ဖြူးဖျာချောတွေ ထပ်ခင်း၊ အစားအသောက်တွေ နေရာချလို့ ရုပ်သေးပွဲကို အားပါးတရ ကြည့်ကြတာပေါ့။ အမေတို့ ညီအစ်မတွေက အဲဒီတုန်းက ဘယ်ရှိဦးမလဲ ခုနစ်တန်း ရှစ်တန်းအရွယ်တွေပေါ့။ ကြီးတော်က လေးဆယ်နားရှိပြီ၊ သန်တုန်းမြန်တုန်း အရွယ်ပေါ့။ သူ့တူမတွေကို လာမထိနဲ့ ရိသဲ့သဲ့လုပ်မယ် မဆိုထားနဲ့၊ ကြည့်သွားတာတောင် ကြိုက်တာ မဟုတ်ဘူး။ ပြောင်းဖူးဖက်ကတော့ လက်က မချစတမ်း ခဲတဲ့ ကြီးတော်။ ပွဲခင်းထဲမှာလည်း ထိုင်ဖွာနေတာပါပဲ။ 

အဲဒါနဲ့ ရုပ်သေးကကြရော ဆိုပါစို့။ ပရိသတ်ကလည်း ရုံ မပြည့်တပြည့်ပေါ့။ ဒို့လည်း ကြည့်ကောင်းကောင်းနဲ့ ကြည့်နေလိုက်ကြတာ ဘေးဘီဝဲယာတွေ နောက်ဘက်တွေကို သတိမထားမိလောက်အောင်ပါပဲ။ ကြီးတော်ကလည်း ပွဲကို အတော့်ကိုဝါသနာပါတဲ့သူဆိုတော့ ဒို့ရပ်ဌာနေအတိုင်း ဒူးခေါင်းတချောင်းထောင်ထားတဲ့အပေါ် တံတောင်ဆစ်တင်လို့၊ အဲဒီလက်မှာ ပြောင်းဖူးဖက်ဆေးလိပ်၊ မီးကို ရဲခနဲ ရဲခနဲနေအောင် ဖွာလို့ပေါ့။ 

ရုပ်သေးကြိုးဆွဲတဲ့သူတွေကို ဒို့တတွေက မြင်နေရတယ်။ ရှေ့က မင်းသား မင်းသမီး ရုပ်သေးရုပ်တွေကတော့ ဆိုင်းချက်နဲ့အညီ က နေကြတယ်။ အမှန်က ပွဲခင်းသိမ်းလို့ ရနေတဲ့ အချိန်၊ မိုးက လင်းတော့မယ်။ အဲဒီမှာ ရုပ်သေးဆွဲဆရာက ဇာတ်စာသားရွတ်နေရင်းနဲ့ ဘာကို ထည့်ပြောလည်း ဆိုတော့ 

"သြော် ဒို့တတွေကို အားပေးကြတဲ့ ပရိသတ်ကလည်း အခုထိတောင် ဇွဲကောင်းနေကြတုန်းပါပဲလား ဟရို့၊ အဲသဟာကြောင့် ဘယ်လိုဘယ်ပုံနဲ့ ဇာတ်ပွဲကို သိမ်းရပါ့မလဲ ညီနောင်တို့"

အဲဒီလိုမျိုး ခဏခဏ ရွတ်နေတာ။ သူတို့ အချင်းချင်းလည်း ပြောင်ရယ် နောက်ရယ် တို့ရယ် ဆိတ်ရယ်နဲ့ ရယ်ရယ်မောမော အလုပ်လုပ်နေကြတယ်။ ဒို့ကလည်း ရှေ့က ရုပ်သေးတွေထက် နောက်က ကြိုးဆွဲနေတဲ့သူတွေရဲ့ လှုပ်ရှားမှုတွေကို ပိုစိတ်ဝင်စားလို့ပေါ့။ ကြီးတော်ကတော့ ရုပ်သေးအကကိုပဲ မျက်တောင်မခတ်စတမ်း ကြည့်နေတယ်။ သူက အဲဒီလို ကြည့်လေလေ အထက်က စာသားကို ဇာတ်ဆရာက ရွတ်လေလေပါပဲ။ 

အဲဒါနဲ့ ဒို့လည်း သတိရပြီး နောက်ဘက်တွေ ညာဘေးဘက်တွေ လှည့်ကြည့်တဲ့အခါမှာမှ အခြေအနေကို သိသွားတာ။ ပွဲပြီးခါနီး မနက်ပိုင်းရောက်တော့မယ်ဆိုရင် ပွဲကို စိတ်ဝင်စားသူရော စိတ်မဝင်စားသူရော ဟန်မဆောင်နိုင်တော့ဘဲ အိပ်မောကျကုန်တာပါပဲ။ ဒို့တတွေပဲ ဆက်အားပေးနေတာ။ 

အဲဒါနဲ့ ကြီးတော်ကို လက်တို့ရတာပေါ့။ ကြီးတော်ကလည်း လက်တို့မှ ပိုဆိုးနေတယ်။ အမယ် ဒီကောင်မလေးတွေ ခဏနေကြဦး ဟိုမှာကြည့်လို့ကောင်းတုန်းလို့ ဆိုပါတယ်။ ကြီးတော်ကို နောက်ဘက်ရအောင်လှည့်ခိုင်းပြီး အခြေအနေကို ပြတဲ့အခါ ကြီးတော်က စင်ပေါ်ကို တချက်လှမ်းကြည့်ရင်း ကဲ ကောင်မလေးတွေ ပြန်မယ်တဲ့။ 

ပြန်ဖို့ ဟိုသိမ်း ဒီသိမ်းလုပ်နေတာကို ဇာတ်စင်ပေါ်က မြင်တဲ့အခါမှာ ဇာတ်ဆရာက ပွဲသိမ်းဖို့ သူ့လူတွေကို အချက်ပေးရင်း စာသားပြောင်းရွတ်ပါတယ် ပွဲကြည့်ပရိသတ်ကိုလည်း အထူးကျေးဇူးတင်ပါကြောင်း ဆိုတာပေါ့၊ အဲဒါကို လေးလေးစားစား ပြောသွားပါသေးတယ်။ 

ဒို့များဖြင့် ရယ်လိုက်ရတာ မပြောပါနဲ့တော့။ 

အမေက အဲဒီအဖြစ်လေးကို ပြောတိုင်းပြောတိုင်း သူရယ်နေတာကို မရယ်အောင် ပြောကြရင်းနဲ့ ဘာမှန်းမသိဘဲ နားထောင်သူတွေလည်း လိုက်ရယ်ကြ၊ အဲဒါနဲ့ ဘာဖြစ်သွားလည်းလို့ မေးရင်း မေးရင်းနဲ့ ဇာတ်လမ်းအဆုံးထိအောင် နားထောင်ကြရပါတယ်။ 

ကျနော်ကတော့ အမေ့ကြီးတော်ရဲ့ ပြောင်းဖူးဖက် ဆေးလိပ်ကြီးကို ရဲခနဲနေအောင် ဖွာနေပုံကို အခုထိ မျက်စိထဲက မထွက်နိုင်သေးပါ။ 

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)

၈-အောက်တိုဘာ-၂၀၁၆

လက်တွဲဖော်

'ချစ်ရတဲ့သူနဲ့ လက်ထပ်မယ့်သူ' တယောက်တည်းပဲဖြစ်ရမယ်လို့ သန္နိဌာန်ချထားတဲ့ ကျမအတွက် အိမ်မက်လေးတခုမှတဆင့် ချစ်သူအဖြစ်ရွေးချယ်စေခဲ့သူ …

အိမ်မက်ကိုအသက်သွင်း ချစ်သက်သေထူ တသက်တခါဆင်နွဲ မင်္ဂလာပွဲကို ချစ်မိုးသွန်းဖြိုး တူယှဉ်တွဲလျက် တင့်တယ်လှပစွာ ဘဝတခုလုံး နှင်းအပ်စေခဲ့သူ …

လင့်ဝတ္တရားငါးပါး အလွတ်ရ မရ သေချာမသိသော်ငြား မိသားစုဘဝရဲ့လိုအပ်ချက်တွေကို မေတ္တာစေတနာအပြည့်နဲ့ အပုံအပင် ဖြည့်ဆည်းပေးသူ … 

တုနှိုင်းမရ ဖခင်တယောက်ရဲ့ ချစ်ခြင်းနဲ့ သမီးလေးအပေါ် ပျော်ရွှင်ငြိမ်းချမ်းမှုတွေ ဆောင်ကြဉ်းပေးသူ …

မိဘကျေးဇူး အထူးသိတတ် အလှူရေစက် လက်နဲ့မကွာ ဒါနမျိုးစေ့ စိုက်ပျိုးမှန်စွာ အများကောင်းကျိုး ကိုယ်စွမ်းရှိသလောက် ရွက်သယ်ပိုးသူ …

မိတ်ဆွေ အပေါင်းအသင်းကြား အပြုမနောဆောင် ပြောတတ် ဆိုတတ် ပေါင်းသင်းတတ်သူ …

ဘာသာတရား သိမြင်နှံ့စပ် မမေ့မလျော့ မပေါ့မဆ သတိလက်ကိုင်ထား ဘဝခရီးလျှောက်လှမ်းနေသူ …

စာပေတန်ဖိုးချစ်မြတ်နိုး၍ သုတရသ သိစွမ်းသမျှ လက်ဆင့်ကမ်းပေးဝေသူ …

သက်မွေးအလုပ် လေးစားကျေပွန် အခက်အခဲဟူသမျှ ကြိုးစားကျော်ဖြတ်သူ …

ရံဖန်ရံခါ တရံတခါ မီးဖိုချောင်ဝင် လျှာလည်အရသာ ထိုထိုဟင်းလျာတချို့ကို ကူညီချက်ပြုတ်ပေးတတ်လေသူ ....

သူ သူ သူ ..... သူဟာ သစ္စာခိုင်မြဲ ကျမလက်ကိုတွဲလို့ မိသားစုကို စိတ်တူကိုယ်တူ ပဲ့ကိုင်မယ့်သူ …

ကြည်လင်အေးမြတောက်ပအပြုံးတွေနဲ့ ဘဝလုံခြုံမှု အစဉ်အမြဲပေးမယ့် အရှင်သခင် သူလိုလူအား ကမ႓ာတည်သ၍ မပျက်နိုင်မယ့်နေမင်းကြီးအလား  ပုံနှိုင်းရရင်ဖြင့် ...

အိမ်သူသက်ထား

ဆိုတတ်ဖို့

ဗမာ့စောင်းနဲ့ တီးခတ်ထားတဲ့ ဗီဒီယိုဖိုင်လေးတစ်ဖိုင်ကို ကြည့်မိရာကနေ တီးခတ်တဲ့စောင်းပညာရှင်ရဲ့ ဗီဒီယိုဖိုင်တွေ ယူကျုမှာ ရှိလိုရှိငြား ရှာဖွေတဲ့အခါ တွေ့ရှိသဘောကျသွားတာက ခုနက ပညာရှင်နဲ့အတူ သီဆိုသွားသူက နိုင်ငံခြားသားဖြစ်နေတယ်။ သူက စည်းကိုက်ဝါးကိုက်နဲ့ သီချင်းကို အားပါးတရဆိုသွားတယ်။ စာသားတစ်ချို့နေရာတွေကိုပဲ သူကိုင်ထားတဲ့ စာအုပ်ကိုဖွင့်ကြည့်ကာ ဆိုတယ်။ ဗမာစကားတတ်တာ မတတ်တာ ကျွမ်းကျင်တာ မကျွမ်းကျင်တာ သေသေချာချာမသိပေမယ့် ဒီလိုသီချင်းမျိုးကို ဆိုတတ်ဖို့ဆိုတာ အတော်မလွယ်တဲ့အလုပ်ဖြစ်ပါတယ်။

သီချင်းက ပြည်လှဖေရဲ့ "ချစ်မိုးစွေ" ဖြစ်ပါတယ်။ သီချင်းရေးဆရာက အလင်္ကာကျော်စွာ ရွှေပြည်အေး ဖြစ်ပါတယ်။

"မြတ်နိုးသူရယ် ... ချစ်မိုးစွေခဲ့တယ် ..... ဘုံကြိုးပြတ်တဲ့ ဒေဝီနတ်မျိုးနွယ်" ဆိုတဲ့ စာသားလေးကိုတော့ လူလတ်ပိုင်းအရွယ်နဲ့ လူကြီးပိုင်းအရွယ်တွေ ကြားဖူးကြမယ်ထင်ပါတယ်။

သီချင်းကို နားထောင်ရင်း တွေးမိတယ်။ ဒီလိုသီချင်းမျိုးကို နားထောင်တတ်တဲ့အဆင့်ကနေ ဆိုတတ်တဲ့အဆင့်ရှိသလားဆိုတာပါပဲ။ တစ်ဆင့်ထပ်တက်ရင်တော့ ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင် စည်းကျဝါးကျ ဆိုတတ်ဖို့ပါပဲ။

ဟိုးတစ်ခါတုန်းကလည်း မြန်မာ့အသံနှင့် ရုပ်မြင်သံကြားက သီချင်းကြီးအစီအစဉ်မှာ နိုင်ငံခြားသူက "ယသော်ဓရာ" ဆိုတဲ့ သီချင်းကြီးကို ဆိုတာကို ကြည့်ခဲ့ဖူးပါတယ်။ "သန်းခေါင်လယ် ... သန်းခေါင်လယ် ... ထွက်တော်မူ နန်းက ခွာတယ် ..... မောင်ဖုန်းပျောက်တယ် .. ဆောင်အုံးဗွေမြင့်လယ်" ဆိုတဲ့အခါ နားထောင်ရတာ ထိုစဉ်က အဖြစ်အပျက်ကို စိတ်ထဲမှာ မြင်ယောင်မိပါတယ်။

အဲဒီတစ်ယောက်ပါပဲ၊ "တေဘုမ္မာ" ဆိုတဲ့ နက်နက်နဲနဲရှိလှတဲ့ သီချင်းကို ဆိုခဲ့သေးတာဖြစ်ပါတယ်။

ဒီနေရာမှာ အငြင်းပွားဖွယ်တစ်ခုက ဟိုး ဘိုးတော်ဘုရင်လက်ထက်က သီချင်းတွေ စိတ်မဝင်စားပါဘူးလို့ ပြောချင်ဆိုချင်ကြပါလိမ့်မယ်။ ဘယ်ခေတ်က သီချင်းပဲဖြစ်ဖြစ် ဆိုသူမရှိရင် တစတစနဲ့ ပျောက်ကွယ်သွားတာပါပဲ။ ပျောက်ကွယ်သွားတာဟာ ထိုထိုသီချင်းများရဲ့ အနုပညာအရည်အသွေးဟာ နိမ့်ကျသွားလို့ မဟုတ်ဘဲ လက်ဆင့်ကမ်းသယ်ဆောင်မည့်သူတွေ နည်းပါးလာလို့ပဲဖြစ်ပါတယ်။ နောက်တစ်ချက်ကလည်း ခက်ခဲတာကို နောက်ပိုင်းလူတွေ သိပ်မလိုက်ကြတော့တာလည်း ဖြစ်နိုင်ပါတယ်။

ဒီစာစုတိုလေးကို နိဂုံးချုပ်ရရင် သီချင်းဟောင်းတွေထဲက အနှစ်သာရရှိတဲ့ သီချင်းတွေကို ဆိုတတ်ကြဖို့လိုပါတယ်။ ကိုယ်တိုင်က စင်ပေါ်တက်ဆိုမယ့်သူ မဟုတ်ဘူးဆိုပေမယ့် ကြုံလာခဲ့လို့ သီဆိုတဲ့အခါ ဂန ္ထဝင်သီချင်းတစ်ပုဒ်ကို စာသားမှန်မှန် နဲ့ ဟဲပြလိုက်မယ်ဆိုရင် နားထောင်တဲ့သူတွေလည်း အကျိုးရှိ၊ သီချင်းဟောင်းတွေကိုလည်း လက်ဆင့်ကမ်းတဲ့သဘောသက်ရောက်နိုင်ပါကြောင်း တိုက်တွန်း်ရေးသားလိုက်ပါတယ်။

ရေချိုးရင်း ရောက်တတ်ရာရာ သီချင်းတွေ ဟစ်ကြွေးနေသော အဆင့်မှသည် မျှော်မမှန်းနိုင်သော အဆင့်ဆီသို့ တက်လှမ်းရောက်ရှိနိုင်ကြပါစေကြောင်း ။

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)

၁၆-ဇူလိုင်-၂၀၁၆

အကိုးအကားများ

ကလေးဘဝတုန်းက လူငယ်ဖြစ်သူနဲ့ စကားတွေပြောကြဟေ့ဆိုရင် တော်တော်များများ ပြောနိုင်တာကို မှတ်မိတယ်။ ကလေးဘဝဆိုတာ teenager လို့ ပြောကြတဲ့ thirteen မတိုင်မီကာလကို ခေါ်တယ်ပဲဆိုပါစို့။ သေချာအောင်လည်း အကိုးအကားပြန်ကြည့်ရသေးတယ်။ အခုလောလောဆယ်ဆယ်သုံးနေတာတော့ Google search ပါပဲ။ များသောအားဖြင့် အဲဒီမှာ ရှာလိုက်ရင် Wikipedia ကိုပဲ မျက်စိကျမိတာများတယ်။ နောက်တော့လည်း Google မှာ မရှာတော့ဘဲ Wikipedia ကိုပဲတိုက်ရိုက်သွားပါတယ်။

အဲဒီတုန်းက လူငယ်ဆိုတာက ဘယ်သူမှ မဟုတ်ဘူး။ ဦးလေးအငယ်ဆုံးပဲ။ သူက မလုပ်ဘူးဆိုရင် ဘာမှ မလုပ်ဘူး။ အိပ်နေတတ်တဲ့သူ။ အဲ လုပ်ပြီဆိုရင်လည်း သေသေကြေကြေ၊ သင်တန်းတွေ ဘာတွေမှာ ဆုတွေရတယ်။ ပြေးပွဲပြိုင်ပွဲတွေမှာ ဆုရတယ်။ ပန်းဝင်တာနဲ့ မေ့လဲသွားတဲ့အထိ ပြိုင်တဲ့သူ။

အဲဒီလိုလူမျိုးနဲ့ အရွယ်ရောက်လာတဲ့ တူဖြစ်သူနဲ့ တွေ့ကြတဲ့အခါ ဘာပြောကောင်းမလဲ၊ ညဖက်ဆို ညစာစားပြီးနောက်ပိုင်းမှာ ဆွေးနွေးပွဲလေးတွေ ကြားရတာပေါ့။

ဒါပေမယ့် ဆွေးနွေးပွဲတွေကနေ ဘာရလာသလဲဆိုတော့ ငါ ဘာမှ မသိသေးပါလားဆိုတဲ့ အသိ ရလာတယ်။ မသိတာကများလာ၊ သိအောင်လုပ်၊ မေးတာကလည်း အတော်များ၊ လူကြီးတွေ ခေါင်းကုတ်စေခဲ့သူဖြစ်ပါတယ်။

ဆရာ မောင်စိန်ဝင်း (ပုတီးကုန်း) ဝတ္ထုတွေ ဖတ်တတ်လာတာကလည်း သူ့ကြောင့်ပဲ။ ဆရာမ ဂျူ းရဲ့ ဟောပြောပွဲအခွေကို အိမ်ကို ယူလာပြီး နားထောင်ရင်းနဲ့ စာပေဟောပြောပွဲရဲ့ အရသာကို သိခဲ့တာကလည်း သူ့ကြောင့်ပါပဲ။

သူနဲ့ စကားပြောရင် အကိုးအကားအတော်ရှာရတယ်။ တခါတလေ အကိုးအကားရထားတာတောင်မှ သူမေးလိုက်တဲ့မေးခွန်းက စာအုပ်ထဲမှာ မပါတဲ့အကြောင်းအရာဖြစ်နေတဲ့အခါ အတော် ဂွတီးဂွကျနိုင်ပါတယ်။ ပလုံပလုံပလွတ် ဆိုတဲ့အကြောင်းမေးခဲ့တာလည်း သူပါပဲ။

အဲဒါကြောင့်မို့လို့ ဦးလေးနဲ့ စကားပြောတဲ့အခါ အတော်သတိထားရတယ်။ တခါတလေမှာ သူ့ထက် ပိုပြောနိုင်သွားတဲ့အခါ သူပြောလေ့ရှိတာက "တော်တော် ကတ်တီးကတ်ဖဲ့ ကတ်သီးကတ်သတ်ပြောနိုုင်တဲ့ကောင်" ဆိုတာပဲဖြစ်ပါတယ်။

ကလေးဘဝကနေ ဆယ်ကျော်သက်ဖြစ်လာတော့ စုမိဆောင်းမိရှိလာတယ်။ အဲဒီအထဲမှာ ဟုတ်တာလည်း ပါတယ်၊ မဟုတ်တာလည်း ပါတယ်။ ဟုတ်တာကိုလည်း ဟုတ်မှန်ကြောင်း အထောက်အထားတချို့ မပြနိုင်သေးတာရှိတယ်။ မဟုတ်တာကိုလည်း မဟုတ်မှန်ကြောင်း မပြနိုင်တာ ရှိတယ်။

တစ်ရက် သင်တန်းတစ်ခုက အပြန် ဘတ်စ်ကားမှတ်တိုင်ကအဆင်းမှာ သူနဲ့ သူ့သူငယ်ချင်းတစ်ယောက် လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ ထိုင်နေရင်း စကားပြောနေကြတာတွေ့တယ်။ ဟိုတစ်ယောက်က ရပ်ကွက်ထဲမှာ စာကြီးပေကြီးသမားလို့ ပြောလို့ရတဲ့သူ။ တကယ်က သူ့လက်ထဲမှာ စာအုပ်တစ်အုပ်ဖြစ်ဖြစ်၊ သတင်းစာတစ်စောင်ဖြစ်ဖြစ် အမြဲတမ်းကိုင်ထားလို့ သူ့ကို စာကြီးပေကြီးသမားလို့ ရပ်ကွက်က အမည်ပေးထားတာ။ တော်ရုံလူ သူ့ကို ရှောင်တယ်။ ဘာကြောင့်လည်းဆိုတော့ ပြောမိပြီဆိုရင် မဆုံးတော့တဲ့သူ။

သူတို့ဝိုင်းထဲကို ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။ ဝင်ထိုင်တာကလည်း ဦးလေးဖြစ်သူက ဒီလိုလူနဲ့များ ဘာတွေများပြောနေကြပါလိမ့်လို့ စပ်စုချင်တာလည်း တပိုင်းပေါ့။ နောက်တစ်ခါ ဒီလို ဦးလေးအရွယ်တွေနဲ့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထိုင်ပြခြင်းအားဖြင့် အရွယ်ရောက်လာပြီဆိုတာကို ရွယ်တူတွေကို ပြချင်တာလည်း ပါတာပေါ့။

အဲဒီမှာ ဟိုလူက နိုင်ငံတစ်နိုင်ငံက ဝန်ကြီးတစ်ယောက်အကြောင်းကို ပြောနေတာ။ ဦးလေးကလည်း လက်ဖက်ရည်လေးတစ်ခွက်ကို ဇိမ်ခံသောက်ရင်း နားထောင်နေတာ။ အင်း ဒီလူပြောတာ ဝန်ကြီးနာမည် လွဲနေသဟ။ ဘယ်ရမလဲ ဦးလေးတော့ ခံနေရပြီဆိုပြီး စကားဝိုင်းထဲ ဝင်လိုက်ပါတယ်။

အာ ဒီမှာ ဦးဘယ်သူ၊ ဦးပြောတာ လွဲနေပြီဗျ၊ အဲဒီဝန်ကြီးနာမည်အမှန်က ဒီလို။ အခုပြောနေတဲ့ နာမည်က ဟိုနိုင်ငံက ဝန်ကြီး။

ဘယ်ရမလဲ၊ အဲဒီအခါ ဟိုပုဂ္ဂိုလ်လည်း ရှူ းရှူ းရှဲရှဲဖြစ်ပါလေရော။ နားထောင်နေတဲ့ဦးလေးကလည်း သူ့ဖက်ကပေါ့။ မဟုတ်ရင် သူလည်း တုံးရာကြတော့မှာကိုး။ အကိုးအကားနဲ့ပြောကာမှ ဖြစ်တော့မှာပဲဆိုပြီး ဟိုဟိုဒီဒီလိုက်ကြည့်တော့ အဲဒီပုဂ္ဂိုလ်က သတင်းစာကိုင်ထားတာ။ ကဲ ခဏလောက်ဆိုပြီး ဟိုဟိုဒီဒီလှန်ကြည့်တဲ့အခါ နိုင်ငံတကာသတင်းတစ်ပုဒ်မှာ ဝန်ကြီးနာမည်ပါလာတယ်။ သတင်းစာကို လက်ဖက်ရည်စားပွဲခုံပေါ်တင်လိုက်ပြီး၊ နာမည်ပါတဲ့ သတင်းရှိရာကို လက်ညှိုးထောက်ပြီး ပြကာ ပြောလိုက်တယ်။

ဒီမှာ ကျနော်ပြောတဲ့သူ။ သူ့နိုင်ငံနဲ့ သူ့ရာထူး။ သူ့နာမည်က အဲဒါ။

ပြောလည်းပြော၊ ထိုုင်ခုံက ထလည်းထ။ သွားသင့်ပြီလို့ ကိုယ်စောင့်နတ်က သတိပေးနေသလိုပါပဲ။ ဦးလေးကို နှုတ်ဆက်လိုက်တယ်။

ဦးလေး ကျနော် ဒိုးပြီ။ အဲဒါကြောင့် ကျနော်ပြောတာ၊ သတင်းစာကို နေ့တိုင်းဖတ်ပါလို့။ သွားပြီ။ မတ်တပ်ရပ်နေရင်း လက်ကျန် ရေနွေးကြမ်းကို ကုန်အောင်မော့လိုက်သေးတယ်။ ပြီးတာနဲ့ ဦးလေးသူငယ်ချင်းကိုတောင် နှုတ်မဆက်တော့ဘဲ သုတ်ခြေတင်ပါတော့တယ်။

နောက်နေ့တွေမှာ ဦးလေးတစ်ယောက် သတင်းစာဖတ်နေတာကို ဝမ်းသာဖွယ်တွေ့မြင်ရပါတယ်။

အခုကျတော့ အကိုးအကားဆိုတာကို မြင်တဲ့အမြင်က တစ်မျိုးပြောင်းသွားပြန်ပါတယ်။ ဒါကလည်း သင်တန်းတစ်ခုတက်အပြီးမှာ သိလိုက်ရတာဖြစ်ပါတယ်။ အကိုးအကားဆိုတာ လိုတာမှန်ပေမယ့် အဲဒီအကိုးအကားဟာ မှန်ကြောင်း အထောက်အထားခိုင်လုံရမယ်ဆိုတာပါပဲ။ အကိုးအကားတစ်ခုဟာ မှားနေတာလည်း ဖြစ်ကောင်းဖြစ်နိုင်တာပါပဲ။ မှားနေတာကို မှားနေမှန်းမသိဘဲ ယူသုံးမိတဲ့အခါ တကယ်သိ တကယ်တတ်တဲ့သူတွေအတွက် ပြုံးစရာ ဖြစ်သွားတတ်ပါတယ်။ နောက်ပိုင်းမှာ အကိုးအကားတစ်ခုကို လိုချင်လို့ သုံးချင်တဲ့အခါ အတော်လေးကို စဉ်းစဉ်းစားစားနဲ့ သုံးရပါတယ်။

သူတို့ကြီးတွေတောင် ယူသုံးထားတာပဲလေ မှန်လို့နေမှာပေါ့ဆိုတဲ့ အကိုးအကားတစ်ခုဟာ ရာနှုန်းပြည့်မှန်ကန်မယ်လို့ တပ်အပ်မပြောနိုင်ပါ။ သူတို့ကြီးတွေ လွဲတဲ့အခါ အားလုံးလွဲကုန်တာပါပဲ။

ကိုးကားမှုတွေ မှန်ကန်နိုင်ကြပါစေကြောင်း ရည်ရွယ်ပါတယ်။

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)

၁၁-ဇူလိုင်-၂၀၁၆

ဘာကြောင့် (စာဖတ်သင့်သလဲ ၊ စကားစမြည်ပြောသင့်သလဲ)

ဆရာမြသန်းတင့်ရဲ့ "ဧကရာဇ်တို့၏ ဘဏ္ဍာတိုက်များ" ဆိုတဲ့ စာအုပ်ထဲမှာ ပါတဲ့ ဂျွန်ရပ်စကင်း (John Ruskin) ရဲ့ ဟောပြောချက်တွေထဲက တခုကို ကောက်နုတ်ဖော်ပြခွင့်ပြုပါ။

"စာအုပ်တစ်အုပ်ကို ရေးတဲ့ စာရေးဆရာဟာကိုယ့်ထက် ပညာမရှိလျှင် ဒီစာအုပ်ကို ဖတ်စရာ မလိုတော့ပါဘူး။ ကိုယ့်ထက်ပညာရှိလျှင်၊ အသိအလိမ္မာရှိတယ်ဆိုလျှင်တော့ နေရာများစွာမှာ သူများနဲ့မတူတဲ့ ခြားနားစွာ တွေးခေါ်တာကို တွေ့ရလိမ့်မယ်။ စာအုပ်တစ်အုပ်ကို ဖတ်ပြီးတာနဲ့ ဒီစာအုပ်က သိပ်ကောင်းတာပဲ၊ ကျွန်တော်တွေးထားတာနဲ့ အတူတူပဲလို့ ကျွန်တော်တို့ မကြာခဏပြောလေ့ရှိကြတယ်။ အမှန်ကတော့ ဒီလိုမဖြစ်သင့်ဘူး။ ဒီစာအုပ်ဟာ တော်တော်ထူးခြားတဲ့စာအုပ်ပဲ။ အရင်တုန်းက ဒီလို ကျွန်တော် တစ်ခါမှ မတွေးဖူးဘူး။ ကြည့်စမ်း၊ ဘယ်လောက်မှန်သလဲဆိုတာ တွေ့ရလိမ့်မယ်။ အခု မတွေ့သေးလျှင်လည်း နောက်တစ်နေ့မှာ ဒီစာအုပ်ထဲကအတိုင်း ဖြစ်မှာပဲဆိုတဲ့အတွေးမျိုး ကျွန်တော်တို့မှာပေါ်လာရမယ်။ ထားပါလေ၊ ဒီလောက်အထိ စာအုပ်တစ်အုပ်ကို အထင်ကြီးကိုးကွယ်ခြင်း မပြုလိုသည့်တိုင် အနည်းဆုံးစာအုပ်ထဲမှာ ကိုယ့်အတွေးကို ရှာဖို့မဟုတ်ဘဲ စာရေးဆရာ ဘယ်လိုရေးသလဲဆိုတာကို သိလိုတဲ့ ဆန္ဒနဲ့ ဖတ်သင့်တယ်။ ခင်ဗျားဟာ တွေးတတ် ခေါ်တတ်တယ် ဆိုလို့ရှိလျှင် စာရေးဆရာရဲ့ အတွေးအခေါ်မှန် မမှန်ကို နောက်ကျတော့ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ဆုံးဖြတ်ယူပေါ့။ "

မနက်ဖြန် ရုံးပိတ်ရက်ဖြစ်တာကြောင့် ဒီနေ့ညနေ ရုံးဆင်းဆင်းချင်းမှာ စကားပြောဖော် ပြောဖက် ကျောင်းနေဖက် သူငယ်ချင်းနဲ့ တခုခုစားရင်း စကားစမြည်ပြောဖြစ်ကြတယ်။ ထွေရာလေးပါးပြောရင်းဆိုရင်းကနေ အကြံကောင်း ဉာဏ်ကောင်းတွေ ရခဲ့ပါတယ်။ ရတာလေးတွေ ပျောက်မသွားရအောင် ဖုန်းထဲက မှတ်စုထဲမှာ ရေးမှတ် တေးမှတ်ခဲ့ပါတယ်။ အခု ပြန်တွေးကြည့်တဲ့အခါ စကားစမြည်ပြောဆိုခြင်းရဲ့ ကောင်းကျိုးကို မြင်တွေ့ရပါတယ်။

ငါ ဒီလို မတွေးခဲ့တာကို ဒီလူ တွေးနိုင်တယ်။ ငါ ဒီလို တခါမှ မစဉ်းစားဘူးတဲ့ အကြံကောင်းကို ဒီလူ ပေးနိုင်တယ် ဆိုတာမျိုးပဲဖြစ်ပါတယ်။

အပြန်မှာ ရထားစီးတဲ့အခါ ထိုင်စရာရတယ်။ ဆယ်မိနစ် ဆယ့်ငါးမိနစ်သာသာလောက်ပဲ စီးရမယ့် ခရီးတိုမှာ ထိုင်ရာနေရာရတာနဲ့ အိတ်ထဲကနေ ဖတ်လက်စ ဝတ္ထုစာအုပ်ကို ထုတ်ပြီး ဖတ်ဖြစ်တယ်။ တစ်မျက်နှာရရ သုံးလေးမျက်နှာရရ စာဖတ်မယ်လို့ ရည်ရွယ်ပြီး ဖတ်ပါတယ်။ အဲဒီ ဘာသာပြန်ဝတ္ထုက အခေါက်ခေါက်အခါခါ ဖတ်ခဲ့ပြီးဖြစ်ပေမယ့် ရေးခဲ့ပြီးတဲ့စာညွှန်းတစ်ပုဒ်ကို ပိုမိုပြည့်စုံစေချင်လို့ သေသေချာချာပြန်ဖတ်နေတာဖြစ်ပါတယ်။

ဝတ္ထုထဲက ဇာတ်ကောင်တွေ တွေးပုံ၊ အချီအချ စကားပြောပုံတွေကို ခဏတာဖတ်အပြီးမှာ ဟိုးတုန်းက မရခဲ့ဘူးတဲ့ အတွေးသစ် အမြင်သစ်တွေ ရလိုက်ရပါတယ်။

ကျနော်လိုချင်တာ အဲဒါပါပဲ။

မိတ်ဆွေများကို မျှဝေချင်တာကလည်း အဲဒါပါပဲ။

စာဖတ်ပါ။ မသိတာကို သိလာအောင် စာဖတ်ပါ။ မဖြစ်ဘူးသေးတဲ့ အတွေးမျိုး ပေါ်လာအောင် စာဖတ်ပါ။ ထို့အတူပဲ စကားစမြည်ပြောပါ။ တဖက်သားဆီက အတွေးကောင်းပေါ်လာတဲ့အခါ သိလာ ရလာတာကို မှတ်သားပါ။

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)

၅-ဇူလိုင်-၂၀၁၆

နေရာနဲ့ အခါ

တခါမှာ စာမေးပွဲတခုဖြေနေရတဲ့အချိန်။ အောင်မှတ်လို့ သတ်မှတ်ထားတဲ့ပမာဏလောက်ကို မှတ်ဉာဏ်ထဲကနေ အတင်းကာရော ဖျစ်ညှစ်ထုတ်နေရတဲ့ကာလ။ နှစ်ဆယ်နဲ့မှ လေးနာရီတောင်မပြည့်သေး၊ ပြန်လည်နွှေးထားတဲ့ သီအိုရီတွေ၊ တွက်ပုံတွက်နည်းတွေ၊ အဓိပ္ပါယ်ဖွင့်ဆိုချက်တွေဆိုတာ၊ မချိမဆန့် မြန်မြန်ဆန်ဆန်ရိုက်သွင်းထားတဲ့ပုံစံဖြစ်နေတဲ့အတွက် တော်တော်နဲ့ ပြန်လည်ဖော်လို့မရတဲ့ အပိုင်းအခြားတခုမှာပေါ့။

အရွယ်ရောက်လာပြီး ခုနက စာမေးပွဲလိုမျိုးကို ဖြေရမယ့်အခါမှာ စိတ်ထဲမှာ အောင်မှတ်လောက်ပဲ စိတ်ဝင်စားတော့တယ်။ အောင်မှတ်ရဖို့ မှတ်ထားတဲ့အပိုင်းတွေကို ပြန်ဆွဲယူ။ ရှင်းပြတုန်းက နားလည်သလိုလိုရှိသား၊ ဒါမျိုးဆင်တူပုစ္ဆာကို စာမေးပွဲမှာမေးတဲ့အခါ မေးခွန်းဖတ်ကြည့်ပြီး မေးခွန်းထုတ်တဲ့ ဆရာမနှယ် အလွယ်လေးလာမေးရသလားလို့ ပြုံးလိုက်သေး။ တွက်ကြည့်တဲ့အခါမှာ တလွဲ။ လွဲနေမှန်းသိနေတာကိုက အခြေအနေမဆိုးသေးဘူးလို့ပဲ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ဂုဏ်ယူနေချိန်။

"ဟေ့လူ ဟေ့လူ" အသံက ခပ်အုပ်အုပ်လေး။ ဒီမှာ အဖြေရဖို့ သီသီလေးလိုတော့တဲ့စက္ကန့်ပိုင်းမှာမှ ဘယ်သူက လှမ်းခေါ်နေပါလိမ့်။

စာမေးပွဲခန်းစောင့်တဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမတွေကလည်း အခန်းထဲမှာ ခေါက်တုန့်ခေါက်ပြန်။

ထပ်ကြားရတယ်။

"ဟေ့လူ ဟေ့လူ"

တော်တော်တိုးပေမယ့် ပထမတခေါက်အသံကတည်းက နည်းနည်းဂရုပြုမိထားတဲ့အတွက် ခေါင်းကို ဆတ်ကနဲ ဘယ်လှည့်ညာလှည့် လှည့်လိုက်တယ်။ ဘယ်လှည့်လိုသာပြောရတယ်၊ အဲဒီဖက်မှာက နံရံပဲရှိပါတယ်။ ညာဖက်မှာတော့ စာဖြေနေတဲ့ ဘော်ဒါတယောက်ရှိတယ်။ စာရေးစားပွဲခုံရှည်တခုံတည်းမှာ တဖက်တချက်စီ အစွန်းဖက်မှာ ထိုင်ပြီး စာဖြေရတာဖြစ်ပါတယ်။

ကြည့်လိုက်တော့ ဘော်ဒါက လက်ဟန်နဲ့ပြရင်း ပြောတယ်။

"ဘယ်နှနာရီ ရှိပြီလဲ"

ဒီက ကောင်ကလည်း ခပ်အုပ်အုပ်လေး ပြန်ဖြေတယ်။

"နှစ်နာရီ ထိုးတော့မယ်"

အဲဒါနဲ့ သူလည်း စာဆက်ဖြေ၊ ကိုယ်လည်း ခေါင်းတွေ ချွေးထွက်အောင် စဉ်းစား။

နာရီဝက်လောက်ကြာတော့ တခါထပ်ကြားပြန်တယ်။

"ဟေ့လူ ဟေ့လူ" "ဟမ်"

"ဘယ်နှနာရီ ရှိပြီလဲ" "နှစ်နာရီ မိနစ်သုံးဆယ်"

"အင်း"

အဲဒီပုဂ္ဂိုလ် စာတွေ ဆက်ရေး ဆက်ဖြေနေတယ်။ တော်တော်များများကို ရေးဖြေနေတာ။

သိပ်မကြာမီမှာပဲ။ လုပ်ချောင်းဟန့်သံကြားလိုက်ပြီး "အခုကော ဘယ်လောက်ရှိသွားပြီလဲ" လို့မေးလာပြန်ပါရောဗျာ။

"အချိန်ပြည့်တော့မယ်၊ နောက်ဆယ်မိနစ်ဆိုရင် ပြည့်ပြီ" ဖြေသာဖြေလိုက်ရတယ်။ သိပ်တော့ မကျေနပ်။ ကိုယ်တော်ချောက နာရီမပတ်။ သူကလည်း သိပုံရတယ်။ အချိန်တွေမေးတိုင်း မေးတိုင်း မဖြေချင့်ဖြေချင်ဖြေနေသောသူရဲ့ လေသံကို ဖမ်းမိသွားပုံပေါ့။ အချိန်ပြည့်လို့ စာရွက်တွေသိမ်းတဲ့အခါမှ နှစ်ယောက်စလုံး ထိုင်ခုံမှ ထကြ၊ ပုဂ္ဂိုလ်က နှုတ်တောင် မဆက်သွား။

တခုမေ့သွားတယ်။ အချိန်မေးသူကို အဆင်ပြေအောင် လက်ပတ်နာရီအိုလေးကို လက်ကနေ ချွတ်ပြီး စားပွဲခုံရဲ့ အလယ်လောက်မှာ ထားထားလိုက်ဖို့အကြံကို စာမေးပွဲခန်းမက ထွက်လာမှ ရမိတယ်။ အေးပေါ့။ နောက်တရက် ဆက်ဖြေရဦးမှာပဲ။ ရောက်တာနဲ့့ လက်ပတ်နာရီလေးကို အလယ်ခေါင်မှာ တင်ထားလိုက်မယ်။ သူလည်း နာရီကြည့်နိုင်၊ ကိုယ်လည်း အချိန်ခဏခဏ မေးခံရလို့ စာဖြေရတာ အနှောက်အယှက်မရှိနိုင်။ ကိုယ့်တွေးချက်နှင့်ကိုယ် ဟုတ်နေတာပေါ့။

နောက်တရက်ရောက်၊ စာမေးပွဲခန်းထဲကို နောက်နည်းနည်းကျမှဝင်၊ ထိုင်ခုံမှာ ဝင်ထိုင်မလို့ ပြင်တဲ့အချိန်မှာ စာရေးစားပွဲခုံကို ကြည့်မိတယ်။

ဟိုက် ဘာကြီးတုန်း။

စားပွဲတင်နာရီကြီးလေ။ စွင့်စွင့်ကားကားလို့ ပြောရမလားပဲ။ သုံးနေကြနှိုးစက်နာရီလိုမျိုး သေးသေးလေးမဟုတ်၊ ထုနဲ့ထည်နဲ့ လေးထောင့်ကျကျ ခန့်ခန့်ထည်ထည်ကြီး။ ဒီလူဗျာ ဒီလောက်ရှိတဲ့ နာရီကြီးကို စာမေးပွဲခန်းထဲ ဘယ်လိုလုပ်ယူလာတုန်းဆိုတာ မတွေးတတ်အောင်ပါပဲ။ ဆရာ ဆရာမတွေကို ပြောဆိုခွင့်တောင်းပြီး ယူလာပုံရပါတယ်။ စစ်တုရင် ပြိုင်ပွဲတွေက စားပွဲတင်နာရီတွေကိုတောင် မြင်ယောင်မိပါတယ်။

အဲဒီနေ့မှာတော့ "ဟေ့လူ ဟေ့လူ" ဆိုတဲ့ ခေါ်သံလည်း မကြားရ၊ "ဘယ်နှနာရီ ရှိပြီလဲ" လို့ မေးသံလည်း နှုတ်ဆိတ်။

အဲ နေဦးဗျ။ နာရီရဲ့ စက္ကန့်လက်တံသွားနေသံကတော့ တချက်ချက်နဲ့ တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ စာမေးပွဲခန်းကို ဖုံးလွှမ်းနေလေရဲ့။

အဲဒီနေ့က ဖြေတဲ့ဘာသာ ဂုဏ်ထူးအမှတ်တောင် ရတယ် ထင်ပါရဲ့ဗျာ။

ကျော်မောင် (တိုင်းတာရေး)

၃-ဇူလိုင်-၂၀၁၆

ကူညီခြင်း ဆိုရာဝယ်

သောကြာနေ့က ရုံးရောက်ဖို့ ကားစီးတဲ့အခါ နှစ်ထပ်ကားစီးရတယ်။ စီးနေကြအတိုင်း အတွင်းဖက်လှေကားကနေတဆင့် အပေါ်ထပ်ကို တက်တယ်။ လှေကားတက်တက်ချင်းမှာ တွေ့တဲ့ ထိုင်ခုံမှာဝင်ထိုင်တယ်။ ခါတိုင်းထိုင်နေကြက ကားမှန်နားကပ်လျက်၊ အခုက ခရီးသည်တယောက်ရှိနှင့်နေတဲ့အတွက် လျှောက်လမ်းဖက်က ထိုင်ခုံမှာ ထိုင်လိုက်ရတယ်။ ထိုင်ခုံတွေက သီးခြားခုံတွေကို နှစ်ခုံစီတွဲထားတာ။ ခရီးသည်တွေ တယောက်ချင်း ကားပေါ်တက်လာနေကြ၊ ထိုင်ခုံမှာ ထိုင်ကြ၊ ထိုင်နေတဲ့သူတွေက ဖုန်းတွေသုံးကြနဲ့ မကြာခင်မှာပဲ ကားက စထွက်ပါတယ်။

နှစ်ထပ်ကားမောင်းတဲ့ ဘတ်စ်ကားကပ္ပတိန်က လူလတ်ပိုင်းအရွယ် မလေးအမျိုးသမီးဖြစ်ပါတယ်။ ကားထွက်ချိန်မှာပဲ လုပ်စရာနှစ်ခုကို သတိရမိတယ်။ ကျောပိုးအိတ်ထဲမှာ ပါတဲ့ စာအုပ်ကို ထုတ်ဖတ်မလား၊ ဖုန်းထဲက မှတ်စုမှာပဲ တိုတိုထွာထွာရေးမလားဆိုတာပါပဲ။ ဖုန်းက လက်မှာ ကိုင်ပြီးသားဆိုတဲ့အတွက် ရေးဖို့ရွေးချယ်လိုက်ပြီး ဖုန်းကို ဖွင့်ပါတယ်။ ကားက ဂိတ်ကအထွက် မီးပွိုင့်မှာ မီးနီမိနေပါတယ်။ 

အဲဒီမှာပဲ အောက်ထပ်က အသံတသံကြားပါတယ်။ ဘာပြောမှန်း မသဲကွဲပါ။ သေသေချာချာနားထောင်ကြည့်မှ " ဟလို ဟလို" ဆိုတာကို စကြားရတယ်။ တခုခုကို လက်နဲ့ တဖုန်းဖုန်းရိုက်နေတာလည်း ကြားရတယ်။ အသံထဲမှာ "အပေါ်ထပ်က တယောက်ယောက်ကူညီပါ" လို့ ကြားမိသလိုဖြစ်တော့ ထိုင်နေတဲ့နေရာကနေ ဘေးတွေ နောက်တွေ လှည့်ကြည့်မိတယ်။ လျှောက်လမ်းမှာ အန်တီတယောက် မတ်တပ်ရပ်ပြီး ဖုန်းသုံးနေတာကို တွေ့တယ်။ ရိပ်မိသွားပြီ၊ အောက်က တဒုန်းဒုန်းအသံနဲ့ ပြောသံတွေက ကားကပ္ပတိန်ဆီက လာတာ။ အပေါ်ထပ်မှာ မတ်တပ်ရပ်စီးခရီးသည် မရှိရဘူး။ အပေါ်ထပ်ကို တက်တဲ့လှေကားမှာလည်း မတ်တပ်ရပ်ခွင့်၊ ထိုင်ခွင့်မရှိဘူး။ 

အန်တီက ဖုန်းလေးပွတ်နေမြဲ၊ အောက်ကအသံကလည်း ပိုပြီး ညံလာသလို၊ ကားက မီးပွိုင့်ကနေ ထွက်စပြုနေပြီ။ 

အန်တီ ဒီမှာလာထိုင်ဆိုပြီး ပြောတဲ့အခါ အန်တီက ရပါတယ်တဲ့။ မဟုတ်ဘူး သွားထိုင်၊ အဲဒီမှာ မတ်တပ်ရပ်လို့မရဘူးပြောပြီး လှေကားကနေ အောက်ထပ်ကို ဆင်းခဲ့တယ်။ ကားကပ္ပတိန်ဆီက ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဆိုတာလည်း မကြားရပါ။ အောက်ထပ်က ခရီးသည်တွေဆီက အကြည့်တွေကို စူးစူးရဲရဲခံလိုက်ရပါတယ်။ စည်းကမ်းဖောက်တာ ဒီလူပဲဖြစ်မယ်ဆိုတဲ့အကြည့်။ ကားပ္ပတိန်အော်နေတာ ဒီလူပဲဖြစ်မယ်ဆိုတဲ့အကြည့်။ ကားကပ္ပတိန်ခေါင်းပေါ်ဖက်မှာရှိတဲ့ တီဗီကို ခရီးသည်တွေ ကြည့်ဖြစ်ချင်မှ ကြည့်ဖြစ်ကြပါလိမ့်မယ်။ သူက အဲဒီကနေ လှမ်းကြည့်ပြီး အန်တီ့ကို ပြောတာ။ 

ဘာပဲပြောပြော လုပ်သင့်တာတခုကို လုပ်ဖြစ်သွားတဲ့အတွက် ပီတိဖြစ်ရပါတယ်။

ရေးကြည့်တာပါ ::)

(က) သမီး မေမေ အိပ်နေတုန်း သမီးကလည်း သူ့ဘာသာသူ ကစားနေချိန် သမီး ဖေဖေက မျဉ်းကြောင်းမပါတဲ့ စာရွက်ဖြူပေါ်မှာ ဘော့ပင်နဲ့ ဟိုးအရင်တုန်းက ရေးခဲ့တဲ့ ဆောင်းပါးတပုဒ်၊ တိတိကျကျပြောရရင် ဝတ္ထုတပုဒ်ကို ညွှန်းတဲ့ အညွှန်းဆောင်းပါးကို စာပြန်စီကာ ထည့်သင့်တာထည့် ဖြုတ်သင့်တာဖြုတ်ပြီး လက်ရေးမူကနေ ဒစ်ဂျစ်တယ်သို့ပြောင်းကာ ကွန်ပျူတာထဲသို့ သိုလှောင်သိမ်းဆည်းခြင်းပြုလုပ်နေပါသည်။

(ခ) သမီး မေမေ အိပ်နေတယ်။ သမီးကလည်း သူ့ဘာသာသူ ကစားနေတယ်။ သမီးဖေဖေက စာအညွှန်းဆောင်းပါးတပုဒ်ကို ဒစ်ဂျစ်တယ်သို့ပြောင်းနေတယ်။ အဲဒီဆောင်းပါးက အရင်တုန်းက လက်ရေးနဲ့ ရေးခဲ့တဲ့ဆောင်းပါး။ မျဉ်းကြောင်းမပါတဲ့ စာရွက်ဖြူပေါ်မှာ ဘော့ပင်နဲ့ ရေးခဲ့တာပေါ့။ အခု ကွန်ပျူတာသုံးပြီး စာစီတဲ့အခါ အနည်းငယ်တည်းဖြတ်မှု လုပ်ရပါတယ်။

(ဂ) အိမ်မှုကိစ္စတွေ သမီးဝေယျာဝစ္စတွေ တနေ့လုံးလုပ်ရတဲ့အတွက် ညဖက်ရောက်လို့ သမီးမေမေ ပင်ပန်းသွားပြီး အိပ်ပျော်သွားချိန်မှာ သမီးက ဖေဖေ့ကို အထူးတလည် ဒုက္ခမပေးဘဲ သူ့ဘာသာသူ ခြင်းတောင်းကလေးတွေ အရုပ်လေးတွေ သစ်သားတုံးလေးတွေနဲ့ ဖေဖေ့နားမှာ လာကစားနေတယ်။ ဖေဖေကလည်း ဟိုးတုန်းက သူရေးခဲ့ဖူးတဲ့ မျဉ်းကြောင်းမပါ ဗလာစာရွက်ဖြူလွတ်ပေါ်က အညွှန်းဆောင်းပါးတစောင်ကို ဟိုပြင် ဒီပြင်လုပ်ပြီး ကွန်ပျူတာပြန်ရိုက်နေတယ်။

(ဃ) တနေ့လုံး မနားတမ်း အလုပ်နဲ့ လက်နဲ့ မပြတ်တဲ့ သမီးမေမေဟာ ညဦးပိုင်းရောက်တဲ့အခါ ဟန်မျှပင် မဆောင်နိုင်တော့ဘဲ အလွန်နွမ်းလျနေပြီဖြစ်တဲ့အကြောင်းကို နှစ်ခြိုက်စွာ အိပ်စက်ပြနေခြင်းဖြင့် သမီးဖေဖေကို သက်သေပြနေပါတယ်။ သမီးကလည်း ဖေဖေ့ကို သူကြိုက်တာ လုပ်ပါစေလေလို့ မပြောရုံတမယ် ဖေဖေ့ဘေးနားမှာ ကစားဖွယ်ရာတွေနဲ့ အလုပ်များနေပါတယ်။ ဖေဖေကတော့ လက်ရေးနဲ့ လှပသေသပ်စွာရေးထားတဲ့ ဆောင်းပါးလေးတစောင်ကို ကီးဘုတ် တဂျောက်ဂျောက်ရိုက်ကာ ပုံစံပြောင်းနေလေရဲ့။

(င) သမီး နဲ့ သမီးမေမေ သူတို့အလုပ် သူတို့ လုပ်နေကြချိန်မှာ သမီးဖေဖေလည်း သူဝါသနာပါရာ အလုပ်ကို လုပ်နေလျက်ရှိပါသည်။

(စ) သမီး ကစား ၊ မေမေနားချိန်၊ ဖေဖေမှာတော့ တဂျောက်ဂျောက်။

(ဆ) ကလေးအဖေ ကျနော် စာရေးနေသည်။

ပုံပြောခြင်း အတတ်ပညာ

ငယ်ငယ်တုန်းက စာဖတ်တဲ့အခါ စာစောင်တွေ မဂ္ဂဇင်းတွေမှာ ပုံပြင်တွေပါလာရင် တေးမှတ်ထားပြီး နောက်ဆုံးမှ ဖတ်တယ်။ ဘာနဲ့တူသလဲဆိုတော့ မုန့်ဟင်းခါးစားတဲ့အခါ ကြက်သွန်ဥပါလာရင် နောက်ဆုံးမှ စားသလိုပဲ။ တခြားအရသာတွေနဲ့ မရောစေဘဲ သီးသန့်စားလိုတာဖြစ်တယ်။ ပုံပြင်ဆိုရင်လည်း ထိုနည်းလည်းကောင်းပါပဲ၊ အခြားရသတွေနဲ့ မရောစေလိုတဲ့အတွက် တခြားဖတ်ဖွယ်မှတ်ရာတွေ ဖတ်ပြီးတဲ့အခါမှ သေသေချာချာ စိမ်ပြေနပြေဖတ်တယ်။

အဖေက အပြောအဟောကောင်းတယ်။ ဇာတ်နိပါတ်တော်တွေထဲက ဇာတ်ကြီးဆယ်ဘွဲ့အစရှိတာတွေ၊ သမိုင်းဆိုင်ရာပုံပြင်တွေ ပြောတယ်။ နောက်ပိုင်းမှာ ရတနာမွန်မဂ္ဂဇင်းတို့၊ မင်္ဂလာမောင်မယ် စာစောင်တို့၊ ရွှေသွေးဂျာနယ်တို့ ဖတ်လာတဲ့အခါ ပုံပြင်နားထောင်သူအဆင့်ကနေ ပုံပြင်ဖတ်သူဖြစ်လာတယ်။ ဒါပေမယ့် ဖတ်ထားတဲ့ပုံပြင်တွေကို ပြန်ပြောခွင့် မကြုံခဲ့ဘူး။ ညီငယ် အရွယ်ရောက်လာတဲ့အခါမှ အိပ်ရာဝင်ပုံပြင်တွေကို ပြောပြခွင့်ကြုံတယ်။

ညီအငယ်ကောင်က ပုံပြင်တွေကို မှတ်သားထားလေ့ရှိတယ်။ ဒီတစ်ပတ်မှာ ပြောတဲ့ပုံပြင်နဲ့ အရင်တစ်ပတ်မှာ ပြောတဲ့ပုံပြင် ထပ်လို့မရဘူး။ ကိုလေး အဲဒါပြောပြီးသားကြီးကွ ဆိုပြီး သတိပေးတတ်တယ်။ ညတိုင်း အိပ်ခါနီးတိုင်း ပြောရတာဆိုတဲ့အခါ သိထားတဲ့ပုံပြင်တွေလည်း တဖြည်းဖြည်း ရှားလာတယ်။ မသိသေးတဲ့ပုံပြင်အသစ်တွေကို လိုက်ရှာဖတ်ရတယ်။ စာအုပ်ဆိုင်တွေမှာ ပုံပြင်စာအုပ်တွေ့လို့ စိတ်ကြိုက်နဲ့ကိုက်ရင် ဝယ်တယ်။ မှတ်မိတာက လမ်းဘေးပလက်ဖောင်းပေါ်မှာ ချရောင်းနေတဲ့ ပုံပြင်စာအုပ်တစ်အုပ်တွေ့လို့ ဝယ်လိုက်ဖူးတယ်။ အဲဒီစာအုပ်က အင်္ဂလိပ်လိုရေးထားတဲ့ မြန်မာပုံပြင်များ စာအုပ်ပဲ။ အခုထိ ဖတ်လို့ မရိုးနိုင်ဘူး။

အဲဒီအထဲက ပုံပြင်တွေ ဖတ်ပြီး ညီကို ပြန်ပြောတယ်။ ပြန်ပြောဖို့ ဖတ်ရတဲ့အတွက် ဖတ်ရတာအပြင် ယုတ္တိယုတ္တာဆိုတဲ့ကိစ္စကိုလည်း ထည့်စဉ်းစားရပြန်တယ်။ ဒီကောင်က ပုံနားထောင်တဲ့အခါ ကြားဖြတ်မေးလေ့ရှိတယ်။ အဖြေခက်တဲ့အခါ ဒါ ပုံပြင်ကွလို့ ပြောလိုက်ရတယ်။

တစ်ညမှာ အတော်အိပ်ချင်လာတာနဲ့ ပုံပြင်မပြောဘဲ အိပ်တော့မယ်လို့ ပြင်တယ်။ ပုဂ္ဂိုလ်လေးက ဟေ့ ကိုလေး ပုံပြောဦးကွလို့ တောင်းဆိုတယ်။ အေး ပြောတာပေါ့ဆိုပြီး စိတ်ထဲရောက်လာတဲ့ ပုံတွေ ပြောတယ်။ အဲဒါ ငါ သိတယ်ကွလို့ သူကပြော၊ နောက်တစ်ပုံပြောင်းပြော၊ ဒါလည်း သိပြီးသား၊ နောက်တစ်ပုံပြောင်းပြော၊ ပုံတွေထပ်နေပြီလို့ ပြော၊ အဲဒါနဲ့ ဘာလုပ်ရသလဲဆိုတော့ ဉာဏ်သုံးရပါတော့တယ်။

ပုံပြင်တွေကို သုံးလေးပုံလောက် ပေါင်းလိုက်တယ်။ နားထောင်နေတဲ့ ညီငယ်လည်း အတော်သဘောကျသွားတယ်။ သူလည်း သိတော့သိတယ်။ ဒါပေမယ့် ပုံပြင်က အသစ်လိုဖြစ်နေတဲ့အခါ ဘာစောဒကမှ မတက်နိုင်တော့ဘူး။

ပြောရင်းပြောရင်းနဲ့ ပုံပြင်ကို ဘယ်လို အဆုံးသတ်ရမယ်မှန်း မသိတော့တဲ့ အခြေအနေရောက်လာတယ်။ လိုက်ပေါင်းရင်း ပေါင်းရင်းနဲ့ ပုံပြင်က မဆုံးနိုင်တော့ဘူး။ နားထောင်သူက သေသေချာချာနားထောင်နေတယ်။ သူက သမ်းတောင် မသမ်းဘူး။ ပုံပြောသူက မျက်ခွံတွေ လေးလာတယ်။ စကားလုံးတွေ ဗလုံးဗထွေးဖြစ်လာတယ်။ ပုံပြင်က အစီအစဉ်မကျတော့ဘဲ ဟိုရောက်ဒီရောက်ဖြစ်လာတယ်။ ငါ အိပ်တော့မယ်ကွာလို့ ပြောကြည့်တယ်။ ဟိုက လက်မခံဘူး။ ပြီးတော့ ဘာဖြစ်သွားလဲဆိုတာကိုသာ မေးနေတယ်။ ပြောရင်းပြောရင်းနဲ့ ပုံပြောသူ အိပ်မောကျသွားတယ်။

မနက်အိပ်ရာထတဲ့အခါ ညီငယ်က အခုလိုကောင်းချီးပေးတယ်။

"ကိုလေးရေ ညက မင်းပြောတဲ့ပုံပြင် အရမ်းကောင်းတယ်။ ပုံပြောနေတဲ့ မင်းတောင် အိပ်ပျော်သွားတယ်"

ပုံပြောခြင်းဖြင့် အိပ်မောကျနိုင်ကြပါစေ။

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)

၄-ဇွန်-၂၀၁၆

စာမေးပွဲ

ကကြီးကို ခကွေးက ဒီလိုမေးတယ်။

"ဘာကြောင့် ကကြီးလို့ ခေါ်တာလဲ"

ကကြီးက ပြန်ပြောတယ်။ 

"ခကွေးလို့ ဘာကြောင့်ခေါ်တာလဲဆိုတာ ဖြေနိုင်ရင် ကကြီးလို့ ဘာကြောင့် ခေါ်တာလဲဆိုတာ ဖြေမယ်"

တဆက်တည်းမှာပဲ ကကြီးက ခကွေးကို ပြန်မေးလိုက်တယ်။ 

"နေပါဦး ဘာကြောင့် ကကြီးအကြောင်း စိတ်ဝင်စားရတာတုန်း"

"ခကွေးလို့ ဘာကြောင့်ခေါ်တာလဲဆိုတာ စဉ်းစားနေရင်းနဲ့ ရှေ့က ကကြီးအကြောင်းကို စဥး်စားမိသွားတယ်၊ အဲဒီမှာပဲ ကကြီးအကြောင်းသိချင်လာတယ်။ အဲဒါနဲ့ မေးမိတာ"

စိတ်ဆိုးသွားတဲ့ ကကြီးက "နောက်ကို သူများအကြောင်းသိချင်ရင် ကိုယ့်အကြောင်းကိုယ်သိအောင် အရင်လုပ်ပြီးမှ မေး" လို့ ဒေါနဲ့မောနဲ့ပြောတယ်။

ခကွေးက ခေါင်းကို လက်နှင့် အသာကုတ်ရင်း

"သူများအကြောင်းသိမှ ကိုယ့်အကြောင်းကိုယ်သိမှာ ဖြစ်တဲ့အတွက် မေးတာ"

"ဘာကြောင့် ကကြီးလို့ ခေါ်တာလဲ"

ဤတွင် စကားပြောခန်း ခဏရပ်သိမ်းသည်။

ဆောင်ပုဒ်မှာ "မေးမြန်းခြင်းဖြင့် သိလိုစိတ်ကို ထိုးဆွပါ" ဟူ၍။

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)

၄-ဇွန်-၂၀၁၆

ကဗျာတွေ စာတွေ ဖတ်ကြမယ်

ကဗျာတွေ စာတွေ ဖတ်ကြမယ်

ကဗျာတွေက ဖတ်လို့ကောင်းပါတယ်

စာတွေကလည်း ဖတ်လို့ကောင်းပါတယ်

ကဗျာတွေ ခေတ်အဆက်ဆက်မှာ ရှိတာဟာ

ကဗျာစာဆိုတွေ ခေတ်အဆက်ဆက်မှာ ရှိလို့ပါပဲ

စာရှိရင် ကဗျာရှိတာပါပဲ

ကဗျာရှိတာ ကဗျာစာဆိုတွေကြောင့်တင်မဟုတ်

ကဗျာတွေကို လက်ဆင့်ကမ်းသယ်နိုင်သူတွေကြောင့်လည်းပဲဖြစ်ပါတယ်

အင်တာနက်ခေတ်မှာ ကဗျာတွေ လက်ဆင့်ကမ်းကြရအောင်ပါ

ရှာရ ဖွေရ လွယ်အောင် ကြိုးစားကြတာပေါ့။

ကဗျာတွေလည်း ဖတ်

ကဗျာတွေလည်း စပ်ကြပါ

စာတွေလည်း ဖတ်

စာတွေလည်း မထပ်ရအောင် ရေးကြပါ

အချိန်တွေ မပေးနိုင်ပေမယ့် 

ပေးနိုင်မယ့် အချိန်မှာ ဖတ်ကြ စပ်ကြပါ

ဖတ်သမျှကို အခြားသူတွေလည်း သိအောင်

ဝေမျှပါ

ကဗျာတွေ စာတွေ ဖတ်ကြပါစို့။ ။

သတိ - ကဗျာတွင် စျေးမတက်ရ

"ရောင်စုံဘောလုံး ရောင်စုံဘောလုံး တလုံးငါးပြား တလုံးငါးပြား ကြိုက်တဲ့အရောင်ရွေးပါ ကြိုက်တဲ့အရောင်ရွေးပါ တလုံးငါးပြား တလုံးငါးပြား"

ဖေဖေကျော်က အထက်ပါအတိုင်း သမီးဖြစ်သူကို ရောင်စုံဘောလုံး ကဗျာလေး ဆိုပြနေချိန်မှာ မေမေယဉ်က ကြားဖြတ်ပြောတယ်

"တလုံးခြောက်ရာလို့ရွတ်ပါ၊ တလုံးငါးပြား မဟုတ်တော့ဘူး"

"မရဘူး၊ တလုံးငါးပြားက တလုံးငါးပြားပဲ"

"ငါးပြားခေတ် မဟုတ်တော့ဘူးလေ"

"အဲဒီ ကလေးကဗျာ စကြားတုန်းက တလုံးငါးပြားပဲ၊ အခုမှ ခေတ်နဲ့လျော်ညီအောင် တလုံးခြောက်ရာလို့ မပြောင်းနိုင်ဘူး"

"ဒါဆို သမီးလေး အရွယ်ရောက်လို့ ငါးပြားဆိုတာ ဘာလည်း မေးရင် ဘယ်လိုရှင်းပြကြမလဲ၊ အဲဒီအခါ ဖေဖေကျော်ပဲ ရှင်းပြလိုက်"

အကွက်ကလည်း ဆိုက်လာတော့

"အေးကွ၊ ပိုတောင် ရှင်းပြလို့ကောင်းသေး၊ သမီးရေ ငါးပြားဆိုတာ အဖေတို့တုန်းကလေ ဆိုပြီး အစချီလိုက်ရင် ဘာပြောကောင်းမလဲ တထောင့်တညပုံပြင်ထက်တောင် ကျော်သွားနိုင်သေး"

"ရောင်စုံဘောလုံး ရောင်စုံဘောလုံး တလုံးငါးပြား တလုံးငါးပြား"

ကလေးကဗျာများ ပိုမိုဖွံ့ဖြိုးလာနိုင်ပါစေ။ ။

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)

၂-မေ-၂၀၁၆

[ဘောင်ခတ်ကြည့်ခြင်း]

ဆရာမင်းသိင်္ခ၏ ဝတ္ထုစာအုပ်တအုပ်တွင် ဇာတ်ကောင်တယောက်ပြောသော "ဘာကိုပဲကြည့်ကြည့် ဘောင်ခတ်ကြည့်" ဆိုသည်ကို ပြန်လည်အမှတ်ရမိသည်။

ငယ်စဉ်လူငယ်ဘဝက ထိုဝတ္ထုဖတ်နေစဉ် ဖတ်လက်စစာအုပ်ကို ဘေးအသာချကာ အိမ်နံရံရှိ ဘောင်မခတ်ထားသော အရာများအား စိတ်ထဲမှနေ၍ ဘောင်ခတ်ကာ လိုက်ကြည့်မိသည်။

ဓာတ်ပုံရိုက်ဝါသနာပါသည့်အတွက် ကင်မရာမရှိခင်ကပင် လက်ဝါးနှစ်ဖက်သုံးပြီး ပါးစပ်မှ ချပ် ချပ် ချပ် ဟု အသံထွက်ကာ လက်ဝါးကင်မရာ ရိုက်ခဲ့သည်။

ဘယ်ဖက်လက်ဖဝါးအား မျက်နှာရှေ့တည့်တည့်တွင် လက်မထောင်ကာ ကန့်လန့်ဖြတ် အလျားလိုက် ထားသည်။ ညာဖက် လက်ဖမိုး၏ လက်ညှိုး အား ဘယ်ဖက်လက်ဖဝါးမှ လက်မနှင့် ထိစေ၍၊ ဘယ်ဖက်လက်ဖဝါး လက်ညှိုးအား ညာဖက် လက်ဖမိုး လက်မနှင့် ထိစေကာ ညာဖက် လက်ဖမိုးကို ဘယ်ဖက်လက်ဖဝါးပေါ်တွင် ထားသောအခါ လက်ညှိုး လက်မများ ကြားတွင် ထောင့်မှန်စတုဂံပုံစံ ဟင်းလင်းပေါက်တခု ရပေမည်။

မျက်လုံးတဖက်မှိတ်လျက် ထိုဟင်းလင်းပေါက်ကို အသုံးပြုကာ ရိုက်လိုသော မြင်ကွင်းများကို လက်ဝါးဓါတ်ပုံရိုက်ယူနိုင်သည်။

ဘောင်ခတ်ကြည့်ခြင်း ဖြစ်ပါသည်။

ဘောင်ခတ်ကြည့်ခြင်း၏ အကျိုးဆက်မှာ ထိုဘောင်ခတ်ကြည့်သော နေရာ သို့မဟုတ် အရာဝတ္ထု သို့မဟုတ် သက်ရှိအား ပိုမိုစူးစိုက်ကာ လေ့လာနိုင်ခြင်းဖြစ်ပေသည်။. ထိုတွင် ယခင်က သတိမထားမိခဲ့သော၊ အရေးမစိုက်မိခဲ့သော အရာများအား ထင်ထင်ရှားရှား တွေ့လာနိုင်ပါသည်။

ပမာအားဖြင့် ပေးရပါလျှင် ဘောင်မခတ်ထားသော ပန်းချီကား၊ ဘောင်မခတ်ထားသော ဓာတ်ပုံ တို့ကို စိတ်ထဲကနေ ဘောင်ခတ်မကြည့်တတ်သောအခါ၊ သို့မဟုတ် လက်ဝါးကင်မရာသုံးပြီး မျက်လုံးတဖက်မှိတ် မကြည့်တတ်သောအခါ ထိုအရာများကို ထင်ထင်ရှားရှားမြင်နိုင်ဖို့ အနည်းငယ်ခက်ခဲလှပါသည်။

ဘောင်ခတ်ကာ မြင်နိုင် ကြည့်နိုင်ကြဖို့ လိုပါသည်။

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)

၂၃-ဧပြီ-၂၀၁၆

သင်္ကြန်ပလေးဘက်

မုန့်လုံးဆို ရေပေါ်၊ ဒီဖေကျော် အလွန်ကြိုက်

သင်္ကြန်မှာ သူ မအိုက်တယ်၊ ရေပုံးကိုပိုက်။

တစီးမှ အလွတ်မပေး၊ အငြိုးတေး လုံးဝမပါ

သည်အခါ သည်ကာလ၊ ညအမှောင်

ယောင်ယောင်သန်းလေမှ၊ ရေပုံးကိုချ။

                                    သင်္ကြန်တွင်းမို့၊ သင်္ကြန်ထမင်း သင်္ကြန်ဟင်းစား

                                    သင်္ကြန်သီချင်းနားထောင်၊ သင်္ကြန်အကကြည့်

                                    သင်္ကြန်ပီတိတွေနဲ့၊ သင်္ကြန်စာတွေဖတ်

                                    သင်္ကြန်တွေအကြောင်း ပြန်ပြောင်းပြောကြ

                                    သင်္ကြန်ဇာတ်လမ်းထဲက၊ သင်္ကြန်မှာ မပျော်ရ

                                    သင်္ကြန်မှာ မပါးရ၊ ဖလန်းဖလန်းမထရရှာတဲ့

                                    သင်္ကြန်ချစ်တဲ့သူတယောက်အကြောင်း

                                    စာနာကာ ကရုဏာသက်။

 နောက်တနေ့မနက်၊ နေလည်းထွက်ရော

 ခပ်မိုက်မိုက်ဒီဇိုင်းထွင်ကာ၊ အကြင် သင်္ကြန်ပိုးထသူသည်

 ရေကစားရန် ပြင်ပါတော့သည်၊ ဘယ်သူ ဆူဝံ့ ဟန့်ဝ့ံပါမည်နည်း ။

                                                                     

   ဖေကျော်

   သင်္ကြန်အကျနေ့ ၁၃၇၇/၇၈

အတွေးများဖြင့်

လွန်ခဲ့တဲ့ တနလာင်္နေ့က အတွေ့အကြုံတခုပါ။ ရထားစီးတဲ့အခါ ခါတိုင်းလိုပဲ စီးတဲ့အချိန်က ခရီးသည် အသင့်အတင့် ရှိတဲ့အချိန်ဖြစ်လေတော့ ရထားဆိုက်ဆိုက်ချင်းမှာပဲ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းနေရာရအောင် ရထားတွဲအတွင်းဖက် ခပ်ကျကျကို သွားရပ်ပါတယ်။ လွယ်ထားတဲ့ ကျောပိုးအိတ်ကို ကြမ်းပြင်ပေါ်ချထားလိုက်ပါတယ်။ ချပြီးတာနဲ့ ဘေးဘီဝဲယာ တချက်တော့ ဝေ့ကြည့်လိုက်မိပါတယ်။ ကုန်ကြမ်းရှာတယ်ပဲပြောပြော၊ အကျင့်ပါတယ်ပဲဆိုဆို၊ စီးတဲ့ ရထားတွဲထဲက ခရီးသည်တွေ ဘယ်လိုလူတွေလည်း ဆိုတာ၊ ပတ်ဝန်းကျင်က ဘာတွေဘယ်လိုပြောင်းလဲသွားတယ်ဆိုတာ သိအောင် ပြုတဲ့ အပြုအမူပါပဲ။

ဒါကို ဆရာတယောက်က surroundings observation လို့ နာမည်ပေးထားပါတယ်။ ပိုက်ဆံမကုန်၊ အသိတိုးစေတဲ့ လေ့လာချက်ဖြစ်ပါတယ်။ ရထားပေါ်မှာ မြင်ရ ကြားရတာတွေ ခဏဆိုပြီး အထင်မသေးပါနဲ့၊ တချိန်မှာ အသုံးဝင်လာကောင်း ဝင်လာနိုင်ပါတယ်။ ရထားပေါ်တင် မဟုတ်၊ တခြားနေရာမှာလည်း ပတ်ဝန်းကျင် စူးစမ်းလေ့လာခြင်း ဆိုတာ အရေးပါပါတယ်။

ဟိုဟိုဒီဒီ တချက် ဝေ့ကြည့်တဲ့အခါ ဘေးချင်းကပ် ရပ်နေတဲ့ တယောက်ရဲ့ ကျောပိုးထားတဲ့အိတ်ကို မြင်လိုက်ရပါတယ်။ ကျောပိုးအိတ်က အတော်သေးပါတယ်။ သားရေနဲ့ လုပ်ထားသော ကျောပိုးအိတ်ဖြစ်ပါတယ်။ အဲဒီ ကျောပိုးအိတ်က ဇစ်ပွင့်နေပါတယ်။ အိတ်ကို ဖွင့်ပြီးတဲ့အခါမှာ ပြန်ပိတ်ဖို့ မေ့သွားတာဖြစ်နိုင်ပါတယ်။

လွယ်ထားတဲ့ ကျောပိုးအိတ်ပွင့်နေတာကို မြင်ရဖို့ဆိုတာ ကြည့်သူက အရပ်အနည်းငယ်မြင့်မှ ဖြစ်မှာပါ။ ကျောပိုးအိတ်လွယ်ထားသူက အသက် ၅၀ ပိုင်းလောက်ရှိမယ့် မလေးလူမျိုး အန်တီကြီး တယောက်ဖြစ်ပါတယ်။ အရပ်က နည်းနည်းပုပါတယ်။ ဒါကြောင့်သူ့အိတ်အတွင်းဖက်လောက်ကို နည်းနည်း မြင်ရတာပါ။သူကြည့်လိုက်တော့ သူက မျက်လုံးလေးမှေးပြီး သူ့စည်းစိမ်နဲ့သူ။ "ဟလို" ဆိုပြီး ပါးစပ်ဟလိုက်ရင် သူ့မျက်လုံးပွင့်လာမယ်၊ "ဟလို" လို့ အသံထွက်တဲ့သူကို လိုက်ကြည့်မယ်၊ အဲဒီမှာ "your bag" လို့ ပြောလိုက်ရင် ပွဲပြီးသွားမယ်၊ သူသိသွားရင် "Thank you" တွေ ဘာတွေ ပြောပြီး သူ့အိတ်ဇစ်ကို ဆွဲပိတ်မယ်။ ဒါက ပထမဆုံး ပေါ်လာတဲ့ အတွေး။ ဒါပေမယ့် အဲဒီ "ဟလို" ဆိုတာကို ပြောဖို့ နှုတ်လေးနေတယ်။

သူ့ရဲ့ တဖက်မှာ မိန်းမတယောက်ရှိတယ်။ အဲဒီတယောက်က ပွင့်နေတဲ့ ကျောပိုးအိတ်ကို မျက်နှာမူပြီး ဖုန်းသုံးနေတယ်။ အန်တီကြီးက ဘယ်ဘူတာကနေ စီးလာတယ်မသိ၊ ဟိုတယောက်ကလည်း တွေ့ရဲ့သားနဲ့ ဘာကြောင့် မပြောသလဲ။ အဲဒီ အမျိုးသမီးကို ကြည့်တော့ သူကလည်း သူ့ အာရုံနဲ့သူ။ ဒါပေမယ့် စိတ်ထဲမှာ ဘာသွားဖြစ်သလဲဆို ဟာ ဒီအမျိုးသမီး သူ့ရှေ့တည့်တည့်မှာ အိတ်ပွင့်နေတာကို မိန်းမချင်း လက်တို့လိုက် ရတာပဲ၊ ဘာလိုပါလိမ့်လို့တွေးမိ။ ဒါက ဒုတိယ ဖြစ်သွားတဲ့ အတွေး။

ရထားက တဘူတာဆိုက်သွားပြီး နောက်တဘူတာကို ဆက်မောင်းနေတယ်။ အဲဒီ နောက်တဘူတာမှာ ဆင်းရမှာ၊ မောင်းချိန်က ရှစ်မိနစ်လောက်ရှိတယ်။ ကဲ ဘာမှ ဆက်တွေးမနေနဲ့ သူ့ကံနဲ့ သူရှိပါစေ။ သူလည်း သူ့အကြောင်းနဲ့သူ၊ တခြားသူတွေ့ရင် သတိပေးမှာပါပဲ။ အတွေးတွေကို ဖြတ်တဲ့ တတိယအတွေး။

တတိယအတွေးကို စတုတ္ထအတွေးက ဒီလိုလာဖျက်တယ်။ 

ဒီအန်တီကြီးရဲ့ အိတ်ထဲမှာ ပိုက်ဆံအိတ်လည်း ပါချင်ပါမယ်၊ အရေးကြီးတဲ့ စာရွက်စာတမ်းတွေလည်း ပါချင်ပါမယ်၊ ပြုတ်ကျနိုင်တဲ့ တိုလီမိုလီလည်း ပါချင်ပါမယ်။ အဲဒါတွေ မတော်လို့ ပြုတ်ကျ၊ လွင့်ကျသွားရင် သူ့ခမျာ အလုပ်ရှုပ်တော့မှာပါ။ အဲဒါကြောင့် နောက်ဘူတာ မဆင်းခင် သူ့အိတ်ပွင့်နေတာကို ပြောဖြစ်အောင် ပြောမယ်။

မှိန်းနေတဲ့ အန်တီကြီးလည်း မျက်လုံးလေးပွင့်လာပြီး ဟိုဟိုဒီဒီကြည့်တယ်။ ဒီကောင့်ဖက်ကို မကြည့်၊ ဒီကကောင်ကလည်း သူ့မျက်နှာရှေ့ကို ကိုယ်ကို နည်းနည်း ရွှေ့လိုက်တယ်။ ဒါမှ သူမြင်မှာကိုး။ သူမြင်သွားတဲ့အခါ လက်ဝါးထောင်ပြလိုက်တယ်။ လက်ဝါးကို သူကြည့်တယ်။ ဖြန့်ထားတဲ့ လက်ဝါးကို လက်သီးဆုပ်လုပ်ပြလိုက်ပြီး လက်ညှိုးကို သုံးပြီး သူ့အိတ်ကို ညွှန်ပြလိုက်တယ်။ "ဟလို" တောင် ပြောစရာမလို၊ မိုက်သဟ။

အန်တီကြီးက ချက်ချင်း သဘောပေါက်တယ်။ သူ့အိတ်ဇစ်ပွင့်နေတာကို ကျကျနနပြန်ပိတ်လိုက်တယ်။ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်လို့ ပြောပါတယ်။

ရထားကလည်း ဘူတာကို ဆိုက်ပါပြီ။

တဒင်္ဂအတွင်းမှာပဲ အမျိူးမျိုး ဖြစ်သွားတဲ့ အတွေးတွေကို ပြန်ဆန်းစစ်ကြည့်ရင်း ......

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)

၃-မတ်-၂၀၁၆

ထသွား ပြန်ကြည့် သတိရှိပါ

အလုပ်ကို မနေ့က အသွား ဘတ်စ်ကားဆိပ်ရောက်အောင် လိုင်းကားနံပါတ် 800 ကို စီးရပါတယ်။ ဘတ်စ်ကားဆိပ်ကို ဒီကအခေါ်က (Bus Interchange) တဲ့။ ကားပေါ်ရောက်တဲ့အခါ ထိုင်ခုံလွတ်ရှိတဲ့ ကားနောက်ပိုင်းကို အနည်းငယ်လျှောက်ပြီး ကျကျနန ထိုင်စီးပါတယ်။ ကားက နှစ်စီးတွဲယာဉ်ပါ။ (Articulated bus) လို့ခေါ်ပါတယ်။နှစ်ထပ်ကားတွေကို (Double decker bus) ခေါ်ပါတယ်။

ကားဆိပ်ရောက် ဆင်းဖို့ပြင်တဲ့အခါ နောက်ဖက်မှာစီးသူတွေရဲ့ ထုံးစံအရ ခရီးသည်အားလုံးနီးပါးကုန်မှ ဆင်းနိုင်ပါတယ်။

ထွက်ပေါက်နားက ထိုင်ခုံရှေ့ကြမ်းပြင်မှာ ပန်းရောင်ပိုက်ဆံအိတ်တအိတ်တွေ့။ ကားဆရာ (Bus captain) ကို ဟိုထိုင်ခုံအောက်က တွေ့တာလို့ ပေးလိုက်တော့ သူက ကျေးဇူးပါတဲ့။ ကားကတ်ဖတ်စက် (card reader) ရှေ့မှာ ez link card ကို ထားတဲ့အခါ အသံမြည်ပြီး ကတ်ထဲက ကားစီးခ နှုတ်သွားပါတယ်။ (card reader ) ရှေ့မှာ ကတ်ထားလိုက်တာကို (tap) လုပ်တယ်လို့ခေါ်ပါတယ်။

ကားဆိပ်မှာ ကားထိုးပြီးလို့ ကားပေါ်က မဆင်းခင်မှာ ကားဆရာတွေဟာ ကားတစင်းလုံးကို လိုက်ကြည့်တဲ့ အလေ့ရှိပါတယ်။ ကားဆိပ်က စမထွက်ခင် ခရီးသည်တွေကို ကားတံခါးဖွင့်မပေးခင်မှာလည်း လိုက်ကြည့်ကြပါတယ်။ ကျန်ရစ်ပစ္စည်း ပြုတ်ကျပစ္စည်း ရှိလို့ရှိငြားပေါ့။ လုံခြုံရေးအတွက်လည်း ပါနိုင်ပါတယ်။

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် မနေ့က ပြုခဲ့တဲ့ အသေးအမွှားကိစ္စလေးကို အိမ်ရှင်မကိုတောင် မပြောဖြစ်ဘဲ ဒီနေ့ကားစီးမှ သတိရမိပြီး စာတတန် ပေတတန်ဖွဲ့မယ်ကြံတော့ အခေါ်အဝေါ်မှန်အောင် ဂူဂဲလ်ရဲ့ အကူအညီရယူပါတယ်။

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)

၂၄-၂-၂၀၁၆

ဘ၀က တိုသတဲ့

ဖြစ်ရပ်နှစ်ခု ဒီမနက်ကြုံရပါတယ်။

၁) ဒီက Shopping mall မှာရှိတဲ့ ဆိုင်တွေဟာ မနက် ၁ဝနာရီကျော်ကျော်လောက်မှ ဆိုင်ဖွင့်လေ့ရှိပါတယ်။ ဘူတာသွားတဲ့လမ်းမှာ ဖိနပ်ဆိုင်တဆိုင်ရဲ့ ဘာဂျာတံခါးမှာ စာရေးထားတာတွေ့တယ်။ 

Life is short, buy the shoes တဲ့။ 

ဘဝကတိုတောင်းပါတယ် ဖိနပ် ဝယ်ပါတဲ့။ 

တော်တော်ကောင်းတဲ့ ကြော်ငြာစာသားပါပဲ။ 

ဒါက တွေ့ခဲ့ရတဲ့ ဖြစ်ရပ်ပါ။

၂) ရထားစီး ကားစီးတဲ့အခါ သုံးရတဲ့ကတ် ez-link card ကို ပိုက်ဆံထပ်ဖြည့်ဖို့ ဖြည့်တဲ့စက်ဆီသွားပါတယ်။ ကတ်ကို တင် ခလုတ်တွေနှိပ် ပိုက်ဆံထည့်တာ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်အသုံးပြုနိုင်အောင် လွယ်တဲ့စက်တွေပါ။ တန်းစီနေတုံးမှာ လူနှစ်ယောက်ရောက်လာပြီး မေးပါတယ်။ စက်ဘယ်လိုသုံးရမလည်းတဲ့။ ကဲ လာဗျာ ဒီမှာပြမယ်ဆိုပြီး ငွေထည့်တာကို ကိုယ့်ကတ်ပြားနဲ့ သရုပ်ပြသပေါ့။ သူက တဆယ်တန်ပြပြီး ငါးကျပ်ဖိုးပဲ တိုးချင်တာ ရမလားတဲ့။ ဒါဆို ခင်ဗျားတို့ passenger service ကိုသွားဆိုတော့ အဲဒီကပြောတယ် ငါးကျပ်ဖိုးတိုးလို့မရဘူး။ စက်မှာကလည်း တဆယ်ထည့်ရင် ငါးကျပ်ပြန်အမ်းမယ်မထင်ပါ။ သူက ရွေးရတာကိုး။ သေသေချာချာ မသိတဲ့အတွက် ခင်ဗျားတို့ ခုနကောင်တာပြန်သွား ၅ ကျပ်တန်နှစ်ရွက်လဲလာခဲ့ပြီး ဒီစက်မှာ ပြန်လုပ်ကြည့်ဆိုပြီး ပြောခဲ့ပါတယ်။ 

ဒါက ပြောဆိုကြုံတွေ့ရတဲ့ဖြစ်ရပ်ပါ။

ဖြစ်ရပ်နှစ်ခု ပေါင်းကြည့်ရအောင်ပါ။

ဘဝတိုတိုမှာ ဖိနပ်ဝယ်ပါလို့ ဖိနပ်ဆိုင်က တိုက်တွန်းနေတဲ့အချိန်မှာ တဆယ်ဖိုး ရထားစီးတဲ့ကတ်ထဲ မထည့်နိုင်ဘဲ ငါးကျပ်ဖိုးပဲ ထည့်နိုင်တဲ့ သူများအတွက် ဘဝဆိုတာ ဘယ်လိုများ တိုနိုင်ပါလိမ့်မလည်းဟု အတွေးပေါက်ကာ ဘဝ ဆိုတဲ့စကားလုံးနှစ်လုံးသည် ဖေ့ဘုတ်ပေါ်တွင် ဘွ ဆိုသော တလုံးအဖြစ်သို့ သက်ဆင်းလျှောကျနေပြီဖြစ်ကြောင်း ။

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)

၂၀-သြဂုတ်-၂၀၁၅

အတွင်းဖက်တွင်

အဖုံးပိတ်ထားတဲ့ ကတ်ထူပုံးတခုကို အပြင်ကကြည့်ရင် ကတ်ထူပုံးပဲ။ အထဲမှာ ဘာရှိမှန်းမသိပါ။ Inside the box ဆိုတာ အရေးပါပါတယ်။ တချို့က ဖွင့်မကြည့်ဘဲနဲ့ ဘာရှိနိုင်မလဲဆိုတာ မှန်းဆနိုင်ပါတယ်။ တချို့ကလည်း အတွင်းဖက်ကို မြင်အောင်စစ်ဆေးနိုင်တဲ့ ခေတ်မီ ကိရိယာတန်ဆာပလာတွေနဲ့ ကြည့်ကြတယ်။ ဒါတောင် တိကျသေချာမှုက မရေရာ။ 

တွေးမိတာက နှစ်ပိုင်းပါ။ သက်မဲ့ နဲ့ သက်ရှိတွေရဲ့ အတွင်းဖက်ပါပဲ။ သက်မဲ့အနေနဲ့ အများနဲ့မစိမ်းတဲ့ တယ်လီဗေးရှင်းကို ပမာထားကြည့်ရအောင်။ ခလုတ်ဖွင့်ရင် ရုပ်မြင်မယ် အသံကြားမယ်။ ဘယ်လိုကြောင့် ဒီလိုဖြစ်ရသလဲဆိုတာ တီဗီအတွင်းဖက်အကြောင်း လေ့လာဖူးသူမှသိမယ်။ ဒါတောင် စာတွေ့ဖြစ်မယ်။ အတွင်းကိုဖွင့် လမ်းကြောင်းလိုက်မှ စာတွေ့နဲ့ပေါင်းပြီး လက်တွေ့သိမယ်။ အခြေခံလောက်သိနိုင်တာကိုပြောတာဖြစ်ပါတယ်။ 

သက်ရှိအနေနဲ့ သက်ရှိရဲ့အတွင်းပိုင်းဖြစ်တဲ့ စိတ်ကို သိနိုင်ဖို့ ပိုခက်ပါတယ်။ အမြဲတမ်းပြောင်းလဲနိုင်လို့ပါပဲ။ သက်မဲ့ကဲ့သို့ အတွင်းဖက်ကို ဖွင့်ကြည့်ပြီး ခွဲခြမ်းစိပ်ဖြာလို့မရပါ။ အဲဒီအခါ အပြင်ပန်းကိုကြည့်ပြီး ဝေဖန်သမှုပြုနိုင်ပါတယ်။ သက်ရှိတွေရဲ့ စိတ်အကြောင်း နောကြေထားတဲ့သူမှ မှန်းဆချက်တွေဟာ အနီးစပ်ဆုံး မှန်ကန်နိုင်ပါတယ်။ 

ရွှေမန်းတင်မောင်က ဒီလို သီဆိုပါတယ်။ အလျဉ်းသင့်လို့ ပြန်လည်မျှဝေပါတယ်။ 

"အပြင်မှာ ဝင်းစင်၍ အတွင်းက ထိုသရက်သီးဟာ မြည်းကြည့်တော့ ချိုမလို ချင်လည်း ချင်တတ်တာ။ အပြင်မှာ အေး အတွင်းမှာ နွေးတတ်ပါတဲ့ ရေအိုးလေးရဲ့ သဏ္ဍာန်ပါ "

မိတ်ဆွေများ သက်ရှိ သက်မဲ့တွေရဲ့ အတွင်းဖက်ကို သိမြင်နိုင်ကြပါစေ။ ကိုယ်တိုင်ရဲ့ အတွင်းဖက်ကိုလည်း ရှူမြင်နိုင်ကြပါစေ။ ။ 

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး) 

၁၁-၉-၂၀၁၅

အကောင်းတကာ့ အကောင်းများ

တချိန်မှာ သင်ပြနေတဲ့ ဆရာက စာသင်နေရင်း ဗဟုသုတအလို့ငှာ ဘယ်သူ့ကိုသိလား ဘယ်ဝှာ့ကို သိကြလားဆိုပြီး အတန်းသူ အတန်းသားတွေကို မေးပါတယ်။ သူမေးတဲ့သူတွေက ကမ္ဘာကျော် ပန်းချီဆရာတွေ၊ စာရေးဆရာတွေ၊ ကဗျာဆရာတွေရဲ့ နာမည်တွေဖြစ်ပါတယ်။ တယောက်ပြီးတယောက်ရဲ့နာမည်တွေ ရွတ်ပြတယ်။ အတန်းရှိလူတွေ ခေါင်းခါတယ်။ မသိဖူး၊ မကြားဖူးဘူးပေါ့။

ဆရာက ပြောတယ်။ အဲဒီလူတွေကို မသိတာ ကိစ္စမရှိပါ။ ဒါပေမယ့် သူတို့တီထွင်ဖန်တီးခဲ့တဲ့ အနုပညာတွေကို အကောင်းတကာ့ အကောင်းများလို့ ဆိုင်ရာ ပညာရှင်တွေက လက်ခံနေကြတယ်။ အဲဒီတော့ အကောင်းတကာ့ အကောင်းဆိုတာတွေကို သိသင့်ပါတယ် ဆိုပြီး တအ့ံတသြဖြစ်ကာ ပြောပါတယ်။

သူပြောခဲ့တာနဲ့ ပတ်သက်ပြီး နောက်ပိုင်းမှာဆက်စပ်တွေးကြည့်မိပါတယ်။စာပေ စတဲ့ အနုပညာပိုင်းမှာတင် မဟုတ်ဘဲ တခြားအပိုင်းများကိုဖြစ်ပါတယ်။

ငါးပိရည်ကို ဥပမာပေးကြည့်ရအောင်ပါ။ အောက်ပြည်အောက်ရွာမှာ ငါးပိရည်ဆိုတာ ထမင်းဝိုင်းတိုင်းမှာ မပါမဖြစ်တဲ့ အမယ်ဖြစ်ပါတယ်။ တို့စရာ အတို့အမြှုပ်ပါသည်ဖြစ်စေ မပါသည်ဖြစ်စေ မွှေးပျံ့ပျံ့လေး ကျိုထားတဲ့ ငါးပိရည်လေးကို ခွက်သေးသေးလေးထဲမှာ ထည့်ပြီး ထမင်းဝိုင်းမှာ အလယ်ထိုင်ခွင့်ရတဲ့ အမယ်ပါ။ အဲဒီမှာ မွှေးပျံ့ပျံ့လေးလို့ သုံးတာက ငါးပိရည်စားတဲ့သူတွေအတွက်ဖြစ်ပြီး သူတို့အတွက်က ဒါသည် မွှေးတာပါပဲ။ မကြိုက်တဲ့ သူအတွက် က ငါးပိရည်အန့့ံသည် နံလိုက်တာလို့ သုံးကြပါတယ်။ ငါးပိရည်ကောင်းတယ်ကွ ငါးပိရည်စားလို့ ဘယ်လိုပဲ တိုက်တွန်း တိုက်တွန်း အန့ံမကြိုက်တဲ့သူက စားကောင်းတယ်လို့ ထင်ကိုမထင်ပါ။ အဲ သူစားမိသွားလို့ အရသာကို စွဲသွားမိပြီဆိုမှ ကောင်းမှန်းသိသွားတာပါပဲ။

အကြိုက်ဆိုတာ တယောက်နဲ့တယောက် မတူပါ။ တယောက်အစားအစာသည် အခြားတယောက်အတွက် အဆိပ် ဆိုပြီး ရှိသလို ပညာရှင်တွေ ပညာရှိတွေရဲ့ တွေးခေါ်ပုံချင်း ၊ အကြိုက်ချင်းသည် တူညီကြသည် ဆိုတာလည်း ရှိပါတယ်။

အစားအသောက်နဲ့ပတ်သက်လို့ စားဖွယ်တခုခုစားတဲ့အခါ ဒီအစားအစာ တော်တော်ကောင်းတာပဲလို့ ပြောတတ်ကြပါတယ်။ တခါမှာ အဲဒီလိုပြောလိုက်တာကို အနီးက တယောက်က ခင်ဗျားဗျာ သူ့ထက်ကောင်းတဲ့ ဒီလိုမျိုး အစားအစာ ခင်ဗျားမစားဘူးသေးလို့ပါလို့ ပြောပါတယ်။

ဘယ်အပိုင်းမှာပဲဖြစ်ဖြစ် အကာက ဘယ်သို့ အနှစ်က ဘယ်ညာ စသဖြင့် သိသင့်ပါတယ်။

အကောင်းတကာ့ အကောင်းတွေကို သိအောင်ဆိုတာလည်း တကယ်တော့ မလွယ်ပါ။ အကောင်းတွေ ရှာရင်းနဲ့ ကောင်းသထက်ကောင်းတာတွေလို့ထင်တာတွေထဲမှာ တဝဲလည်လည်ရင်း ဘဝတွေလည်း ကုန်ဆုံးသွားရပါတယ်။

အကောင်းဆုံးဆိုပေမယ့် အကောင်းဆိုတာ ဘယ်တော့မှ အဆုံးထိရှိမယ် မထင်ပါ။

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)

၁၉-၉-၂၀၁၅

ဒါတာဘေ့စ်တွေ

Database တွေကိုပြောတာပါ။ http://venus.wis.ntu.edu.sg/lib_databases/ မှာ ဝင်ရောက်လေ့လာနိုင်ပါတယ်။

ဒါတာဘေ့စ် နာမည်တွေ တွေ့နိုင်ပါတယ်။ သုံးတဲ့သူနာမည် (user name) နဲ့ စကားဝှက် (password) ရှိတော့မှ ထိုထိုဒါတာဘေ့စ်တွေအထဲကို ဝင်ရောက်ဖတ်နိုင်ပါတယ်။

တခါမှာ လက်ချာရိုက်နေတဲ့ ဆရာက ဒီလိုပြောပြဖူးပါတယ်။

သူ ကျောင်းစာကြည့်တိုက်ကို စာအုပ်သွားရှာရင်း ရောက်သွားတော့ လူတယောက်၊ အတိအကျပြောရရင် ကျောင်းတက်နေဆဲ ပညာသင်တယောက်၊ နိုင်ငံခြားသားဖြစ်ဖို့များပါတယ်၊ အဲဒီတယောက်က ဒါတာဘေ့စ်တွေထဲက စာတမ်းတွေ (Papers) ကို အားပါးတရ ကော်ပီကူးယူနေပြီး သူ့ မန်မိုရီတုတ်ချောင်းထဲ ပြောင်းထည့်နေတယ်။

Memory stick လို့ အဲဒီတုန်းက ခေါ်တယ်၊ နောက်ပိုင်းမှာ လက်မလောက်ပဲ ဖြစ်သွားလို့ thumb drive လို့ခေါ်တယ်၊ တလောကတောင် http://www.maxim.com/…/five-dimensional-data-storage-human-… ဆိုတဲ့သတင်းမှာ သိုလှောင်နည်းပညာတွေ အံ့မခန်းဖြစ်လာတာ ဖတ်လိုက်ရပါတယ်၊ နောက်ဆုံးပေါ်သတင်း latest news ဖြစ်တဲ့အတွက် ဖတ်ကြည့်ဖို့တိုက်တွန်းပါတယ်။ ဒါက စကားချပ်ပါ။

ဟိုလူရဲ့ အပြုအမူကို တွေ့တဲ့အခါ ဆရာလည်း စဉ်းစားလို့ မရဖြစ်နေတာရှိတယ်။ အဲဒါက အဲဒီလူဟာ ဘာကြောင့်မို့လို့ စာတမ်းတွေကို အငမ်းမရ ကူးယူနေရတာလည်း ဆိုတာပါပဲ။ စာကြည့်တိုက်ကို လာရင်လာ၊ ဒါမှမဟုတ် တနေရာရာကနေ အဲဒီ ဒါတာဘေ့စ်တွေထဲ ဝင်ပြီး အချိန်မရွေးကြည့်နိုင် လေ့လာနိုင်တာပဲတဲ့။ သိမ်းထားစရာ လိုလို့လားပေါ့။ သူက ဒီလိုတွေးနေတာ။

ဆရာပြောပြကတည်းက ကျနော်ကလည်း ဟိုလိုတွေးခဲ့ပါတယ်။ ဆရာသမားမသိတာက အကယ်၍များ ထိုပုဂ္ဂိုလ်ဟာ ကျောင်းမှာ လက်ရှိတက်ရောက်နေတဲ့ ပညာသင်မဟုတ်တော့ဘူးဆိုရင် သူ့အတွက်က ဘယ်လိုလုပ် အချိန်မရွေး ထိုထို ဒါတာဘေ့စ်တွေကို ဝင်ကြည့်နိုင်မှာလည်း။ ဒါကိုကြိုမြင်ပြီး သူကူးနေတာပဲ ဖြစ်ရမယ်လို့ တွေးခဲ့ပါတယ်။ ဟိုတယောက်ရဲ့ ကွက်ကျော်အတွေးကို ခံစားကြည့်တာ။ တခြားအကြောင်းလည်း ရှိရင်ရှိနိုင်ပါတယ်။

ဒါနဲ့ စကားစပ်လို့ဗျာ။ ကျနော်တို့ဆီက ဘယ်တက္ကသိုလ်တွေမှာများ အဲဒီ ဒါတာဘေ့စ်တွေ ပေါပေါများများ ရနေ သုံးနေကြပါပြီလည်းဆိုတာ သိချင်လှပါတယ်။ သိချင်ရုံသက်သက်ပဲဖြစ်ပါတယ်။

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)

၂၂-၂-၂၀၁၆

စာကြွင်း။ ။ Database ကို ဒါတာဘေ့စ်လို့ တိုက်ရိုက် မြန်မာမှု ပြုခြင်း၊ ထွင်ရေးခြင်း မဟုတ်ပါ။ ခေါ်နေကြအတိုင်း ကိုယ့်အသံထွက်အမှန်နဲ့ကိုယ်ပဲ အသံထွက်ကြပါရန်။

တိုတိုထွာထွာ ဟိုရောက်ဒီရောက်

ကိုယ့်အလုပ် ကိုယ်လုပ်ကြတာပဲ

အဖေ့ရဲ့ အကို ဦးလေးကျောင်းဆရာရေးခဲ့တဲ့ ကဗျာတပုဒ်ကို မှီးပါတယ်။ သူက သူ့ကဗျာထဲမှာ လယ်သမားသည် လယ်သမားအလုပ်လုပ်တယ်၊ ကျောင်းဆရာသည် ကျောင်းဆရာအလုပ်လုပ်တယ်၊ အလုပ်သမားသည် အလုပ်သမားအလုပ်ကို လုပ်တယ် စသဖြင့် ကိုယ့်အလုပ် ကိုယ်လုပ်ကြရင်ဖြင့် ပတ်ဝန်းကျင်အတွက်ရော လုပ်နေသူအတွက်ရော သာယာစိုပြည်မယ်လို့ ဖွဲ့ဆိုပါတယ်။ အထိမ်းအမှတ် ထုတ်တဲ့ မဂ္ဂဇင်းတစောင်က လက်ရာဖြစ်ပါတယ်။ 

ကျနော်မမွေးခင်က ရေးခဲ့တဲ့ ကဗျာဖြစ်တဲ့အတွက် နှစ်ပေါင်း ၄၀ လောက်ရှိခဲ့ပြီဖြစ်ပါတယ်။

ကိုယ်ဘာလည်း ဆိုတာ သိဖို့ အရင်လိုပါတယ်။ သိပြီးတဲ့အခါ ဘာလုပ်ရမယ်ဆိုတာ သိဖို့ လိုပါတယ်။

တံတားဆောက်တဲ့ အင်ဂျင်နီယာ တံတားဆောက်နေတာ မဆန်းပါ။ 

ကုန်သည်အဖို့လည်း ရောင်းဝယ်ဖောက်ကားမှု ပြုနေတာဟာ သူ့အလုပ်ပါ။ 

ဆရာဝန်လည်းပဲ လူနာတွေကို ဆေးကုနေတာ ကျန်းမာရေးနဲ့ပတ်သက်တာတွေမှာ ပညာပေးလုပ်နေတာဟာ သူ့အလုပ်ပါပဲ။ 

ပန်းချီဆရာက ပန်းချီတွေ ဆွဲနေပါမယ်။ ဒါသူု့ဝါသနာ သူ့အလုပ်ပါ။

စာရေးဆရာက စာတွေရေးနေပါမယ်။

ကျောင်းသူကျောင်းသားက စာပေတွေ လေ့လာသင်ယူမယ်။ ပိုမိုတတ်ကျွမ်းအောင် အားထုတ်မယ်။

အဲဒီတော့ ကိုယ့်အလုပ် ကိုယ်လုပ်၊ သူု့အလုပ် သူလုပ်နေကြတာဟာ တကယ်တော့ မဆန်းတဲ့ ကိစ္စပဲဖြစ်ပါတယ်။

ကိုယ့်အလုပ်ကိုယ် မလုပ်တာကသည်သာ ဆန်းတာဖြစ်ပါတယ်။ အံ့သြရမှာဖြစ်ပါတယ်။

တွေးတတ် ခေါ်တတ် အမှန်ကို မြင်တတ်ကြပါစေ။

အျပန္ အျပန္ အျပန္လားကြဲ႔

ကားဂိတ္ကေန ရထားဘူတာရွိရာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း သီခ်င္းတပုဒ္ကို သြားၿပီး သတိရမိတယ္။ အျပန္ အျပန္ အျပန္လားကြဲ႕ အသြား အသြား အသြားပါကြဲ႔ ဆိုတဲ့ စာသားပါတဲ့ သီခ်င္းပဲ။ အလုပ္သြားေနတဲ့ လူအုပ္ႀကီးကလည္း မီးပြိဳင့္ေတြမွာဆိုရင္ ပိုထင္ရွားပါတယ္။

အဲဒီလိုပဲ အလုပ္ကေနျပန္လာၾကတဲ့ လူအုပ္ဆိုတာကလည္း နည္းနည္းေနာေနာမဟုတ္ပါ။
အလုပ္ေတြ လုပ္ၾကဖို႔လိုပါတယ္။ လုပ္နိုင္ေအာင္ လုပ္ငန္းခြင္ေတြ စက္ရုံ အလုပ္ရုံေတြ ရွိဖို႔လိုပါတယ္။ လုပ္ငန္းခြင္ေတြ စက္ရုံ အလုပ္ရုံေတြ ရွိဖို႔ အလုပ္လုပ္ဖို႔လိုပါတယ္။

အခြင့္အလမ္းကို မေစာင့္ေမွ်ာ္ဘဲ အခြင့္အလမ္းကို ဖန္တီးသူျဖစ္ရပါမယ္။ သူမ်ားဖန္တီးေပးထားတဲ့ အခြင့္အလမ္းကိုလည္း ေရွ႕ေမွာက္ေရာက္လာတဲ့အခါမွာ အမိအရဆုပ္ကိုင္ထားနိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္းရွွိသူေတြျဖစ္ရပါမယ္။

အျပန္ အျပန္ မဟုတ္ပါ။
အသြား အသြား အသြား ျဖစ္ပါတယ္။

မိတ္ေဆြ ေရာင္းရင္း အေပါင္းအသင္းတို႔ ...
လက္မွတ္ေတြလည္း ဝယ္ၿပီးပါၿပီ။
ရထားႀကီးလည္း စထြက္ဖို႔ တာစူေနပါၿပီ။ ကိုယ္စီလိုက္ပါရင္း လိုရာခရီးေရာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားေဆာင္ရြက္ၾကပါစို႔။

အျပန္ အျပန္ အျပန္လားကြဲ႕ ...
အသြား အသြား အသြားပါဗ်ိဳ႕ ...

ေက်ာ္ေမာင္(တိုင္းတာေရး)
၁၇-ေဖေဖာ္၀ါရီ-၂၀၁၆

အူဘယ္ႏွစ္ေခြ

ေဖာ္ျမဴလာႏို႔မွဳန္႔သုံးၿပီး ေဖ်ာ္ထားတဲ့ ႏို႔ဗူးက ႏို႔တစက္ကိုေတာင္ ကေလးေလးက အားမေပးနုိင္ေတာ့ဘဲ ခပ္ေစာေစာ စက္ေတာ္ေခၚပါေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာ ကေလးအေမက ဒီလိုေျပာပါတယ္။

"ကေလးအိပ္သြားတာနဲ႔ တေန႔လုံးပင္ပန္းၿပီး လူလည္း ခၽြတ္ျခံဳက်သြားတာပဲ"

ဒါကိုၾကားတဲ့အခါ ဖတ္ေနဆဲစာအုပ္ျဖစ္တဲ့ ဆရာေမာင္ထင္ရဲ႕ "ပုဂၢလအဘိဓာန္" ကို လက္က ခဏခ်ၿပီး ကေလးအေဖက ဒီလိုျပန္ေျပာလိုက္တယ္။

"ကဲ ကဲ ကေလးအေမ အိပ္ေတာ့ အိပ္ေတာ့"

ကေလးအေမက ရယ္ေမာရင္း

"ကေလးအေဖ ေတာ္တယ္၊ မိန္းမက ဘာဆိုလိုမွန္းသိတယ္၊ ဂြတ္ႏုိက္"

မသိေနမလားဗ်ာ၊ ဟုတ္ဖူးလား။ ေပးထားတဲ့ စာစုတိုေခါင္းစဥ္အတိုင္းပဲေပါ႔။

ေက်ာ္ေမာင္(တိုင္းတာေရး)

တွေးမိလေသော (၂၀) - ကလေးငယ်နှင့် သူ၏လှုပ်ရှားမှုများ

နှစ်နှစ်အရွယ် ကလေးငယ်ကို သစ်သားတုံးလေးတွေနဲ့ ဆော့ကစားစေတယ်။ တတုံးပေါ် တတုံးဆင့်ပြပြီး ကစားနည်းကို အတုယူစေတယ်။ သူက လိုက်လုပ်တဲ့အခါလည်း ရှိတယ်၊ မလုပ်တဲ့အခါလည်း ရှိတယ်။ ဒေါင်လိုက်ထောင်ထားတဲ့ စက္ကူကတ်ထူဗူးပေါ်မှာ သစ်သားတုံးလေးတွေကို သူ့ဖာသာသူ စီစီရီရီ တင်တယ်။ အောက်ကျသွားတဲ့ သစ်သားတုံးလေးတွေကို သူက ပြန်ကောက်တယ်။ သူ့ဖာသာသူဖန်တီးတဲ့ ကစားနည်း။

ရှူး … တိုးတိုးဆိုတဲ့ အမူအရာတခုကို လူကြီးတွေက သင်ပေးလိုက်တယ်။ နှုတ်ခမ်းရှေ့မှာ လက်ညှိုးကို ဒေါင်လိုက်ထောင်ပြီး တိုးတိုးနေနော်ဆိုတဲ့ အမူအရာ။ သူက လိုက်လုပ်တဲ့အခါ လူကြီးတွေလို လက်ညှိုးကို ဒေါင်လိုက်မထောင်ဘဲ ကန့်လန့်ဖြတ် အလျားလိုက်ထားတယ်။ သွားတိုက်တဲ့ ပုံစံပေါ့။ ဒီလိုမဟုတ်ဘူး၊ ဒီလိုဆိုပြီး သူ့လက်ညှိုးကို ဒေါင်လိုက်ထားရင်လည်း သူက မရ၊ သူလုပ်တဲ့အတိုင်း အလျားလိုက်ထားတာပါပဲ။

အင်္ကျ ီလဲပေးတဲ့အခါ အရင်တုန်းကဆိုရင် သူ့လက်နှစ်ဖက်ကို လဲပေးတဲ့သူက မြှောက်ရတယ်။ အခုနောက်ပိုင်းမှာ ကဲ ကလေးရေ လက်မြှောက်ဆိုရင် လက်နှစ်ဖက်ကို မြှောက်ပါတယ်။ အဲ ဒါပေမယ့် ထိုးရမယ့်လက်နေရာကို မထိုးဘဲ တလွဲလျှောက်ထိုးတာလည်း တွေ့ရပါတယ်။ အစတော့ ဒီကလေး မှားထိုးတယ်ထင်တာ၊ နောက်မှ သူက လူကြီးကို ပြန်စတာဖြစ်မှန်း သိရပါတယ်။

အဆိုတော်ကြီး ဘိုဘိုဟန်ရဲ့ မြန်မာပြည်က ကောင်းဘွိုင် သေနတ်မပစ်ပါ အစချီတဲ့ သီချင်းကို ဂစ်တာနဲ့တီးပြတဲ့အခါ ကလေးရေ ကပါ ကပါလို့ ပြောစရာမလိုဘဲ သူ့ဖာသာသူ ခေါင်းလှုပ် လက်လှုပ် ခါးလှုပ်နဲ့ ကပါတယ်။ ခက်တာက ကလေးရဲ့အဖေပဲ ဂစ်တာကို မတောက်တခေါက်တီးတတ်ပေမဲ့ ကလေးက သူ့အမေကို ဂစ်တာတီးစေပါတယ်။ ကလေးအဖေဂစ်တာတီးရင် အဲဒီ ဂစ်တာကို ယူပြီး ကလေးအမေကို သွားပေးပါတယ်။ တီးစေပါတယ်။ ကလေးအမေရဲ့ ဒေါင်ဒေါင်ဒင်ဒင် တီးခတ်မှုကို ပိုမိုနှစ်သက်တယ်လို့ တွေ့ရပါတယ်။

ကလေးအဖေက လက်တော့ပ်ကွန်ပျူတာကို သုံးနေတဲ့အခါ သူက ဘေးနားမှာ သူ့စမ်းသပ်ချက်နဲ့သူရှိနေတတ်ပါတယ်။ အဲဒါက ကြွက်လို့ခေါ်တဲ့ mouse တပ်ထားတာကို လာလာပြီး ဆွဲနှုတ်လိုက် ပြန်တပ်လိုက်နဲ့ အလုပ်များနေတာပဲဖြစ်ပါတယ်။

တခါ သူ့ရှေ့က လက်ဖက်ရည်ခွက်ထဲကို ပေါင်မုန့်နှစ်ပြီး စားတာကို တွေ့သွားတဲ့အခါမှာ ရေခွက်ထဲက ရေကိုလည်း စားစရာတွေ နှစ်ပြီး ဆော့တဲ့ကစားနည်း သူ့အတွက် တိုးသွားတာတွေ့ရပါတယ်။

ပန်းပင်တွေကို ရေလောင်းတဲ့အခါ သူ့ကိုလည်း အညောင်းအညာပြေ လမ်းလျှောက်လို့ရအောင်ဆိုတဲ့စိတ်ကူးနဲ့ ဖိနပ်စီးပေးပြီး ပန်းပင်တွေကို လိုက်ကြည့်စေပါတယ်။ သူ့အရပ်နဲ့ မီတဲ့ ပန်းပင်တွေရဲ့ အကိုင်းအခက်တွေကို လက်ညှိုးလေးနဲ့ ထိလိုက်၊ အပင်လေးတွေ လှုပ်သွားတဲ့အခါ သဘောကျလိုက်နဲ့ ဖြစ်နေပြန်ပါတယ်။ ပန်းအိုးတွေထဲက မြေစို်င်ခဲတွေကို လက်လေးနဲ့ ကိုင်ကြည့်ပြီး စူးစမ်းတာမျိုးလည်း တွေ့ရပြန်ပါတယ်။

အပြင်ထွက်ပြီး ဟိုနားဒီနား လမ်းလျှောက်ကြတဲ့အခါ ကလေးလေး သက်တောင့်သက်သာရှိပါစေတော့ဆိုပြီး တွန်းလှည်းပေါ်မှာ နေခိုင်းရင် ခဏပါပဲ။ ဖိနပ်ဝတ်ပေးပြီး လမ်းလျှောက်တဲ့အခါမှာ သူ့တွန်းလှည်းကိုနောက်ကနေ တွန်းပါတယ်။ အဲဒါက သူ့ကို ပျော်ရွှင်စေတဲ့ကစားနည်းဖြစ်နေပြန်ပါတယ်။

လှေကားထစ်တွေတွေ့ရင် ဆင်းရ၊ တက်ရမှ ကျေနပ်ပြန်ပါတယ်။ ဆင်းရမယ့် လှေကားထစ်ဆိုရင် တထစ်ချင်း ဆင်းပါတယ်။ အစမှာ လူကြီးက နောက်ကလိုက်ပြီး လက်လေးကိုင်ပေးထား ပခုံးလေးကိုင်ပေးထားနဲ့ ထိန်းပေးရပါတယ်။ သူကျွမ်းကျင်သွားတဲ့အခါမှာ လူကြီးကိုင်တာကို မကြိုက်တော့ပါဘူး။ လာကိုင်တဲ့လက်တွေကို ခေါင်းရမ်းပြီး ဖယ်ထုတ်ပါတယ်။ သူလဲမကျအောင် ချော်မလဲအောင်ပဲ ဘေးကနေ ထိန်းပေးရပါတယ်။ အဆင်းပြီးတဲ့အခါ အဲဒီ လှေကားထစ်ကိုပဲ နောက်တကြိမ် ပြန်တက်ပါတယ်။ လာကိုင်တာကို မကြိုက်ပါ။ သူတက်လို့ ဆင်းလို့ အားရတဲ့အခါမှ ကဲ ကလေးရေ ရှေ့ဆက်သွားကြမယ်လို့ ပြောနိုင်ပါတယ်။

ကလေးရဲ့ လှုပ်ရှားမှုတွေဟာ ကလေးမှာဖြစ်ပေါ်လာတဲ့ သူ့အတွေးတွေကတဆင့် ဖြစ်လာရတယ်လို့ တွေးမိပါတယ်။

ကလေးတယောက်နဲ့တယောက် အတွေးများ မတူနိုင်တဲ့အတွက် သူတို့တွေရဲ့ လှုပ်ရှားမှုတွေဟာလည်း ကွာခြားနေကြမှာဖြစ်ပါတယ်။

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)

၁၅-၂-၂၀၁၆

ကျောင်းတုန်းက

ပုစ္ဆာ ဆိုတာ 

+++++++

စာမေးပွဲတခုဖြေတုန်းက မေးခွန်းတပုဒ်မှာ ပေးထားချက်တခုလိုနေတာ သွားတွေ့တယ်။ သုံးပုဒ်မြောက်လောက်မှာ ဖြစ်တဲ့အတွက် စာဖြေချိန် နာရီဝက်လောက်ကြာမှ ပူညံပူညံအသံတွေထွက်လာကြတယ်။

မေးခွန်းကို ပြန်ဖတ်တယ်။ ဟာ ဒီပုစ္ဆာက အဲဒီပေးထားချက်မပါလည်း ကိုယ်ဖာသာကိုယ် ဖြစ်စေဆိုတဲ့ ကိန်းဂဏန်းတခုထားတွက်ရင် ရတဲ့ပုစ္ဆာ။

အဲဒါနဲ့ let me assume ဆိုပြီး ရဲရဲဝံံံ့ဝံံ့ရှိစွာနဲ့ ဂဏန်းတလုံး ကောက်သုံးလိုက်ပြီး အဖြေထုတ်တယ်။ ပူညံပူညံလုပ်နေတဲ့သူတွေက လုပ်နေတုန်း။ စာဖြေတဲ့နေရာက အခန်းရဲ့ရှေ့ပိုင်းလောက်မှာ ကျတဲ့အတွက် နောက်လှည့်ပြီး ဘော်ဒါတွေကို အသိပေးလိုက်သေးတယ်။ ဒီပုစ္ဆာမှာ assume ထားပြီးတွက်နိုင်တာပဲဆိုပြီး။

မေးခွန်းထုတ်တဲ့ တီချယ်ကြီး အမောတကောရောက်လာတယ်။ ဂဏန်းတခုပေးတယ်။ အဲဒါနဲ့တွက်။ တီချယ် ကျနော်တော့ assume လုပ်လိုက်ပြီ။ ရတယ် သား။ ပိုကောင်းတာပေါ့။ တီချယ်ပြန်ထွက်သွားတယ်။ 

အမှန်က ဘယ်ပုစ္ဆာမှ ပေးထားချက်မပြည့်စုံတာတို့ ပြည့်စုံတာတို့ မရှိဘူး။ မပြည့်စုံဘူးထင်ရင် ဖြည့်စွက်တွက်ပဲ။

တီချယ်တယောက်ပြောတဲ့ အတွေ့အကြုံက ဒီလို။ 

ဆရာကြီးက ပုစ္ဆာတပုဒ် ကျောက်သင်ပုန်းပေါ်မှာ ရေးသွားတယ်။ ခင်ဗျားတို့ အဲဒါတွက်ထားနှင့်ကြလို့ ဆိုပြီး စာသင်ခန်းအပြင်ထွက်သွားတယ်။ အားလုံးတွက်ကြတယ်။ အဖြေမရဘူး။ တော်တော်ကြာတဲ့အထိ အဖြေမထွက်ဘူး။ 

ဆရာကြီးပြန်ဝင်လာတယ်။ အခြေအနေမေးတယ်။ 

အားလုံးက ခေါင်းခါတယ်။ တော်တော်ခက်တယ်။ အဖြေခုထိမထွက်ဘူး။

အေးလေဗျာ ဘယ်အဖြေရပါ့မလည်း အဖြေမရှိတဲ့ပုစ္ဆာ ခင်ဗျားတို့ကို တွက်ခိုင်းကြည့်တာတဲ့။

တီချယ်က သူ့ကိုယ်တွေ့ကို ပြောပြရင်း တဆက်တည်းမှာပဲ အဲဒီဆရာကြီးနာမည်ပြောပြသွားတယ်။ နာမည်ပြောတာနဲ့ သိမှာဖြစ်တယ်။

ဆယ်တန်းတုန်းက အဖြစ်တခု ပြန်အမှတ်ရတယ်။ သချာင်္မှာ ဓမ္မဓိဌာန်ဆိုတဲ့ မေးခွန်းရှိတယ်။ Multiple choice လို့လည်းခေါ်တယ်။ ပေးထားတဲ့ အဖြေ ငါးခုထဲက တခုကို ရွေးလိုက်ရတဲ့မေးခွန်း။

လပတ်စာမေးပွဲမှာ ဖြေတဲ့အခါ အမှတ်ပြည့်မှာ တမှတ်လျော့တယ်။ အဖြေမရှိပါလို့ရေးခဲ့တာ။ အမှန်က အဖြေကို မရတဲ့အတွက် တနည်းပြောရရင် ပေးထားတဲ့ အဖြေငါးခုထဲက ဘယ်တခုနဲ့မှ မတူလို့ သချာင်္ဆရာမ မေးခွန်းမှားနေပြီ အဖြေမှန်မပါဘူးဆိုတဲ့သဘောနဲ့ အဖြေမရှိပါလို့ ရေးခဲ့တာပါပဲ။ ဖြေလွှာပြန်ပေးတဲ့နေ့မှာ ဆရာမဆီက အကြံပေးချက်တော်တော်များများ နားထောင်လိုက်ရတယ်။ စာမေးပွဲတွေဖြေတဲ့အခါ သတိထားစရာဖြစ်သွားပါတယ်။

ပုစ္ဆာတွေတွက်ပါများလာတဲ့အခါ ပုစ္ဆာကောင်းလေးတွေ ရလာတယ်။ တချို့ကလည်း အဖြေရှိတယ်။ တချို့ကလည်း အဖြေမရသေးဘူး။ တချို့ကလည်း ပေးထားချက်တွေက မပြည့်မစုံဖြစ်နေတယ်။ တချို့မှာလည်း ဘာကိုရွေးရမှန်းမသိလောက်အောင် ဖြစ်နေတယ်။

ပုစ္ဆာတွေကို ရှုပ်စရာလို့မမြင်ဘဲ ထုတ်ကာသာ ရှင်းကြပေရော့ဗျာ။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ခဲတံနှင့် ဗလာစာအုပ်

+++++++++++

ကျောင်းသုံးဗလာစာအုပ်မှာ ဘော့ပင်နဲ့ စရေးရတာက ငါးတန်းမှာ စတယ်။ ခဲတံသုံးတာကိုတော့ မလျော့သေးဘူး။ ခဲတံကို ချွန်မြဲချွန်တယ်။ ချွန်စက်သုံးရတာထက် ခဲတံချွန်ဓားကို သုံးပြီးချွန်ရတာကို ကြိုက်တယ်။ ခဲတံကို ဗလာစာအုပ်မှာ ဘေးမျဉ်းသားတဲ့အခါ မျဉ်းပိတ်တဲ့အခါ ပုံဆွဲတဲ့အခါ သချာင်္တွက်စဉ်အကြမ်းခြစ်တဲ့အခါ သုံးတယ်။

နောက်တနည်းသုံးတာက ကစားတာမှာ သုံးတယ်။ စာရွက်ကို ဗလာစာအုပ်အလယ်က ဖြဲယူ ဘော့ပင်နဲ့ အပေါက်သေးသေးလေးတွေ ဖောက် တဖက်တချက်မှာ ဂိုးတိုင်ပုံစံဆွဲ ဂိုးတိုင်အလယ်မှာ အပေါက်ကြီးကြီးဖောက် ခဲတံကိုင် စာရွက်ကို ဘောလုံးကန်မယ့် နှစ်ယောက်က တဖက်တချက်ကကိုင် ခဲတံကို အပေါက်တွေဖောက်ထားတဲ့ စာရွက်အောက်ကနေ အပေါက်တွေရှောင်ပြီး တဖက်ဂိုးပေါက်ရှိရာသွား အပေါက်ထဲ ခဲတံက ခဲဆံဝင်သွားရင် တဖက်လူအလှည့်။ 

အဲဒီလို အသုံးဝင်ခဲ့တဲ့ ခဲတံ။

ဘော့ပင်ခဲတံဆိုတာ ပေါ်လာတယ်။ နည်းနည်းဖိတာနဲ့ ခဏခဏကျိုးတတ်လို့ မသုံးတာများတယ်။ ရိုးရိုးခဲတံပဲသုံးတယ်။

ခဲတံကို လက်မှာကိုင်လို့မရအောင်တိုသွားတဲ့အခါ လွှင့်မပစ်ရက်ဘူး။ တခါသုံးဘော့ပင်တွေက ဘော့ပင်ကိုယ်ထည်ကို ခဲတံချွန်ဓားနဲ့ စိတ်ရှည်လက်ရှည်ဖြတ်တယ်။ ခဲတံတိုရဲ့ အရင်းပိုင်းမှာ ခဲဖျက်လေးတွေကို ရွှေရောင်သံအပတ်လေးနဲ့ ပတ်ထားတာရှိတယ်။ အဲဒါကို ပါးစပ်နဲ့ကိုက်ဖြုတ် ခုနက ဘော့ပင်ကိုယ်ထည်ထဲကို ထည့်လို့ရအောင် ဓားနဲ့ အသားတွေကို နည်းနည်းရွေလိုက်တယ်။ အဲဒီမှာ လက်လုပ် ဘော့ပင်ခဲတံကို အားပါးတရသုံးတယ်။

တယောက်လိုက်လုပ်တာတွေ့ နောက်တယောက်က လိုက်တုလုပ်ပြီး သုံးကြတယ်။ ဘယ်သူက စလုပ်သလဲဆိုတာ မူပိုင်ခွင့်တွေ မောင်ပိုင်ခွင့်တွေ မသိတော့ တော်တော်အဆင်ပြေတယ်။ ဆရာမတွေမြင်တဲ့အခါ တော်တော် ကပ်စေးနည်း ကော်တရာလေးတွေလို့ ထောပနာပြုတယ်။ ဆရာမသုံးကြည့်ပါလားဆိုတော့ တပည့်ကျော်တွေကို ပြန်ပြုံးပြတယ်။

တရက် ကျောင်းစာတွေ အိမ်မှာလုပ်နေတုန်း (အိမ်မှာ လုပ်ရတဲ့အတွက် အိမ်စာလို့ ခေါ်သတဲ့။ များသောအားဖြင့် ကျောင်းစာကို ကျောင်းမှာပဲ လုပ်ခဲ့တာများတယ်။ အိမ်မသယ်ဘူး။ လေးလို့။ နောက်ပြီး အပြင်စာတွေ ဖြစ်တဲ့ ကာတွန်းတွေ ဝတ္ထုတွေဖတ်ဖို့ အချိန်ပေးရသေးတယ်။ ကာတွန်းစာအုပ်ကောင်းကောင်းဆို တသက်လုံးဖတ်ပါတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ အများဆုံးဖတ်ဖြစ်တာက သိုင်းဝတ္ထုတွေပဲ။ တခြားစာကြီးပေကြီးတွေလည်းဖတ်တယ်) အဲဒီလို ကျောင်းစာလုပ်နေတုန်းမှာ အဖေက နောက်ကနေ အပေါ်စီးပြီး ကြည့်တယ်။ ပြောပြီ။

မင်း စာရေးတာ မျဉ်းကြောင်းမရှိတဲ့ ဟိုအပေါ်တို့ အောက်တို့မှာလည်း ရေးလေကွာတဲ့။

ဟာ အဖေကလည်း မျဉ်းကြောင်းထားထားတာ သူ့မှာရေးဖို့လေ။

လပ်နေတယ်ကွ။ အပေါ်မှာ သုံးကြောင်းစာ အောက်မှာ သုံးကြောင်းစာလောက် ရေးတတ်ရင်ရတယ်။

ဆရာမတွေ ဆူရင်။

ရေးကြည့်ပါဦးကွာ။

အဲဒီနောက်ပိုင်း မျဉ်းကြောင်းမဆွဲထားတဲ့နေရာတွေမှာ ဖြည့်ရေးပါတော့တယ်။ 

ဆရာ ဆရာမတွေက ချီးကျူးပါတယ်။ 

တက္ကသိုလ်ရောက်တဲ့အခါ ပုံဆွဲစာအုပ်လိုစာအုပ်မျိုးဝယ်သုံးပါတယ်။ မျဉ်းကြောင်းမပါပါ။ စာအုပ်တအုပ်ထဲကို ဘာသာရပ်ပေါင်းစုံ စာပေါင်းချုပ်ကြီးအဖြစ် ဖန်တီးပါတယ်။

အခုလည်း ခဲတံချွန်နေဆဲ မျဉ်းကြောင်းမပါတဲ့ ဗလာစာအုပ်ကို နှစ်သက်နေဆဲ ဖြစ်ပါတယ်။

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)

၄-၂-၁၆

အဆိုကောင်းလိုက်ပုံကြောင့်

မြို့ရဲ့ အရှေ့ဘက်ကမ်းမှာ တည်ထားတဲ့ ရွာ၊ နာမည်က ရွာသစ်လို့ တွင်တယ်။ စတင်အခြေချသူတွေကလည်း လူသစ်တွေ ဖြစ်တဲ့အတွက် ရွာသစ်ဆိုတဲ့ နာမည်နဲ့ လိုက်တယ်။ မျိုးဆက်တွေ နှစ်ဆက်သုံးဆက်လောက်ဖြစ်လာတဲ့အခါနဲ့ တခြားရွာအသစ်အသစ်တွေ နီးစပ်ရာမှာ ပေါ်ပေါက်လာတဲ့အခါ ရွာသစ်ကလည်း အမည်သာကျန်တော့တာ၊ လူတွေလည်း လူဟောင်းတွေ ဖြစ်ကုန်တာပေါ့။

တဖက်ကမ်းက မြို့ပေါ်မှာ ကျောင်းတက်ကြ၊ ကုန်သွယ် စျေးရောင်းပြုကြနဲ့ ကြာလာတဲ့အခါ ရွာသစ်မှာ ရှိတဲ့သူတွေလည်း တခြားမြို့တွေရောက်၊ မြို့ကြီးတွေမှာ ကြီးပွားသူ ကြီးပွားကြနဲ့၊ ရုန်းကန်နေသူတွေကလည်း တပုံတပင်၊ လက်ရှိရွာသစ်မှာပဲ ဆက်လက်နေထိုင်ရင်း မိဘလက်ငုတ်လက်ရင်းတွေ အခြေမပြတ်ဆက်လည်ပတ်ကြ၊ ငတ်တလှည့် ပြတ်တလှည့်၊ လက်တလှည့်၊ ပြောင်တလှည့်၊ လက်တလှည့်ဆိုတာ စီးပွားဖြစ်တဲ့အခါမျိုး မြို့ပေါ်တက် ရွှေလေးဘာလေး ဝယ်ဝတ်နို်င်တဲ့အခါ နေရောင်ထိုးရင် လက်လက်ထနေ၊ ပြောင်နေတာကို ပြောတာ၊ မပြေလည်တဲ့အခါ ထုခွဲလိုက်နဲ့ လက်လက်သံသရာလည်နေတာ။

မိုးတွင်းဖက်ဆို ရွာမှာ ရေက အမြဲတက်လေ့ရှိတယ်။ အိမ်ခြေတိုင်တွေကို ခပ်မြင့်မြင့်ဆောက်ထားတယ်။ အိမ်တိုင်းမှာ လှေတစီးတော့ အနည်းဆုံးရှိတယ်။

မိုးတွင်း တရက်မှာ ရေကလည်း စီးကောင်းနေတယ်။ အိမ်တွေအောက်ကရေတွေ နိမ့်ရာဖက်ကို စီးသွားနေတယ်။ အိမ်တအိမ်မှာ ရှိတဲ့ကလေးမလေးတယောက်က နောက်ဖေးဖက်မှာ သီချင်းဆိုနေတယ်။ လူကြီးတွေက အိမ်ဦးခန်းဖက်လောက်မှာ ရှိတယ်။ သူတို့အလုပ်နဲ့ သူတို့။ အစတော့ ကလေးမဆိုနေတာ ဒီစာသားကိုပဲ ထပ်တလဲလဲ မပြီးမစီးနိုင်ဆိုနေတာလို့ အိမ်ရှေ့က လူတွေက ထင်နေတာ။ သေသေချာချာနားထောင်ကြည့်တာအခါ …

သူက ဒီလိုဆိုနေတာ ၊ သီချင်းဆိုတဲ့ပုံစံမျိုး ဆွဲဆွဲငင်ငင်နဲ့၊

(အမေရေ …. အမေရေ … အမေ့ထဘီလေး …. ရေထဲပါသွားပြီ … 

အမေ့ထဘီလေး …. ရေထဲ ….. ပါသွားပြီ )

အဲဒါကိုပဲ သူက ဆိုနေတာ။ အမေဖြစ်သူက နောက်ဖေးကို ထသွားပြီး ဟဲ့ သမီး ဘာတွေဆိုနေတာလည်းဆိုတော့ စီးနေတဲ့ ရေကို လက်ညှိုးလှမ်းထိုးပြီး ဆိုပြန်တယ်

(အမေရေ …. အမေရေ … အမေ့ထဘီလေး …. ရေထဲပါသွားပြီ … 

အမေ့ထဘီလေး … ရေထဲ …. ပါသွားပြီ )

အမေက သူလက်ညှိုးထိုးရာကို ကြည့်တဲ့အခါ နောက်ဖေးမှာ လှန်းထားတဲ့ သူ့ထဘီက လေပြင်းပြင်းမှာ လွင့်ပြီး ရေထဲကျသွားပုံပေါ်တယ်၊ ပြီးတော့ ရေစီးနဲ့ ခပ်ဝေးဝေးကို မျောပါသွားတာကို သူ့သမီးက ပြောနေမှန်း သိလိုက်ရတယ်။

ကဲ ဟယ် … ဒေါက် ။

အမေက သမီးကို ဒေါကန်သွားပြီး ဦးခေါင်းကို နာအောင် ခေါက်လိုက်တာ။

ထဘီ ရေထဲကျပြီး မျောသွားတာကို အမေရေ အမေ့ထဘီ ရေထဲမှာ လိုက်ဆယ်ဦးလို့ မြန်မြန်မပြောဘူး၊ တော်တော် အဆိုကောင်းနေတယ်။ ငါ့ထဘီတော့ သွားပါပြီ။

အဲဒီအခါ သမီးက ငိုနေရင်း အခုလို ပြောလိုက်ပြန်ပါတယ်။ သီချင်းအဆိုအတိုင်းလည်းပဲဖြစ်ပါတယ်။ ရှိုက်သံလေးလည်း ပါသပေါ့။

(အမေရေ…. အမေရေ …..သမီးက…. အမေ့ကို …..သတိလည်းပေးသေးတယ်….. အခေါက်လည်း ခံရသေးတယ်……နောက်ဆိုမပြောတော့ဘူး …. မပြောတော့ဘူး.. မပြောတော့ဘူး)

အမေလည်း အဆိုကောင်းတဲ့သမီးကို ထပ်မရိုက်နိုင်တော့ဘဲ ထဘီတထည် ဆုံးရှုံးသွားတာကိုလည်း မေ့ကာ အားပါးတရ ရယ်မောနေပါတော့တယ်။

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)

၁-၂-၁၆

မှတ်ချက်။ ။ အဖေပြောပြတဲ့ သူတို့ရွာက ရယ်စရာ အဖြစ်အပျက်လေးတခုကို ပြန်ရေးပြခြင်းဖြစ်ပါတယ်။

သီချင်းတပုဒ်အား အမြစ်တူးမိခြင်း

ကြားဖူးနေတဲ့၊ သတိရရင်ဆိုဖြစ်တဲ့၊ ဂီတာနဲ့တီးချင်လို့မရရအောင်စာသားရှာပြီးတီးဖြစ်တဲ့ အဲဒီသီချင်း။ မိခင်ဘာသာနဲ့ ဆိုထားတာကိုလည်း သဘောကျတယ်။ ကျနော်တို့ဆီက အဆိုတော်က ကဗျာလည်းရေးတဲ့သူပါ။ 

တရက်မှာ သီချင်းကို အီတာလျံလိုလို ဂျာမန်လိုလို အသံထွက်နဲ့ ဆိုနေတာကြားပြီးကတည်းက မူရင်းကို အနောက််ဖက်ကပဲလို့ ထင်ခဲ့ပါတယ်။ စင်ကာပူက ကုန်တိုက်ကြီးတခုမှာ နေ့ခင်းဖက် နှစ်နာရီခွဲ သုံးနာရီလောက်ဆိုရင် အဲဒီသီချင်းကို ဖွင့်ပါတယ်။ မူရင်းဆိုတဲ့ ဘာသာနဲ့တော့ ဟုတ်ပုံမရဘူး။ အီတာလျံဖြစ်ဖို့များပါတယ်။ အဲဒါကြောင့် ရှာတဲ့အခါ လမ်းလွဲခဲ့တာပါပဲ။ကော်ပီမှန်းသိတယ်။ မူရင်းသီချင်းကို လိုက်ရှာတယ်။ 

ဟော အခု တွေ့ပါပြီ။ တွေ့တာမှ သီချင်းကိုသာမက သီချင်းရဲ့ လွှမ်းမိုးမှုအားကြီးတာကိုပါ တွေ့လိုက်တာပါ။ 

နိုင်ငံခြားဘာသာပေါင်း ၂၆ ဘာသာနဲ့ ပြန်ဆိုသီကျူးကြတဲ့သီချင်းပါ။

အဲဒါ ဘာဖြစ်လို့ပါလည်း။ ၁၉၇၇ မှာ အသံသွင်းပြီး ၁၉၇၈ မှာ ဖြန့်ဝေခဲ့ပါတယ်တဲ့။ လူကြီးတွေ လူလတ်တွေ လူငယ်တွေ အကြောင်း မဟုတ်ဘူးဗျ။ ကဲဗျာ အဲဒီလောက််ဆိုရင် ဘော်ဒါတို့လည်း သီချင်းကို ရှာတွေ့လောက်ပြီ ထင်ပါတယ်။ သဲလွန်စတွေကတော့ အပေါ်က စာသားတွေမှာ ပါပါတယ်။ 

ရှာခဲ့တာက တခြားအကြောင်းအရာတခုအတွက် ရှာတာပါ။

အဲဒီိလိုတမြန်နေ့က ရေးခဲ့တာမှာ ၁၉၇၈ မှာ ထုတ်တဲ့သီချင်း ၊ဘာသာ ၂၆ ဘာသာနဲ့ ပြန်ဆိုတီးမှုတ်ခဲ့တဲ့ သီချင်းအကြောင်းမိတ်ဆက်သဘောလောက်ပဲ ရေးခဲ့ပါတယ်။ ဖေ့ဘုတ်မှာပို့စ်တင်ပြီး မကြာခင်မှာ မိတ်ဆွေအကို တယောက်က Anak လို့ အဖြေမှန်ကို ပေးခဲ့ပါတယ်။ ဘာမဆိုသိနိုင်တဲ့ Google အကူအညီကြောင့်လို့ ဆိုပါတယ်။ သဲလွန်စအနေနဲ့ ကျနော်တို့ဆီက ပြန်ဆိုတဲ့ အဆိုတော်က ကဗျာဆရာလည်းဖြစ်ပါတယ် ဆိုတာ ရေးခဲ့ပါတယ်။ 

ကုန်တိုက်ကြီးတခုမှာ အချိန််ပိုင်း လုပ်နေတဲ့ ကာလအတွင်း အဲဒီသီချင်းကို သတိထားမိပါတယ်။ နေ့ခင်းပိုင်း ထမင်းစားပြီးချိန်ဆိုတာ အလွန်အိပ်ငိုက်လို့ကောင်းတဲ့အချိန်။ စျေးဝယ်သူလည်း ပါးပါတယ်။ အဲဒီနောက်ပို်င်း နှစ်နာရီခွဲ သုံးနာရီလောက်မှာဆိုရင် သီချင်းပြောင်းဖွင့်ပါတယ်။ တခြားအချိန်မှာတော့ မြူးမြူးကြွကြွလေးတွေဖြစ်ချင်ဖြစ်မယ် တီးလုံးလေးတွေပဲ ဖြစ်ချင်ဖြစ်မယ်။ ဒါပေမယ့် ခုနကပြောတဲ့ နှစ်ခွဲ သုံးနာရီလောက်မှာ အဲဒီသီချင်းကိုပဲ ပုံမှန်ဖွင့်တယ်။ အီတာလျံလိုဆိုထားတာလား၊ ဂျာမန်လိုဆိုထားတာလား မသိပါ။ ဖွင့်နေတဲ့အချိန်မှာ စျေးဝယ်ကျလာလေ့ရှိပါတယ်။ လာဘ်ခေါ်သီချင်းလားဆိုပြီး တွေးမိပါသေးတယ်။ ကြားမိတဲ့အခါ ဒီသီချင်းဟာ ဒို့ဆီက ကဗျာဆရာအဆိုတော် သီဆိုထားတဲ့ သီချင်းဆိုပြီး ရင်းနှီးနေတဲ့ သီချင်းဖြစ်နေပါတယ်။ ဗမာလိုဆိုတဲ့သီချင်းကိုလည်း အစအဆုံး အကုန်မရပါ။ သီချင်းနာမည်လည်း မသိပါ။ 

ဗမာအဆိုတော်သီချင်းကို ယူကျူမှာ လိုက်ရှာပါတယ်။ တပုဒ်ဖွင့်လိုက် နောက်တပုဒ်ဖွင့်လိုက်နဲ့ အချိန်သာကုန်ပြီး လိုချင်တဲ့သီချင်းကို မရပါ။ တရက်ညီဖြစ်သူနဲ့ အွန်လို််င်းပေါ်မှာ စကားပြောနေတုန်း သူ့ကို မေးကြည့်မိပါတယ်။ လူငယ်ကလည်း လူငယ်၊ ခေတ်ကလည်း ရှေ့ပဲပြေးတာကြိုက်တဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်လေးဆိုတော့ သိမှာတော့မဟုတ်ဘူးလို့ မရဲတရဲ ထင်မိပေမယ့် မသေချာတဲ့ ရာခိုင်နှုန်းကို စမ်းကြည့်တာပေါ့ဆိုပြီး ညီရေ ဟိုအဆိုတော်ဆိုတာလေကွာ သူု့သီချင်းသံစဉ်ကဒီလိုကွနဲ့ ရထားတဲ့ စာသားကို ဆိုပြ ပါးစပ်ဆိုင်းတီးပြနဲ့ ခေတ်လူငယ်ကလည်း သူလည်း ကြားဖူးတယ် အဲဒီသီချင်း သေချာအောင် သူ့ရဲ့ ဂီတာနည်းပြဆရာကို မေးပေးပါမယ်ဆိုလာတာနဲ့ အားတက်၊ နောက်တရက်မှာ သီချင်းနာမည်ပြောပါတယ်။ "သီချင်းများနဲ့လူ"။ ခေါင်းစဉ်သိတာနဲ့ ယူကျူ့မှာ သီချင်းများနဲ့လူလို့ ရိုက်ပြီး ရှာပါတယ်။ ကိုပလေးဘွိုင်သန်းနိုင်က အရင်ဆိုတာဖြစ်ပြီး ကိုထူးအိမ်သင်က နောက်မှ ပြန်ဆိုတာဖြစ်တယ်ဆိုတာ တွေ့ရပါတယ်။ 

ကျနော်သိတာက ကိုထူးအိမ်သင် သီဆိုတာကို ကြားဖူးတာပဲဖြစ်ပါတယ်။ အဲဒီသီချင်းမှာပဲ မူရင်းအဆိုတော်ဟာ Freddie Aguilar ဖြစ်ပြီး သီချင်းနာမည်က Anak ဖြစ်တယ်ဆိုတာကို ဖော်ပြထားပါတယ်။ Anak ဆိုတဲ့ စကားလုံးကို ဂူးဂဲလ်လိုက်တဲ့အခါ Anak (song) ဆိုပြီး Wikipedia မှာဖော်ပြထားတာကို တွေ့ရပါတယ်။ အဲဒီကပဲ Anak သီချင်းရဲ့ အောင်မြင်မှုကို သိခွင့်ရခဲ့ပါတယ်။ 

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)

၃၀-၁-၂၀၁၆

ခေတ်မီ နည်းပညာရပ်တွေ သုံးမရတော့တဲ့အခါ

ရှစ်ထပ်မှာ နေတဲ့ ကောင် ဓါတ်လှေကားပျက်တာ အခုမှ ကြုံဖူးတဲ့အခါ ရိုးရိုးလှေကားအတိုင်း အပြေးတပိုင်း ဆင်းခဲ့ပါတယ်။ သုံးထပ်မှာ ပေါက်ဖော်တယောက် ဓါတ်လှေကားခလုတ် နှိပ်နေတာမြင်လို့ ဟေ့လူ အဲဒါပျက်နေတာလို့ အော်ပြောပြီး ဆက်ဆင်းတယ်။ ဟိုလူလည်း စပွိုင်းလား ဆိုကာ နောက်က လိုက်ဆင်းတယ်။ ဓါတ်လှေကားက နံပါတ်ပြတဲ့နေရာမှာ 10 out of order လို့ရေးထားတာ။ 

မှတ်တိုင်ရောက်တော့ နံပါတ် ၈၀၀ ဘတ်စ်ကားက ဆိုက်နေပြီ။ ကားမှတ်တိုင်မှာ တန်းစီစနစ်မသုံးတဲ့အခါ ဦးရာလူ တက်ပဲ။ တုတ်ကောက်ကိုင်ထားတဲ့ အဘိုးကြီးတယောက် မြည်တွန်တောက်တီးပြီး ကားပေါ်တက်သွားတယ်။ သူ့နာမည်က ဦးရာလူဖြစ်မယ်။ကားနောက်ဖက် တိုးကြလို့ ပြောတာထင်ပါတယ်။

ကားသမားက ရှေ့တံခါးမပိတ်ခင် ကားပေါ်တက်ဖို့ပြင်နေသူတွေကို လှမ်းပြောတယ်။ နောက်ကားလာပြီ အဲဒါ စောင့်စီးကြတဲ့။ ဟိုကားက မီးပွိုင့်မိနေတယ်။ 

ရထားစောင့်တဲ့ဆီကိုသွားဖို့ လမ်းမှာ စက်လှေကား လေးစင်း စီးရတယ်။ ပေါက်ဖော်ကြီးတွေနိုင်ငံမှာ စက်လှေကားသတင်း ဟိုးလေးတကျော်ကျော်ဖြစ်ခဲ့အပြီးမှာ ဒီကလူတွေလည်း စက်လှေကားဆိုတာကို သတိလက်လွတ် ဖုန်းလေးပွတ်ပြီး မစီးရဲကြတော့ဘူး။ 

ရထားစီးနေရင်း လမ်းမှာသာ ရထားပျက်နေရင် ဘာလုပ်ကြမလဲဆိုတာကို တွေးမိသွားသေးတယ်။ ကိုယ်စီးတာ မပျက်ရင်တောင် ရှေ့က ရထားပျက်ရင်လည်း နှောင့်နှေးတာပါပဲ။ 

ရထားဘူတာကထွက်ပြီး ကားစီးရပြန်တယ်။ နှစ်ထပ်ကားဖြစ်တယ်။ အပေါ်ထပ်တက်မယ့်လှေကားနံရံမှာ အပေါ်ထပ်ရှိ ကျန်သေးတဲ့ ခုံနေရာလွတ်အရေအတွက်ပြတဲ့ စက်က ပျက်နေတယ်။ ပါးတဲ့ကားစီးခရီးသည်တွေက ဘတ်စ်ကား မောင်းသူရဲ့ရှေ့ခေါင်းပေါ်မှာရှိတဲ့ CCTV ကို လှမ်းကြည့်ပြီးမှ အပေါ်ကိုတက်ကြတယ်။ CCTV က အပေါ်က ခရီးသည်တွေကို ရိုက်နေတာ။ ခုံလွတ်ရှိရင် လှမ်းမြင်ရတယ်။ ဟင် ခင်ဗျားက အခုမှသိတာလား။ ကျနော်လည်း သူများတွေ အဲဒီလိုကြည့်ကြတာမြင်လို့ သိသွားတာ။

ခေတ်မီနည်းပညာရပ်တွေ သုံးမရတဲ့အခါ ခေတ်ဟောင်းနည်းပညာရပ်တွေ ပြန်ခေတ်စားလာတယ်။ 

ဘာပဲပြောပြော ရေကူးတတ်အောင် လုပ်ရဦးမယ်။ လှေလှော်တတ်အောင်လည်း ကျင့်ဦးမှ။ 

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)

တွေးမိလေသော - ခြင်ချော်လဲ

စခဲ့တာက အဖွားရဲ့ အိမ်ဦးနတ်ဖြစ်တဲ့ အဘပါပဲ။ အဘက ဆံပင်တိုတိုထားတဲ့သူ။ ဒါပေမဲ့ ဆံပင်ကို အုန်းဆီအမြဲလိမ်းတယ်။ သူတို့ခေတ်မှာ အုန်းဆီအပြင် တခြားခေါင်းလိမ်းဆီတွေ ရှိပေမယ့် သူကတော့ အုန်းဆီမှ အုန်းဆီပါပဲ။ ငါးကျပ်သားလောက်ထည့်နိုင်တဲ့ ပုလင်းထဲက အုန်းဆီကို လက်ဝါးနှစ်ဖက်ထဲထည့်ပြီး အကျအန လိမ်းပါတယ်။ ပြီးတော့မှ အနီးအနားမှာရှိတဲ့ မြေးဖြစ်သူတွေကို ငါ့မြေးတွေ လာစမ်းဆိုပြီး အုန်းဆီလိမ်းပေးပါတယ်။ အဲဒီက စတာပါပဲ။ တခြားမြေးတွေတော့မသိ။ ကျော်မောင်ဆိုတဲ့ "စကားများ "က အဘလိုပဲ အုန်းဆီမှ အုန်းဆီဖြစ်သွားပါတယ်။ 

ဘာကြောင့် အုန်းဆီကို ခေါင်းလိမ်းဆီအဖြစ်သုံးရသလဲဆိုတာ တတ်သမျှဉာဏ်နဲ့ တွေးကြည့်မိပါတယ်။ ဦးခေါင်းဟာ လူရဲ့ကိုယ်မှာ အပေါ်ဆုံးအပိုင်းဖြစ်ပါတယ်။ ဆံပင်က အဲဒီဦးခေါင်းမှာရှိတာပါ။ အုန်းဆီကို အုန်းသီးကနေ ရပါတယ်။ အုန်းသီးဆိုတာ လူထက်မြင့်တဲ့ အုန်းပင်မှာ သီးပါတယ်။ အုန်းပင်ပုတွေ မပါပါ။ 

နောက်တခါ အုန်းဆီသည် သူ့အလိုလိုက ဘာမှ မရောစပ်ရပဲ မွှေးပြီးသား ဖြစ်ပါတယ်။ 

ကြုံခဲ့ရတာလေးက ဒီလိုပါ။ 

အလယ်တန်းကျောင်းသားဘဝ ကျောင်းပိတ်ရက်အတွင်း ကျောင်းမှာ ကြက်ခြေနီသင်တန်းတက်ပါတယ်။ ပတ်တီးစည်းနည်းအမျိုးမျိုးကို သင်ယူရပါတယ်။ တခြားဟာတွေလည်း ပါသပေါ့။ သင်တန်းမှာ နည်းပြဆရာမက ဘယ်လိုအခြေအနေမှာ ဘယ်စည်းနည်းဟာ ဆောင်ရွက်ဖို့ခက်ခဲကြောင်း ဉာဏ်သုံးရကြောင်း သင်ပါတယ်။ ဥပမာအားဖြင့် မျက်လုံးတဖက် ထိခိုက်သွားသူကို ပတ်တီးစည်းရမယ်ဆိုရင် ပုံမှန်ဆိုရင်တောင် ခက်ခဲကြောင်း တခါတလေမှာ လူနာက ခေါင်းလိမ်းဆီ လိမ်းထားရင် အတော်မလွယ်ကြောင်း ဟာသနှောကာ ပြောပြပါတယ်။ ရယ်စရာအဖြစ် သဘောထားကာ နေခဲ့ပါတယ်။ 

အဲ စာမေးပွဲ စာတွေ့အပြီး လက်တွေ့မှာ မေးမယ့် ဆရာမဆီကို နှစ်ယောက်တတွဲ ဝင်ရတယ်။ အဲဒီမှာ တွဲဖက်ကျတာက အငယ်တန်းက ချောင်ယွန်ဖတ်ပဲ။ တရုတ်မင်းသား ချောင်ယွန်ဖတ်ပုံစံဖမ်းပြီး ကေ တော်တော်သတဲ့ သူဖြစ်လို့ သူ့ဆံပင်က အမြဲတမ်း ပြောင်လက်နေပါတယ်။ 

ကဲ စမေးပြီ ဘာနည်းကို ချည်ပြဆိုတော့ ချောင်ယွန်ဖတ်ကို လုပ်ခိုင်းတာက လွယ်တယ်ထင်ပါတယ်။ ကျော်မောင့်အလှည့်မှာ ချောင်ယွန်ဖတ်ကို မျက်လုံးတဖက်စည်းပေးရမယ်တဲ့။ အဲဒီအခါမှ သူဖက်လှည့်ပြီး စည်းဖို့ ပတ်တီးပြင်တဲ့အခါ ခါတိုင်းထက် ပိုပြောင်တဲ့ သူ့ဆံပင်ကိုတွေ့ရပါတယ်။ ခြင်နားရင်တောင် ချော်လဲသွားနိုင်ပါတယ်။ ကြိုးစားပြီး စည်းပါတယ်။ မရပါ။ 

ဆရာမက ပြုံးပြီးကြည့်နေပါတယ်။ ဉာဏ်သုံးရမယ်ဆိုတဲ့ သင်တန်းဆရာမစကားပြန်အမှတ်ရကာ ပတ်တီးတခုယူ သူ့ခေါင်းပေါ်မှာ အသာတင် ပြီးမှ မျက်လုံးတဖက်ကို စည်းပေးလိုက်ပါတယ်။ 

အဲဒီသင်တန်းမှာ တတိယဆုရတာတော့ နောက်မှပဲ ပြောကြတာပေါ့။ 

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)

၇-၉-၂၀၁၅

တော်တော် လက်မတည့်တဲ့ ကောင်တွေ

မိုးသည်းသော တနေ့။ တိကျစွာ ပြောရလျှင် ကျောင်းပိတ်ရက် စနေ နေ့လယ်ခင်း။ 

မိုးသားတွေ ညို့ကာ မိုးသီးမိုးပေါက်တွေက ကြီးကြီးမားမား။ အင်္ဂလိပ်အီဒီယမ်မှာ "raining cats and dogs" လို့ခေါ်သည်။

၅ တန်းကျောင်းသား ကျော်မောင်လည်း အမေ့ဆီက ပါမစ်တောင်း၊ ရတာနဲ့ဘောင်းဘီတိုလဲဝတ်ကာ သူငယ်ချင်းအပေါင်းတို့ ပျော်ပျော်ပါးပါး မိုးရေချိုးကာ ဘောလုံးကန်နေသော ကွင်းပြင်သို့ ပြေးချေသည်။ မိုးကြိုး မကြောက်၊ လျှပ်စီးမကြောက်။ 

ဒေဝေါကြီး ခဏနား။ မိုးရွာတုန်း ရေခံ .. အဲလေ မိုးကောင်းတုန်း ရွာထားဦးပေါ့ကွာ ..

ဟုတ်ပါဘူး ... မိုးသည်းတုန်း ကမြင်းရတာ ဖြစ်လို့ မိုးတိတ်မှာ စိုးရွံ့ကြ။ မိုးတိတ်လို့မဖြစ်။

ဘောလုံးကန်နေတုန်း အုပ်စုထဲက ဘော်ဒါနှစ်ကောင် လက်သွားဆော့ကြသည်။ မလှမ်းမကမ်းက တိုက်ရှေ့မှာ ဒိုင်နာကားက ညအိပ်လေ့ရှိသည်။ ပိုင်ရှင်က အဲဒီတိုက်က နှစ်ထပ်မြောက်မှာ နေသည်။ သူ့အခန်းက မီးကြိုးသွယ်ကာ သူ့ကားကို ညဘက်အတွက် မီးလုံးထွန်းပေးထားသည်။ ကားမီးခွက်တွေ ဘာတွေ ခိုးသည့်ရန်မှ ကင်းဝေးရန်ဖြစ်သည်။

မီးလုံးကို ၀ါးတိုင်ထောင်ထားသည့် အပေါ်တွင် တိုင်ထိပ်နှင့် ချည်ကာ အလင်းပေးသည်။ မနက်က ပိုင်ရှင် အဖိုးကြီး မီးပိတ်ဖို့ မေ့သွားတာ ဖြစ်မည်။ မီးလုံးက မိုးမှောင်မှောင်အောက်တွင် ၀ါထိန်ကာ နေ့ခင်းဖက်တွင် လင်းနေဆဲ။ 

ဘောလုံးကန်နေရင်းမှ ဟိုနှစ်ကောင် ဘာတွေသွားသွားလုပ်နေလည်း လိုက်ကြည့်.... 

သူတို့တွေက ခဲလုံးသေးသေးလေးတွေ ကောက်ကောက်ပြီး အဲဒီမီးလုံးကို တယောက်တလှည့် ပစ်နေကြတာ။ 

နောက်ကနေ ကြည့်လိုက်တယ်။ ဒီကောင်တွေ ပေါက်နေတာဆယ်ကြိမ် မကတော့ဘူး။

တလုံးမှ မထိကြ။ ဒါနဲ့ ကျော်မောင် ပါရပြီပေါ့ .... ပါလေရာ ငါးပိချက် မဟုတ်လား . ...

"ဟေ့ကောင်တွေ ဟေ့ကောင်တွေ တော်တော်လက်မတည့်တဲ့ ကောင်တွေ ... ဒီမှာ ကြည့် ... "

ပြောပြောဆိုဆို ခဲလုံးသေးသေး သုံးလေးလုံး ကောက်ပြီး သေသေချာချာမှန်းပြီး လှမ်းပစ်လိုက်တာမှာ သုံးလုံးမြောက် အရောက် .... 

" ခွမ်း"

"တွေ့လားကွ ... အဲလို လက်တည့်အောင် ပစ်ရတယ်" ဂုဏ်ယူဝ့ံကြွားစွာနဲ့ ပြောလိုက်သည်။ 

ဟိုနှစ်ကောင် ရယ်ဖြဲဖြဲနဲ့ ..." ဟာ ကျော်ကြီး ... ပြေးပြေး .. မီးလုံးကွဲသံကြားလို့ အဖိုးကြီး လသာခန်းဖက် ထွက်လာပြီ၊ မင်း ခွဲတာနော် ... လက်တည့်တယ် လက်တည့်တယ် .. ဟား ဟား ဟား ဟား " ဆိုပြီး ဘောကန်နေရာဖက် ပြေးကြလေသည်။

ဒီတွင်မှ လဒနှစ်ကောင် ကျော်မောင့်ကို ချောက်ချမှန်း ငတုံးက သိပါတော့တယ်။ 

လက်တည့်တဲ့ကောင် ငတုံးကျော်မောင် ....သြော် ဒီလဒတွေ မလွဲ လွဲအောင် ပစ်နေတာကို တော်တော်လက်မတည့်တဲ့ကောင်တွေလို့ အားမလို အားမရဖြစ်ပြီး ဝင်ကြဲတဲ့ ကောင် ... ပြေးပေဦးတော့ ... 

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)

၂၃-ဇန်နဝါရီ-၂၀၁၅

အဖွားနှင့် အတူ စျေးသွားခြင်း

အဖွားဆိုတာက အမေရဲ့ အမေ ဖြစ်ပါတယ်။ အဖွားအကြောင်းကို “အဖွားပြောသော ပုံပြင်” ဆိုတဲ့ ဆောင်းပါးတစောင်မှာ တစွန်းတစ ထည့်ရေးခဲ့ဖူးပါတယ်။ အဖွားက ကျနော့်တို့သိတတ်စအရွယ်လောက်မှာ အသက်ငါးဆယ်ကျော်ကျော်ဖြစ်နေပါပြီ။ အဖွားက သူ့နယ်မှာပဲ သူ့ရပ်ဆွေ ရပ်မျိုးတွေ၊ သားတွေ သမီးတွေ၊ မြေးတွေနဲ့ နေရတာ သဘောကျပုံပါ။ နီးစပ်ရာ ရွာနီးချုပ်စပ်တွေကိုလည်း စက်လှေနဲ့ အလည်အပတ်သွားဖို့ ဝန်မလေးတတ်ပါဘူး။ သာရေးနာရေး လက်မနှေးတတ်သူပါ။ သန်တုန်းမြန်တုန်းမှာ အဘနဲ့ အတူတူ သွားရင်သွား၊ သူတယောက်ထဲလည်း သွားရင်သွားတတ်သူပါ။ ပြန်လာရင် ထိုထိုရွာတွေက အမျိုးတွေ လက်ဆောင်ပေးတဲ့ ပစ္စည်းတွေနဲ့ တနင့်တပိုးပါပဲ။

အဖွားကို သူ့သားတွေ သမီးတွေဖြစ်တဲ့ ကျနော့် အမေ၊ အဒေါ်နဲ့ ဦးလေးတွေက အမလို့ ခေါ်ကြပါတယ်။ ဒါဆို ဘယ်သူ့ကို အမေလို့ ခေါ်တုန်းလို့ မေးကြည့်တဲ့အခါ အဖွားရဲ့ အမေ၊ သူတို့ အဖွားတော်သူကိုမှ အမေလို့ ခေါ်ကြပါသတဲ့။

အဖွားက သမီးကြီး မိသားစုရှိရာ ရန်ကုန်မြို့ကြီးကို လာလည်ခဲပါတယ်။ အဲ လာလည်ပြီဆိုရင်လည်း တလလောက်ပဲ နေတတ်ပြီး သူနေထိုင်ရာ တိုးမြစ်နားက နယ်မြို့လေးကိုဆီ ပြန်တော့တာပါပဲ။ အဲဒီအခါ ကျနော်တို့က နောက်တတ်ပါတယ်။ အဖွားက အဘကို စိတ်မချလို့ထင်တယ်လို့ ပြောတဲ့အခါ ဒီကလေးတွေလို့ အံကြိတ်ကြိမ်းမောင်းတတ်ပါတယ်။

အဖွားက ဟင်းချက်အတော်ကောင်းပါတယ်။ သူ့ချက်တဲ့လက်ရာကို အမေက အတော်မီိပါတယ်၊ အမေ့ထက် ဟင်းချက်ကောင်းသွားသူက ကျနော့်တဝမ်းကွဲအမဖြစ်သူပါ။ သူတို့က အဖိုး အဖွားနဲ့ အတူ နယ်မြို့မှာပဲ အတူတူနေကြတဲ့အတွက် မြေးအဖွားနှစ်ယောက် မီးဖိုချောင်ကိစ္စမှာ အဖွားကို သူက ကူညီရပါတယ်။ ဝမ်းကွဲအမက ဟင်းချက်ပုံ ဟင်းချက်နည်း တော်တော်များများကို လုပ်ရင်းကိုင်ရင်း အဖွားဆီက ဆရာစားမချန် ရခဲ့သူဖြစ်ပါတယ်။ ငါးပြေမဟင်းကို ကန်စွန်းရွက်အုပ်ချက်ထားတဲ့ အဖွားရဲ့လက်ရာ လယ်သူမချက်ဆိုရင် ထမင်းနှစ်ပန်းကန် သုံးပန်းကန်ဆိုတာ ဗိုက်ထဲကို လျှောကနဲပါပဲ။

အဖွားက ရန်ကုန်ကို လာလည်တဲ့အခါမှာလည်း ဟင်းချက်တာကို တာဝန်ယူသူပါ။ အမပဲချက်ပါမယ်၊ ညဉ်းလည်း တောက်လျှောက်ချက်ပြုတ်နေတာ၊ အေးအေးနေပါအေ လို့ အမေ့ကို နားနားနေနေနေခိုင်းပြီး သူပဲ ချက်ပါတယ်။ ကိုယ်တိုင်ချက်ပြုတ်သူဟာ ဟင်းစားကိုလည်း ကို်ယ်တိုင်သွားဝယ်ရတာကိုပဲ နှစ်သက်လေ့ရှိပါတယ်။ အဲဒါကြောင့် အဖွားက နီးရာစျေးကို လှုပ်တုပ် လှုပ်တုပ်နဲ့ သွားပါတယ်။ လှုပ်တုပ် လှုပ်တုပ်လို့ ပြောရတာက အဖွားက အသက်နည်းနည်းရလာတဲ့အခါ ဒူးနာပါတယ်၊ ညောင်းတာ ညာတာ ရှိပါတယ်။ အဖွားကို နင်းပေး နှိပ်ပေး အပူထုတ်ပေးဖူးပါတယ်။ အဖွားဆီက မုန့်ဖိုးရချင်တာလည်း ပါပါတယ်။ အမေတို့ အမလို့ ခေါ်တဲ့ အဖွား စျေးသွားတဲ့အခါ လိုက်ပါပြီး စျေးဝယ်ခြင်းဆွဲရသူကလည်း ကျနော် ကျော်မောင်ပေါ့ခင်ဗျာ။

စစခြင်း တရက်မှာ၊ အဲဒီ တရက်ဆိုတာက အဖွား သဘောင်္နဲ့ ရန်ကုန်ရောက်လာပြီး နောက်တနေ့မနက်မှာ၊ အဖွားက စောစောစီးစီး ရေမိုးချိုးပြီး အဝတ်အစားတွေ သပ်သပ်ရပ်ရပ်ဝတ်ပြီးတဲ့အခါ စျေးခြင်းဆွဲပြီး စျေးသွားမယ် ပြင်ပါလေရော။ သားကျော်ရေ အဖွားနဲ့ လိုက်သွားလိုက်လို့ အမေက ပြောတဲ့အခါ ဟုတ်ကဲ့ဆိုပြီး အဖွားကို လက်တွဲပြီး စျေးကို လမ်းလျှောက်ကြပါတယ်။ စျေးနဲ့ အိမ်နဲ့က ကျနော်တို့ ကလေးနှုန်းနဲ့ဆို ကြာလှ ဆယ်မိနစ်ပေါ့။ အဖွားနဲ့သွားတဲ့အခါ နှစ်ဆမက ကြာပါတယ်။ ဒါက စျေးအဝ အရောက်ကိုပဲ ပြောတာပါ။

အဖွားမှာ စျေးဝယ်တဲ့စနစ်တခုရှိတာ အဖွား စျေးဝယ်တဲ့အခါ နောက်လိုက်ခြင်းဆွဲလုပ်ရင်းနဲ့ သတိပြုမိပါတယ်။ အဲဒါက ဘာလည်းဆိုတော့ သူက စျေးတန်း စတွေ့တာနဲ့ စဝယ်တာပါပဲ။ သားငါးစျေးတန်းက စျေးကြီးရဲ့ အဆုံးဖက်နားလောက်မှာ ရှိပါတယ်။ ကျနော့်အတွေးက သားငါးက အဓိက၊ စျေးအဆုံးမှာလည်း ရှိတယ်၊ အဲဒီကို အရင်သွား၊အဆုံးကနေမှ တဖြည်းဖြည်းစျေးအဝင်ဖက် ထွက်လာတာမှာ ဝယ်ချင်တာတွေ အဲဒီကျမှ ဝယ်။ အဖွားနဲ့ စျေးစလိုက်တဲ့နေ့မှာပဲ မြေးအဖွားနှစ်ယောက် နောင်ဂျိန်ပါပဲ။ အဖွားနောက်မှဝယ်၊ ပြန်လာမှဝယ်မယ်ဆိုရင်၊ ဒီကလေး မသိဘဲနဲ့၊ ပြန်လာရင် ဒီဟင်းသီးဟင်းရွက်တွေ သစ်သီးဝလံတွေ တို့စရာတွေက ကုန်သွားလောက်ပြီ၊ မကောင်းတာတွေပဲ ကျန်ခဲ့မယ်တဲ့။

အဲဒီတော့ စျေးကို စဝင်ကတည်းက ဟိုဆိုင်တွေ့ ဒါလည်း လတ်လိုက်တာ၊ သမီးစားဖို့ ဝယ်သွားမှ၊ ဒီဆိုင်တွေ့ ဒါလေးဆို ကောင်လေးကြိုက်မှာပဲ၊ အဲ ပြောရဦးမယ်၊ ကောင်လေးဆိုတာ ကျနော့်အဖေကို ခေါ်တာ၊ ဒါတွေက ငါ့မြေးတွေ စားဖို့နဲ့ ၊ စျေးတန်းကလည်း ဘယ်ဖက် ညာဖက်မှာ ဗန်းလေးတွေ အခင်းလေးတွေနဲ့ ချရောင်းနေတဲ့ခေတ်ဖြစ်တဲ့အတွက် အဖွားက ဆိုင်တဆိုင်ရှေ့ရောက်ရင် မြေးရေ ခဏဆိုပြီး ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်၊ သူ့စိတ်ကြိုက် ရွေးချယ်ကာ စျေးဆစ် ငွေချေ၊ ပြီးတာနဲ့ အိမ်ကယူလာတဲ့ စျေးဝယ်ခြင်းထဲ ထည့်ပါတယ်။ ကဲ မြေးရေ ဆွဲ ဆိုတာနဲ့ မြေးကျော်မောင်လည်း ဆွဲရပါတယ်။ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ရာမှ ထဖို့ပြင်တဲ့ အဖွားကိုလည်း လက်တဖက်နဲ့ ထူရပါသေးတယ်။

သားငါးတန်း မရောက်ခင်မှာပဲ စျေးခြင်းက အတော်စုံနေပြီ ဖြစ်ပါတယ်။ ခြင်းဆွဲကလည်း ဘယ်ညောင်းရင် ညာဖက်နဲ့ဆွဲ၊ ညာညောင်းရင် ဘယ် တလှည့်စီ မနိုင်မနင်းဆွဲလို့။ သားငါးတန်းကထွက်၊ ပန်းသည်တွေဆီရောက်တဲ့အခါ ဘုရားကပ်ဖို့ ပန်းတွေ ဝယ်ပါတယ်။ အဲဒီ ပန်းစည်းတွေကို အဖွားက သယ်ပါတယ်။ စျေးကနေ ပြန်ထွက်တဲ့အခါမှာလည်း သူ့စိတ်ထဲ ဝယ်ချင်တာတွေ့ရင် မြေးရေ ပန်းတွေက အပွင့်တွေ လက်နဲ့ မထိစေနဲ့ ရော့ကိုင်ထားလို့ လှမ်းပေးရင်း စျေးဝယ်ပြန်ပါတယ်။

အိမ်ပေါ်ရောက်တဲ့အခါ ခြင်းဆွဲကျော်မောင်လည်း လက်မောင်းတွေ အတော်ညောင်းနေပြီ ဖြစ်ပါတယ်။ နောက်နေ့မနက် အဖွားစျေးသွားမယ်ဆိုတော့လည်း ကျော်မောင်ဆိုတဲ့ မြေးက မညည်းမညူ စျေးခြင်းလိုက်ပါဆွဲပေးလေ့ရှိပါတယ်။

ဘာကြောင့်လည်းဆိုတော့ အဖွားက ရိုးရိုးအဖွားမဟုတ်ပါ၊ ခေတ်အတော်များများကို ဖြတ်သန်းခဲ့ဖူးသူ ဖြစ်တဲ့အတွက် ဆယ်ကျော်သက်ဝင်စ မြေးကို လွယ်လွယ်လေးပဲ မက်လုံးလေးပေးပြီး စည်းရုံးနိုင်ခဲ့သူပါ။

အဲဒါက စျေးကနေ ပြန်အထွက်မှာ ပြောင်းဖူးပြုတ်တို့၊ ပြောင်းဖူးမီးဖုတ်တို့၊ မုန့်ဆီကြော်တို့၊ ဖီးကြမ်းငှက်ပျောသီးတို့ အစရှိတဲ့ မုန့်ပဲသရေစာ အရောင်းဆိုင်တွေကနေ မြေးကျော်မောင် ကြိုက်ရာ သရေစာတခုထက်မကကို ဝယ်စားခွင့်ပေးထားတာပါပဲ။

မြေးကျော်မောင်ကလည်း အိမ်ရောက်တာနဲ့ ဘယ်အိမ်သားကိုမှ ပေးမကျွေးပါဘူး။ စားချင်ရင် အဖွားနောက်က စျေးခြင်းလိုက်ဆွဲကြလေလို့ ခပ်တင်းတင်း ပြောရင်း ဝယ်လာတဲ့ မုန့်ကို မြိန်ရည်ရှက်ရည် တဖြဲနှစ်ဖြဲဆွဲပါတော့တယ်။

အဲဒီလိုနဲ့ အဖွား ရန်ကုန်ကနေ နယ်မြို့ကို မပြန်မချင်း စျေးခြင်းဆွဲတာဝန်ကို ရွပ်ရွပ်ချွံချွံထမ်းဆောင်ခဲ့သောသူဖြစ်ပါကြောင်း ရှေးဟောင်းနှောင်းဖြစ် သတိရစရာအနေနဲ့ ရေးသားလိုက်ရပါတယ်။

အဖွားရဲ့ မြေးရေ ဘာစားဦးမလည်းလို့ မုန့်ဆိုင်ရှေ့ရောက်တိုင်း မေးတဲ့ အသံလေးကို အခုထိ ကြားယောင်နေမိပါကြောင်း။ ။

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး) (ခ) မြေးကျော်မောင်

၂၂-၁-၂၀၁၆

စာကြွင်း ။ ။ ရသစာပေနွယ်သော ကိုယ်တွေ့ဆောင်းပါးလည်းဖြစ်၊ အဖွားအတွက် အမှတ်တရလည်းဖြစ်တဲ့ ဆောင်းပါးမျိုး ရေးသားခြင်းဖြစ်ပါတယ်။

ခေါင်းကြီးပိုင်းများ

"တပည့်တို့ စာစီစာကုံး အရေးအသားကောင်းဖို့ဆိုရင် ကောင်းတဲ့ အရေးအသားတွေကို အတုယူတတ်ရမယ်။ လေ့လာတတ်ရမယ်။ စာစီစာကုံးစာအုပ်တွေလည်းဖတ်နိုင်ရင်ဖတ်ပါ။ အကောင်းဆုံးနည်းက သတင်းစာတွေ မဂ္ဂဇင်းတွေမှာပါတဲ့ ခေါင်းကြီးပိုင်းဆိုတာတွေကို ဖတ်ရမယ်။ ဒါတွေက စာစီစာကုံးရေးဖို့အတွက် အထောက်အကူအပြုနိုင်ဆုံး နည်းပဲ။ " မြန်မာစာဆရာကြီးမှ တက္ကသိုလ်ဝင်တန်းကျောင်းသူ ကျောင်းသား ကျနော်တို့အား လမ်းညွှန်ခဲ့သော စကားဖြစ်ပါသည်။ ထိုမတိုင်မီ သတင်းစာဖတ်လျှင် ခေါင်းကြီးပိုင်းဆိုတာတို့ ၊ အယ်ဒီတာ့အာဘော်ဆိုတာတို့ကို ကျော်ကာ လွှားကာ ဖတ်ခဲ့ပါသည်။ ဆရာကြီး ညွှန်းဆိုမှ အိမ်ရောက်ရောက်ချင်း သတင်းစာဟောင်းများအား ပြန်လှန်ကာ ခေါင်းကြီးပိုင်းတွေကို လိုက်ဖတ်ဖြစ်သည်။ ဒီလိုနဲ့ပဲ စာစီစာကုံးတွေမှာ အရေးအသားတွေ တက်လာသည်ဟု ပြောရမည် ဖြစ်ခဲ့သည်။

အခုထက်ထိ သတင်းစာ၊ မဂ္ဂဇင်း၊ စာစောင်ဆိုတာတွေ ဖတ်လျှင် ခေါင်းကြီးပိုင်းကို အရင်ဆုံးစဖတ်သည့် အကျင့်ဖြစ်သွားသည်။

စင်ကာပူနိုင်ငံ မြန်မာ့ရွာဟုခေါ်သောပင်နီစူးလားပလာဇာ(Pennisula Plaza)ရှိ လမ်းပြကြယ်စာကြည့်တိုက်မှ ငှားခဲ့သော စာအုပ်နာမည်က"ဂန ္ထလောက လက်ရွေးစင် ခေါင်းကြီးပိုင်းများ [၁၉၂၈-၁၉၃၅] ” ဆိုတာဖြစ်သည်။ စာအုပ်ခေါင်းစဉ်အောက်မှာ "ရာပြည့်စာတည်းအဖွဲ့ဝင်တစ်ဦး စုစည်းတည်းဖြတ်သည်။"ဟု ပါသည်။ အတွင်းဖက် စာမျက်နှာတွင် ရာပြည့်စာအုပ် ၂၉၈ ဟုရေးထားသည်။ ၂၀၁၀ မေလ ထုတ်ဖြစ်ပြီး ပထမအကြိမ်ထုတ်ဝေတာဖြစ်သည်။ စာမျက်နှာ ၂၄၀ ရှိသည်။ စာရွက်အရွယ်အစားက A4 ဆိုက်ဒ် တဝက်သာသာဖြစ်သည်။ စာအုပ်ကတ်တလောက်အညွှန်းတွင် ၁၃ x ၂၀.၇ စင်တီ ဟုဖော်ပြထားသည်။

"ဂန ္ထလောက" ဆိုသောနာမည်နှင့် ရင်းနှီးကြမည် ထင်သည်။ ဆဌမတန်း မြန်မာ့သမိုင်း သင်ရိုးစာအုပ် တနေရာတွင် "ဂန ္ထလောက" မဂ္ဂဇင်းအကြောင်း လေ့လာခဲ့ရသောကြောင့် ဖြစ်ပါသည်။ ငှားလာခဲ့သော စာအုပ်ကို စဖတ်သောအခါ "ဂန ္ထလောက" ဆိုသော နာမည်ကို လွယ်လွယ်ကူကူ ပြောင်းခဲ့ခြင်း မဟုတ်ကြောင်း ၊ “World of Books" ဟူသော မဂ္ဂဇင်း အမည်မှ လာကြောင်း သိရပါတော့သည်။ မဂ္ဂဇင်း၏  ဆောင်ပုဒ်ဖြစ်သော "မြေအုတ်များ ပြိုလေရာ ကျောက်အုတ်ဖြင့် တည်ဆောက်အ့ံ" ဆိုသည်မှာလည်း တဖြည်းဖြည်း ပြုပြင်ပြောင်းလဲယူလာရသော ဆောင်ပုဒ်တခု ဖြစ်ပေသည်။ မဂ္ဂဇင်းစတင် ထုတ်ဝေသုူမှာ မစ္စတာ ဖာနီဗယ် ဆိုသူဖြစ်သည်။ စာအုပ်ဆိုင်ဖွင့်ရာမှ လစဉ်ထုတ်မဂ္ဂဇင်းတစောင် ထုတ်ဝေဖြစ်ခဲ့ပေသော၊ မြန်မာများအတွက် အသိပညာလမ်းပွင့်စေခဲ့သော သူဖြစ်သည်။ ၁၉၃၀ ဖေဖေါ်ဝါရီလထုတ်မှ စတင်ကာ "ဂန ္ထလောက " အမည်ဖြင့် ထုတ်ဝေသည်။ ၁၉၄၁ နိုဝင်ဘာလအထိ ထုတ်ဝေခဲ့သည်။

"ဂန ္ထလောက လက်ရွေးစင် ခေါင်းကြီးပိုင်းများ [၁၉၂၈-၁၉၃၅] ” စာအုပ်တွင် ခေါင်းကြီးပိုင်း အပုဒ် (၈၀) ပါသည်။ ခေါင်းကြီးပိုင်းတွင် ရေးသော အကြောင်းအရာတွေက စုံလင်လှသည်။ မြန်မာပြည် ပညာပြန့်ပွားရေး အသင်းကြီး အကြောင်း၊ "ဂန ္ထလောက" မဂ္ဂဇင်းအကြောင်း၊ မြန်မာ့ပညာရေးနှင့် ဆိုင်သောအကြောင်း၊ မြန်မာစာပေနှင့် မြန်မာလူမျိုးများတိုးတက်ရေး အကြောင်း စသဖြင့် ပါဝင်သည်။ ခေါင်းကြီးပိုင်း အားလုံးသည် ခေါင်းစဉ်နှင့်ဖြစ်သည်။ ခေါင်းကြီးပိုင်း အဆုံးတွင် ထိုခေါင်းကြီးပိုင်းပါဝင်သော ဂန ္ထလောကမဂ္ဂဇင်း၏ ထုတ်ဝေရာ ခုနှစ်နှင့် လကို ဖော်ပြပေးထားသည်။

ညွှန်းပါရစေ။ အထက်ပါ စာအုပ်သည် မြန်မာနိုင်ငံသူ နိုင်ငံသားများ ဖတ်သင့်သော စာအုပ်ဖြစ်ပါသည်။ အထူးသဖြင့် စာသင်သူ စာသင်သား ကျောင်းနေ ဆယ်ကျော်သက် လူငယ်များ ဖတ်သင့်ပါသည်။ စာအုပ်အရောင်းဆိုင်များတွင် ရှာကာ ဝယ်ဖတ်ပါ။ စာကြည့်တိုက်များတွင် ရှာဖတ်ပါ။ မရှိလျှင် ရအောင် ရှာဝယ်ကာ ကျောင်းစာကြည့်တိုက်များသို့ လှူပါ။ စာအုပ်ပါ ခေါင်းကြီးပိုင်းများ ဖတ်ခြင်းဖြင့် စာစီစာကုံး အရေးအသား အားကောင်းလာမည်သာမက မြန်မာနိုင်ငံလွတ်လပ်ရေးမရမီ ကာလဖြစ်သော (၁၉၂၈-၁၉၃၅) အတွင်း မြန်မာ့အရေးကို တီးမိခေါက်မိ ရှိသွားစေပါသည်။

ကျော်မောင်(တိုင်းတာရေး)

၂၆-ဧပြီ-၂၀၁၅

၂-မေ-၂၀၁၅

၆-ဒီဇင်ဘာ-၂၀၁၅

၁၈-ဇန်နဝါရီ-၂၀၁၆

မှတ်ချက်။   ။ စာအုပ်ငှားရမ်းဖတ်ရှူခွင့်ရခဲ့သော လမ်းပြကြယ်စာကြည့်တိုက်(စင်ကာပူ)အား ကျေးဇူးတင်ရှိပါသည်။